Telenowele

Maggie · Wysłany: 14:11:45 14-06-09 Temat postu:

No rzeczywiście Fatimsa nie dochowała tajemnicy (a miałam nadzieję!). Fatimsa nadal droczy się z Armandem, ale to dobrze, bo lubię takie parki

Aresia myślała, że Armando wykorzystał Fati

Ta dziewczyna mnie rozbraja

Szkoda tylko, że Fatimsa okłamuje matkę. Estefania musiała umierać ze strachu, skoro nie mogła zasnąć. W końcu jej córka kręciła się w nocy po lesie i to w towarzystwie mężczyzny. Musiała dojść do tego podobnego wniosku co Aresia, ale chyba się powstrzymała z wypowiedzeniem tego na głos

Pozdrawiam i również życzę powodzenia na egzaminie!

Bloody · Wysłany: 22:47:57 14-06-09 Temat postu:

Ja również życzę powodzenia na egzaminie

Bardzo fajne odcinki. Zwłaszcza spotkanie z Bezimienną Kobietą. Twoje dialogi są świetne

Hehe Aresia pewnie nie dochowa tajemnicy i wynikną z tego kłopoty.

monioula · Wysłany: 12:58:17 15-06-09 Temat postu:

No proszę cię... dlaczego ja po twoich odcinkach nigdy nie mogę przestać się śmiać? Humorystyczne dialogi to ogromna zaleta "Fatimsy".

Ślimak · Wysłany: 13:28:15 15-06-09 Temat postu:

Na początek dziekuję, za pozdrowienia względem egzaminu. Raczej zaliczony, średnio trudny, a wyniki będą w piątek, ale mogę być spokojny

Fatimsa popełniła głupotę. Mówić to można wszystko, no ale czemu takiej głupiej, roztrzepanej dziewczynie jak Aresia? A może Aresia nic nie wypapla, bo nie zapominajmy, że oprócz rozsiewania plotek, ma jeszcze na głowie malowanie paznokci i seksualne fantazje, a to ją zawsze w jakiś sposób bardzo zajmuje

.

No zaobczycie co to będzie z Bezimienną Kobietą. Ale możecie być zaskoczeni

.

monioula · Wysłany: 14:10:59 15-06-09 Temat postu:

Cieszę się, że "zaliczyłeś", choć skomentowałam za późno, by życzyć powodzenia (o ja niedobra!

)
Mam nadzieję, że Aresia będzie trzymała język za zębami i zagłębi się w swoje erotyczne fantazje (tylko nie z Bezimienną, bo to byłoby dziwne

)
Możemy być zaskoczeni? W to nie wątpię

Na pewno będzie ciekawie

BlackFalcon · Wysłany: 16:52:18 15-06-09 Temat postu:

W takim razie gratulacje i z tej okazji czekam na nie 2, a 4 odcinki ;D.

Ślimak · Wysłany: 17:32:12 15-06-09 Temat postu:

Zobaczymy co da się zrobić. Może w sobotę.

Ślimak · Wysłany: 14:15:52 17-06-09 Temat postu:

Jak zwykle trafiły się krótkie odcinki, więc daję trzy naraz. Bo łącznie, przypominają jeden.

XXVII

W „Mama Chela” rozbrzmiewały dźwięki radia zwiastujące nowy dzień pełen wyzwań. Chela, posprzątała bufet i podparta o ladę zamyśliła się.
- Bezimienna Kobieta, może ma rację? Czas pokierować tą Aresią jak należy. Choć może już nie będę musiała? – zaczęła wmawiać sobie, że dziewczyna sama zmądrzeje. Ale Aresia była zbyt optymistycznie nastawiona do świata. Zdawało jej się, że może wykonać tysiąc obrotów na minutę i nawet zmierzyć się z absurdalną syzyfową pracą. Ale przecież jak to mawiała jeszcze jej matka: „młode, są głupie! Przyjdzie prawdziwe życie, zobaczą, zrozumieją i inaczej spojrzą na te sprawy” – kogo ja oszukuje, musiałby się zdarzyć cud.
- Doña Chela – usłyszała głośne zawołanie. Przyszedł jej kamyk ugniatający w bucie. Jej zmora – Aresia.
- Znowu się spóźniłaś, przecież ustaliłyśmy jasno! Wstajesz o szóstej! Nie o 12-tej! Mam ci kupić wielki na cały pokój budzik, byś słyszała sygnał poranny?
- Aj, no przepraszam, no ale tak się jakoś złożyło, że wczoraj gadałyśmy z Fatimsą i…
- Nic mnie to nie obchodzi! Natychmiast zabieraj się za mycie podłogi – nakazała, lecz momentalnie zmieniła temat rozmowy – pogodziłaś się już z Fatimsą? Mówiłaś, że zerwałyście przyjaźń na całe życie?
- A, tam… Takie głupie gadanie! – machnęła ręką, chcąc szybko wymazać z pamięci słowa, których zaczęła się wypierać – w baśniach królewicz z księżniczką też mają być na zawsze razem, a kto nam zagwarantuje, że nie pojawi się atrakcyjna dama dworu, która przeleci przystojnego księcia?
- Co ty pleciesz? – zagrzmiał jej głos – nie filozofuj, bo do Sokratesa, ci daleko. Wracaj do sprzątania!
- Dobra, ale jak już zostanę Sokratesem, nie zaprzepaszczę szansy tak jak on. Nie wypije tego kielicha cykuty, rozumiemy się?
Przez chwilę szefowa wpatrywała się w podwładną z osłupieniem. To próżne, głupie dziewuszysko, kojarzy świat antyczny? Skąd ona czerpie wiedzę, skoro takich rzeczy nabywa się na drogich uczelniach w stolicy. Nigdy też nie widziała, żeby miała dostęp do literatury jakiejkolwiek. Zresztą zbiory biblioteczne w La Reina Diamante, nie są zadowalające. Co światowe, sygnalizowane nazwiskiem autora, do zdobycia tylko w Caracas.
Aresia powoli zaczęła ją intrygować.
- No dobra, mamo, zdaję się na łaskę twoich rad. Oby wyszła z tej Aresii, dojrzała kobieta! – dodała w myślach. Stopniowo spoglądając z optymizmem na zmagania dziewczyny z pracą parobka.

XXVIII

- Już czujesz się lepiej – Fatimsa ciągle martwiła się o matkę. Każde zawołanie, niepewne kroki, czy lekki jęk spowodowany bólem, był dla niej wskazówką, że matka potrzebuje stałej opieki. Ale szczęściem Estefania miała jeszcze silny organizm i w takim też tempie wracała do zdrowia. Już miała udać się na rynek, bo otworzyć nowy stragan z ciastami, obiecała sobie bowiem, że resztę życia poświeci karierze cukiernika. Ale Fatimsa, jeszcze nie była dostatecznie pewna co do stanu zdrowia rodzicielki. Wczorajszej nocy oświadczyła stanowczo: JESZCZE NIE! JESZCZE MUSISZ POLEŻEĆ!
Jednak Estefania nic nie robiła sobie z porad córki:
- Nie zmuszaj mnie, bym kisiła się w tym ciasnym łóżku. Jest tak ciepło. Pogoda odpowiednia na handel. Nie mogę, po prostu nie mogę.
- O nie nie nie! Pójdziesz, ale jutro. Dla pewności zostaniesz jeszcze ten jeden dzień w domu.
Będąc przegraną na tym polu walki, matka odłożyła topór wojenny – czyli słowa, i mrucząc coś pod nosem, położyła się na lewy bok, by nie oglądać troskliwej Fatimsy.
- I kto by pomyślał, że własne dziecko, będzie mi rozkazywać? Gdyby twój ojciec tu był…
- A jaki on właściwie był? Jaki był tata? – niespodziewanie poruszyła temat wielokrotnie przez Estefanię odkładany. Nie lubiła mówić o rzeczach które sprawiały przykrość. Czy warto w ogóle poświęcać temu osobnikowi jakim był Juan Oliveira, odrobinę uwagi? Zawsze udawało jej się jakoś uciec od tego tematu. Ale chyba dzisiaj nie ma za bardzo gdzie. Chyba powinna jej co nieco opowiedzieć o ojcu. Ale wciąż pozostawał problem – w jakim świetle przedstawić Juana Oliveirę?
- Dlaczego nagle tak o niego pytasz? – to pierwsze co odpowiedziała. W myślach musiała najpierw ułożyć sobie, co ma powiedzieć dalej.
- Mamy dzisiaj trochę czasu by porozmawiać, tak na poważnie. Nie ukrywam, że ogromnie ciekawi mnie temat taty. Dlaczego ciągle go unikasz?
- Nie unikam, po prostu… coś nam chwilami zawadza i… - gubiła się w tłumaczeniach, które nic do tej rozmowy nie wnosiły.
- Nie tłumacz się – zatrzymała ją – teraz jest odpowiedni, czas i miejsce. Więc powiedz choć trochę. Proszę, obiecuję, że pod wieczór wybierzesz się do Cheli. Na pewno macie sporo do omówienia.
- Pozwolisz mi wyjść wieczorem? – oczy się jej zaświeciły. Tylko o tym marzyła. Szkoda tylko, że najpierw musi przejść próbę ognia – temat Juana Oliveiry. No trudno, coś wymyśli. Ale nie może tak po prostu powiedzieć jej prawdy. Zabolałoby to ją…i to nawet bardzo.

XXIX

- Twój ojciec – zaczęła – Juan… Flores – ciągnęła dalej, już stopniowo naginając prawdę – był bardzo przystojnym adwokatem. Poznaliśmy któregoś wieczoru… w barze Cheli – świadomość, że w te kłamstwa włączyła Chelę, nie przestraszyła jej. Przecież dobra stara przyjaciółka, potwierdzi wszystko. Ba, może jeszcze doda i od siebie coś ciekawego.
- Naprawdę? To cudownie! Wiedziałam, od zawsze że „Mama Chela” to magiczne miejsce!
- No więc, tam się spotkaliśmy. Twój tata, przyjechał tu… ze stolicy. Miał długi urlop. Chciał zasmakować że tak powiem życia pionierskiego i wybór padł na La Reina Diamante. Choć była to wtedy jeszcze straszna dziura, nie bał się tego wiejskiego, zaciśniętego kręgu. Przyjęli go, jak swojaka. Potem to już wiadoma sprawa, córeczko. Zakochaliśmy w sobie, pobraliśmy się i tak urodziłaś się ty. Został nam najcenniejszy skarb – pogłaskała ją po głowie, jak małą dziewczynkę. Trudno pozbyć się starych nawyków. Fatimsa uważnie przysłuchując się słowo w słowo wzruszyła się. To było takie romantyczne. Jednak jedna rzecz jeszcze ogromnie interesowała.
- A gdzie został pochowany? Jak umarł?
- Jak to? Nie mówiłam ci? – zaczęła się wykręcać. W tym całym morzu idealistycznych wizji Juana Oliveiry, zapomniała o najważniejszym. Przecież nie został pochowany w La Reina Diamente. Nikt nie wie, kim jest Juan Oliveira. Nigdy tu nie był. Nawet sama nie ma pewności, czy on rzeczywiście nie żyje.
- No jak to… po prostu – zaczęła nieskładne tłumaczenia, aż wydała z siebie symulacyjny jęk bólu. W ten sposób zatrzyma na jakiś czas to najważniejsze pytanie, zdąży ułożyć jakieś nędzne wyjaśnienia.
- Co ci jest? – zaniepokoiła się – a jednak! Mówiłam, że musisz jeszcze poleżeć! Ale oczywiście nie chciałaś mnie słuchać! – panikowała.
- Dobra robota, dała się nabrać – pocieszała się w duchu – wybacz Panie, że tak oszukuje moją córkę. Ale nie mogę powiedzieć jej prawdy. Nie może się dowiedzieć, że jej ojciec był zwykłym łajdakiem.

BlackFalcon · Wysłany: 16:20:31 17-06-09 Temat postu:

Ja chcę więcej, chce koniecznie wiedzieć, kim on był naprawdę, a nie tylko siedzieć i myśleć ;P. Zawsze mnie denerwowało, że rodzice/partnerzy z góry decydują za innych, co będzie dla tych innych najlepsze. Co z tego, że Fatimsa dowie się, że jej ojciec był zły? Przynajmniej pozna prawdę.

Zaczynam kombinować z Bezimienną Kobietą. Ciekawe, czy dobrze - ale zdradzę się, jak napiszesz coś o niej więcej

.

Maggie · Wysłany: 17:12:24 17-06-09 Temat postu:

Ślimak · Wysłany: 19:09:41 17-06-09 Temat postu:

W pewnym sensie Aresia ma rację

. No bo kto nam to zagwarantuje. Shrek nie dał takiej gwarancji przynajmniej

.

Pozdrawiam!

Fuente · Wysłany: 12:05:24 18-06-09 Temat postu:

Aresia jednak jest genialna

Zaczyna intrygować Chelę, może to i dobrze. Może Aresia tylko udaje, że jest taka całkiem głupia i ma maślane łapy, żeby wszyscy się od niej odczepili i niczego od niej nie chcieli? Skądś to znam - i muszę przyznać, że to jest całkiem niezły sposób, o ile ma się dystans do siebie. Co tam, ja w nią wierzę xD Nie jest głupia, tylko walnięta... Chociaż, jakby tak dobrze się zastanowić, mogła tę starożytną wiedzę przypadkowo zdobyć podczas lektury, a właściwie to oglądania obrazków starożytnych Greków...

Nie powiem, zastanawiające to jest. I to nawet bardzo. Ciekawe, co Chela teraz z nią zrobi.
Co do Estefanii Flores - ładnie to tak, proszę pani, okłamywać własną córkę? No?! Okazuje się, że niedaleko pada jabłko od jabłoni - Fatimsa kłamie równie dobrze jak jej matka. Cud, że w ogóle uwierzyła w te brednie! Ale zaraz, zaraz, czy w początkowych odcinkach nie było przypadkiem, całkiem przypadkowo, wzmianki o PRZYBYCIU Estefanii do wioski wraz z dzieckiem?
Uwaga, miss Hopkins, wnuczka Sherlocka, zagłębia się w treści archiwalne i zaraz coś wyszpera...

TAK! JEST!

monioula · Wysłany: 13:08:11 18-06-09 Temat postu:

Filozofia życiowa Aresii jest zdumiewająca, jak i samo "zboczone dziewczę". Ona wszędzie znajdzie aluzję do seksu, niewątpliwie jest ogromnym plusem w twoim opowiadaniu.

Ślimak · Wysłany: 15:26:07 18-06-09 Temat postu:

Aresia wszędzie dosuzka się seksu, w końcu w czymś musi byc dobra

.

Fuente:
No tak Sherlocku, owszem doszukałaś się wzmianki o Fatimsie. Choć nie do końca zostało wyjaśnione, czy Fatimsa urodziła się tu na miejscu, czy wcześniej, ale o tym jeszcze będzie.
A enigmatyczny ojciec. Jeszcze go poznasz, ale dużo, dużo, dużo odcinków później. Na razie zaopraszam na motywy postępowania Estefaniii a o tym w następnym odcinku.

Monioula:
Jaki był ten facet, przekonasz się dużo, dużo, dużo później, kiedy się pojawi, a na razie się na to nie zanosi, ale będzie ciekawie

. Co zrobił Estefanii? - j.w.

.
Następny odcinek będzie dłuższy

.

Pozdrawiam!

Ślimak · Wysłany: 18:10:16 20-06-09 Temat postu:

XXX

Pod osłoną nocy, mając za przewodnika księżyc, Chela po raz kolejny złożyła wizytę starej znajomej. Gościnność Bezimiennej Kobiety, tym razem była jeszcze większa. Nie tylko poczęstowała ją ziołami na różne schorzenia, ale i nie kryła swojego zadowolenia. Była taka rozpromieniona. Od razu zauważyła, na jej twarzy uśmiech, zakrywany czarną woalką.
- No dobrze. Co się takiego stało? Ogień przepowiedział ci przyszłość, czy ujrzałaś złoty okres dla La Reina Diamante?
- Nie, nic z tych rzeczy. Zdarzyło się coś ciekawszego. Widziałam ją, naprawdę ją widziałam! – powtarzała rozpromieniona.
- Kogo? Widziałaś kogoś z mieszkańców? – zaniepokoiła się.
- Widziałam Fatimsę. Spotkałam ją razem z Armandem! – zawołała.
- Że co? Nie, to niemożliwe! Jak, przecież nie opuściłaś domostwa?
- Byli w dżungli. Zgubili drogę.
- Co takiego? – nie dowierzała – co prawda, Fatimsa mówiła, że się zgubiła, ale…. Nie, jak mogłaś to zrobić?! – zaczęła czynić jej wyrzuty – przecież nie chcesz, żeby ludzie o tobie wiedzieli?
- Nie czas teraz na spory, moja droga. Nie rozumiesz, że to dla mnie ogromna szansa – cieszyła się jak dziecko – Fatimsa jest najlepszą przyjaciółką Aresii, może wreszcie uda mi się ją lepiej poznać. Bo z twoich opisów, niewiele da się wywnioskować – mruknęła.
- Chwileczkę! – trzasnęła pięścią – rozumiem, twój entuzjazm, ale nie możesz teraz się narażać. Nie powinnaś była w ogóle poznawać tej dziewczyny.
- Przysięgła na pamięć matki, że nikomu nic nie powie! – odpowiedziała.
- Eh… - Chela poczuła żal. Pałająca optymizmem towarzyszka musi pogodzić się z prawdą. Znajomość z Fatimsą, może ją zaprowadzić do zguby – wybacz, że to powiem, ale pobyt w odosobnieniu, odbiera ci w pewnym sensie i ludzie odruchy. Nie bądź naiwna. Fatimsa to jeszcze młoda i ciekawska nastolatka, mimo, że jest już dorosła. Co ma dla niej jakaś tam przysięga? Będzie chciała wiedzieć. Nie myślisz, że rozpowie o tym Aresii, a potem…?
- Nie! – krzyknęła – zaczekaj. Masz rację! – uspokoiła się, po czym zaczęła zamartwiać – dobry boże, co ja uczyniłam?!
- No, już, tylko się nie oskarżaj. Bo na to za późno. Spróbuję jakoś odciągnąć Fatimsę, od twojego tematu. A Aresię, będę trzymała na smyczy w barze. Z czasem Fatimsa o wszystkim zapomni, a o Armanda nie musisz się martwić, on…
- Wiem – dokończyła za nią – nic nie powie. Jemu mogę zaufać.
- No widzisz, a teraz wybacz, że się tak uniosłam, ale czasami, zaczynasz zamykać się całkowicie w swoich czterech ścianach. Jakbyś była ponownie naiwnym kilkulatkiem, który dopiero poznaje świat.
- Wybacz – odrzekła cicho – myśl, o tym, że mogłabym poznać bliżej Aresię… Ale rozumiem cię doskonale. Wszyscy w La Reina Diamante to obłudnicy, których nie można byłoby nigdy pokochać, ani się do nich zbliżyć.
- Nie wszyscy. Ale w większości, ludzie się boją. Baliby się ciebie i ze wstrętem by na ciebie spoglądali. Sama zdecydowałaś się na taki los. Zawsze mogłaś wyjechać. Myślę, że w stolicy…
- Przestań. Nie poruszaj tego tematu! W stolicy byłabym jeszcze bardziej nieszczęśliwa. Lekarze by mi nie pomogli. Zresztą dla kogo miałabym być piękna? – po czym podchodząc do lustra, uniosła woalkę, i przyjrzała się sobie dokładnie. Od prawego policzka aż po sama żyję, skóra pokryta zeschniętymi, mocno zaznaczonymi bliznami.
Nie mogła na siebie patrzeć, powinna pozbijać zwierciadła, ale potrzebowała ich od czasu do czasu. Potrzebowała do rytuałów, jakie odprawiała, wierząc że zapewni sobie tym samym przychylność sił natury i prawo dżungli nie sięgnie jej domostwa. Folklorystyczne wierzenia, dla niej były świętością. Żyjąc w dżungli, stała się jej częścią.
Poczuła na policzkach cieknące łzy. Co za obrzydliwość. Po co to zrobiła? Czemu czasem ciekawość, zaprowadzi ją przed to przeklęte lustro? Ona nie ma przecież odbicia.
- Potwór – wyszeptała – za każdym razem widzę potwora. Nienawidzę tego demona! – jak najszybciej opuściła woalkę. Dłużej by tego nie zniosła
- Nie musiałaś tego robić – tłumaczyła Chela – wiesz, że odbicie nie zmieni się na zewnątrz. Przestań się łudzić.
- Wiem, ale czasem… może rzeczywiście jestem małą dziewczynką, która naiwnie wierzy, że patrząc w lustro ujrzy piękną kobietę? – odparła ironicznie. Czasami jednak ślepa nadzieja, poprawiała jej nastrój, kiedy tylko zaczęła czuć się samotna.