Telenowele

Aberracja · Wysłany: 23:06:55 04-02-16 Temat postu:

Wasi chłopcy są obłędni, a ja zawsze wracam, nawet jeśli długo mnie nie ma, także bez obaw! ;p Jestem mistrzem nadrabiania, nie Aga?
Aga, no! Teraz cały czas będę się zastanawiać coście tam wymyśliły i po co to wszystko!
Czekam na ciąg dalszy

Eillen · Wysłany: 23:48:41 04-02-16 Temat postu:

Si, seniorita

Haha... no właśnie po to, żebyś się zastanawiała i układała w głowie różne scenariusze, a potem miała zaskoczenie albo satysfakcję, że udało Ci się coś odgadnąć

Ciąg dalszy, przy dobrym wietrze, powinien pojawić się jutro wieczorem

Aberracja · Wysłany: 0:02:58 05-02-16 Temat postu:

No cóż! Będę tu

Niezłe z Ciebie ziółko, Aga. Niby nic nie zdradzasz, niby tajemnica, ale zawsze wiesz, jak zagrać, żeby Magda potem miała dylematy

Eillen · Wysłany: 0:11:03 05-02-16 Temat postu:

Cieszy mnie to, bardzo

No cóż, dobra reklama to połowa sukcesu, nie?

Aberracja · Wysłany: 0:33:43 06-02-16 Temat postu:

Chyba wiatr nie był taki dobry, co?

Aga - mistrz reklamy! haha

Kenaya · Wysłany: 0:48:25 06-02-16 Temat postu:

Więcej wiary, Madziu, dzień się jeszcze nie skończył, mamy całe 12 minut

a ostatecznie wiatr nas poniesie trochę dalej niż było w zamiarze

Eillen · Wysłany: 0:55:56 06-02-16 Temat postu:

Let me tell you about a girl that I used to be,
Same name same face but a different me,
She didn't know what she was thinking,
Didn't know her world was sinking,
Had her dreams written on a paper in her hand,
Held on tight but she didn't understand,
The love and hurt that she's replacing,
All the past that she's erasing,
We all get lost sometimes and we forget who we are...

MUSIC

San Antonio, grudzień 2014 r.

______

czy w ogóle wrócę

______– Kwiatuszku… – powiedział cicho, zmniejszając dystans między nimi. – Co się dzieje? – spytał, chwytając ją pod jej brodę i zmuszając by na niego spojrzała. Gdy w jej czekoladowych tęczówkach zobaczył swoje odbicie, przysunął się jeszcze bliżej, ostrożnie kładąc wolną dłoń na jej biodrze. Nie musiała niczego mówić. Czytał z jej twarzy jak z otwartej książki. – Wiem, że nasze małżeństwo jest papierowe, ale… powiedz tylko słowo… – wyszeptał w jej kusząco rozchylone usta, opierając się czołem o jej czoło.
______Zadrżała pod wypływem jego dotyku. Jej ciało wyraźnie domagało się bliskości. Odruchowo przylgnęła do niego całą sobą tak, że jej piersi opierały się o jego twardy tors. Mauricio uśmiechnął się lekko, a jego oczy błysnęły pożądaniem. Był naprawdę przystojnym facetem. I był na wyciągnięcie ręki. Dlaczego miałaby tego nie wykorzystać?
______– Pocałuj mnie… – poprosiła cicho.
______Uśmiechnął się na te słowa i przesunął nosem po jej policzku w nieskończoność odwlekając moment, w którym ich usta miały się złączyć.
______– Pocałuj… – jęknęła zniecierpliwiona, ale wtedy zadzwonił jego telefon. Uśmiechnął się krzywo, jakby miał wyrzuty sumienia, że nie może spełnić jej prośby. Odsunął od niej nieznacznie, a wtedy jej ciało owionął niespodziewany chłód. Objęła się ciasno ramionami, przygryzając policzek od środka. – Odbierz – powiedziała w końcu, wpatrując się w jego błyszczące oczy…

______________________________________________________________* * *

______Stała przed dużym lustrem nerwowo wygładzając materiał sukienki na biodrach. Kiedy poczuła na sobie jego przeszywające spojrzenie, zerknęła na niego przez ramię. Złożył gazetę, którą czytał na cztery, położył ją obok siebie i podniósł się z kanapy. Wsunął dłonie w kieszenie eleganckich spodni i leniwym krokiem ruszył w jej stronę.
______– Uspokój się – powiedział opanowanym tonem, stając tuż za nią. – Jesteś piękna, cholernie seksowna, inteligentna i jesteś moją żoną – wyszeptał jej wprost do ucha, wierzchem dłoni przesuwając wzdłuż kręgosłupa, po odkrytych plecach. – I coś mi się wydaje, że nie skończyliśmy naszej rozmowy.
______– Jakiej rozmowy? – spytała drążącym głosem, spoglądając mu w oczy w lustrze, choć dobrze wiedziała, co miał na myśli. Uśmiechnął się lekko i zagarnął jej jasne włosy na ramię, odsłaniając szyję i nagie plecy. Umyślnie zahaczył przy tym opuszkami palców o jej skórę, powodując tym, że przez jej ciało, nieoczekiwanie dla niej samej przebiegł dreszcz podniecenia.
______– Chciałaś, żebym cie pocałował – przypomniał zachrypniętym głosem, samym oddechem pieszcząc skórę jej szyi. – Nadal tego chcesz?
______Nabrała powietrza w płuca, odruchowo wcisnęła się plecami w jego tors i odchyliła głowę, odsłaniając szyję. Gdy oplótł ją w pasie silnym ramieniem, a jego chłodne usta leniwie przesunęły się po jej skórze, poczuła, że nogi ma jak z waty. Serce jej zakołatało, jakby dopiero teraz wróciło do życia, pompując we wszystkie zakończenia nerwowe w jej ciele gorącą krew i życiodajny tlen. Zapomniała już, a może wcale nie chciała pamiętać, jak to jest być uzależnioną od mężczyzny, od jego dotyku, pocałunków, głosu, spojrzenia; jak to jest pozwolić mu zawładnąć swoim życiem i usprawiedliwiać wszystkie jego wyskoki, zupełnie nie dostrzegając kłębiących się wokół coraz ciemniejszych chmur. Jej ciało było w tym momencie jak zasuszony kwiat, który zroszony ciepłym letnim deszczem, czując na sobie delikatne promienie słońca, na nowo budzi się do życia. Mimo to, nie potrafiła udzielić swojemu mężowi jednoznacznej odpowiedzi. Niezależnie od tego, jak bardzo pragnęła bliskości i odrobiny czułości, nie mogła i nie chciała obiecywać mu, że go pokocha.
______– Spóźnimy się – wyszeptała bez przekonania.
______– Nie zaczną bez nas – wychrypiał jej do ucha, pochwytując płatek zębami, a jednocześnie wsuwając dłonie pod materiał [link widoczny dla zalogowanych] i bezceremonialnie przesuwając je na brzuch, a potem w górę, by ostatecznie zamknąć je na jej piersiach. Jęknęła cicho, odruchowo wyprężając ciało i wplatając szczupłe palce w jego gęste włosy. Bez oporów pozwoliła, by nakrył jej usta swoimi. Jedyne czego chciała w tej chwili, to dobry, niezobowiązujący seks, ale biorąc pod uwagę fakt, że mieszkała z Mauriciem pod jednym dachem, taki układ nie miał żadnych szans na powodzenie. Zresztą nie chciała się od niego uzależniać, tworzyć więzi, której potem nie będzie w stanie przerwać. Nie miała też zamiaru być jedną z wielu kobiet Mauricia Rezende, dlatego gdy oderwał się od jej ust, by mogli zaczerpnąć oddechu, zgrabnie wysunęła się z jego objęć.
______– Chodźmy już – powiedziała, spoglądając na niego zalotnie i obciągając krótką sukienkę.
Mauricio uśmiechnął się pod nosem. Przeczesał włosy palcami i wsparł dłonie na biodrach, lustrując sylwetkę żony pożądliwym spojrzeniem i zatrzymując wzrok na dłużej na jej pełnych ustach i zaróżowionych policzkach.
______– Widzę, że pewność siebie wróciła – bardziej stwierdził niż zapytał, pocierając kark i odwracając od niej płonące spojrzenie.
______– Nasze małżeństwo musi pozostać papierowe – stwierdziła stanowczo.
______Mauricio zmarszczył czoło, uśmiechając się prowokująco.
______– Wybacz, ale nie sądzę, by to było możliwe, jeśli mamy być w swoich rolach wystarczająco przekonywujący by nam uwierzono.
______– Gdzie twoja pewność siebie, kochanie? – zaśmiała się, pociągając usta krwistoczerwoną pomadką.

______________________________________________________________* * *

______– Kwiatuszku, co się dzieje? – spytał zaniepokojony, podchodząc do niej, gdy wróciła do domu, po pierwszym po latach spotkaniu z Christianem, które przebiegło zupełnie nie tak, jak powinno; nie tak jak je sobie wyobrażała przez te wszystkie lata. – Hej… – chwycił ją pod brodę, zmuszając by na niego spojrzała, a kiedy na jej policzkach zobaczył rozmazany tusz do rzęs, ściągnął brwi. – Powiesz mi o co chodzi? Ktoś cię skrzywdził?
______– Nic nie rozumiesz – mruknęła z irytacją, wymijając go, ale wtedy chwycił ją za rękę i szarpnął w swoją stronę, tak, że uderzyła drobnym ciałem o jego twardy tors.
______– Bo mi nie pozwalasz – powiedział łagodnie, wpatrując się w jej czekoladowe tęczówki z wyczekiwaniem, ale ona uparcie milczała. – Jeśli mogę ci jakoś pomóc… – zaczął po chwili, ale nie zdążył dokończyć, bo pochłonęła jego wargi w łapczywym pocałunku, wplatając szczupłe palce w jego gęste włosy i przylegając do jego twardego ciała całą sobą.
______– Flor… – wysapał w jej usta, nieco zaskoczony takim obrotem sprawy, gdy zdecydowanym ruchem wyciągnęła koszulę z jego spodni i zaczęła gorączkowo rozpinać guziki. Położył dłonie na jej biodrach, starając się wyłowić jej spojrzenie, ale jej dotyk i pocałunki zbyt go rozpraszały.
______– O nic nie pytaj i niczego nie oczekuj… – wyszeptała, skubiąc zachęcająco jego wargi, gdy przemieszczali się w głąb salonu. – Carpe diem, panie mecenasie – dodała z jakimś dziwnym błyskiem w oku, którego nigdy wcześniej nie widział, popychając go na kanapę i siadając okrakiem na jego udach. Opuszkami palców przebiegła wzdłuż jego żeber i prowokująco ocierając się o wypukłość w jego spodniach, pochyliła się, przesuwając zębami wzdłuż linii jego szczęki.
______Mauricio zacisnął dłonie na jej udach, a gdy ponownie go pocałowała, bez zastanowienia oddał pocałunek, natarczywie drażniąc jej podniebienie językiem. Zbyt długo czekał na tę chwilę, by ją teraz zaprzepaścić. Przesunął dłonie na jej pośladki i mocniej docisnął je do swoich bioder, unieruchamiając na chwilę, a gdy spojrzała mu w oczy, odgarniając do tyłu jasne włosy, wsunął palce pod jej bluzkę i przesuwając niecierpliwymi palcami po nagich plecach, podciągnął materiał do góry i zdjął jej przez głowę.
______– Tylko nie łudź się, że to miłość do grobowej deski – uprzedziła, spoglądając w jego pociemniałe z pożądania oczy. – Tylko seks. Bez zobowiązań i planów na przyszłość – dodała stanowczo, a usta Mauricia wygięły się w cwanym uśmiechu na te słowa.
______– Skoro tego właśnie chcesz, Kwiatuszku – mruknął, przygarniając ją do siebie i sięgając dłońmi do zapięcia biustonosza. – Przypominam ci tylko, że jesteś moją żoną – dodał rozbawiony, ale ona tylko przewróciła oczami.
______– Za dużo gadasz, kochanie – stwierdziła, uśmiechając się arogancko, a wtedy bez słowa objął ją ramieniem w talii, druga dłonią podtrzymał pośladki, by mogła opleść go nogami w pasie i zaniósł do sypialni…

______

______Christian wymienił krótkie spojrzenia z siedzącą obok niego blondynką i gwałtownie wstał od stołu.
______– Przepraszam – wycedził, spoglądając na Ignacia, a gdy ten skinął mu głową ze zrozumieniem, szybkim krokiem obszedł stół, bez pardonu chwycił ją za rękę i pociągnął za sobą w stronę gabinetu Sancheza. Niezbyt delikatnie wepchnął ją do środka i z hukiem zatrzasnął za sobą drzwi. Wszedł w głąb pomieszczenia i zatrzymał się przy biurku Nacho ze zwieszoną głową, wspierając dłonie na blacie. Nie potrafił spojrzeć jej w oczy, a ona stała za nim, opierając się plecami o drzwi z dłońmi skrzyżowanymi na piersiach. Nie wiedziała co powiedzieć i jak zareagować, a frustracja Christiana z każdą sekundą zdawała się przybierać na sile.
______– Miałam nadzieję, że się ucieszysz – powiedziała po chwili, ściągając na siebie jego przenikliwe spojrzenie, na co on zaśmiał się gorzko i pokręcił głową z niedowierzaniem.
______– Nie wiem czy bardziej się cieszę, czy jestem wściekły – przyznał, odwracając się przodem do niej.
______– Wściekły? – spytała, a jej usta machinalnie wykrzywiły się w drwiącym uśmieszku. Odepchnęła się od drzwi i zrobiła krok w jego stronę. – Naprawdę sądzisz, że masz powód?
______– A twoim zdaniem nie mam? Wiesz co poczułem kiedy ktoś anonimowo przysłał mi twoje zdjęcia z tym fagasem z kartelu? Nikt nie wiedział co się z tobą stało, jakbyś zapadła się pod ziemię, a ja miałem tylko te cholerne zdjęcia i milion czarnych myśli w głowie! – wykrzyczał jej w twarz, dając upust nawarstwiającym się emocjom.
______– Nie waż się prawić mi kazań! – odparowała hardo. – Myślisz, że było mi łatwo, kiedy wyjechałeś i zostawiłeś mnie z mamą? I potem, kiedy jej już nie było? Miałeś w d***e co się ze mną dzieje, a teraz chcesz udawać troskliwego, starszego brata? – prychnęła z kpiną, odważnie patrząc mu w oczy.
______– Niczego nie udaję i przypominam, że to ty nie chciałaś ze mną rozmawiać – odparł, starając się trzymać nerwy na wodzy.
______– Więc teraz to moja wina? – zagrzmiała, a jej oczy zaszkliły się od łez. – Nie, Christian. To ty do tego wszystkiego doprowadziłeś! – wycedziła przez zęby, wbijając szczupły palec w jego tors. – Zostawiłeś nas same, bo ważniejszy od nas był dla ciebie zasrany honor naszego martwego ojca! Matka dobrze wiedziała w co się wpakowałeś, wokół jakich ludzi się obracasz i umierała ze strachu o ciebie. Każdego wieczora modliła się, by któregoś dnia znów nie zapukała do naszych drzwi policja i nie kazała nam identyfikować twojego ciała… – urwała, siąkając nosem. – Ale do końca byłeś jej ukochanym synem, nigdy nie pozwoliła powiedzieć na ciebie złego słowa, zawsze cię broniła, chociaż w ogóle na to nie zasłużyłeś! Umierała na moich rękach i ciągle mówiła o tobie, a ciebie nie było, bo wolałeś w tym czasie grać rolę wielkiego mściciela! – wygarnęła mu, przełykając łzy, a on nie próbował nawet się tłumaczyć. Ścisnął nasadę nosa palcami i spojrzał na nią zbolałym wzrokiem. – Pamiętasz, jak po pogrzebie ojca rozmawialiśmy na dachu naszej kamienicy? – podjęła temat po chwili, podchodząc do okna i ciasno obejmując się ramionami, zerknęła gdzieś w dal. – Obiecałeś wtedy, że mnie nie zostawisz i zawsze będziemy razem, a co zrobiłeś? Zostałam sama i sama musiałam sobie ze wszystkim poradzić. Nie masz żadnego prawa by mnie teraz pouczać i robić mi wyrzuty – dokończyła, pozwalając w końcu łzom spłynąć po policzkach.
______Christian spojrzał na nią z nieopisanym bólem w oczach. Odetchnął głęboko, przesuwając dłońmi po twarzy i włosach, po czym zaplótł je na karku i pokornie zwiesił głowę, wpatrując się w czubki swoich butów.
______– Lali, do cholery – jęknął, łamiącym głosem i nim się spostrzegła, zamknął ją w swoich silnych ramionach. – Przepraszam, Laura… – wyszeptał, wtulając twarz w jej włosy.
______– Laury już nie ma – oświadczyła beznamiętnym tonem, odsuwając się od niego. Wierzchem dłoni pośpiesznie wytarła mokre policzki i odważnie spojrzała w jego oczy. – Jej życie skończyło się wraz z życiem Isabel Suarez.
______– Co ty mówisz? – spytał, marszcząc czoło i ujmując jej dłonie w swoje. Zerknęła wtedy wymownie na swoją lewą dłoń i lśniący na serdecznym palcu złoty krążek. Kiedy zorientował się na co patrzy, przeniósł zdezorientowane spojrzenie na jej twarz. – Wyszłaś za mąż? Chyba nie za…
______– Powiedziałam ci już. Nie waż się prawić mi kazań – powiedziała stanowczo. – Po prostu przyjmij do wiadomości, że… – urwała, przełykając głośno ślinę i spoglądając mu w oczy. – Nie masz już siostry. Laura Suarez nie żyje.
______– Więc kim teraz jesteś? – spytał spokojnie, wsuwając dłonie w kieszenie spodni i zaciskając je w pięści z bezsilności.
______– Florencią Rezende…

______

*Dolina Cieni, fikcyjne miasteczko w Meksyku

Aberracja · Wysłany: 2:09:01 06-02-16 Temat postu:

Ale macie czas... nie to, że jakoś szczególnie wątpiłam w Wasze chęci, ale jednak troszkę mi kazałyście tu czuwać i odświeżać forum - łobuziary!
Jestem tylko prostym człowiekiem i mam lekki zamęt w głowie

Tyle ostatnio nowych postaci po niej krąży ^^ Ale kiedyś się połapię tak na 100 %, nie? Np. na samym końcu.
Takie gorące sceny o tej godzinie potrafią rozbudzić wyobraźnię... Mogę nie móc (pięknie to brzmi, nie?) przez Was teraz usnąć, a ostatnio nie sypiam najlepiej

Czekam na więcej, dziewczyny, bo mogłabym czytać Wasze rozdziały jeden po drugim i tak do samego końca, najlepiej już teraz

hihi
Nie zadaję pytań, bo i tak mi na nie nie odpowiecie

Pozdrawiam (bo dziś jeszcze tego nie robiłam)!

Eillen · Wysłany: 15:36:17 06-02-16 Temat postu:

Madziu, dziękujemy, że znów nas zaszczyciłaś swoją obecnością :* I uprzejmie informuję, że to opóźnienie nie było celowe działanie z naszej strony - po prostu nagle się okazało, że trzeba pewne sprawy przemyśleć raz jeszcze

Tyle nowych postaci? Hmm... Tutaj zaledwie dwie jak na moje oko - siostra Christiana Laura i jej mąż Mauricio

Pocieszę Cię, że jeszcze trochę ich się tu pojawi, a całość... cóż, trochę jak puzzle, trzeba będzie składać kawałek po kawałku, więc mam nadzieję, że kiedyś wszystko Ci się ładnie poukłada, a gdyby nie, to krzycz póki wcześniej, najwyżej będziemy modyfikować tę historię na bieżąco

Aberracja · Wysłany: 16:46:08 06-02-16 Temat postu:

Rozumiem, rozumiem.
No wiesz, tu dwie, w innym opowiadaniu też trochę i zawsze to się człowiekowi może pomieszać

Ale wierzę, że po większej ilość rozdziałów już wszystko sobie ogarnę

Wielka szkoda, że to nie książki, bo czekanie mnie wykończy.

PS: wszędzie ja... tylko sobie nie myśleć tam, że Was prześladuję

haha

Eillen · Wysłany: 16:52:27 06-02-16 Temat postu:

Madziu, ale gdyby coś było niejasne, to pytaj od razu - my sobie naprawdę zdajemy sprawę ze stopnia zakręcenia tej historii, więc jakby co to wal jak w dym

Ale my się bardzo cieszymy z Twojej obecności i żadna z nas o żadnym prześladowaniu nawet nie pomyślała

Aberracja · Wysłany: 17:38:12 06-02-16 Temat postu:

Ufff, skoro przyznajecie same, że troszkę tu pomieszałyście to oznacza, że jednak jeszcze nie jest ze mną tak źle

Poczekam na ciąg dalszy, ale jakby co, to będę pytać

haha

Gypsy · Wysłany: 19:28:04 07-02-16 Temat postu:

No to mnie zasmuciłyście. Biedny Christian. Jestem teraz ciekawa dalszych jego losów. I zaintrygowana jego osobowością, przeszłością. Dodajcie coś szybko. Na razie wasze rozdziały mniej więcej przedstawiają sytuację, ale mam nadzieje, że teraz zacznie się konkretnie coś dziać.

Bez sensu mój komentarz, mam nadzieje, że zrozumiecie tok mojego myślenia. Próbowałam najlepiej jak mogłam ogarnąć w kilku zdaniach to co się dzieje w mojej głowie ale wyszło mi tylko tyle.

Eillen · Wysłany: 19:48:56 07-02-16 Temat postu:

Oczywiście, że zrozumiałyśmy i dziękujemy, że zajrzałaś

Christian rzeczywiście dostał po tyłku od losu, ale jeszcze całkiem sporo przed nim, więc na pewno niebawem zacznie się coś dziać

Zapraszamy ponownie i pozdrawiamy cieplutko

dulce245 · Wysłany: 22:59:43 10-02-16 Temat postu:

Lia i Christian czy to dalsze ich losy?Jestem bardzo ciekawa co się będzie działo.Czekam na rozdział.