Telenowele

Eillen · Wysłany: 19:19:54 18-11-16 Temat postu:

Madziu ale przecież my z Christianem doskonale to rozumiemy

Monia przekonasz się sama czy efekt tych działań będzie na plus czy na minus ;D

Kenaya · Wysłany: 21:27:16 18-11-16 Temat postu:

Dziewczyny, zgrywam się tylko

moniadip91 · Wysłany: 10:04:06 19-11-16 Temat postu:

Uff, co za ulga

Eillen · Wysłany: 18:04:33 20-11-16 Temat postu:

MUSIC

______

______ Weszła przez tarasowe drzwi do domu Ramirezów i wzrokiem odszukała Donę Raquel, która jak zawsze w ciągu dnia urzędowała w swoim kuchennym królestwie. Tym razem jednak nie krzątała się po kuchni wypróbowując kolejne przepisy, czy tworząc swoje własne, tylko stała nieruchomo, opierając dłonie na kuchennym blacie i wpatrywała się w okno nieobecnym wzrokiem, jakby myślami była w zupełnie innym miejscu.
______ Lia odchrząknęła cicho, wyrywając panią Ramirez z rozmyślań, po czym skrzyżowała ramiona na piersiach i powoli przeszła przez pomieszczenie. Stanęła obok Raquel i oparła się biodrami o szafki.
______ – Coś się stało? – zapytała i spięła się odruchowo, gdy pani Ramirez zajrzała jej głęboko w oczy w taki sposób, że od samego spojrzenia Lia poczuła ogarniający ją niepokój.
______ – Po naszej ostatniej rozmowie tutaj w kuchni, kiedy przyszłaś na obiad z Christianem, wciąż coś nie dawało mi spokoju i przetrząsnęłam cały dom, wywalając wszystko do góry nogami, by znaleźć pewną rzecz – powiedziała tajemniczo Raquel.
______ Lia zmarszczyła brwi nie bardzo rozumiejąc, o czym właściwie mowa, a kiedy babcia Diego przeszła przez kuchnię w kierunku kredensu, ani na moment nie oderwała od niej podejrzliwego spojrzenia.
______ – Sądzę, że powinnaś to dostać, Lia – dodała wyciągając w jej stronę dłoń, w której trzymała pękający w szwach, gruby notes z zamszową, granatową okładką, zamkniętą jak kopertę. Całość przewiązana była dookoła sznurkiem zawiązanym na froncie w kokardę.
______ – Co to jest? – zapytała Lia, chwytając w dłoń ciężki notes.
______ – To jest pamiętnik twojej matki – odparła bez ogródek.
______ Lia gwałtownie uniosła na nią wzrok szukając w jej oczach potwierdzenia słów, które zawisły między nimi niczym w próżni. Przełknęła ogromną gulę, która w jednej chwili stanęła jej w gardle i z powrotem oparła się o kuchenne szafki, wpatrując się w swoje drżące dłonie. Czuła się tak jakby dostała czymś ciężkim w głowę, w uszach szumiało, a nogi miała jak z waty, wciąż nie dowierzając własnym zmysłom i zastanawiając się, czy oby umysł nie postanowił spłatać jej jakiegoś beznadziejnego figla.
______ – Skąd… Skąd pani to ma? – zapytała z trudem wydobywając z siebie głos, bo słowa grzęzły jej w gardle, dławiąc i pozbawiając tchu. Wiedziała, że być może w tej właśnie chwili trzyma w rękach odpowiedzi na nurtujące ją od dawna pytania.
______ – Twoja babcia przed śmiercią dała mi to na przechowanie. Pilar kiedyś wyrzuciła ten pamiętnik na śmietnik, a Teresa nie wiedzieć, czemu postanowiła go jednak zachować. Być może znała swoją córkę lepiej niż nam się wydaje – przyznała Raquel uśmiechając się smutno. – Poprosiła żebym ci to oddała, kiedy nadejdzie czas i wydaje mi się, że właśnie nadszedł, Lia – powiedziała po chwili, podchodząc do niej i wsunąwszy palec wskazujący pod jej brodę, zmusiła by Lia na nią spojrzała. – Kiedy przyznałaś, że chcesz znaleźć ojca, przypomniałam sobie, że ponad dwadzieścia pięć lat temu twoja babcia dała mi to – wyjaśniła, ruchem głowy wskazując na pamiętnik, który Lia nieświadomie ściskała w dłoniach tak mocno, że aż pobielały jej kłykcie. – Być może tu są odpowiedzi, których szukasz…

______

______ Otworzył przed nią drzwi prowadzące na komisariat i oboje w milczeniu wyszli przed budynek. Lia podeszła do metalowej barierki, po prawej stronie schodów, w miejscu, najbardziej oddalonym od wejścia i zaczekała aż detektyw do niej dołączy, po czym pochwytując jego wyczekujące spojrzenie, sięgnęła do tylnej kieszeni jeansów i wyciągnęła podniszczone zdjęcie, które dzisiejszego ranka znalazła w pamiętniku matki. Bez słowa podała je Pablo Diazowi, uważnie obserwując jego pokrytą zarostem twarz, gdy na widok znajomej fotografii, kąciki jego ust uniosły się w lekkim, nostalgicznym uśmiechu.
______ – Znał pan moją matkę? – zapytała, przełykając nerwowo ślinę.
______ Pablo skinął głową i wpatrując się w zdjęcie, oparł się przedramionami o metalową barierkę.
______ – Chodziliśmy razem do szkoły – odparł krótko i odruchowo obrócił zdjęcie, jakby chciał sprawdzić, czy zapisane na odwrocie słowa, nie zniknęły wraz z upływem czasu. Przesunął kciukiem po dacie i uśmiechnął się do siebie.
______ – Byliście parą? – zapytała Lia drżącym z emocji głosem i ani przez chwilę nie spuszczając wzroku ze stojącego obok niej mężczyzny, również oparła się przedramionami o metalową balustradę.
______ – Bardzo krótko – powiedział, spoglądając gdzieś przed siebie, jakby usiłował przywołać w pamięci bardzo odległe wspomnienia, które mimo upływu czasu wciąż spoczywały zakurzone na dnie jego serca. – To była typowa szczeniacka miłość, której po prostu nie dane było przetrwać, w obliczu tego, co przynosi los – dodał sentymentalnym tonem i na moment spojrzał Lii w oczy, a potem powrócił do obserwowania otoczenia. – Pilar była jedną z tych dziewczyn, w których trudno było się nie zakochać. Nie chodzi o to, że była ładna. Miała po prostu w sobie to „coś”, czego czasem brakuje ludziom. Wiedziała, czego chce w życiu, szła swoją własną, nieutartą ścieżką i nie zastanawiała się nad tym, co mówią o niej inni. Miała odwagę by stawić czoło światu i walczyć o swoje marzenia, a ja, jako dzieciak chyba jej tego zazdrościłem. W moich oczach była po prostu nieustraszona i wydawało mi się, że nie ma na tym świecie takiej rzeczy, która by ją kiedykolwiek zatrzymała. Dlatego się w niej zakochałem – przyznał, uśmiechając się do własnych myśli, a Lia odniosła wrażenie, że słucha o kimś, kogo kompletnie nie znała.
______ To nie była jej matka. To nie była ta kobieta, z którą przyszło jej żyć przez siedemnaście lat i która zrobiła z jej świata piekło, w każdy możliwy sposób.
______ Przymknęła powieki i pokręciła głową z niedowierzaniem, a potem potarła palcami czoło, starając się powstrzymać cisnące do oczu łzy. Miała tak wiele pytań, a myśli uparcie galopowały w jej głowie z prędkością światła i nawet gdyby chciała nie była w stanie zebrać ich w jakąś całość. Milczała więc uparcie i w duchu dziękowała Diazowi, że postanowił jednak kontynuować swoją opowieść, przerywając tę niezręczną ciszę, jaka zapanowała między nimi na moment.
______ – Jesteś do niej podobna – powiedział szczerze, pochwytując zdumione spojrzenie Lii.
______ – Niby, w czym? – prychnęła z kpiną, wlepiając spojrzenie w swoje splecione dłonie.
______ – Masz w oczach ten sam błysk. Pełen siły, radości z życia i ciepła. Masz w sobie pasję i odwagę, tą samą, którą miała twoja matka – odparł cicho Pablo, spoglądając prosto w jej zaszklone sarnie oczy.
______ – To, co pan mówi, detektywie, jest dla mnie tak samo abstrakcyjne jak to, że za chwilę spadnie na nas meteoryt – zakpiła, nie zaszczycając go przy tym ani jednym spojrzeniem, choć wyraźnie wyczuwała na sobie jego badawczy wzrok.
______ – Wiem, że trudno ci w to uwierzyć, ale taką Pilar ja pamiętam – powiedział smutnym tonem.
______ Kiedy jednak Lia na niego w końcu spojrzała dostrzegła delikatną zmarszczkę na jego czole, a błękitne spojrzenie do tej pory błyszczące ciepło, stało się przygaszone.
______ – Dlaczego właściwie się rozstaliście? – zapytała w końcu i przygryzła nerwowo policzek od wewnątrz, niepewna tego czy w ogóle powinna pytać, o tak prywatną sprawę, ale Pablo uśmiechnął się gorzko i przetarł palcami oczy.
______ – To się stało ponad miesiąc po tym sylwestrze – wyjaśnił, unosząc lekko dłoń, w której wciąż trzymał fotografię. – Mieliśmy takie miejsce w parku pod wielkim dębem, gdzie lubiliśmy często przesiadywać. To były takie chwile tylko dla nas, bez obecności rodziców, nauczycieli i wszystkich tych, którzy uważali, że to co nas łączy to tylko młodzieńcze zauroczenie. Ale wtedy… – urwał na chwilę, po czym zrobił głęboki wdech i zapatrzył się na twarz blondwłosej dziewczyny na zdjęciu. – Tamtym razem Pilar była inna. Przygnębiona, nieobecna i... wyglądała tak, jakby płakała całą noc. Kiedy w końcu ją zapytałem, powiedziała, że wyjeżdża z Valle de Sombras do stolicy, bo chce poświęcić się całkowicie swoim marzeniom i zrobić karierę tancerki – powiedział łamiącym się głosem, po czym odchrząknął cicho i przełknął ogromną gulę, która stanęła mu w gardle, a Lia na dźwięk tych słów zmarszczyła czoło i spojrzała zaskoczona na Diaza.
______ – Nie miałam pojęcia, że tańczyła – powiedziała w końcu cicho, przypominając sobie wszystkie te sytuacje, kiedy niejednokrotnie matka wypominała jej, że przez to, iż ją urodziła, nie mogła spełnić swoich marzeń. Teraz rozumiała, o czym mówiła Pilar. Dopiero po tylu latach dowiedziała się, czemu matka całkowicie oddała serce i z pewnością nigdy nie była to córka.
______ Przełknęła łzy, które mimowolnie znów napłynęły jej do oczu i przeczesała długie, blond włosy palcami.
______ – Owszem i była w tym naprawdę dobra. Kiedy tańczyła nie liczyło się dla niej nic prócz parkietu i muzyki. Oddawała się temu całkowicie. Sercem, duszą i ciałem, a kiedy na nią patrzyłem wyglądała tak jakby była w innym wymiarze, kompletnie nieosiągalna – wyznał, uśmiechając się lekko do siebie i powoli uniósł wzrok, spoglądając Lii w oczy. – Miała potencjał i wielkie marzenia, grzechem byłoby to zmarnować, więc nie mogłem zabronić jej wyjechać. Po tamtej rozmowie między nami zaczęło się psuć. Kłóciliśmy się o błahostki, Pilar zaczynała mnie unikać i młodzieńcza miłość zamieniła się w koszmar, więc uznaliśmy, że kontynuowanie tego nie ma sensu. Rozstaliśmy się, a miesiąc później Pilar wyjechała i nie widziałem jej przez ponad pół roku – zakończył z żalem i zmarszczył lekko czoło, jakby powrót do przeszłości i tej części wspomnień sprawiał mu więcej bólu niż Lia mogła przypuszczać.
______ – Tylko tyle? – zapytała, a Pablo skinął głową i przesunął palcem wskazującym po dolnej wardze, jakby nad czymś się zastanawiał. Westchnął ciężko i kręcąc lekko głową, wzruszył bezradnie ramionami.
______ – Wróciła, choć rzeczywiście się tego nie spodziewałem. Nie wiem co poszło nie tak i dlaczego nie została w stolicy by realizować swoje wielkie plany, ale pamiętam, że wróciła odmieniona. To nie była ta sama dziewczyna, w której się zakochałem – odparł pełnym emocji głosem i ostatni raz zerkając na ich wspólne zdjęcie, wyciągnął dłoń i zwrócił Lii fotografię. – Skończyła szkołę, ale nasze relacje nie były nawet poprawne. Starałem się nawiązać z nią jakiś kontakt, ale bezskutecznie. Całkowicie się odcięła, a potem każde z nas poszło w swoją stronę. Poznałem moją żonę, wyjechałem z miasteczka, a gdy wróciłem po latach... – urwał i przesunął dłońmi po napiętej twarzy, milcząc przez kilka nieznośnie długich sekund. W końcu odwrócił głowę i ponad ramieniem spojrzał na Lię. – Nie poznałem jej i w życiu nie spodziewałem się, że skończy w ten sposób... – szepnął, bo nagle struny głosowe odmówiły mu posłuszeństwa.
______ – Jako narkomanka i alkoholiczka, bez faceta, bez pracy, z niechcianą córką na głowie. Faktycznie to nie jest szczyt marzeń – zadrwiła Lia, beznamiętnym tonem i zaśmiała się cierpko pod nosem. – Nie wie pan, kto jest moim ojcem, prawda? – spytała po chwili, całkowicie zmieniając temat i wyczekująco spoglądając na Pabla, który tak, jak się spodziewała pokręcił przecząco głową.
______ – Zanim jeszcze przyszłaś na świat, a właściwie rok przed twoim urodzeniem widziałem Pilar może ze dwa razy i raz faktycznie była z jakimś facetem, dość... specyficznym – przyznał, ściągając na siebie zaciekawione spojrzenie dziewczyny.
______ – Tatuaż na ramieniu, kowbojki, obcisłe jeasny i sygnet? – wyliczyła, mając w pamięci niedawną rozmowę z Nacho, który opowiedział jej, czego udało mu się dowiedzieć, całkiem przypadkiem, od właściciela kamienicy, w której mieszkała Pilar.
______ – Rzeczywiście ubierał się w takim trochę kowbojskim stylu i niewątpliwie zwracał na siebie w ten sposób uwagę, zwłaszcza w takim miasteczku jak Dolina Cieni – stwierdził, uśmiechając się lekko, po czym zmrużył oczy i w zamyśleniu potarł dłonią pokrytą zarostem brodę. – Sygnetu nie widziałem, ale tatuaż faktycznie miał na ramieniu.
______ – Pamięta pan co to było? – zapytała Lia, wpatrując się w niego z nadzieją w dużych sarnich oczach i odruchowo zwilżyła wargi językiem czując jak jej serce tłucze w piersi niczym młot.
______ – Wydaje mi się, że to było krwistoczerwone serce ze skrzydłami – powiedział, przenosząc na nią jasne spojrzenie. – Były dość sporej wielkości i kształtem przypominały skrzydła orła. Do tego całość przepasana była wstęgą z jakimś napisem, ale nie wiem jakim, bo widziałem faceta z daleka – przyznał wzruszając ramionami i przeczesał przyprószone siwizną włosy palcami.
______ – Pamięta pan coś jeszcze? Cokolwiek co może mi pomóc go znaleźć – odezwała się Lia niemal błagalnym tonem, pochwytując jego pełne determinacji i współczucia spojrzenie.
______ Widziała w jego jasnych oczach jak trybiki w jego głowie pracują na zwiększonych obrotach, gdy usiłował sobie przypomnieć jakiś szczegół, który mógłby pomóc Lii i za to była naprawdę ogromnie wdzięczna.
______ – Samochód – rzucił po chwili, która zdawała się trwać z nieskończoność, a Lia na dźwięk tych słów cała się spięła. Zmarszczyła brwi i przygryzła policzek od wewnątrz, wpatrując się w detektywa z wyczekiwaniem. – Wtedy kiedy widziałem tego faceta z Pilar, żegnali się przy jego samochodzie – przypomniał sobie, pocierając kciukiem brodę i spoglądając w jakiś mało istotny punkt przed sobą, zmrużył lekko oczy. – To był stary Ford Mustang, jak na moje oko rocznik ’60, może ’67. Czerwony, z białym dachem. Tylko tyle pamiętam – dodał wzruszając lekko ramionami i zaglądając Lii w oczy w wyraźną malującą się w błękitnych tęczówkach, skruchą.
______ – To i tak więcej niż dowiedziałam się do tej pory – stwierdziła z goryczą, wsuwając dłonie we włosy i podpierając łokcie na barierce, splotła palce na karku, przez kilka sekund tępo wpatrując się w swoje buty, jakby tam były zapisane odpowiedzi, których szukała.
______ Zaśmiała się pod nosem, bez cienia wesołości i pokręciła bezradnie głową, bo tego właściwie mogła się spodziewać, choć wciąż nawinie sądziła, że czegokolwiek się dowie. Poszukiwania ojca zdawały się być trudniejsze od rozwiązania enigmy, albo ona zbyt daleko szukała, mając rozwiązanie tuż pod nosem i nawet tego nie zauważała. Miała mętlik w głowie, a im dłużej szukała, tym tak naprawdę mniej wiedziała. Nie rozumiała jak to możliwe, że jej ojciec był jak widmo i nikt nie potrafił jej powiedzieć, kim on jest. To, że nie był mieszkańcem miasteczka wiedziała od samego początku, a przez to odnalezienie go stawało się jeszcze bardziej niewykonalne.
______ – Przykro mi, Lia.
______ – W porządku. Dziękuję, detektywie za rozmowę – odezwała się w końcu, chowając zdjęcie do tylnej kieszeni spodni, po czym uśmiechnęła się blado.
______ – Nie ma za co. Gdybyś czegoś potrzebowała… – urwał, kiedy Lia pokiwała głową i wyciągnęła do niego dłoń.
______ – Wiem. Raz jeszcze dziękuję – odparła, ściskając jego rękę, po czym wyminęła go i ruszyła w kierunku schodów. – Do widzenia – pożegnała się jeszcze, rzuciwszy przez ramię ostatni słaby uśmiech, a gdy skinął jej uprzejmie głową, odprowadzając ją wzrokiem, zbiegła po schodkach, kierując się do zaparkowanego nieopodal Kawasaki.

______

„Chcę Cię mieć koło siebie, a nie tylko w sercu... 31 grudnia 1981r.”

______

moniadip91 · Wysłany: 19:12:59 22-11-16 Temat postu:

No i mamy kolejny odcinek, który pokazuje nam trochę, kim była matka Lii. Całkiem nowe i zaskakujące oblicze, nie tylko dla niej, ale i dla nas czytelników. Aż trudno uwierzyć, że Pilar potrafiła być czuła i romantyczna, że potrafiła kochać. I ciekawi mnie strasznie, co ja spotkało, że stała się tak nieczuła i okrutna wobec własnej córki. Mam nadzieję, że wkrótce się tego dowiemy.
Co do jej rozterek uczuciowych się już może lepiej nie wypowiem

Sobrev · Wysłany: 21:56:09 30-11-16 Temat postu:

Swój komentarz zacznę od przeprosin. Przepraszam że tak dużo czasu zajęło mi przeczytanie i skomentowanie ale ostatnio tak jakoś wyszło. Nie będę tutaj rozwodzić się nad powodami bo tak naprawde nie są one aż tak ważne żeby się z nich zwierzać i komuś zawracać nimi głowę. W końcu dotarłam

Kylie - Zawsze była jedną z tych postaci o której mimo iż znamy ją z retrospekcji myślę z nostalgią i smutkiem iż musiała zginąć. I mogę zgadywać powody jej uśmiercenia może chodziło o to aby Chrisowi dołożyć cegiełkę doświadczeń? Stracił ojca, kontakt z siostrą także mu się urwał jego mama też nie żyje (z tym ostatnim to pewna nie jestem) .
Mauricio. Pan Jezu nie pamiętam jaką miał ksywkę. Niezastąpiony? Perfekcyjny? Idealny? Ale chyba było to Skuteczny? no nie ważne jak to leciało wszystkie pasują

No cóż wy wiecie że zawsze kibicowałam tej parze. Leo i Sol to dwa słoneczka tej historii. No i odcinek adekwatny do ostatnich wydarzeń w końcu nie tak dawno rzeczywiście było Święto dziękczynienia.! Ależ ciepło od nich bije. A Sol i Leo mają ze sobą relacje jak brat siostrą, para najlepszych przyjaciół

Mieliście tak kiedyś czytając cokolwiek że mieliście ochotę walnąć w twarz głównemu bohaterowi i jednocześnie go ucałować. Najpierw myście sobie pocałuj go, później aż was palce świerzbią żeby dać komuś po tej przystojnej buźce a później znowu mówicie sobie no pocałuj go. Takie dwie skrajności z jednej strony jesteś wściekła jak diabli bo on zachowuje się jak się zachowuje a z drugiej chcecie go wycałować bo jest w jednym kawałku? Toja właśnie tak mam czytając o Lii i Christianie. Skrajne emocje.
A gogusia Charliego też nie lubię!

A ja zawsze żałowałam że nie mam żadnego talentu. Rysuje gorzej od pięcioletniego dziecka i cudownie jest czytać o Lii i Christianie wiecie oni są razem jak alfa i omega( jing i jang nie mam pojęcia jak to się pisze : ) ale wiecie o co mi chodzi noc i dzień. W dużej mierze chodzi mi o to że wzajemnie się równoważą, jedno bez drugiego na dłuższą metę istnieć nie może. Są w jakiś stopniu odbiciem siebie samych a jednocześnie są sprzecznościami. Wiem filozofuje ale mam nadzieje że zrozumiecie o co mi chodzi

Aż świąt mi się zachciało i dobrze że za pasem

i licze że w tym roku Rudolf też zaświeci do mnie czerwonym nosem

czytać o listian przy gitarowym coverze Aerosmith - Cryin bezcenne. Aż mordka sama mi się do monitora śmieje

I ja także jakoś nie potrafię wyobrazić sobie takiej Pilar. Kochającej? Miłej? Nie to po za granicami mojej wyobraźni ale to mo mnie zastanawia to co jej się stało? Co ją spotkało że zamieniła się w taką a nie inną osobę?
Kończę swój wywód który mam nadzieję że was nie zanudził

moniadip91 · Wysłany: 22:49:52 07-12-16 Temat postu:

Czy można spodziewać się w niedalekiej przyszłości czegoś nowego tutaj

?

Eillen · Wysłany: 17:57:59 31-12-16 Temat postu:

cz. 1.

Valle de Sombras, sierpień–październik 2014 r.

______

______ „Pewnego dnia chwycę Cię za rękę i powiem Ci co czuje. Szkoda tylko, że wtedy możemy już nie żyć”.

______

_____________________________________________________________

______

Mors certa, hora incerta*.

______

______ ________
______ * śmierć pewna, godzina jej przyjścia niepewna

_____________________________________________________________

______

„Miłość niespełniona to specyficzny rodzaj nienawiści. Miejmy się na baczności przed jej ofiarą – myślącym samotnikiem”

______

_____________________________________________________________

______

Mors certa… mors certa…

______

_____________________________________________________________

______

_____________________________________________________________

Eillen · Wysłany: 18:01:27 31-12-16 Temat postu:

cz. 2.

_____________________________________________________________

______

„Nic nie jest na zawsze. Tylko śmierć jest wieczna”

______

_____________________________________________________________

______

Nic nie jest na zawsze. Tylko śmierć jest wieczna

______

Pewnego dnia chwycę Cię za rękę i powiem Ci co czuję. Szkoda tylko, że wtedy możemy już nie żyć

______

Miłość niespełniona to specyficzny rodzaj nienawiści. Miejmy się na baczności przed jej ofiarą – myślącym samotnikiem

______

Eillen · Wysłany: 18:08:36 31-12-16 Temat postu:

San Antonio, grudzień 2014 r.

______

_____________________________________________________________

______

______„Jesteś tylko pionkiem w jego chorej gierce.
______ On dostrzega wszystkie twoje słabości i używa ich, by pociągać za sznurki, jakbyś była marionetką.”

______

„Jesteś tylko pionkiem w jego chorej gierce. On dostrzega wszystkie twoje słabości i używa ich, by pociągać za sznurki, jakbyś była marionetką”

______

Sobrev · Wysłany: 22:09:48 01-01-17 Temat postu:

Szczęśliwego Nowego Roku dziewczyny! Dużo zdrowia, miłości no i weny abyśmy jeszcze bardzo długo cieszyły się waszą twórczością

Ojciec Lii a już się bałam że wyparował Wam z głów! Jego postać mnie niezmiernie ciekawi. Kim jest tajemniczy mężczyzna? facet z tatuażem natychmiast skojarzył mi się z Templariuszami w końcu ani właśnie tak odróżniali swoich od obcych. Ja taką formę uważam trochę za niezbyt mądrą. To jakby nosić tarcze strzelniczą na plecach. Wracając do tajemniczego ojca to może był żonaty (a wiadomo?) albo poszedł siedzieć za jakieś przestępstwo. A może nie szukał córki bo zwyczajnie o niej nie wiedział? albo był młokosem który sam ledwie wyrósł z przysłowiowych pieluch?

Róże i liścik kto by się bawił w takie rzeczy. Pierwsza myśl Alejandro. Pamiętam że już raz wysłał Lii kwiaty razem z tą płytą CD o ile mnie pamieć nie zawodzi lecz z drugiej strony czy na pewno? To strasznie oczywisty wybór ale Alex siedzi w kiciu ja wiem że istnieją sposoby na kontaktowanie się ze światem zewnętrznym ale wysłać komuś kwiaty żeby go zaniepokoić, tak dla zabawy to no cóż w stylu Alexa.
Christian przypomina nam o Jose (gdzie on się podziewa?

) ale to nie on. Ja do tego pana mam pewną teorię którą zachowam na razie dla siebie. I skoro sam twierdzi że to nie on to nie on

Sądzę że grozi im ta sama osoba. To by było logiczne no nie?

Zniszczony motocykl i przedziurawione zdjęcie Lii i Chrisa, "miłosne" liściki wskazują na faceta (nie wyobrażam sobie w tej roli kobiety) więc Charlie. Ten goguś z Mediolanu czy gdzie tam Lia była na tym stażu.
A dlaczego? otóż dla mnie zawsze był śliski. W sensie w każdym opisie jego osoby źle mu z oczu patrzyło i zawsze odnosiłam wrażenie iż chcę od Lii czegoś więcej niż przyjaźni a Chrisa nigdy nie lubił więc idealny kandydat.
Nie wiem czy mam racje

ale za jakiś czas się dowiem

czytając wasze odcinki

Eillen · Wysłany: 23:53:10 01-01-17 Temat postu:

Dziękujemy za życzenia :* My również na ten Nowy Rok życzymy wszystkiego co najlepsze, samych szczęśliwych i pogodnych dni, spełnienia marzeń oraz mnóstwa weny i pomysłów, no i czasu na ich spisanie

I bardzo, ale to bardzo się cieszymy, że wciąż z nami jesteś :*
Zapewniam, że o niczym nie zapomniałyśmy, musiałyśmy to tylko jakoś sensownie zaplanować, żeby wszystko miało ręce i nogi i żebyśmy się w tym same nie pogubiły o co przy takiej ilości wątków do ogarnięcia wcale nie jest trudno. W każdym razie, rozdział 19 to już chyba ostatnia porcja retrospekcji z NMD i teraz już będziemy lecieć z bieżącą akcją, a przynajmniej tak mi się wydaje. Madziu, popraw mnie, jeśli się mylę

Torres

Właśnie, Madziu, gdzie on się podziewa, hm?
Haha... Charlie aka Śliski Goguś z Mediolanu - podoba mi się ta ksywka

Chrisowi też

Co do całej reszty Twojego komentarza milczę jak grób i zapraszam ponownie w nasze skromne progi

Kenaya · Wysłany: 21:17:20 02-01-17 Temat postu:

Podpisuję się pod słowami mojej Wspólniczki

Wszystkiego co najlepsze w nowym roku, Doma

A odnośnie rozdziału - cóż, ja mogę napisać

Torres bryluje w moim avku przecież, nigdy nie zginął

Ale już wkrótce da o sobie znać, bardziej namacalny sposób, pracuję nad tym

Aguś, nie mylisz się, bo ja doszłam dokładnie do tych samych wniosków

moniadip91 · Wysłany: 0:02:58 04-01-17 Temat postu:

Widzę, że i tu coś ruszyło

szkoda tylko, że w formie retrospekcji...
Oczywiście Lia i Christian to takie dwa wielkie uparciuchy. Jedno martwi się o drugiego, ale każdy próbuje zachować złe sytuacje dla siebie. I jak tu żyć? Dobrze chociaż, że jest Leo, przynajmniej trochę ddoprowadzi ich do porządku. Swoją drogą ciekawe, kto stoi za tymi pogróżkami. Mam nadzieję, że niedługo się to wyjaśni. I cieszę się, że zapowiadają się już raczej współczesne odcinki. Nie mogę się już doczekać ich

Eillen · Wysłany: 19:22:12 04-01-17 Temat postu:

Moniś, retrospekcja była tylko w 19 rozdziale, w 20 już jest teraźniejszość

Retrospekcje były tu niezbędne, bo jednak w NMD trochę się działo i nie mogłyśmy i nie chciałyśmy się od tego zupełnie odcinać, ale teraz, skoro Madzia podziela moje zdanie, to już będziemy skupiać się na bieżącej akcji

A sprawa pogróżek... hmm... wokół tego kręci się cała akcja, więc jeśli spodziewasz się wyjaśnień za kilka rozdziałów, to muszę Cię wyprowadzić z błędu

Kandydatów jest kilku do wyboru, więc możecie obstawiać

Dziękujemy, że wciąż z nami jesteś i zapraszamy ponownie