Telenowele

Natka*** · Wysłany: 18:52:08 09-11-07 Temat postu:

Super odcinek!
Ciekawa co się stało Ani...
Czekam na newik

Marysia :D · Wysłany: 9:59:32 10-11-07 Temat postu:

Super odcinek

Bloody · Wysłany: 21:27:03 10-11-07 Temat postu:

W przyszłych odcinkach dowiecie się m.in. co się stało Ani. A ja dziękuję i zapraszam do czytania tych, którzy nie zauważyli odcinka

Natka*** · Wysłany: 23:56:37 10-11-07 Temat postu:

Czekam niecierpliwie na kolejne odcinki

Ale jestem ciekawa co się stało Ani

Bloody · Wysłany: 21:53:43 11-11-07 Temat postu:

Dziękuję Natko***...Czemu ostatnio tak mało osób czyta moje telcie:(

Aishwarya · Wysłany: 22:03:17 11-11-07 Temat postu:

Także jestem bardzo ciekawa co z Anią.

Bloody · Wysłany: 18:56:24 21-11-07 Temat postu:

Dziękuję

Odc. 42.

Dookoła panowała szarość ponurej, pogłębiającej smutek w ludzkich sercach, pogody. Chłodne twarze strażników obozu patrzyły z pogardą na wykończonych pracowników.
Miriam i Natalia były zajęte kopaniem dołu, w którym miał stanąć nowy budynek. Nikt nie wiedział dokładnie, co ma się w nim znajdować.
- Ja już mam dość! To robota nie dla kobiet – narzekała Natalia.
- Myślę, że te warunki są zbyt ciężkie nawet dla mężczyzny. – powiedziała Miriam.
- Ej! Kto tam rozmawia? – zawołał jeden ze strażników i podniósł do góry kij. Dziewczyny zamilkły, obawiając się bolesnej kary. Nawet Miriam nie zamierzała się buntować, gdyż do tej pory bolały ją niedawno zadane rany.
Nagle Natalia zemdlała. W jej stronę zwróciło się stado przerażonych głów. Strach malował się również na twarzy strażnika, aczkolwiek ten próbował zachować zimny spokój.
-Wracać do pracy! – krzyknął i rozkazał pozostałym konwojentom wziąć Natalię na ręce. Oni wykonali jego rozkaz i zaprowadzili Natalię do jednego z budynku.
- Nie! Co oni zamierzają z nią zrobić? – zaniepokoiła się Miriam. Nie mogła jednak nic zrobić. Musiała wrócić do pracy.

Ścieżkami przecinającymi gęsty, dębowy las, spacerował młody mężczyzna. Gdyby ktoś przyjrzał mu się bliżej, zauważyłby, iż rysy jego twarzy są bardzo ładne. Niestety na pierwszy rzut oka sprawiał nieprzyjemne wrażenie. Był zarośnięty, brudny, a na dodatek nie pamiętał, jak ma na imię.
Na krańcu jednej z dróg stała stara, drewniana ławka. Zmęczony mężczyzna usiadł na niej, uciekając w świat własnych myśli. Zastanawiał się, kim mogła być piękna, czarnowłosa kobieta z jego snu.
- Mam tego dość! – zawołał i złapał się za głowę. Dlaczego nie mógł sobie nic przypomnieć? Dlaczego?
Nagle usłyszał przerażony głos dziecka za plecami.
- Babciu, babciu! Ratunku!
Odwrócił się i ujrzał starszą kobietę. Z jej oczu biła nienawiść i gniew.
- Co ty tutaj robisz? Uciekaj od nas, potworze!
- Ależ ja nie chciałem zrobić nic dziwnego…
- Pożałujesz! Zostaw tą ławkę, ona należy do naszej rodziny! – krzyknęła oburzona babcia.
Dopiero teraz Bill zauważył, że w pobliżu stoi drewniana chatka. Nie miał ochoty użerać się z ta niemiłą, starszą kobietą. Stwierdził, że woli uciec.
I tak zrobił. To nie był jednak jedyny taki przypadek w jego życiu. Od jakiegoś czasu wszyscy go tak traktowali…wszyscy!

Henryk siedział w swoim pokoju i patrzył na pierścionek zaręczynowy, który kupił dla swojej ukochanej. Musiał przyznać, że nie było to łatwe w tych czasach. Na szczęście Maria się dla niego poświęciła i poszła do jubilera. Srebro niestety było podrabiane, gdyż nie było ich stać na prawdziwe, aczkolwiek Henryk obiecał sobie, że gdy wojna się zakończy, to kupi Majce wszystko, na co tylko będzie mógł pozwolić.
Musiał przyznać, że pierścień ten wzbudzał w nim żal. Martwiło go to, że jego siostra nie ujrzy najpiękniejszej chwili w jego życiu. Każdego wieczoru miał nadzieję, że Miriam się znajdzie. I każdego dnia przeżywał zawód…
Do pokoju weszła Maja. Na jej twarzy gościł niepokój. Usiadła obok niego i rzekła:
- Martwię się o Anię. Odkąd wróciła do domu jest cały czas jakaś taka nieobecna..
- Nic dziwnego. Ma powody do zmartwień. Jak każdy z nas. Nie myślmy jednak o tym. Smutek za bardzo nas wykańcza. – powiedział Henryk.
Maja spojrzała na niego. Lubiła, gdy mówił w ten sposób. Taki wzniosły, patetyczny, a jednocześnie zawierał w sobie coś, co dawało nadzieję, na to, by dalej żyć…
Przytuliła się do niego i rzekła:
- Kocham Cię
- Ja też Cię kocham – odrzekł Henryk. Po tych słowach uklęknął przed Mają i wziął do ręki pierścionek.
- Maju, czy wyjdziesz za mnie?- spytał.
- Przecież, wiesz, że tak! – zawołała Maja. Ton jej głosu wzbudził u Henryka zachwyt.
- Jesteś taka piękna i mądra! Jak ja się cieszę, że jesteś, skarbie – zawołał i pocałował ją.

Klaudusieniczka · Wysłany: 20:16:07 21-11-07 Temat postu:

Super odcinek.. szkoda mi Bila, Miriam, Natalii i w sumie wszystkich.

Marysia :D · Wysłany: 22:29:12 21-11-07 Temat postu:

piękny odcinek

Klaudusieniczka mi tak samo szkoda wszystkich

Aishwarya · Wysłany: 22:46:07 21-11-07 Temat postu:

Super odcinek

Bloody · Wysłany: 15:56:04 22-11-07 Temat postu:

Dziękuję

Oj, dopiero teraz mi uświadomiliście, jak bardzo ranię moich bohaterów...no, ale w końcu jest wojna... Mimo wszystko sformułowanie "szkoda mi wszystkich" nieco mnie rozbawiło;]

a_moniak · Wysłany: 18:34:21 22-11-07 Temat postu:

nareszcie coś o Billu wiadomo, a więc ma amnezje, ciekawe jak sie to wszystko wyjaśni....

bardzo się cieszę ze Henryk oświadczył sie Mai

Bloody · Wysłany: 21:30:18 22-11-07 Temat postu:

Jak to się wyjaśni? Przyznam, że szykuję dla was niespodziankę;] Ale to dopiero za kilkanaście odcinków, jeszcze musi się sporo wydarzyć

Natka*** · Wysłany: 15:04:41 23-11-07 Temat postu:

Świetny odcinek!

Rzeczywiście w tej telci wieje smutkiem, ale zdarzają się też przebłyski szczęścia tak jak na przykład oświadczyny Henia

Czekam niecierpliwie na newik

Bloody ile planujesz odcinków tej telenoweli ?

Bloody · Wysłany: 17:54:58 23-11-07 Temat postu:

A czemu pytasz?

Nie myślałam o tym, by to kończyć

To moja najpopularniejsza telcia, więc skończę ją w ostateczności