Telenowele

Anna. · Wysłany: 17:45:15 21-03-11 Temat postu:

Mariana

Kochani... - jęknęła jednak podniosła się z fotela i ku radości Alexa narysowała mu ludzika

Bożenka · Wysłany: 18:04:24 21-03-11 Temat postu:

Hernan

Dobrą godzinę mieli zabawę z ubieraniem ludzika. Najpierw narysowali mu włoski, potem spodnie, buty, sweterek. Gdy oczy wyszły im trochę nierówno, śmiali się chyba z pięć minut.

Daniel

To był najszczęśliwszy okres w jego życiu. Wciąż jeszcze trudno było mu uwierzyć, że ma narzeczoną. I do tego czteroletniego synka. Każdą wolną chwilę spędzali razem. Wieczorami tak trudno było mu się z nimi rozstać. Ale postanowił, że dopiero po ślubie zamieszkają razem. I dopiero wtedy będą się kochać. Pewnie wzbudziłby śmiech wielu znajomych, ale on wiedział swoje. Nieważne, że ktoś mógłby go nazwać zacofanym czy staroświeckim. Ama była sama, rodzina ją odrzuciła gdy najbardziej potrzebował jej wsparcia.

Wiele wysiłku kosztowało ją bycie samotną matką. W pracy dawała sobie radę tylko dzięki życzliwej pomocy trzech koleżanek. One miały już dorosłe dzieci, więc gdy dyżur nocny przypadał na Amę, brała go któraś z nich. On był całkowitą sierotą, a może jego rodzice żyli? Jednak nigdy nie będzie mógł poznać prawdy. Więc gdyby Ama zaszła w ciążę a jemu by się coś stało, nie mogłaby liczyć na niczyją pomoc.

Ustalili, że chcieliby, by świadkami na ich ślubie byli Mariana i Hernan. Więc musieli poczekać, aż na świat przyjdą bliźniaczki. Dzisiaj skończył trochę wcześniej. Kiedyś został dwie godziny dłużej i kolega przyszedł za to dwie godziny wcześniej. Postanowił przygotować obiad. Zrobił zakupy i zabrał się za gotowanie. Zanim zdążył skończyć, do kuchni wbiegł Hugo.

A my kupiliśmy pizzę – wydał rzucając mu się na szyję – A ty co ugotowałeś tatusiu?

Jeszcze nie zdążyłem – przyznał się.

To najpierw zjemy pizzę, a obiad zjemy na kolację – zaśmiała się Ama i dała mu słodkiego buziaka.

Ty kupiłaś, ty podgrzewasz – zaśmiał się i leciutko pocałował ją w nosek. Potem mrugnął porozumiewawczo do Hugo i obaj zniknęli w jego pokoiku – A to niespodzianka dla ciebie, syneczku.

Jejku, kolejka taka jaką ma Alex – ucieszył się Hugo – Zdążymy się jeszcze trochę pobawić?

To wyjmuj klocki a ja będę składał tory – zdecydował i obaj zgodnie rozkładali klocki. Gdy Ama weszłą zaprosić ich na obiad, niechętnie oderwali się od zabawy...

Anna. · Wysłany: 18:08:14 21-03-11 Temat postu:

Mariana

Znów odłącyzła się od świata i zajęła tylko projektowaniem. Czasami miała ochotę powrócić do swojego domu mody i tam pracować no, ale Hernan by się na to nie zgodził no i nie mogłaby zostawić Alexa w domu z nianią.

Bożenka · Wysłany: 18:29:48 21-03-11 Temat postu:

Hernan

Jeszcze trochę porysowali z Alexem a później poszli do ogrodu. Maluszek chwilę poprzytulał się do babci, później zaczął stawiać babki z piasku.

Może powinniśmy zatrudnić nianię? - spytał mamy.

Kiedyś może tak, ale na razie nie ma takiej potrzeby - usłyszał - Alex jest pod moją opieką, często przychodzi Ama z Hugo. Chłopcy się razem zgodnie bawią. Niania zawsze będzie obcą osobą. Dziecko jak najdłużej powinno być otoczone miłością najbliższych.

A jak się urodzą dziewczynki? - powiedział - Mariana zapomina o całym świecie i tylko projektuje...

Gdy się urodził Alex, poświęciła mu cały czas - pocieszyła go mama - Teraz znów projektuje na zapas. Gdy na świat przyjdą dziewczynki, znów poświęci im całą uwagę.

A po porodzie? - dzielił się dręczącymi go wątpliwościami - Też chciałbym być w szpitalu przy żonie i córeczkach. Zostaniesz sama z Alexem.

O to się nie martw - mama uśmiechnęła się pogodnie - Ama ma niewykorzystany urlop z ubiegłego roku, więc weźmie tydzień. Wtedy, gdy ja pojadę cię zmienić, ona zostanie z chłopcami, a ja zostanę, gdy ona pojedzie cię zmienić. Bardzo lubią się z Marianą.

Mamo, może byś ją poprosiła, by zamieszkała tu na ten tydzień? - powiedział z uśmiechem.

Niezła myśl - mruknęła - A ty poproś Daniela. W końcu zawsze milej, gdy w nocy w domu jest mężczyzna.

Czy ty coś kombinujesz? - zastanowił się nad słowami mamy.

Oj, zaraz kombinujesz - westchnęła - Ty będziesz nocował w szpitalu z Marianą, więc nam będzie milej mając mężczyznę w domu.

Anna. · Wysłany: 18:44:03 21-03-11 Temat postu:

Mariana

Kreśliła i wciąz poprawiała projekty bo coś jej nie pasowało

Bożenka · Wysłany: 18:55:55 21-03-11 Temat postu:

Hernan

Rozmowa z mamą go uspokoiła. Mariana była pochłonięta projektowaniem. Po obiedzie zniknęła w swoim gabinecie, a on zabrał Alexa do wesołego miasteczka. Poczuł tylko żal, że nie ma z nimi żony. Jednak starał się ją rozumieć. Synek chciał spróbować wszystkich atrakcji, więc pozwolił sie zabrać do domu dopiero wtedy, gdy zrobiło się ciemno.

Anna. · Wysłany: 19:03:19 21-03-11 Temat postu:

Mariana

Nie zauważyła kiedy zrobiło się całkowicie ciemno ani nie usłyszała kiedy wrócili jej mężczyźni. Poczuła jak ktoś ciągnie ją za nogę i spojrzała w dół. Alex wpatrywał się w nią z łezkami w oczach. Odłożyła wszystko i wzięła synka na kolana

Co się stało perełko ? - spytała na co malec odpowiedział - nie kochasz mnie i tatusia .

Zszokowały ją słowa syna. Przytuliła Go do piersi jednak ten wyswobodził się i zszedł po jej kolanach na podłogę po czym podreptał do swojego pokoiku. Serce ścisnęło jej się z bólu.

Wstała, założyła na siebie sweter i po cichu niezauważona wyszła do ogrodu. Usiadła na huśtawce i wpatrzyła się w niebo. Po jej policzkach zaczęły płynąć łzy

Bożenka · Wysłany: 19:55:07 21-03-11 Temat postu:

Hernan

Położył Alexa spać. Cóż, pora wyrwać Marianę z jej gabinetu. Wiedział, że to już ostatni miesiąc ciąży, więc nie chciał jej denerwować, ale pracowała stanowczo za dużo. Przecież mogą zatrudnić projektantów, sama może ich wybrać. Wszedł do gabinetu, ale był pusty. Przeszukał cały dom i nigdzie nie znalazł żony. Był coraz bardziej przerażony. Wybiegł do ogrodu. Mariana siedziała na huśtawce. Objął ją ramionami i przytulił.

Co się stało najmilsza? - spytał cicho i otarł łzy z jej policzków.

Anna. · Wysłany: 18:29:22 22-03-11 Temat postu:

Mariana

Wtuliła się w męża i rozpłakała jak małe dziecko

Bożenka · Wysłany: 18:47:07 22-03-11 Temat postu:

Hernan

Tulił płaczącą żonę i ocierał łzy płynące po jej policzkach. Minęło kilka długich minut, zanim przestał nią wstrząsać płacz.

Opowiedz mi wszystko kochanie - poprosił cichutko - Wiesz, że we dwoje łatwiej rozwiązać każdy problem.

Anna. · Wysłany: 18:52:55 22-03-11 Temat postu:

Mariana

Spojrzała na Hernana mokrymi od łez oczami. - Alex powiedział, że nie kocham Ciebie ani jego i gdy Go przytuliłam wyswobodził sie z moich objęc i poszedł sobie... Zaniedbałam naszego synka...

Bożenka · Wysłany: 18:57:45 22-03-11 Temat postu:

Hernan

Alex jest malutkim dzieckiem - powiedział tuląc żonę - On najchętniej miałby nas wszystkich wokoło siebie. Bo najbardziej potrzebuje naszej miłości i obecności. Ale przecież kochasz i jego, i mnie. Tylko jesteś też artystką. W twojej duszy zawsze będzie toczyć się wojna, między pasją do projektowania a czasem dla nas. Teraz chodźmy do domu, zanim nasze dziewczynki zmarzną...

Anna. · Wysłany: 19:01:17 22-03-11 Temat postu:

Mariana

Wstała bez słowa i ruszyła z mężem do domu

Bożenka · Wysłany: 19:35:14 22-03-11 Temat postu:

Hernan

Wieczorem jeszcze długo myślał nad tym, co zrobić, by pomóc Marianie pogodzić rolę matki i projektantki. Jednak to wcale nie było łatwe. Przytulił ją mocno i usnął.

Rano wstał wcześnie, zjadł śniadanie i wszedł do gabinetu żony. Wziął teczkę z projektami oznaczoną napisem "do realizacji" i pojechał do firmy. Podpisał kilka dokumentów i przejrzał analizy. Chwilę porozmawiał z Glorią i Vanessą.

Już miał wychodzić, gdy ktoś cichutko zapukał. Powiedział "proszę" i po długiej chwili drzwi się powoli otworzyły i stanęła w nich duża dziewczynka. Była wychudzona i bardzo blada. Zaprosił ją by usiadła.

Co mogę dla ciebie zrobić? - spytał.

Błagam, niech mi pan da pracę sprzątaczki - wyszeptała cicho dziewczyna.

Pracę? - zdumiał się - Ile masz lat? 15? 16?

Osiemnaście - odparła i pokazała mu dowód. Zdjęcie w dowodzie było na pewno jej. Teraz przyjrzał się bacznie dziewczynie. Była zabiedzona, ale jej strój był unikatowy, bardzo ładny, dziewczęcy, dodający uroku.

Skąd masz tę sukienkę? - spytał.

Ja, ja sama ją uszyłam - wyszeptała nieśmiało - Mam mnie nauczyła.

A gdzie teraz jest twoja mama? - dociekał.

Zmarła miesiąc temu - w oczach przybyłej pojawiły się łzy. Zganił się w duchu za niedelikatność.

Jak masz na imię? - zapytał.

Masza - usłyszał cichutką odpowiedź.

To niespotykane imię - powiedział.

Moja matka była Rosjanką, a ojca nigdy nie znałam - odparła wyjaśniającym tonem.

Dobrze, dam ci pracę. Pojedziesz teraz ze mną... - zaczął, bo wpadł na pomysł, że może ta dziewczyna jest rozwiązaniem ich kłopotów. Jeśli tę sukienkę uszyła sama to ma dobry gust i wyczucie stylu. Jeśli Mariana by ją polubiła i otoczyła opieką, to po kilku miesiącach mogłyby razem wspólnie projektować. Zamyślił się, więc dopiero teraz zauważył przerażenie w oczach dziewczyny.

Nie! - wykrzyknęła i cofnęła się w popłochu - Ja nie chcę tak żyć. Już wolę umrzeć!

Nie chcesz pracować z moją żoną? - zdumiał się prawdziwie - Nie mogę przyrzec, że jej spodoba się mój pomysł. Ale jeśli nie, to dam ci pracę w firmie.

Z pana żoną? - wyszeptała zbielałymi wargami - Przepraszam. Pewnie ma mnie pan za wariatkę. Ja myślałam...

Co myślałaś? - spytał - Proszę odpowiedz. Jeśli mamy razem pracować, musimy być wobec siebie szczerzy.

Myślałam, że pan chce mnie wykorzystać - szepnęła a widząc zdumienie w jego oczach wyjaśniła - Tylko takie życie znam, choć matka próbowała mnie chronić. Ona nie potrafiła inaczej zdobyć pieniędzy, gdy mój ojciec nas porzucił w obcym kraju. Ale ja bym tak nie potrafiła...

Mnie nie musisz się obawiać. Mam żonę, którą bardzo kocham - powiedział spokojnie - Ale ona jest w ósmym miesiącu ciąży i pracuje w domu. Pojedziesz ze mną?

A przysięga pan, że mnie nie skrzywdzi? - spytała Masza drżącym głosem.

Ja? Przysięgam! - powiedział i uśmiechnął się - Lecz jeśli spodobasz się mojemu synowi, będzie ci dużo trudniej mu umknąć. On ma dopiero dwa latka.

Dziewczyna po raz pierwszy radośnie się roześmiała. W domu zaprowadził ją do kuchni na śniadanie i ruszył na poszukiwanie żony. Dopiero wstała i była w nie najlepszym nastroju.

Witaj kochane słoneczko - zawołał i pocałował ją czule - W kuchni czeka dziewczyna. Ale nie biegnij teraz. Ona jest prawdziwie zagłodzona i musi się spokojnie najeść. Może zesłały ją dobre duchy, byś nauczyła ją projektować? Mówi, że sama uszyła sukienkę, którą ma na sobie. Mogłabyś wziąć Aleaxa i Maszę do swojego gabinetu. Sprawdziłabyś co potrafi dziewczyna, czy nadaje się do projektowania? A Alex byłby z tobą i też uczyłby się malować. Zgodzisz się najmilsza?

Anna. · Wysłany: 19:42:58 22-03-11 Temat postu:

Mariana

Hernan... No nie wiem... Nie wiem czy dam radę nauczyć kogoś tego co potrafię...