Telenowele

Orchidea · Wysłany: 20:08:43 10-04-08 Temat postu:

Przeczytałam prawie całość naraz więc musi być ciekawa

Miło, gdy inni czytają to co piszemy, ale zgadzam się z tym, że nie powinien to być główny powód pisania.

Bloody · Wysłany: 21:34:08 11-04-08 Temat postu:

Bardzo mi miło;] Jak Ci się podoba?

Orchidea · Wysłany: 23:47:24 12-04-08 Temat postu:

Podoba mi się wprowadzenie wątku satanistów (choć mam wrażenie, że Sara będzie miała problemy przez to że się z nimi zadała

) Również jestem bardzo ciekawa, czym był ten krzyk, który usłyszała Rub. Poza tym (jak już ktoś wsponiał) główna bohatrka, chociaż wiele przeszła nie płacze co chwilę, tak jak wiele innych bohaterek telenowel.

Bloody · Wysłany: 20:20:45 27-04-08 Temat postu:

Podziękowania dla BlackFalcon i La noche

Odc. 43.

Ujrzała Marcosa leżącego na ziemi. Mężczyzna wył z bólu, tarzając się na ziemi. Na jego twarzy pojawiły się purpurowe plamy, po których spływały krople łez.
Widok ten spowodował, że Rubi poczuła bolesne ukłucie w sercu. Pochyliła się nad narzeczonym i spojrzała na niego wzrokiem pełnym smutku i współczucia. On jednak odwrócił twarz i rzekł:
- Zostaw mnie…
- Marcosie, co się stało? – spytała Rubi troskliwym tonem.
- Nic. Nieważne. Zostaw mnie – powtórzył chłopak.
- Czuję, że coś jest nie tak. Nie mogę ciebie tak zostawić – protestowała Rubi.
Marcos również poczuł ból w sercu. Bardzo kochał Rubi i nie chciał jej ranić. Nie mógł jednak nic zaradzić na to, że patrząc na nią, już nie widział pięknej kobiety, lecz potwora. Zdawał sobie sprawę z tego, że to nie jest jej wina. Zawinił tylko jego schizowany umysł.
Zrozumiał, że stało się to, czego obawiał się najbardziej. Czyżby to była kara za grzechy? Być może… W końcu bardzo źle obchodził się z kobietami. Dopiero miłość do Rubi odmieniła go. Niestety musiał przecierpieć swe dawne winy.
Po jego policzkach słynęła kolejna kropla łez.
- Wybacz Rubi… muszę się leczyć – rzekł.
- Wcale nie! – zawołała dziewczyna. Po chwili dodała mniej pewnym siebie tonem – Na pewno nie…
- Przykro mi, ale jestem chory. – rzekł Marcos – Rubi, nie powinniśmy się dłużej spotykać…
- Dlaczego? – w oczach dziewczyny pojawiły się krople łez.
- Chyba nie chcesz spotykać się z wariatem…
- Marcos, zrozum ty wcale nie jesteś chory! – zdenerwowała się Rubi – A nawet jeślibyś był, to na pewno bym cię nie opuściła!
- Rubi, nie chcę marnować ci życia – powiedział Marcos – Możesz znaleźć sobie zdrowego mężczyznę u którego boku będziesz szczęśliwa. Ja czuję, że jest ze mną coraz gorzej…
- Ale Marcosie, to nie jest choroba! – zawołała Rubi.
- A co?
- To demony. Niestety padłeś ich ofiarą – rzekła dziewczyna.
- Na to samo wychodzi. I tak muszę leczyć się u psychiatry – rzekł Marcos smutnym głosem – Pomyśleć, że ja jestem chory psychicznie… Rok temu zupełnie bym w to nie uwierzył. Byłem zwyczajnym chłopakiem, dla którego liczył się tylko sex, ładne dziewczyny i szybkie samochody. Gardziłem ludźmi, którzy byli choć trochę inni od większości. A teraz stałem się jednym z nich.
- Gardziłeś? Przecież ja zawsze byłam inna – rzekła Rubi.
- I to właśnie mi się w tobie spodobało. Twoja tajemniczość spowodowała, że zapragnęłam poznać cię głębiej i głębiej – powiedział Marcos tonem pełnym zachwytu. Jego oczy nabrały rozmarzonego wyrazu. Na chwilę zapomniał o tym, że obłęd nie pozwala ujrzeć mu ślicznego oblicza Rubi i spojrzał na dziewczynę tak, jak patrzył na nią dawniej. Po chwili jednak zdał sobie sprawę z tego, że jej oczy są czerwone, a nie czarne. W jego oczach pojawiły się krople łez.
Dziewczyna przytuliła go do siebie.
- Zobaczysz Marcosie… Wszystko będzie dobrze. – rzekła.

Sara wróciła do domu późnym wieczorem. Była cała w skowronkach, co zastanawiało matkę, Constansę i Malisę. Weszła do kuchni i poczęła tańczyć w kółko, nucąc przy tym nastrojową melodię.
- Piłaś? – spytała Luzmilla gniewnym głosem.
- Ani kropelki – odrzekła wesoło Sara – Czemu tak twierdzisz?
- Bo zachowujesz się… dziwnie – wyjaśniła matka. Siedzące obok Constansa i Luzmilla zachichotały.
- Cóż… Jestem po prostu szczęśliwa! – zawołała Sara, wykonując kolejną serię obrotów.
- Ja myślę, że to miłość – tymi słowami Constansa próbowała uspokoić Luzmillę – Powinnyśmy pozwolić jej na dziwne zachowania… W końcu to taki piękny stan…
- Masz rację – stwierdziła Luzmilla. Wszystkie trzy zwróciły swe twarze w stronę Sary i spoglądały na nią, ciesząc się z jej szczęścia, a zarazem trochę jej zazdroszcząc…

Bloody · Wysłany: 20:21:31 27-04-08 Temat postu: Re: Granice nienawiści *43*

BlackFalcon · Wysłany: 22:58:30 27-04-08 Temat postu:

Co tak krotko? Chce wiecej i wiecej. Odcinek naprawde piekny, tylko zawsze wkurzali mnie mezczyzni, ktorzy decydowali za kobiete, czy ona chce z nimi byc!

Orchidea · Wysłany: 11:51:50 28-04-08 Temat postu:

Odc. krótki, ale ciekawy. Już widać skutki kontaktów z szatanistami.
Głos na Pabla.

Bloody · Wysłany: 15:34:18 28-04-08 Temat postu:

Dziękuję i przepraszam za ten nieudolny wpis pod ocinkiem, nie mam pojęcia, skąd on się tam wziął. Postaram się następnym razem napisać dłuższy odcinek.

Bloody · Wysłany: 15:34:00 04-05-08 Temat postu:

Podziękowania dla BlackFalcon i La-Noche

Odc. 44.

Gdy Sara skończyła swój taniec radości, uspokajając się tym z euforii, która zapanowała nad jej sercem, zasiadła do stołu wraz z matką, Malisą i Constansą. Wszystkie cztery w spokoju zjadły śniadanie. Sara przez cały czas opowiadała o tym, jaki Pablo jest cudowny, i jak bardzo jest z nim szczęśliwa.
Potem Luzmilla zajęła się sprzątaniem, a panienki poszły do pokoju Sary. Dziewczyna nadal opowiadała im o cudownym wieczorze. Postanowiła jednak zmienić temat, gdy zauważyła, że dziewczyny ziewają ze znużenia.
- Zastanawiam się, gdzie was jeszcze zabrać... - rzekła - To miasto jest bardzo duże i na pewno znajdą się ciekawe obiekty, których jeszcze nie zobaczyłyście. Jak długo zamierzacie tu zostać?
Ku jej zdziwieniu dostrzegła, że na twarzach dziewczyn namalowało się zmieszanie.
- Możecie tu zostać tak długo jak chcecie - szybko dodała - Pytam tylko dlatego, żeby ułożyć sobie plan zwiedzania...
- Maliso, myślę, że powinnyśmy jej powiedzieć prawdę - stwierdziła Constansa.
- Racja. - rzekła Malisa - Nie możemy przecież tak długo siedzieć jej na głowie...
- O co chodzi? - spytała zdziwiona Sara.
Malisa i Constansa wymieniły spojrzenia.
- Może ja jej powiem - stwierdziła Malisa. Usiadła na krześle, znajdującym się przy garderobce i wzięła głęboki oddech. Wyglądała tak, jakby szykowała się do dłuższej wypowiedzi.
- Saro, nie powiedziałyśmy ci, dlaczego tak naprawdę tutaj przyjechałyśmy - zaczęła - Ale stało się coś strasznego. Wróciłyśmy do naszych domów, lecz one nie wyglądały już tak, jak dawniej. W moim zamieszkała inna rodzina. Ludzie, których zupełnie nie znam. Najgorsze było to, że nie mieli oni zielonego pojęcia o tym, gdzie przebywają moi rodzice i brat. A co do Constansy... - Malisa nie mogła dokończyć. W jej oczach pojawiły się krople łez.
- Może ja jej opowiem - wtrąciła Constansa - Mój dom, który kiedyś był piękną willą, zupełnie się zmienił. Ściany, które niegdyś były białe, niczym płatki śniegu, teraz stały się brudne, szare i odrapane. Szyby okien były powybijane. Me serce szybciej zabiło ze strachu. Zapukałam do drzwi, lecz nikt mi nie otworzył. Powtórzyłam te czynność kilka razy. Dopiero za siódmym, drzwi otworzyły się. W drzwiach stała moja ciocia Aulelia. Zawsze była indywidualistką, która odsuwała się od rodziny. Miała swój własny świat. Była dla mnie niemiła i dlatego za nią nie przepadałam. Opowiadała, że muzyka techno została stworzona przez szatana, a ja kiedyś pójdę do piekła za to, że chodzę w krótkich spódniczkach. Śmieszyło mnie to, co ona mówiła. Tego dnia, jednak jej widok bardzo mnie ucieszył. Przytuliłam się do niej i zawołałam "Ciociu! Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę z tego powodu, że cię widzę! Tak tęskniłam!". Ku mojemu zdziwieniu ona odburknęła: "Wynoś się stąd plugawa prostytutko!". To był dla mnie ogromny cios. Poczułam bolesne ukłucie w sercu. "Ciociu, ja tego nie chciałam... Zmuszali mnie do tego siłą..." - tłumaczyłam się. Ona jednak była odporna na me argumenty. W rękach trzymała drewnianą laskę, którą groźnie machała w moją stronę. "Gdzie jest moja mama i tata?" spytałam z nadzieją, że chociaż oni inaczej mnie przywitają. "Nie ma ich" - usłyszałam w odpowiedzi. "Jak to nie ma? To nie możliwe!" zawołałam i wbiegłam do środka, aby ich poszukać. Dom był w opłakanym stanie. Ściany były odrapane i zakurzone. Pająki wybrały niemalże każdy zakątek na swe miejsce zamieszkania, aby zmienić go w pajęczynę. Natomiast piękne meble, która kilka lat temu ozdabiały naszą wille, zniknęły... Najgorsze jednak była to, że nigdzie nie mogłam znaleźć żadnego śladu żywej duszy. Postanowiłam, jak najszybciej opuścić to okropne miejsce. I już nigdy tam nie powrócić. - po tych słowach skończyła swą opowieść. Z jej powiek spływały krople gorzkich łez...
Sara spojrzała z bólem w sercu na zrozpaczone dziewczyny. Zrobiło jej się ich żal.
- Życie robi nam niemiłe psikusy - rzekła - Ale nie martwcie się. Wygramy nie tylko bitwę, ale całą wojną. I wtedy będziemy szczęśliwe... - wypowiadając te słowa podeszła do Malisy i Constansy i przytuliła je.

Bloody · Wysłany: 12:24:14 06-05-08 Temat postu:

Czekam na komentarze:(

BlackFalcon · Wysłany: 0:54:59 07-05-08 Temat postu:

Obiecuje napisac jutro, nawet nie mialam czasu ostatnio swojej telki wstawic ;/.

EDIT: O rany, ale wredna ciotka, w ogole bez zrozumienia dla dziewczyny i jak ona dba o dom. Co za jedza. Pewnie Sara im pomoze, tym bardziej, kiedy sama jest szczesliwa. Opis domu fantastyczny, masz talent do opisow.

Bloody · Wysłany: 12:01:42 08-05-08 Temat postu:

Ok. Nie szkodzi. Miło, że mnie poinformowałaś.

BlackFalcon · Wysłany: 17:14:02 09-05-08 Temat postu:

Bloody · Wysłany: 17:26:45 09-05-08 Temat postu:

Bardzo dziękuję. Postaram się dziś napisać newik;]

Orchidea · Wysłany: 17:30:52 09-05-08 Temat postu:

Bardzo zainteresowała mnie opowieść Constansy. Uwielbiam takie stare, zaniedbane domy. I jeszcze to zdjęcię. Super