Telenowele

moniadip91 · Wysłany: 0:30:12 03-10-16 Temat postu:

Przecudny odcinek. Lia kochana, dobrze, że zabrała Christiana w te świąteczne dni. Sam na pewno by się załamał, zresztą ona chyba też. A tak oboje mogą się przynajmniej wspierać. I zaskoczyło mnie to, że Lia zaprezentowała mu swoje dzieło, które tak wiele o niej zdradza. I końcówka też mega

to malowanie wspólne i słowa Lii tak dające nadzieję i motywujące. Myślę, że tego właśnie Christian potrzebował. Co tu dużo mówić, odcinek doskonały w każdym calu, jak zawsze

Eillen · Wysłany: 20:26:30 03-10-16 Temat postu:

Oj, Monia, bo nam się w głowach poprzewraca od tych pochwał

Dziękujemy za dobre słowo, dobra kobieto :*

Kenaya · Wysłany: 22:36:18 09-10-16 Temat postu:

______

Przełożyła ściętą jajecznicę z patelni na talerz i postawiła na stole zaraz obok tostów i innych smakołyków, jakie przygotowała na śniadanie. Uśmiechnęła się do siebie, zadowolona z efektu i sięgnęła po elektryczny czajnik, by wrzątkiem zalać kawę. Wyciągnęła z szuflady małą łyżeczkę, posłodziła kawę tak jak robiła to zawsze, a potem zamieszała energicznie i jednocześnie wychylając się zza blatu, rzuciła przelotne spojrzenie w stronę łazienki.
______- Tato! Śniadanie ci wystygnie! – krzyknęła ze śmiechem i kręcąc głową z rozbawieniem, ustawiła kubek z kawą na stole, po czym zabrała się za zmywanie zawartości zlewu, akurat w tym samym momencie, w którym w pomieszczeniu pojawił się ciemnowłosy mężczyzna.
______- Jestem, skarbie – uśmiechnął się szeroko tym swoim prawdziwie zaraźliwym uśmiechem, a potem ujął jej twarz w obie dłonie i pocałował z czułością w czoło. – Co ja bym bez ciebie zrobił? – westchnął, spoglądając na zastawiony stół i kręcąc głową z niedowierzaniem, trącił czubek jej nosa palcem wskazującym.
______- Zapewne chodziłbyś głodny – odparła Sol, mrugając do niego z rozbawieniem, gdy zajmując swoje stałe miejsce przy stole, znów spojrzał na jej rozpromienioną twarz.
______- A ty nie zjesz ze mną? – zapytał i sięgając po swój ulubiony kubek teraz wypełniony aromatycznym napojem, ponownie spojrzał na Sol z nadzieją w identycznych jak jej własne, zielonych oczach.
______- Muszę zmykać na zajęcia, bo się spóźnię. – odparła, uśmiechając się do niego ze skruchą. - Poza tym już jadłam – dodała, odstawiając patelnię do dolnej szafki i sięgnęła po kuchenną ściereczkę by wytrzeć dłonie.
______- Myślałem, że kiedy wrócę z trasy spędzimy ze sobą więcej czasu – westchnął ciężko i wykrzywiając usta w cierpkim uśmiechu, ponad ramieniem posłał jej smutne, ale mimo wszystko błyszczące ciepło spojrzenie.
______Sol przekrzywiła lekko głowę na ramię i uśmiechając się łagodnie, bez zastanowienia stanęła za ojcem, objęła go za szyję szczupłymi ramionami i przycisnęła policzek do jego policzka pokrytego ciemnym, odrobinę przyprószonym już siwizną zarostem.
______- Postaram się wrócić dzisiaj wcześniej do domu – obiecała tuląc go do siebie mocno, kiedy silną i przyjemnie ciepłą dłonią delikatnie pogłaskał jej przedramię. – Po zajęciach, mam jeszcze lekcje w świetlicy dla dzieciaków, ale spróbuję urwać się wcześniej i pójdziemy coś zjeść. Co ty na to?
______- Na taki układ mogę pójść – odparł, wyraźnie się rozchmurzając, a Sol uśmiechnęła się tylko w odpowiedzi i spontanicznie pocałowała ojca w policzek, a potem odsunęła się powoli i sięgnęła do stojącego na stole koszyka po jabłko. – Muszę po prostu przywyknąć, że moja ptaszyna wylatuje pomału z gniazda – westchnął ciężko i uśmiechając się niewyraźnie, spojrzał na córkę smutnymi, zielonymi tęczówkami.
______- Tak szybko się mnie nie pozbędziesz, staruszku – oznajmiła z rozbawieniem, wcelowując w ojca palec wskazujący, a gdy parsknął śmiechem i pokręcił lekko głową, jakby nadal nie ogarniał umysłem tego, że czas tak szybko leci, dodała: - Co będziesz dzisiaj robił?
______- Skoro ty wybywasz z domu, to podjadę do studia i zobaczę jak sobie tam radzą – powiedział, sięgając po jednego tosta, a potem chwycił okrągły nóż i posmarował masłem kromkę. – Podobno zgłosił się jakiś nowy zespół i chciałbym ich posłuchać – wyjaśnił, odgryzając kawałek chrupkiego pieczywa.
______- A nie chcesz odpocząć po trasie? – zapytała Sol i chwytając swoją torbę wiszącą na oparciu krzesła, rozejrzała się po kuchni w poszukiwaniu swojego telefonu.
______- Przecież wiesz, że nie usiedzę na miejscu. Strasznie nie lubię bezczynności, skarbie – odparł, nonszalancko wzruszając ramionami, po czym wsunął do ust widelec z jajecznicą.
______- Wiem, tato – przytaknęła ze śmiechem i nim zdążyła się rozmyślić, sięgnęła do torby po gruby i dość już sfatygowany notes. - Może w międzyczasie znajdziesz czas i zerkniesz, hm?- zapytała, zagryzając dolną wargę i podała ojcu luźno wetkniętą między strony, w większości zapisaną kartkę. Chwycił ją między palce i marszcząc delikatnie czoło, odstawił trzymany w dłoni kubek z powrotem na stół.
______- Co to?
______- Nowa piosenka. Napisałam ją, kiedy byłeś w trasie, ale chciałabym poznać twoje zdanie – odparła i uśmiechając się nieśmiało, odruchowo wsunęła pasmo włosów za ucho.
______- Jasne. Z przyjemnością na to spojrzę, chociaż mogę się założyć, że jest świetna – powiedział z wesołym uśmiechem, jaki w jednej chwili rozświetlił jego twarz, po czym spojrzał na córkę błyszczącymi ciepło, zielonymi oczami.
______- Fajnie. Dobrze, zmykam już, bo się naprawdę spóźnię. Zadzwonię do ciebie popołudniu. Kocham cię, tatku – rzuciła i pochylając się lekko, pocałowała ojca w czubek głowy.
______- Ja ciebie też, Mari ….

______

moniadip91 · Wysłany: 22:36:42 10-10-16 Temat postu:

I już? Koniec? Ledwo zdążyłam się ucieszyć, że przeczytam sobie nowy odcinek, to już było jego koniec, buuu...

Fajnie się czyta o takich Świętach w rodzinnej atmosferze, gdzie czuć ducha beztroski, pomimo otaczających wkoło problemów. I chyba już to mówiłam, ale bardzo lubię scenki Leo i Sol. Są tak naładowane pozytywnymi emocjami, że po prostu nie da się nie uśmiechnąć czytając je

dziękuję za to i za to, że tworzycie tak piękne rzeczy, które są w stanie poprawić nastrój szarości dnia codziennego

I oczywiście czekam na ciąg dalszy, najlepiej z Lią i Christianem, ewentualnię z Laurą

Eillen · Wysłany: 16:09:25 22-10-16 Temat postu:

______

______– Za grzecznych chłopców się wychodzi, a skurwieli się kocha – powiedziała cicho, a on uśmiechnął się lekko, opuszkiem palca, nieprzerwanie od kilku minut, kreśląc jakieś wyimaginowane wzory na jej nagich plecach.
______– Do której kategorii ja się zaliczam? – zapytał, pochylając się nad nią i umyślnie zahaczając ustami o płatek jej ucha.
______Kylie zachichotała cicho, wzruszając nieznacznie ramionami i przygryzając swojego kciuka, kiedy przesunął nosem po jej łopatce.
______– Jeszcze nie wiem, panie Suarez – odparła, a on uśmiechnął się z ustami tuż przy jej skórze, wycałowując sobie ścieżkę do jej szyi. – Być może jest pan niespotykaną mieszanką jednego i drugiego – stwierdziła, odwracając się zgrabnie na plecy i ujmując w dłoń jego policzek.
______Przymknął na chwilę powieki, całując wewnętrzną stronę jej dłoni i mocniej wtulając w nią twarz. Kiedy spojrzał na nią ponownie, jego oczy błyszczały pożądaniem.
______– A pani woli grzecznych chłopców czy skurwieli? – zapytał, uśmiechając się łobuzersko i nieznośnie powoli przesuwając wierzchem dłoni po jej żebrach, by w końcu zacisnąć ją delikatnie na jej piersi.
______– Zaskocz mnie – odparła cicho, spoglądając mu w oczy z wyzwaniem.
______Uśmiechnął się tajemniczo i przesunął kciukiem po jej policzku, rozognionym wzrokiem wpatrując się w jej oczy.
______– Zaskoczyć… – wyszeptał, jakby się nad czymś zastanawiał, przesuwając kciuk na jej dolną wargę i wtulając twarz w zagłębienie jej szyi. Jęknęła cicho, gdy zassał boleśnie skórę, zwilżając ją następnie językiem. Przesunął nosem po jej brodzie, a po chwili jego usta sunęły już w stronę piersi, ssąc i delikatnie przygryzając niemal każdy centymetr jej gładkiego ciała. Gdy wsparł się dłonią tuż obok jej głowy i napotkał pod palcami koronkowy materiał, uśmiechnął się cwano i odsunął się od niej nieznacznie, by móc spojrzeć jej w oczy. – Nadal chce pani być zaskakiwana? – wyszeptał chrapliwym głosem, składając grzeczny pocałunek w kąciku jej ust.
______Kylie skinęła twierdząco głową, kusząco przygryzając dolną wargę, a wtedy złapał ją za nadgarstki i uniósł je nad jej głowę. Chwycił czarny, koronkowy materiał, który miał pod palcami, a którym okazał się jej własny biustonosz i związał jej ręce, przywiązując je do ramy łóżka. – I co pani na to? – spytał, bezczelnie wgapiając się w jej nagie ciało, gdy wciągnęła głośno powietrze w płuca.
______– Stanowczo za dużo czasu traci pan na gadanie – odparła, spoglądając na niego filuternie, jednocześnie starając się panować nad własnym oddechem, podczas gdy na jego usta wypełzł arogancki uśmieszek. Z rozmysłem oblizał spierzchnięte wargi, a jego sprawne dłonie i gorące usta rozpoczęły wędrówkę po jej spragnionym pieszczot ciele…

______

______– Co znowu zrobiłam nie tak? – spytała Kylie, krzyżując dłonie na piersiach i ściągając na siebie jego błyszczące złowrogo spojrzenie. Zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową z dezaprobatą. Odwrócił się do niej plecami i oparł ramieniem o ścianę, wlepiając wzrok w jakiś mało istotny punkt za oknem. – Christian… – westchnęła. Słyszał jak podchodzi do niego, a kiedy jej szczupłe ramiona ciasno oplotły go w pasie, spiął się odruchowo. – Proszę, nie kłóćmy się – szepnęła, przylegając całą sobą do jego pleców i całując delikatnie jego nagie ramię.
______– Nie chcę się kłócić – odparł beznamiętnym tonem. – Chcę zrozumieć, ale nie pozwalasz mi na to. Kylie westchnęła z rezygnacją, opierając się czołem o jego ramię. Chwycił ją delikatnie za rękę i pociągnął tak, że znalazła się przed nim, za plecami mając okno. – Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć co cię z nim łączy? – spytał, wsuwając palec wskazujący pod jej brodę i zmuszając, by na niego spojrzała.
______– Bo nic nas nie łączy – mruknęła z irytacją, odwracając wzrok.
______– To po co się z nim ukradkiem spotykasz? – zapytał prosto z mostu. – Nie patrz tak na mnie – dodał, uśmiechając się kwaśno, gdy spojrzała na niego, zupełnie zaskoczona jego pytaniem. – Kuzynka Davida was widziała.
______– A ty od razu musiałeś sobie do tego dorobić scenariusz – naskoczyła na niego, nerwowo przeczesując gęste włosy palcami.
______– Nie musiałbym dorabiać sobie żadnego scenariusza, gdybyś nie miała przede mną jakichś cholernych tajemnic! – odparował.
______– Nie ufasz mi?
______– Nie wiem – warknął krótko, zdecydowanie ostrzej niż zamierzał. – Nie rozumiem czemu robisz jakąś tajemnicę z waszych schadzek i pieklisz się za każdym razem, gdy o niego pytam. Zupełnie jakbyś miała coś do ukrycia.
______Kylie prychnęła pod nosem z irytacją. Chwyciła swoją skórzaną kurtkę, leżącą na oparciu kanapy i skierowała się w stronę drzwi.
______– Dokąd idziesz?
______– Nie twój interes. Mam dość kłótni i wysłuchiwania nieuzasadnionych pretensji i oskarżeń pod moim adresem.
______– Nieuzasadnionych? – zaśmiał się gorzko, na krótką chwilę pochwytując jej spojrzenie. – Świetnie! Idź do niego, wypłacz się na jego ramieniu i niech jaśnie wielmożny książę Torres cię pocieszy.
______– Wal się, Chris! – fuknęła gniewnie i wyszła, trzaskając za sobą drzwiami…

______

______– Obudź się – szepnęła mu wprost do ucha.
______– Kylie, jest środek nocy – jęknął, obracając się na bok i naciągając kołdrę na głowę.
______– Chris! – upomniała, uderzając go poduszką w ramię.
______Westchnął ciężko, odwrócił się na plecy i spojrzał prosto w jej oczy.
______– To najpiękniejsza pora dnia – powiedziała cicho, usadawiając się wygodnie na jego udach. – Czas między nocą a wschodem słońca, już nie noc, a jeszcze nie poranek. Zobacz – dodała, wstając i ciągnąc go za rękę w stronę balkonu ich mieszkania usytuowanego na przedostatnim piętrze wieżowca. – Czy to nie cudowne? – zapytała, opierając się dłońmi o barierkę i wpatrując się niebo, które powoli zaczęło zabarwiać się na czerwono.
______– Rzeczywiście – mruknął z aprobatą, wsuwając nos w jej włosy i oplatając ciasno jej ciało silnymi ramionami, gdy owinął ich rześki, poranny wietrzyk. Nigdy nie zwracał uwagi na takie rzeczy, jak barwa nieba podczas wschodów czy zachodów słońca, ale odkąd dzielił życie z Kylie, zaczął dostrzegać ile radości mogą sprawiać pozornie banalne i nieistotne rzeczy i zauważać drobiazgi, na które wcześniej zupełnie nie zwracał uwagi.
______– Szkoda, że nie mam aparatu – westchnęła.
______– Kupię ci nowy, jeśli twój bagaż się nie odnajdzie.
______– Nie o to chodzi. Takie chwile jak ta są bardzo ulotne i niepowtarzalne, a dzięki fotografii jestem w stanie zatrzymać je na zawsze… – westchnęła, gdy chmury na niebie niemal całkowicie zabarwiły się już na czerwono, zapowiadając nadejście słońca.
______– Kochanie, przed nami jeszcze mnóstwo wschodów i zachodów słońca – powiedział z pełnym przekonaniem, muskając jej nagie ramię chłodnymi wargami i odwracając ją przodem do siebie…

______

Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą

______

Jes

______

_____________________________________________________________

______

moniadip91 · Wysłany: 18:36:54 23-10-16 Temat postu:

O rety... Ileż emocji w jednym odcinku. Aż nie wiem od czego zacząć

Bardzo dobrze, że Christian w końcu chce skończyć z przeszłością, która do tej pory dręczyła go na wszelkie możliwe sposoby. Na całe szczęście ma przy sobie Lię, która zawsze go wspiera.
Nie do końca chyba rozumiem za to te jego konszachty z Brennerem. Czyli te wszystkie jego nielegalne działania były na potrzeby śledztwa? Czy coś mi się miesza?
No i na koniec Laura. Ta dziewczyna mnie naprawdę zadziwia. Ja rozumiem, że na punkcie Jose można oszaleć, ale żeby aż tak? I potem jeszcze na dodatek biednego Mauricia chce wykorzystać

skomplikowane są te jej sprawy sercowe. Sama już nie wie, czego chce. Ale ja na jej miejscu postawiłabym na Mauricia. Z Jose przeżyła tylko jedną, szaloną noc i choćby nie wiem, jak wspaniała była, to jej mąż jest jej prawdziwym oparciem i to na niego może zawsze i we wszystkim liczyć. Nie wspominając już o tym, że jest nieziemsko przystojny

Eillen · Wysłany: 18:51:56 23-10-16 Temat postu:

Monia, fajnie Cię widzieć również tutaj

To, że Chris chce skończyć z przeszłością to jedno, ale czy przeszłość mu tak łatwo odpuści, to inna para kaloszy

Hmm... powiem tak - początkowo Christian chciał na własną rękę dopaść ludzi odpowiedzialnych za śmierć ojca, ale potem po aresztowaniu (kiedy siedział w celi obok Toressa) zgodził się pójść z wymiarem sprawiedliwości na układ i został ich wtyczką w tym szemranym światku.
Haha... coś czuję, że panna Suarez napsuje Ci jeszcze trochę krwi, bo w mężu najwyraźniej czegoś jej brakuje, skoro jej myśli zaprząta Torres

moniadip91 · Wysłany: 19:15:57 23-10-16 Temat postu:

Dzięki za wyjaśnienie

Myślę, że problem z Mauriciem jest taki, że nie jest Jose Torresem

on ją po prostu tak oczarował, rozbudził w niej coś, co po prostu nie daje i nie pozwala o sobie zapomnieć. I trochę ją rozumiem. No ale nie może tak bezczelnie wykorzystywać Mauricia, który by jej nieba wręcz przychylił. To jego w tym układzie najbardziej mi szkoda. W ogóle to ja myślę tak - z Jose jest to tylko czysta namiętność i pożądanie, potęgowane tą całą jego tajemniczością, ale z nim nie ma szans na miłość. Za to Mauricio jak najbardziej jest dobrym kandydatem na partnera na całe życie. I mam nadzieję, że Laura doceni to zanim będzie za późno.

Kenaya · Wysłany: 19:28:07 23-10-16 Temat postu:

Haha... Monia jesteś pewna?

moniadip91 · Wysłany: 19:39:56 23-10-16 Temat postu:

Byłam, dopóki nie napisałaś tego komentarza

teraz ogarnęły mnie wątpliwości, bo znając Was pewnie za chwilę okaże się, że nie mam racji

Eillen · Wysłany: 19:42:22 23-10-16 Temat postu:

Myślę, że problem z Mauriciem jest taki, że nie jest Jose Torresem

otóż to

Historia jest dość długa i ma wiele zakrętów, więc nie wiadomo jak to wszystko się skończy i czy wszystko teraz jest takie jak się wydaje

moniadip91 · Wysłany: 19:45:10 23-10-16 Temat postu:

Czyli nie pozostaje nic innego jak tylko czekać na ciąg dalszy

Kenaya · Wysłany: 19:45:47 23-10-16 Temat postu:

Monia, i taki właśnie był cel mojego komentarza

I tak jak napisała Aga - historia jest długa i ma wiele zakrętów, ciemnych uliczek i ślepych zaułków, więc naprawdę wszystko może się zdarzyć, a pewnym nie można być niczego

moniadip91 · Wysłany: 20:07:42 23-10-16 Temat postu:

W takim razie cel został osiągnięty

mam nadzieję, że tych ciemnych i zawiłych zaułków wcale nie będzie aż tak dużo, bo szkoda mi powoli tych naszych kochanych bohaterów

Eillen · Wysłany: 19:32:48 24-10-16 Temat postu:

Haha... przykro mi, Monia, ale tych ciemnych i zawiłych zaułków mamy cały gąszcz, istny labirynt wręcz