Telenowele

Eillen · Wysłany: 22:57:16 15-08-16 Temat postu:

Zaraz się przekonasz

Kenaya · Wysłany: 23:20:24 15-08-16 Temat postu:

Como se ha pasado el tiempo
y yo sigo solo sin saber de ti
este mundo no es el mismo
ya no tengo control si no estas aquí
Si me pudieras ver
que solo y triste estoy
y siempre en un rincón,te llora mi alma

Tocando fondo estoy
no he vuelto a sonreír
y le pregunto a Dios por que no llamas,
y tu que sigues aun sin regresar
Como extraño tus caricias
y tus negros ojos por la eternidad

MUSIC

______

San Antonio, kwiecień 2008 r.

______

– O mały włos, a przegrałbyś z kobietą! – zaśmiewał się Leo, ściągając kask i spoglądając w zielone tęczówki przyjaciela, który stał oparty biodrami o siedzisko swojego ukochanego Suzuki i dopalał właśnie papierosa.
______– Ale nie przegrałem, za to ty, jak zwykle, jesteś ostatni – odparł złośliwie Christian, uśmiechając się krzywo i przenosząc wzrok na ową kobietę, stojącą przy czerwonej Hondzie.. – Wiesz kto to jest? – zwrócił się do przyjaciela, nie mogąc oderwać spojrzenia od dziewczyny, której skórzane spodnie, ciasno opinały krągłe pośladki i długie, zgrabne nogi, a ciemne włosy łagodnie opadały falami na jej ramiona.
______– Nie wiem, ale z łóżka bym jej nie wyrzucił – odparł Leo, ściągając na siebie jego morderczy wzrok. – No co? Przecież to nie jest twoja własność! – obruszył się.
______– Jeszcze nie – powiedział, uśmiechając się cwano i ponownie spoglądając na dziewczynę. Ta, wyczuwając na sobie jego spojrzenie, odwróciła się przez ramię i uśmiechnęła się, mrugając do niego flirciarsko.
______– Widzisz, podobam się jej – ucieszył się Leo. Christian spojrzał na niego z politowaniem, popukał się w czoło, rzucił na ziemię niedopałek papierosa, który szybko przydeptał butem i wcisnął Leo swój kask w tors.
______– Patrz i ucz się – odparł rozbawiony, pewnym krokiem, ruszając w stronę kobiety…

______________________________________________________________

______

Pchnęła go na łóżko i uśmiechnęła się prowokująco, przygryzając dolną wargę. Po cichu liczył, że pozwoli się zaprosić na drinka, ale nie przypuszczał, że ten wieczór, skończy się w taki sposób. Założył dłonie za głowę i pożądliwym wzrokiem wpatrywał się w jej nienaganną sylwetkę. Droczyła się z nim to podwijając brzeg koszulki na tyle, że widział zaledwie błyszczący kolczyk w jej pępku, to znów opuszczając ją, jakby się wstydziła. Ale on był cierpliwy i jedyne co w tej chwili robił, to w typowo samczy sposób rozbierał ją wzrokiem. Jeśli chciała bawić się z nim w takie gierki, musiała liczyć się z tym, że ta broń może w każdej chwili obrócić się przeciwko niej. Najwyraźniej dotarło to do niej szybciej niż myślał, bo w końcu ściągnęła koszulkę przez głowę i odrzuciła ją za siebie, przyzywając go do siebie palcem wskazującym. Podniósł się wtedy na łokciach i uśmiechnął bezczelnie, kręcąc przecząco głową. To ona miała przyjść do niego.
______– Zamierza pan tylko leżeć i patrzeć, panie Suarez? – zagadnęła, spoglądając mu prosto w oczy. – Spodziewałam się po panu czegoś więcej – dodała, a on tylko uniósł brwi i uśmiechnął się jeszcze bardziej zabójczo niż poprzednio. Nim zdążyła zareagować, chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie. Położył dłonie na jej biodrach i przeniósł wzrok z piersi, które miał na wysokości oczu, na jej twarz uśmiechniętą i oczy, spoglądające na niego z wyzwaniem.
______– I co pani na to? – spytał, przesuwając dłonie na jej pośladki, a stamtąd, nieznośnie powoli, wzdłuż kręgosłupa, aż do zapięcia biustonosza…

______

San Antonio, Wigilia 2010 r.

______

Całe miasto było rozświetlone radośnie migającymi lampkami, a ludziom udzielał się świąteczny nastrój, wszyscy zdawali się być jacyś bardziej uprzejmi i serdeczni. Ale jemu od kilku lat święta nie kojarzyły się dobrze. To właśnie dzień przed Wigilią, tuż po kolacji, do drzwi ich mieszkania zapukała policja, informując o śmierci ojca. Ciągle zbyt dobrze pamiętał jak matka osunęła mu się w ramionach, a Laura najpierw zamarła w bezruchu, z całej siły starając się powstrzymać cisnące się do oczu łzy, a potem rzuciła się na policjanta z pięściami, wrzeszcząc, że ten kłamie. I potem, jak z samego rana w Wigilię, zawieziono ich do kostnicy.
______Po raz pierwszy w życiu zapragnął mieć z tym okresem również jakieś miłe wspomnienie. Uśmiechnął się do siebie, wsunąwszy dłoń do kieszeni kurtki, zacisnął palce na zamszowym pudełku, zerkając ukradkiem na kobietę, która szła obok, przytulona do jego ramienia i która odkąd poznali się w czasie jednego z nielegalnych wyścigów jakieś dwa lata temu, niestrudzenie dzieliła z nim życie.
______– Powinniśmy częściej urządzać sobie piesze spacery. Kocham motory, ale… – zatrzymała się i stanęła przodem do niego, a jej oczy błysnęły niebezpiecznie. – Ścigajmy się – powiedziała i nie czekając na jego reakcję, co sił w nogach pobiegła w stronę [link widoczny dla zalogowanych]. Dogonił ją na samej górze i chwyciwszy za rękę, przyciągnął do siebie.
______– Kiepską ma pan kondycję, panie Suarez – zażartowała, opierając dłonie na jego torsie.
______– Nie rób tego więcej – powiedział poważnym tonem, zamykając ją szczelnie w swoich ramionach, a kiedy uniosła pytająco brwi, dodał: – Nie uciekaj mi więcej.
______– Niby dlaczego? – spytała przekornie, przekrzywiając lekko głowę na ramię i wpatrując się w jego oczy, w których jak zwykle, gdy coś kombinował, igrały psotne chochliki. Przez chwilę mierzyli się wzajemnie wzrokiem bez słowa w milczeniu, jakby każde z nich bało się przerwać tę ciszę z zupełnie innych powodów.
______– Bo jesteś moja – odezwał się w końcu. – Tylko moja i chcę żeby tak było już zawsze – wyznał cicho i niechętnie odrywając od niej wzrok, sięgnął do kieszeni kurtki. Uśmiechnął się jednym kącikiem ust i zwilżył spierzchnięte wargi językiem, ponownie spoglądając jej w oczy.
– Kylie Anderson, czy zostaniesz moją żoną?...

______________________________________________________________

______

– Jestem twój, Kylie… na zawsze… – szepnął, patrząc na nią spod ciężkich powiek i rysując opuszkami palców linie wzdłuż kręgosłupa. Ujęła jego twarz w swoje dłonie i pochłonęła jego spierzchnięte wargi w namiętnym pocałunku nie przestając się poruszać.
______– A ja twoja… – wyszeptała w jego usta, a gdy jego biodra zaczęły wychodzić jej na spotkanie, przygryzła boleśnie dolną wargę i przesunęła paznokciami po jego torsie, odrzucając głowę do tyłu.
______Kochał ją jak wariat i bardziej niż kiedykolwiek wcześniej był pewien, że wreszcie jest gotów na to, by skończyć z dotychczasowym życiem, ustabilizować się i założyć rodzinę; że w końcu znalazł miłość swojego życia. Wbił palce w jej biodra i przytrzymał ją nieruchomo, nie spuszczając wzroku z jej błyszczących oczu. Kiedy w końcu spazmy ustały i opadła na niego, otoczył ją ramionami i mocno przytulił. Przez chwilę leżeli tak w zupełnej ciszy, wsłuchując się w bicie własnych serc.
______– To niewiarygodne – wyszeptała, przytulając się policzkiem do jego piersi i starając się wyrównać oddech. – Jak to możliwe, że ludzie tacy jak my… – urwała, wpatrując się w zaręczynowy pierścionek, który od kilku godzin lśnił na jej serdecznym palcu. Ujął jej drobną dłoń w swoją, uniósł do ust i pocałował, a potem splótł place z jej palcami.
______– Nie wierzysz w przeznaczenie? – spytał, nawijając sobie na palec kosmyk jej włosów.
______– Przeznaczenie decyduje o tym, kto pojawia się w naszym życiu, ale to my decydujemy o tym, kto w nim zostaje – odparła, rysując opuszkiem palca jakieś wzory na jego skórze. – Naprawdę chcesz, żebym została w twoim już na zawsze?
______– Naprawdę – odparł bez zastanowienia, całując ją w skroń. Uśmiechnęła się lekko na te słowa, a chwilę potem jej wargi musnęły jego tors.
______– A ty? – zagadnęła. – Wierzysz w przeznaczenie?
Christian westchnął cicho i wsunął nos w jej włosy.
______– Kiedyś sądziłem, że przeznaczanie to tylko wymówka dla frajerów, którzy pozwalają, by sprawy toczyły się same, zamiast wziąć je we własne ręce. Właściwie to nadal tak uważam – przyznał.
______Kylie uniosła się lekko i spojrzała wprost w jego rozognione, zielone tęczówki, a widząc jego łobuzerski uśmiech, sama uśmiechnęła się zaczepnie.
______– Bo pan, panie Suarez, lubi mieć wszystko we własnych rękach – powiedziała, mimowolnie przenosząc wzrok na jego usta. – Chociaż zaczynam chyba dostrzegać jakąś pana inną stronę, którą do tej pory skrzętnie pan ukrywał przed światem.
______– I jak ci się podoba ta inna strona? – zagadnął rozbawiony.
______– Suarez na słodko? – spytała, udając, że się zastanawia. – Jeszcze nie wiem, ale jednego jestem pewna – dodała, pochwytując jego spojrzenie. – Do tej pory myślałam, że ludzie tacy jak my żyją z dnia na dzień, nie wiążą się na stałe i nie zakładają rodzin. I naprawdę nie sądziłam, że kiedykolwiek komukolwiek to powiem, ale… Kocham pana, panie Suarez – zakończyła, kradnąc mu całusa, po czym ponownie przykleiła policzek do jego torsu…

______

______– Przemokłaś – powiedział z przyganą, wpatrując się w Kylie, która właśnie weszła do mieszkania z uśmiechem od ucha do ucha, choć wygląda jak zmokła kura.
______– Przecież wiesz, że uwielbiam letni deszcz – odparła, ściągając z siebie mokrą koszulkę i rzucając ją niedbale na oparcie krzesła.
______– Mamy robotę na dzisiejszy wieczór – zakomunikował chłodnym, opanowanym tonem, jakby w ogóle nie robiło na nim wrażenia jej apetyczne ciało, które tak ochoczo przed nim odsłaniała.
______– Więc mamy jeszcze mnóstwo czasu – zbagatelizowała, a gdy pokręcił głową z dezaprobatą i skrzyżował dłonie na piersiach, opierając się biodrami o kuchenny blat, podeszła do niego i spojrzała mu prosto w oczy. Przez chwilę siłowali się na spojrzenia, a w końcu chwyciła jego dłonie i splotła palce z jego palcami, przylegając ciasno całą sobą do jego wysportowanego ciała.
______– Wysusz się najpierw, bo mnie zaraz zamoczysz – jęknął obrażonym tonem, wpatrując się łakomym wzrokiem w jej błękitne tęczówki.
______– Zimno mi – stwierdziła, obejmując go w pasie i ciaśniej do niego przylegając. – Ogrzejesz mnie?
______Uśmiechnął się łobuzersko na te słowa, wsunął dłonie pod jej włosy i prowokująco zawisł nad jej kusząco rozchylonymi wargami.
______– Mam coś dla ciebie – wyszeptała w jego usta, nim zdążył ją pocałować. Odsunął się od niej, ale tylko na tyle, by spojrzeć jej w oczy i zmarszczył czoło przypatrując się jej podejrzliwie. – W tylnej kieszeni – powiedziała po chwili, a jego dłonie w sekundę prześlizgnęły się po jej ciele, zatrzymując się na pośladkach.
______– Jeśli chciałaś zostać zmacana, nie trzeba było się uciekać do takich sztuczek tylko mi powiedzieć – odparł rozbawiony po czym powoli wsunął dłonie w kieszenie jej jeansów i przycisnął ją mocniej do swoich bioder, zaczepnie skubiąc jej wargę zębami. Gdy jego palce napotkały jakiś mały, metalowy przedmiot, wyciągnął go i grzecznie cmoknął Kylie w kącik ust, spoglądając na znalezisko: dwa malutkie prostokąciki zawieszone na łańcuszku.
______– Nieśmiertelnik? – spytał przypatrując się temu, co przed chwilą wydobył z jej kieszeni.
______Kylie uśmiechnęła się, wyjęła mu nieśmiertelnik z dłoni i zawiesiła na szyi.
______– Jeździsz na motorze jak wariat, a poza tym… Zajmujemy się czym się zajmujemy. Jak nas kiedyś ktoś zabije, to oszczędzimy glinom problemu z identyfikacją naszych ciał.
______– Ale ci się dowcip wyostrzył – upomniał, spoglądając na nią z przyganą.
______– To nie był dowcip – zaoponowała, przesuwając opuszkiem palca po drobnych literach, wytłoczonych na metalowym prostokąciku. – Czasem zachowujesz się tak, jakbyś w ogóle nie zdawał sobie sprawy z niebezpieczeństwa, na jakie nieustannie się narażamy. I nie mówię teraz o nielegalnych wyścigach.
______– Gdybym chciał się tym przejmować i ciągle myślał o tym, że być może nie wrócę z akcji, bo ktoś wpakuje mi kulkę w łeb, zwariowałbym. Ale obiecuję ci, że niedługo z tym skończę, a wtedy tobie też nie pozwolę więcej babrać się w tym gównie…

______

„Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą. K.”

______

moniadip91 · Wysłany: 11:35:18 16-08-16 Temat postu:

Łał. A jednak był i Christian i Lia

Biedny Christian, ciągle obwinia się o śmierć Kylie, a przecież nie mógł nic zrobić żeby temu zapobiec. Niepotrzebnie się zadręcza tym. Dobrze chociaż, że teraz ma Lię, ktora go wspiera. Nie jest sam przynajmniej. No i mam nadzieję, że przestanie teraz robić te głupstwa. Strasznie jestem ciekawa teraz ciagu dalszego, co dalej z nimi będzie...

Eillen · Wysłany: 11:50:50 16-08-16 Temat postu:

Nie mogło być inaczej

I Chris i Lia są mocno poturbowani przez los, a jeszcze całkiem sporo przed nimi, więc nie pozostaje mi nic innego jak powtórzyć, co mówiłam już kiedyś, że Listian jest jak okręt na wzburzonym oceanie i nie wiadomo czy szczęśliwie dobije do brzegu

moniadip91 · Wysłany: 12:27:57 16-08-16 Temat postu:

Ja tam cały czas liczę na happy end

według mnie nie może być inaczej po prostu. Oni naprawdę zasługują na to. Po tym wszystkim co przeszli i co jeszcze pewnie przejda, szczęśliwie zakończenie to taki must have tutaj, nooo... więc tak poprowadźcie ich losy żeby ładnie dobili do tego brzegu

Eillen · Wysłany: 13:33:19 16-08-16 Temat postu:

Do endu, jakiegokolwiek, to jeszcze duuuuużo rzeczy się musi tu wydarzyć, więc niczego poza różnymi zwrotami akcji nie mogę obiecać

moniadip91 · Wysłany: 14:52:59 16-08-16 Temat postu:

Nieważne jak daleko do zakończenia, ważne żeby był happy end

Wiem, że historia dopiero się rozkręca i jeszcze sporo czeka naszych bohaterów, ale szczęście w końcu musi się kiedyś do nich uśmiechnąć no.

Eillen · Wysłany: 14:55:36 16-08-16 Temat postu:

Przyjęłyśmy do wiadomości, a co wyjdzie po drodze to się okaże

moniadip91 · Wysłany: 15:06:34 16-08-16 Temat postu:

A po drodze pewnie sporo trudności jak to u Was jest w zwyczaju

w szczególności, gdy chodzi o Listiana (nie wiem, czy tak to się odmienia

) właśnie.

Eillen · Wysłany: 15:16:07 16-08-16 Temat postu:

Oczywiście, że tak

Chyba nie miałaś co do tego wątpliwości i nie liczyłaś na sielankę przez najbliższych 100 rozdziałów, bo takie rzeczy to zdecydowanie nie u nas

My tak właśnie odmieniamy

moniadip91 · Wysłany: 15:43:41 16-08-16 Temat postu:

Zero wątpliwości co do tego

za dużo już się naczytałam Waszych dzieł żeby naiwnie liczyć na długotrwałą sielankę

Kenaya · Wysłany: 16:02:41 16-08-16 Temat postu:

Chwilę człowieka nie ma, a tutaj takie pesymistyczne spostrzeżenia się pojawiają

Eillen · Wysłany: 16:11:41 16-08-16 Temat postu:

Pesymistyczne spostrzeżenia? Nie zauważyłam

Kenaya · Wysłany: 16:29:35 16-08-16 Temat postu:

No brak sielanki, same trudności, kłody, wichury i sztormy

Eillen · Wysłany: 16:32:06 16-08-16 Temat postu:

Wcale nie napisałam, że same trudności i wichury - przejaskrawiasz