Telenowele

Eillen · Wysłany: 23:05:33 10-02-16 Temat postu:

Owszem to dalsze losy Lii, Chrisa i całej reszty naszej gromadki

Czyżbyś zerkała wcześniej na "Nunca mire detras"?

dulce245 · Wysłany: 23:09:24 10-02-16 Temat postu:

Pewnie że zerkałam i nic nie pominęłam dlatego bardzo się cieszę że będzie ciąg dalszy

Kenaya · Wysłany: 23:14:20 10-02-16 Temat postu:

O kurka

Nie sądziłam, że ktoś odważny się znalazł i czytał "Nunca mire detras", ale miłe zaskoczenie

dulce245 · Wysłany: 23:22:24 10-02-16 Temat postu:

Dzięki

było super i to do tej pary ciągnęło mnie najbardziej

Pozdrawiam.

Eillen · Wysłany: 23:24:54 10-02-16 Temat postu:

Jejku, ja też jestem pod wrażeniem i bardzo, ale to bardzo się cieszę, że trafiłaś za naszymi bohaterami tutaj

Kenaya · Wysłany: 23:33:27 10-02-16 Temat postu:

Ale nam sprawiłaś frajdę

Miłe zakończenie dnia, nie Agula? :*

Eillen · Wysłany: 23:41:40 10-02-16 Temat postu:

Dnia? Tygodnia, miesiąca, a nawet roku

Przynajmniej wiemy, że historia naszej dwójki nie przeszła bez echa w gąszczu innych wątków i postaci :*

Kenaya · Wysłany: 16:14:16 14-02-16 Temat postu:

If I can keep on holding on
Maybe I can keep my heart from knowing that you’re gone
And I don’t wanna feel better
I don’t wanna not remember
I will always see your face
In the shadows of this haunted place
I will laugh, I will cry, shake my fist at the sky
But I will not say goodbye...

MUSIC

______

Oparł się biodrami o siedzisko swojej Yamahy i sięgnął do kieszeni skórzanej kurtki po fajki. Wsunął jednego do ust, pochylił głowę i odpalił, dłonią osłaniając końcówkę bibułki przed podmuchem nocnego wiatru.
______– Nadal się trujesz? – spytała stojąca przed nim ciemnowłosa dziewczyna. Skrzyżowała przedramiona na piersi i wpatrywała się w niego z przyganą, ślicznymi błękitnymi oczami, które przecież tak dobrze znał.
______Wzruszył nonszalancko ramionami i zaciągnął się mocno nikotynowym dymem, zatrzymując go w płucach dłużej niż to było konieczne.
______– Szkoda, żeby taki prezent leżał nieużywany – stwierdził unosząc do góry srebrną zapalniczkę, a widząc błysk w jej oczach, wygiął usta w szerokim uśmiechu. Pokręciła głową z dezaprobatą i uśmiechnęła się lekko, wyciągając mu zapalniczkę z ręki.
______– Nadal ją masz? – spytała, zagryzając dolną wargę i obracając w palcach metalowy przedmiot, zerknęła na wygrawerowanego na jednej ze ścianek, Skorpiona i drobny napis zdobiący dolną jej część.
______Jose był pewien, że Kylie tak samo jak on, doskonale pamięta moment, kiedy ją od niej otrzymał. To był jego ostatni dzień w domu dziecka. Za kilka godzin miał opuścić mury bidula i zacząć samodzielne życie z dala od sierocińca i wszystkiego, co się z nim nierozerwalnie wiązało. Choć w tamtej chwili nie marzył o niczym innym jak wyrwaniu się z miejsca, którego szczerze nienawidził; zapomnieniu o bólu, odrzuceniu i opuszczeniu; wiedział, że będą sprawy i ludzie, którzy na zawsze wryli się w jego pamięć, a Kylie Anderson była niewątpliwie jedną z nich.
______– Pewnie – rzucił, wysilając się na beztroski ton i uśmiechnął się do niej zawadiacko, jednym kącikiem ust.
______– Gdybym wiedziała, że przez to nie rzucisz palenia, dałabym ci coś innego – powiedziała ze śmiechem, ważąc zapalniczkę w dłoni i spoglądając prosto w lodowato niebieskie tęczówki Jose. – Gdzie się podziewałeś przez te wszystkie lata? – zagadnęła po chwili, przekrzywiając lekko głowę na bok i ani na moment nie odrywając zaciekawionego spojrzenia od jego przystojnej twarzy.
______Jose wygiął usta w cierpkim uśmiechu i wypuścił z ust smużkę dymu, przyglądając się jak powoli znika w nocnym powietrzu.
______– Trochę tu, trochę tam – odparł wymijająco. Uniosła pytająco brew i zrobiła krok w jego stronę, wyciągając dłoń by zwrócić mu jego własność.
______– Domyślam się, że odszedłeś z wojska? – bardziej stwierdziła niż zapytała, a Torres skinął jedynie głową w odpowiedzi i zaciągnął się znów nikotynowym dymem, odruchowo obracając metalowy przedmiot w palcach.
______– Najwidoczniej to nie była fucha dla mnie – odparł beznamiętnie i spojrzał jej w oczy.
______– Wolisz nielegalne wyścigi i być może jakieś szemrane interesy? – zapytała podejrzliwie mrużąc oczy.
______Jose uśmiechnął się arogancko i wzruszył nonszalancko ramionami.
______– Wolę to, niż bieganie z gnatem na wojnie i patrzenie jak umierają bezbronne dzieci – odparł chłodno posyłając jej pełne bólu spojrzenie, zanim jednak zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować na te słowa, natychmiast ją uprzedził: – A co u ciebie? – zapytał swobodnie, zmieniając temat i zwinnie odwracając jej uwagę od niewygodnych dla niego kwestii. – Nadal przyciągasz kłopoty? – zaśmiał się, mrużąc oczy i czujnie obserwując stojącego przy swoim Suzuki, Christiana Suareza. Kylie powędrowała wzrokiem za jego spojrzeniem i uśmiechnęła się promiennie, wsuwając dłonie do kieszeni skórzanej kurtki.
______– Nadal przyciągam niegrzecznych chłopców – sprostowała, ściągając na siebie rozbawione spojrzenie Jose. Parsknął śmiechem i kręcąc głową z niedowierzaniem, strzepnął popiół z papierosa na chodnik.
______– Mam nadzieję, że wiesz, co robisz i w co się pakujesz – odezwał się po chwili poważnie i wbił przenikliwe spojrzenie w jej śliczną twarz, po raz kolejny zaciągając się fajkiem.
______– A ty do tej pory nie wyrosłeś z roli troskliwego, starszego brata? – odbiła piłeczkę, unosząc znacząco brew i przypominając mu tym samym sytuacje, jakie niejednokrotnie miały miejsce jeszcze w czasach, kiedy oboje mieszkali w domu dziecka.
______– Chyba nigdy z niej nie wyrosnę – stwierdził z goryczą w głosie. Dopalił papierosa i rzucił go na chodnik, przydeptując butem, po czym wypuścił z ust smużkę siwego dymu, przenosząc na nią wzrok. – Zwłaszcza, kiedy wiem, że ktoś, kto jest dla mnie ważny pakuje się w niezłe bagno – dodał ostro, posyłając jej nieustępliwe spojrzenie lodowato niebieskich tęczówek.
______– Johny… – jęknęła z rezygnacją Kylie, przymykając powieki i przeczesując włosy palcami.
______– Wiem – rzucił krótko. Zrobił głęboki wdech i podszedł do niej, spoglądając jej uważnie w oczy. – Po prostu bądź ostrożna – poprosił, a kiedy skinęła głową, objął ją ramieniem za szyję i przyciągnął do siebie. – Skontaktuj się ze mną za kilka dni, Kylie. To ważne – szepnął wprost do jej ucha, wolną dłonią wsuwając jej do kieszeni kurtki złożoną na pół kartkę, po czym pocałował ją w skroń. Odsunął się powoli i niemal natychmiast napotkał pytające spojrzenie jasnych tęczówek, którym niestrudzenie się w niego wpatrywała. Ledwie zauważalnie pokręcił głową i ponad jej ramieniem spojrzał na Christiana, który wsiadał właśnie na swoje Suzuki i z zaciśniętymi zębami wpatrywał się w scenę, jaka rozgrywała się kilka metrów przed nim. Jose wygiął usta w bezczelnym uśmiechu i trącił jej nos palcem wskazującym. – Zmykaj lepiej, mała, bo za chwilę dostanę w zęby – mruknął z kpiną w głosie, po czym chwycił swój kask wiszący na kierownicy motocykla.
______– Dobrze było cię spotkać, Johny – powiedziała i uśmiechnęła się do niego, wsuwając dłoń do kieszeni, do której chwilę temu Jose włożył kartkę. Kiwnął jej głową i wsiadł na swoją Yamahę, a potem szybkim ruchem założył kask, odpalił silnik i odjechał z piskiem opon…

______

„Przeszłości nie zmienisz, ale przyszłość zmieniasz właśnie teraz… K.”

______

Dobrze wiesz, że ojcu zależy na dorwaniu tego gnoja tak samo jak tobie, Johny

Nie przywykł do tego, żeby sprawy toczyły się nie po jego myśli, a już tym bardziej nie przyjmuje do wiadomości, że w jego otoczeniu jest jakiś pieprzony kret, który ma na tyle brawury, by robić mu koło pióra. Postawi całe miasteczko na głowie, ale znajdzie go chociażby po to, by udowodnić, że z Barosso tak się nie pogrywa

______

Jak słońce

A skoro już rozmawiamy, powinieneś wiedzieć, że ojciec szykuje się na jakiś nowy interes. Nie wiem dokładnie, o co chodzi, ale wspominał mi coś o nowych nabywcach, więc z pewnością będzie chciał o tym z tobą pogadać

______

Nie wiem, bo nie zdradził mi szczegółów. Obcym ludziom ufa bardziej niż własnym synom, więc niewiele nam mówi o swoich planach, pomijając wydawanie kolejnych dyspozycji, więc to nie mnie powinieneś maglować

Zapewne będzie się chciał z tobą jak najszybciej spotkać i omówić sprawę

______

Mnie nie musisz tego mówić, Johny

Zdaję sobie sprawę z tego, że jeśli coś ci się nie spodoba, guzik z tego będzie, ale ojca chyba musisz oświecić w tej kwestii osobiście.

______

Jasne. Na razie, Johny

______

Zaparkował samochód przed miejscową kawiarnią i wysiadł pospiesznie, zatrzaskując za sobą drzwi, po czym wsunął okulary przeciwsłoneczne na włosy i wszedł do lokalu.
______Kiedy dzwonek nad drzwiami zabrzęczał zdradzając jego obecność, szatynka za ladą zerknęła przelotnie w jego stronę, jednak jego bystry wzrok zatrzymał się na stojącej po przeciwnej stronie, jasnowłosej kobiecie, opierającej się swobodnie przedramionami o blat i uparcie unikającej rozglądania się po kawiarni, jakby bała się, że w ten sposób ktoś mógłby ją rozpoznać.
______Jego usta mimowolnie rozciągnęły się szelmowskim uśmiechu, kiedy opuścił wzrok i leniwym krokiem podszedł do kontuaru.
______– To, co zwykle? – zapytała baristka, uśmiechając się uprzejmie i wpatrując w niego uważnie, zielonym spojrzeniem.
______– Tak, ale dzisiaj tylko dla mnie – odparł, pochylając się lekko do przodu i wspierając przedramiona o blat lady.
______– Podwójna czarna, bez mleka i na wynos? – upewniła się, a Jose skinął głową i uśmiechnął się łobuzersko.
______– Dokładnie – mruknął, celowo unikając patrzenia na stojącą u jego boku Laurę, która ukryła się za kaskadą gęstych, blond włosów, ignorując go tak samo jak on ją.
______– Już się robi – odparła pracownica kawiarni i rzuciła przepraszające spojrzenie do koleżanki, po czym odwróciła się tyłem do sali i stanęła przy ekspresie, z wprawą przygotowując zamówioną przez Torresa kawę.
______Jose korzystając z okazji przesunął się tak, że stał teraz bokiem do kontuaru, opierając się łokciem o blat i mrużąc oczy, rozejrzał się po praktycznie pustym pomieszczeniu, nie licząc czytającego gazetę mężczyzny siedzącego przy oknie i jakiejś dyskutującej o czymś pary zajmującej stolik przy ścianie. Kąciki jego ust drgnęły jednak nieznacznie w bezczelnym uśmiechu, gdy wyraźnie wyczuł na sobie przenikliwe czekoladowe spojrzenie. Powoli odwrócił głowę i zerknął na pogrążoną w pracy szatynkę, krzątającą się po wąskiej przestrzeni za ladą, a później zupełnie nieoczekiwanie dla Laury, przeniósł na nią błyszczący wzrok, wpatrując się wprost w jej piękne czekoladowe oczy. Kiedy uniosła pytająco brew i odruchowo zagryzła dolną wargę, wygiął usta w seksownym półuśmiechu, kompletnie nic przy tym nie mówiąc, aż nagle ciszę panującą w lokalu, przerwał dźwięk jego komórki. Ani przez moment nie odrywając lodowato niebieskich tęczówek od jej ślicznej twarzy i prowokująco zagryzionej dolnej wargi, sięgnął do kieszeni po telefon i przystawił go do ucha.
______– Słucham – mruknął do aparatu i dopiero wtedy odwrócił głowę. – Tak, Vivi … Dobrze, a co z resztą? – zapytał i uśmiechnął się z wdzięcznością do szatynki, która postawiła przed nim papierowy kubek z kawą. – Dostanę może coś do pisania? – zwrócił się do niej, wciąż trzymając aparat przy uchu.
______Dziewczyna skinęła głową i pochyliła się lekko, sięgając pod ladę po jeden z leżących tam długopisów, po czym położyła go przed nim na blacie.
______– Proszę.
______– Nie do Ciebie, Vivi. – mruknął rozbawiony, wywracając oczami. – Tak, powinienem być za kilka minut – dodał, po czym odepchnął się od lady i chcąc sięgnąć do stojącego na drugim końcu kontuaru serwetnika, bez uprzedzenia stanął tuż za Laurą, celowo ocierając się o jej ciało umięśnionym ramieniem. – Dobrze, czy możemy to zostawić na później? – spytał śmiejąc się pod nosem, a potem pochylił się nieznacznie, odruchowo wciągając w nozdrza zapach perfum Laury i z pełną premedytacją jedynie oddechem pieszcząc skórę na jej szyi. W końcu odsunął się powoli, wracając na swoje poprzednie miejsce i niemal natychmiast pochwytując zadziorne spojrzenie blondynki, która wpatrywała się w niego znad ramienia, mrużąc nieufnie oczy. – W porządku, do zobaczenia – rzucił do aparatu, jednocześnie zapisując coś na serwetce, którą ułożył przed sobą. Po chwili złożył ją na pół i wsunął telefon do kieszeni spodni. – Przepraszam – odezwał się schrypniętym głosem, zwracając bezpośrednio do dziewczyny, która go obsługiwała. Uśmiechnęła się serdecznie, a Jose sięgnął do tylnej kieszeni spodni po portfel by zapłacić za kawę. Położył banknot o odpowiednim nominale na ladzie, a na nim ułożył pożyczony wcześniej długopis i przesunął w jej stronę.
______– Reszty nie trzeba. Dzięki – powiedział. Uśmiechnął się przyjaźnie i schował portfel z powrotem do kieszeni jeansów.
______– Dziękuję i oczywiście zapraszamy ponownie – odparła profesjonalnym tonem, podchodząc do kasy.
______– Z pewnością, jeszcze tu wpadnę – mruknął Jose, chwytając kubek i korzystając z okazji, że dziewczyna była zajęta, położył przed Laurą zgiętą serwetkę, a kiedy spojrzała mu pytająco w oczy, mrugnął do niej, po czym odwrócił się i jak gdyby nigdy nic wyszedł z kawiarni.

______

Stokrotka* · Wysłany: 0:58:08 15-02-16 Temat postu:

Po pierwsze niech się zachwycę genialną czołówką, z genialną piosenką, która oczywiście teraz słucham, bo jakżeby inaczej

i całą otoczką graficzną

Dwa - to druga najważniejsza rzecz mój ukochany Pan Skuteczny

Natomiast z dalszych mało ciekawych informacji, to jak na razie wiem trochę więcej niż inni

znaczy pewnie tyle samo, ale akcja się powoli kroi. No kurcze no, co ja wam mogę powiedzieć

chyba jedynie życzyć wytrwałości

i zachwycać się waszym pisaniem - sama bym tak chciało

Eillen · Wysłany: 18:10:52 15-02-16 Temat postu:

Natuś miło Cię tu widzieć, a raczej czytać

Cieszymy się bardzo, że zaszczyciłaś nas swoją obecnością w naszych skromnych progach

Fajnie, że i oprawa i czołówka wpadły Ci w oko, bo jakoś nikt wcześniej na to uwagi chyba nie zwrócił - więc nas miło dowartościowałaś w tej kwestii, a piosenki tytułowej to i ja nie mogę przestać słuchać jak już zacznę

Pan Skuteczny z pewnością będzie miał tu coś do powiedzenia, więc możesz spać spokojnie

a wena i nowe pomysły na tą historię nas nie opuszczają, więc jeśli tylko będą chętni, by to czytać, to będziemy publikować, z tym, że w początkowej fazie siłą rzeczy będzie sporo odniesień do NMD, bo nie sposób pominąć tego, co tam się działo

I nie gadaj głupot, proszę, przecież sama świetnie piszesz, więc bez takich mi tu

I wiedz, że bardzo żałuję, że historia Pii nie doczekała się ciągu dalszego - czy to w NMD, czy w formie osobnego opowiadania

BlackFalcon · Wysłany: 22:10:34 15-02-16 Temat postu:

Że co?!?!

Ktoś czytał "NMD", tyle, że nie komentował? A to są dalsze losy Chrisa i Lii? A ja o tym nie wiem? O matko...Poczytam najszybciej, jak tylko się da.

dulce245 A czytasz je dalej?

.

Sobrev · Wysłany: 18:46:03 21-02-16 Temat postu:

Zacznę od przeprosin za tak długie nie zostawianie po sobie śladu ale dopadł mnie leń przerwy międzysemestralnej i dosłownie nic mi się nie chciało , ale już jestem i zaczynam zasypywać was swoimi opiniami.

Tęskniłam za nimi i dopiero czytając to uświadomiłam sobie jak bardzo. Brakowało mi ich i cudownie jest znowu zagłębić się w ten skomplikowany świat ich uczuć ale po kolei.
Na sam początek serwujecie nam wycieczkę w przeszłość Christiana no nie da się ukryć że facet mocno dostał po tyłku. Najpierw śmierć ojca , później aresztowanie no i śmierć ukochanej Kylie nie jeden by się załamał ale nie Chris! Stanął na nogi i z każdym dniem będzie co raz lepiej. I teraz zastanawiacie się po co ja to tak wypisuje a tuż po to aby zaapelować że człowiek po takich, traumatycznych przeżyciach zasługuje na happy end i życie w dostatku i takie tam.
Kwiatuszek i Pan Skuteczny wy wiecie albo pamiętacie że kiedyś miałam straszną słabość do tej dwójki i tak jak sobie o nich czytam to ona nie przeminęła więc nie wiem co dalej z tym wątkiem i czy będziecie go kontynuować czy nie ale tak chciałam przypomnieć

Nikt nie lubi cmentarzy no może grabarz bo to w końcu jego miejsce pracy. Przytłaczające ale cóż ktoś musi a wracając do Jose to żałuje że Kylie nie żyje bo ciekawy trójkąt mógłby powstać oczywiście bez żadnych podtekstów nie mam na myśli nic z tych rzeczy widać że tych dwoje bliżej do rodzeństwa niż do kochanków ale fajnie by było to zobaczyć ale trudno nie zobaczymy a co do Jose i Laury to nigdy nie mogłam się zdecydować czy jestem wstanie jako pary nie mam zdania. Na razie.

To chyba na tyle wiem trochę bez ładu i składu ale postaram się poprawić

Eillen · Wysłany: 20:59:33 21-02-16 Temat postu:

Dominiczko, w imieniu swoim i Madzi ślicznie dziękuję za komentarz :* Fajnie wiedzieć, że ktoś się stęsknił za naszymi bohaterami, bo taka wiedza daje kopa do dalszej pracy i utwierdza nas w przekonaniu, że nasza praca nad doprowadzeniem tej historii do końca ma sens

Na ten moment mogę zdradzić jedynie, że przed całą naszą gromadką jeszcze mnóstwo różnych sytuacji, z którymi będą musieli się zmierzyć, Pan Skuteczny z całą pewnością będzie miał tu swoje pięć minut, a może nawet więcej niż pięć, a Kylie... w pewien sposób jednak ciągle będzie obecna w tej historii

I to chyba tyle, bo nie chciałabym zdradzić zbyt wiele i zepsuć zabawy w układanie naszych puzzli w całość

Pozdrawiam cieplutko i jeszcze raz dziękuję za komentarz :*

Stokrotka* · Wysłany: 22:13:27 22-02-16 Temat postu:

Eillen · Wysłany: 23:20:49 26-02-16 Temat postu:

Natuś, nigdy nic nie wiadomo

Studia to fajny czas - jeszcze zdążysz za nimi zatęsknić i wspomnisz moje słowa

Haha... powiem więcej - Pan Skuteczny jest nam tu baaardzo potrzebny, a wręcz niezbędny ;P Wena nas nie opuszcza, a co do czytelników to się wszystko z biegiem czasu okaże

Pomyśl w wolnej chwili, żeby reaktywować historię Pii, być może nawet w osobnym opowiadaniu, ja się tam zamelduję pierwsza