Telenowele

[Lineczka]

[buldozka]

Arturo z Amarte es mi pecado - protka wariowała z miłości do niego, a on właściwie przez większość telki zachowywał się, jakby w sumie mu było obojętne, czy z nią będzie, dodatkowo chociaż niby kochał protkę, to zachowywał się jakby kochał antagonistkę - dla niej się poświęcał, wszystko wybaczał i usprawiedliwiał, podczas gdy w przypadku Nory najmniejsza plotka powodowała, że wyzywał ją od najgorszych

Santiago z Reina de corazones (RCTV) - na początku na etapie księdza był jeszcze znośny, ale potem oglądało się go bardziej jak villana, pożegnalny seks z przyjaciółką w noc przed ślubem z protką, nawet nie szukał protki za specjalnie, gdy zaginęła, od razu wziął ślub z tą drugą, miał też zwyczaj policzkować kobiety

Gabriel z Apuesta por un amor - toksyczny, zdobywający kobietę jak trofeum, obrażony, że nie zakochała się w nim, bo on tak zaplanował, mega agresywny, notorycznie zdradzający zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie (zakochując się po drodze w innej), przesadnie pewny siebie i tego, że zawsze on ma racje

[Lineczka]

[Amapola]

Było paru takich, których nie lubiłam, ale opiszę bardziej tych, których naprawdę nie znosiłam.

- Luis Alberto ze "Światła twoich oczu" - to, jakim beznadziejnym był protem najlepiej zestawić z porównaniem do Juliana z "Mojego grzechu". Ta sama sytuacja a zupełnie różne postawy. Alberto zostawił Marinę, bo została zgwałcona i mogła być w ciąży z gwałcicielem (wiemy, że nie i nie, ale przyjmujemy, że tak się zdarzyło ). A dla tego głupka Alberta wyznacznikiem jego przyszłości z ukochaną miał być wynik testu na ojcostwo. Co za szkaradnik! Marina była ofiarą! Została wykorzystana. Nigdy ją nic poważnego nie łączyło z doktorem, nie dawała Albertowi powodów do zazdrości. Najbardziej wtedy potrzebowała wsparcia, współczucia, a on ją tak po prostu porzucił. Wcale się nie dziwiłam Marinie, że nie chciała się poddać testowi. Ona była wrażliwa, uczuciowa, emocjonalnie podchodziła do całej sprawy i chciała, by tak samo podszedł do tego Alberto. Miała nadzieję, że dziecko jest jego, a nie gwałciciela. I z tego powodu miała obawy, bo druga opcja też była możliwa. Gdyby jej obawy się urzeczywistniły, to cała przyszłość z Albertem zostałaby przekreślona. Marina miała nadzieję, że ukochany otoczy ją opieką i miłością, wesprze w trudnych chwilach. Nie liczyła się ona ani ich miłość, tylko wynik testu. Od wyniku testu zależało ich być albo nie być (razem). Rozumiem, że czasami niepewność może dręczyć i lepiej po prostu wiedzieć, ale on tak naciskał na Marinę i chciał wiedzieć nie dla samej wiedzy, ale żeby usprawiedliwić się w swoich oczach, mieć gwarancję, że dobrze postępuje i tylko dla spokoju własnego sumienia. Prot zachował się jak egoista. Zresztą jakby to wyglądało? 1. Dziecko jest Alberta - "Wybacz, że cię tak potraktowałem, cieszmy się razem naszą wspólną przyszłością, zapomnijmy o tym co złe". 2. Dziecko jest doktorka - "Spadaj, nie zdradziłaś mnie, ale liczy się, że dziecko nie jest moje, kochałem cię, lecz już nie mogę być z tobą". Zachował się jak idiota.
Za to Julian... Co za piękna postawa! Ogólnie Julian to jeden z moich ulubionych protów. Dla niego liczyła się ukochana Lucrecia, nawet jeśli dziecko byłoby jego największego wroga, to wszystko nie było istotne. Ważna była miłość, która łączyła Lucrecię i Juliana.

"Esmeraldę" też oglądałam, ale tam mimo że postawa prota była tak samo karygodna, to Jose Armando aż tak mnie nie denerwował jak Luis Alberto. Pewnie to kwestia tego, że Jose Armanda grał Fernando Colunga .

- Octavio z "Dzikiego serca" - nie rozumiem, jak Maricruz mogła kochać takiego głupka. Swoim małżeństwem z Simoną też pokazał, jaki był zakochany. Nie potrafił w ogóle walczyć o ukochaną ani okazać jej jakichkolwiek cieplejszych uczuć. Zresztą każdy kto oglądał, to wie, co to za typ.

Pamiętam, że nie lubiłam też Daniela z "Twarzy Analiji", Marcela z "Odmienić los" i kogoś jeszcze, ale nie przypominam sobie teraz kogo. Ogólnie nie lubię, kiedy proci źle traktują protki, zdradzają, bo myślą, że są zdradzani, nie ufają ukochanym, wierzą, że są zdolne do każdej podłości i nie chcą słuchać ich wyjaśnień. W ogóle mam wrażenie, że scenarzyści myślą, że im gorzej główni bohaterowie będą traktować główne bohaterki, tym bardziej będziemy się cieszyć z ich pojednania i tego, jak już się okaże, jak protagoniści bardzo się mylili w swoich podejrzeniach i będą błagać o wybaczenie. Tymczasem można łatwo zepsuć i obrzydzić niektórych bohaterów, że ewentualne późniejsze pojednanie i związek już tak nie cieszą, nawet jeśli wcześniej była ogromna chemia między głównymi bohaterami i potencjał w ich wątku.

Wiem też, że główni bohaterowie się zmieniają, ich miłość dojrzewa i nie zawsze od początku jest silna i ma mocne fundamenty. To, że oni czasem zachowują się źle na początku telenoweli, nie znaczy, że będą się tak samo zachowywać później wobec protek. Wiadomo, musi być punkt zaczepienia, od czegoś muszą się zacząć rozstania i nieszczęścia głównej pary. Ale na przykładzie Alberta i Juliana, nie wydaje mi się, żeby ten drugi tak się zachował wobec Lucrecii gdyby to miało miejsce na początku telenoweli. Julian był honorowy i na pewno bardziej dojrzały niż Alberto już na początku telenoweli. Chociaż dla Alberta i tak nie było ratunku, bo to co się stało było wpisane w fabułę i się musiało stać .

[Lineczka]