Telenowele

chochlik · Wysłany: 15:46:27 29-05-09 Temat postu:

Kiedy newsik?

Lost Princess · Wysłany: 15:53:03 29-05-09 Temat postu:

Dołączam się do pytania

Airam. · Wysłany: 17:10:09 29-05-09 Temat postu:

Ja też oczywiscie

Megan · Wysłany: 21:20:15 29-05-09 Temat postu:

No to i ja

Jowitka001 · Wysłany: 9:43:26 30-05-09 Temat postu:

No Milenko ja najpierw może tak
Odcinek świetny! Niech Megan złapie Matta za fraki i powie mu co sie stało!!
Wtedy zobaczymy jak sie bedzie tłumaczyć Klarisa.
Czekam na next

mila851 · Wysłany: 10:17:58 30-05-09 Temat postu:

next.... ciężko będzie. postaram się coś wysmarować i wkleić w niedziele

dzięki za komentarze

Lost Princess · Wysłany: 10:20:05 30-05-09 Temat postu:

Spoko poczekamy do niedzieli

mila851 · Wysłany: 10:27:35 30-05-09 Temat postu:

dzięki !

Sylwia1425 · Wysłany: 11:09:25 30-05-09 Temat postu:

nmzc ale jutro widze odcinek

Ana__xD · Wysłany: 14:07:56 30-05-09 Temat postu:

Fajny.

tylko ciagle te komplikacje ale bez nich było by nudno;D

Megan · Wysłany: 21:51:34 31-05-09 Temat postu:

Już niedziela ;]

Lost Princess · Wysłany: 21:53:40 31-05-09 Temat postu:

Właśnie ! ;]

Marz · Wysłany: 22:24:21 31-05-09 Temat postu:

Niedziela się już kończy

Sylwia1425 · Wysłany: 23:19:16 31-05-09 Temat postu:

popieram

mila851 · Wysłany: 1:44:56 01-06-09 Temat postu:

sorki, że tak późno, ale miałam dziś gości i nawet nie było kiedy zasiąść do pisania

dopiero teraz udało mi się dla was coś wysmażyć - SMACZNEGO!! ;D

Odcinek 35
odchodzę!

Przez chwilę stała wpatrzona w zamknięte drzwi. Zostawił ją. Wyszedł, trzaskając drzwiami. Nie chciał jej wysłuchać. Jaka była głupia! Po co w ogóle się odzywała! Przecież wiedziała, że tak się stanie. Załamana opadła na podłogę.
Wpadł do swojego pokoju. Był wciekły. Chciał jak najszybciej odciąć się od niej, i najlepiej od tego, co sobie uświadomił, co jeszcze chwile temu było dla niego czymś najważniejszym, a teraz stało się ciężarem. Krążył po podłodze. Miał ochotę coś rozbić, roztłuc, zniszczyć. Z całej siły zaczął naparzać ścianę. Ale nie przyniosło to ulgi, jedynie ból stłuczonych knykci.
- Cholera jasna! – szepnął opierając głowę o zimną ścianę. Łzy napłynęły mu do oczu, starał się je powstrzymać, stłamsić, przełknąć, ale nie potrafił, tak jak nie potrafił odsunąć od siebie goryczy.
- Wysłuchaj mnie – otworzyła drzwi jednym szarpnięciem. Miała zaróżowione policzki, Zasze ciemniały pod wpływem emocji. Musiała doprowadzić, to do końca. Jeśli powiedziała „A” musi powiedzieć „B”.
„Jeśli ma mnie znienawidzić, nie ważne za co.” – powtarzała sobie w myślach, starając się stłumić chęć przytulenia go i pocieszenia.
- Nie muszę. Powiedziałaś już wystarczająco – odwrócił się od niej. Mówił lodowatym tonem, jak ktoś zupełnie obcy.
- Nie! Ledwie zaczęłam. Musze ci powiedzieć o tym co usłyszałam. Powinieneś to wiedzieć – jej głos był tak opanowany, nikt by nie podejrzewał, że w środku cała drży.
Już trochę pewniej przysunęła się do niego.
- Twoja matka – zaczęła.
- Wynoś się! – krzyknął, zamachnął ręką. Chciał ją wypłoszyć, przestraszyć. – Nie chce tego słuchać!
- Tamtego dnia, posądziła moją że jest łowczynią majątków. – nie zrażona jego zachowaniem kontynuowała.
Pobladł naglę, potem zaczerwienił się wyraźnie wzburzony.
Do pokoju wszedł zaalarmowany krzykami Daniel.
- Co się tutaj dzieje? – z groźną miną zmierzył ich wzrokiem.
- To niemożliwe – głos Matta brzmiał jak niewyraźny szept. – Moja matka nigdy by nikogo bezpodstawnie nie oskarżyła! – dokończył z mocą.
- O czym wy u diabła … - starał się wtrącić Daniel.
- Tak było! – zapewniła Megan. – Ale to nie wszystko…
Meg zwróciła się do Daniela. Przez chwilę patrzyła mu prosto w oczy.
- Powiedz mu! – nakazała z determinacją.
Matt również spojrzał na ojca. Zaśmiał się nerwowo.
- Co niby ma mi powiedzieć? Potwierdzić twoją wersje?
- jaką wersje? – dopytywał się ojczym.
- Powiedz mu, dlaczego się rozstaliście. Ty i Klarissa!
Chłopak cały zesztywniał.
- Co? – omiótł spojrzeniem poważną twarz dziewczyny, i spojrzał wyczekująco na ojca. Podszedł do niego. – „Powiedz „– powtórzył po niej. Czyli nawet Meg znała powód, tylko on nie został wtajemniczony! Złość w nim zawrzała.
Daniel spuścił jedynie głowę. Nie chciał uciekać, ale nie był gotowy by wyznać synowi prawdę. Obawiał się o jego relacje z matką. Wiedział, jak bardzo ją kocha i szanuje. Nie chciał Niszczyc tego obrazu.
- No, mów rzesz! – Nie panując nad emocjami Matt popchnął ojca. Prowokował go. Ale ten wciąż milczał. – Heh. Nie musisz mnie dalej znosić. – podszedł do szafki i zaczął wyjmować swoje ciuchy. – Wynoszę się stad. Zależy ci tylko na nowej rodzinie – przemawiała przez niego dziecięca zazdrość. Megan była taka jak Daniel zawsze chciał żeby on był. W Luizie był tak zakochany, wystarczyło tylko spojrzeć na niego jak byli razem, by wiedzieć , że nic prócz niej się już nie liczy. W tym domu nie było już miejsca dla niego. Tak samo jak nie było w nim miejsca dla jego matki.
- Co ty wyprawiasz! – Megan chwyciła go za dłonie – Nie wyprowadzaj się! – prosiła prawie płacząc. Nie chciała tego! Wszystko było lepsze od jego odejścia. Może jej nienawidzić, może już nigdy się do niej nie odezwać, ale niech będzie tu, tuż obok. Niech ona wie, że zawsze gdy wróci do domu usłyszy jak brzdąka na gitarze w swoim pokoju! Kłuci się z nią o każda rzecz. Dlaczego Danie nic nie robi?! Dlaczego go nie zatrzymuję?!
- Tak będzie lepiej – wyszeptał Matt i delikatnie otarł jej policzek. Puściła go. Była bezradna. Wiedziała, że to nie na jej słowa czekał. Ale Daniel tylko stał z rozszerzonymi ze zdziwienia i bólu oczami. Nawet gdy chłopak zamknął torbę i minął go wychodząc nie odwrócił się, ani nie odezwał.
Ty idioto! – Do pokoju wpadła Luiza. – Na co czekasz?! – szarpnęła go za rękaw. Zwrócił na nią nieprzytomny wzrok. – Biegnij za nim!!