Telenowele

mili~*~ · Wysłany: 17:58:19 01-12-09 Temat postu:

Genialne!
Dobre skojarzenie mam, że to jest inspirowane "Wywiadem z wampirem" Czytałąm go jakiś czas temu ale podobny wydaje mi sie poczatek tyle tylko,z e tam wszystko opowiadał w ciagu jednej zaledwie nocy.
Ale i tak niezwykłe! Początkowa rozmowa pojawienie sie Andrei i to co zdąrzyła opowiedzieć
Ta dziewczyna jest tak mądra ze to widać w niej sposobie móienie i wogóle
Swietny odcinek

Carlisle Ott · Wysłany: 18:43:08 01-12-09 Temat postu:

Wreszcie, wreszcie, wreszcie ;D Od momentu, w którym się dzisiaj obudziłem, byłem zniecierpliwiony, nie mogłem się doczekać

Bardzo dużym plusem jest narracja 1-osobowa, bardzo rzadko spotykam to ostatnio w telkach, a szkoda, bo nadaje to takiego niesamowitego nastroju

Narratorem jest zapewne Roberto

W tym odcinku poznajemy Andreę oraz Cris i wspomniany jest Kyrtap

Szczerze, to nie mogę się doczekać, kiedy zostaną przedstawione Isabel oraz oczywiście Joselyn ;D

Jedyny minus, jaki dostrzegam, to niezgodność czasów - część jest napisana w czasie przeszłym, część w teraźniejszym, przez co można się trochę pogubić

Ale jest super

Pozdrawiam!

green_tea · Wysłany: 20:36:55 01-12-09 Temat postu:

Czy ja muszę mówić, że czytam?

Nie opuściłabym żadnego Twojego dzieła, a mam przeczucie, że ALS może być nie lada konkurencją dla niedoścignionej jak dotychczas Angeles

cris · Wysłany: 22:25:54 01-12-09 Temat postu:

Dziękuję, cieszę sie, że sie spodobało. Cztery pierwsze odcinki będą pisane właśnie w formie akiego wywiadu. Heh faktycznie coś jak wywiad z wampirem i tu pozwolę sobie zaspoilerować fragmentem z odcinka nr 3:

- To prawda. Pozwolisz, że włączę magnetofon?
- Jasne. Będziesz nagrywał rozmowę. Czuję się jak bohater "wywiadu z wampirem".
- Nie wiem, które z nas porównujesz do wampira?
- Jak to? Myślałam, że to oczywiste - roześmiała się głośno - już nie uważasz, że wysysam z ludzi krew?

Później opowiadanie nie bedzie już pisane w pierwszej osobie, poza tekstami pisarza - wywiadami, które będą wprowadzeniem do każdej kolejnej części:)

Tak, czytałam ten odcinek kilka razy i zastanawiałam sie, czy czytelnik przez te przejścia czasów nie będzie sie gubił i nie zniecheci sie, ale doszłam do wniosku, że zaryzykuje, bo to wydaje mi sie wzmacniać tajemniczość. Ale jak już wspomniałam, tak pisane są tylko pierwsze 4 odcinki:)

No Gosiu, od czasów Angeles nic nie pisało mi się rownie dobrze jak ALS i dlatego pokładam w nim taką nadzieję.

Dziękuję za komentarze i zapraszam na kolejny odcinek w czwartek:*

Carlisle Ott · Wysłany: 8:03:34 02-12-09 Temat postu:

BlackFalcon · Wysłany: 22:09:39 02-12-09 Temat postu:

Czy ja wiem, czy chaotycznie? Często spotykam takie zabiegi w książkach i nie mam nic przeciwko - o ile oczywiscie cała historia się nie składa z tego typu mieszania czasów. Tu było to na tyle dyskretnie, że nie było żadnych problemów.

A historia mnie wciągnęła, postaci przedstawiały się naprawdę genialnie, chłonęłam te opisy, aż wreszcie dotarłam do odcinka i coś czuję, że muszę sobie zarezerwować dodatkowe kilka minut na forum na nową telkę...

cris · Wysłany: 22:30:04 02-12-09 Temat postu:

mili~*~ · Wysłany: 22:46:05 02-12-09 Temat postu:

A kiedy new??

cris · Wysłany: 22:57:24 02-12-09 Temat postu:

mili~*~ · Wysłany: 23:03:57 02-12-09 Temat postu:

mnie pasuje

cris · Wysłany: 23:09:14 02-12-09 Temat postu:

cris · Wysłany: 18:23:32 03-12-09 Temat postu:

odc. 2

Trzy, dwa, jeden. Nagrywam. Teraz czeka mnie rozmowa z Isabel.
- Przepraszam za spóźnienie - kobieta jak zawsze piękna, zasiada przy drewnianym stoliku. Tym samym, przy którym kilka godzin temu siedziała Andrea - Chcesz zaczynać od razu? - nigdy nie zdradziłaby się ze zdenerwowaniem. Była chyba najbardziej opanowaną osobą w miasteczku. Czasem można było odnieść wrażenie, że jest nierealna. Czy prawdziwa kobieta z krwi i kości mogłaby być tak spokojna, niedostępna, tajemnicza? Czy prawdziwa kobieta nigdy nie płacze?
- Zacznijmy...Tylko widzisz, nie mam pojęcia, od czego zacząć – przyznałem jej się po chwili namysłu.
- Nie wiesz, o co mnie zapytać? - nie wyglądała na zdziwioną - Niech pomyślę...Gdybym była na twoim miejscu, zaczęłabym od pytania o sumienie.
- Ciekawe pytanie – podchwyciłem natychmiast - A zatem Isabel, opowiesz mi o sumieniu?
- Tak. Mogę ci sporo o nim powiedzieć. O tym jak destrukcyjną potrafi mieć moc. Dopada cię i nie pozwala już normalnie żyć. Chciałam być sama. Wiedziałam, że nie zasługuję na wybaczenie, dlatego odsuwałam wszystkich. Chciałam być sama. Wierzyłam, że z czasem wyrzucę z życia nawet to przeklęte sumienie, ale ono było zbyt uparte. Powracało.
- Co wtedy czułaś?
- Pustkę. Okropną pustkę. Żal. Rozpacz. Poczucie winy.
- Płakałaś?
- Nigdy. Wszystkie łzy wyschły już dawno temu - uśmiechnęła się smutno a jej ciemne oczy wydały się jeszcze piękniejsze.
- Pamiętasz kiedy?
- Tak. Ostatni raz płakałam tuż przed tym, jak wyrzuciłam z mojego życia Miguela. Później już nie płakałam – przez chwilę nad czymś się zastanawiała. Może chciała coś sprostować, jednak w ostatniej chwili zrezygnowała.
- Wiesz, jakiś czas temu była u mnie Andrea. Ona też opowiadała o przeszłości. Płakała – powiedziawszy to, przyglądałem jej się uważnie.
- To mnie nie dziwi - uśmiechnęła się a w jej oczach pojawił się jakiś blask - Ona...Tyle wycierpiała.
- Ty również.
- Ja cierpiałam z własnej winy - była o tym przekonana - Zawsze wiedziała, że przyszło jej odpokutować za to, co kiedyś zrobiła - Nawet nie próbuj mnie usprawiedliwiać.
- Chcesz porozmawiać o Andrei?
- Ona nauczyła mnie na nowo płakać. Tylko widzisz…Wydaje mi się, że to jeszcze nie czas. Andrea pojawiła się dużo później. Nie o niej powinniśmy rozmawiać na początku.
- A o kim? O Victorii?
- O Victorii - głos jej się załamał - Wiesz, że gdyby ktoś chciał o niej rozmawiać kilka miesięcy temu, nie zgodziłabym się.
- Chciałaś wymazać ją ze swojej pamięci?
- Nie. Nigdy. O niej chciałam pamiętać.
- A jakie były te wspomnienia?
- Piękne i bolesne. Zwykle przypominałam sobie ostatnie słowa, jakie do niej wypowiedziałam. Powiedziałam...Powiedziałam...”Natychmiast zejdź mi z oczu” - walczyła z tym, ale nie potrafiła powstrzymać łez. Broniła się, ale coraz gorzej jej to wychodziło.
- A kiedy Andrea pierwszy raz cię o nią zapytała? Co jej powiedziałaś?
- Nic. Nie chciałam rozmawiać z nią o Victorii.
- A kiedy ona powiedziała ci, co o niej wie?
- Nie uwierzyłam. Nie chciałam jej wierzyć. Może na dziś już wystarczy? - wiedziała, że dłużej nie wytrzyma tej rozmowy. Może wcale nie powinna się na nią zgadzać?
- Wystarczy - magnetofon został wyłączony.
***

mili~*~ · Wysłany: 19:27:21 03-12-09 Temat postu:

Niezwykłe!!
Piękna rozmowa tylko widze że te rozmowy są troche inaczej niz myślałam ustawione w czasie...
Ale genialne!! Jeszcze raz powtarzam!
Isabel ma w sobie coś mimoz ę jest taka nie ludzka to jednak polubiąłm ją
Nie wiem wydaje mi sie jakas tak lepiej przemawiajaca niz Andrea...

Ale Andree tez lubię

ps. u mnie new

BlackFalcon · Wysłany: 19:32:48 03-12-09 Temat postu:

Czuć cierpienie w tym odcinku, czuć ból, jaki kobieta w sobie nosi, mimo że stara się z nim walczyć, jakoś dawać sobie radę mimo tragedii, jaką przeżyła.

Ogólnie podoba mi się ta historia, najpierw ukazuje wnętrze naszych bohaterów, jest przez to niezwykła, poznajemy ich nie z wyglądu, tylko najpierw z uczuć, a potem z zachowania. Przez to jest taka intrygująca. Brawo.

A autorka powinna mieć maila ode mnie

.

cris · Wysłany: 19:45:50 03-12-09 Temat postu:

Jeśli chodzi o czas tych wywiadów, to rozmowy toczą się po rozwikłaniu wszystkich zagadek z jakimi bedziemy mieli do czynienia w telenoweli.
Zaraz zajrzę do Ciebie - nareszcie:)

Tak, Isable to postać pełna bólu. Czy to się zmieni? Czy zdoła odzyskać sens życia?

Autorka ma maila i serdecznie za niego dziękuje. Dziś zaczęła sobie przypominać początki historii - bo trochę czasu upłynęło. Doszła do momentu gdyAntonio przyprowadza do Carlosa chorego Luisa. Także jeszcze wiele przede mną, ale historia jest mega wciągająca.
Pozdrawiam!