Telenowele

Eillen · Wysłany: 23:09:15 28-02-16 Temat postu:

Natuś, najważniejsze, że jesteś z nami :*
Wszystko się w swoim czasie wyjaśni, a Listian, jak to kiedyś było powiedziane, jest jak okręt na wzburzonym morzu i nie wiadomo do którego portu i czy w ogóle dopłynie

Sobrev · Wysłany: 23:28:26 28-02-16 Temat postu:

Jestem i ja

W miarę punktualna i powiem a raczej napiszę że miło jest sobie poprzypominać niektóre wątki które mogły gdzieś umknąć z mojej pamięci

Ok Lia wróciła rozumiem z kontraktu który miała wyjechać wtedy kiedy żegnała się z Chrisem czy znowu pomieszałam? Mogło mi się to zdarzyć
Ich tęsknota za sobą jest widoczna jak na dłoni dosłownie mogę ją poczuć na swojej skórze wiem dlatego mam nadzieję że kiedy Listian dobije do jakiegoś portu po tych wszystkich perypetiach to mam nadzieję że razem i z gromadką dzieci

Eillen · Wysłany: 23:35:43 28-02-16 Temat postu:

Doma super, że i Ty jesteś z nami

W NMD było tyle wątków, że faktycznie można się było pogubić, ale masz rację - Lia wróciła z kontraktu, na który jechała, żegnając się z Chrisem

Listian i gromadka dzieci? O matko

nie wybiegajmy tak daleko w przyszłość, bo jeszcze sporo tu się musi wydarzyć

Sobrev · Wysłany: 23:39:17 28-02-16 Temat postu:

A czyli mój mózg funkcjonuje jako tako. Wiesz o niektórych rzeczach już wiem z racji tego próbuje się na nowo odnaleźć w ich świecie dlatego gryzę się z niektórymi rzeczami w język dlatego może komentarze są takie nijakie.

A dlaczego nie? Ja tam lubię dalekosiężne plany

Eillen · Wysłany: 23:57:49 28-02-16 Temat postu:

Nie mogłyśmy się tak po prostu odciąć od NMD, więc pewne wątki na pewno będą takie, które już będziesz znała z tamtej części historii, ale w końcu zacznie się właściwa akcja

Dalekosiężne plany przy Listianie? Ja nie wiem czy to jest wskazane

Sobrev · Wysłany: 0:02:49 29-02-16 Temat postu:

Wiem , wiem że nie mogłyście się odciąć i dziwnie by to wyglądało nawet dla osób które nie "siedziały" w tamtej historii ja wszystko rozumiem i na tą właściwą akcję czekam.

Aga wiem , że planowanie czegoś ma to do siebie że spełza na niczym, ale od czego mamy marzenia

Eillen · Wysłany: 0:11:17 29-02-16 Temat postu:

Myślę, że ta właściwa akcja to już w sumie całkiem niedługo, ale odniesień do NMD i tak nie unikniemy

Też prawda

Ale tutaj nasi bohaterzy naprawdę mają jeszcze całkiem sporo do przeżycia nim dojdą do jakiegoś finału - szczęśliwego albo i nie

Kenaya · Wysłany: 22:09:20 31-03-16 Temat postu:

I've been dying inside,
Little by little,
No where to go,
But going out of my mind
In endless circles,
Running from my self until,
You gave me a reason for standing still ...

MUSIC

Valle de Sombras, 28 grudnia 2001 r.

______

Wszyscy rozeszli się stosunkowo szybko. Andres Suarez nie miał wielu przyjaciół więc na jego pogrzeb przyszli głównie ciekawscy mieszkańcy miasteczka, by wymienić się plotkami na temat okoliczności jego śmierci. Za każdym razem, gdy w kościele ich uszu dobiegały jakieś niepochlebne opinie na temat zmarłego, które zdawały się napływać zewsząd, matka zanosiła się większym szlochem, Lali mocniej wciskała się w jego tors, a Christian z coraz większym trudem powstrzymywał się, by nie wstać i nie wyprosić wszystkich tych ludzi, wykrzykując im w twarz, że są cholernymi obłudnikami. Raz, gdy usłyszał, że jego ojciec był „pieprzonym dziwkarzem, alkoholikiem i narkomanem”, już prawie wstał, ale wtedy poczuł na ramieniu silną dłoń przyjaciela ojca, Ignacio Sancheza, który siedział w ławie za nim.
______To właśnie do niego przybiegał z każdym problemem, gdy ojca nie było nigdzie w pobliżu, a Ignacio zawsze słuchał go cierpliwie i zawsze potrafił znaleźć wyjście z sytuacji, która młodemu Suarezowi wydawała się być bez wyjścia. Poznali się bliżej, kiedy Christian mając niespełna trzynaście lat, zamiast w okna sąsiadki, trafił cegłą w ukochany, ledwo co odrestaurowany, samochód Ignacia. Sanchez był wtedy wściekły, ale bez słowa odprowadził go do domu, zamienił dwa słowa z Andresem, nie wspominając jednak przy tym ani słowem na temat tego, co przeskrobał jego ukochany syn. Wychodząc, jak gdyby nigdy nic, kazał mu przyjść do siebie następnego dnia po szkole. Christian nie wiedział dlaczego tam poszedł, ale nigdy tego nie żałował. Ignacio Sanchez skutecznie zajął mu czas, pozwalając się wyładować w ringu, w którym już po kilku miesiącach nie miał sobie równych i zaszczepił w nim pasję do motorów, podarowując mu na siedemnaste urodziny pierwszy jednoślad, do którego Christian zapałał miłością od pierwszego wejrzenia. Odrestaurował go, unowocześnił nieco i już po kilku miesiącach z dumą szpanował nim przed kumplami.
______Ignacio Sanchez był dla niego drugim ojcem, a w tej chwili jedynym, jaki mu pozostał. Przełknął gulę, która ścisnęła mu gardło i spojrzał w ciemne, smutne oczy Sancheza, zaciskając nerwowo szczęki.
______– Zostaw – szepnął łagodnie, ale stanowczo Nacho. – To nie czas, ani nie miejsce, a kłamstwo staje się prawdą tylko wtedy, kiedy sam w nie uwierzysz.
______Christian przymknął powieki, pozwalając by samotna łza spłynęła po jego policzku i zacisnąwszy mocniej swoją dłoń na dłoni matki, a jednocześnie przygarniając Lali z całej siły do siebie, poprzysiągł sobie, że znajdzie ludzi odpowiedzialnych za śmierć ojca i oczyści jego imię.
______Gdy kilka godzin później w końcu zostali sami, w swoim małym mieszkaniu w kamienicy, rozejrzał się za Lali, a nie znalazłszy jej nigdzie, bez zastanowienia poszedł na dach. Laura, jak zwykle, gdy coś ją męczyło, siedziała na murku, wpatrując się w granatowe niebo usiane gwiazdami. Christian bez słowa zajął miejsce obok niej.
______– Co teraz będzie? – spytała, odwracając głowę w jego stronę. Kiedy spojrzał jej w oczy, coś w niej pękło. Przez całą ceremonię trzymała się dzielnie i nie uroniła żadnej łzy, a teraz te zaczęły płynąć po jej policzkach jak grochy.
______– Ciii... poradzimy sobie – szepnął, przygarniając ją do siebie i zanurzając nos w jej włosach, cmoknął w czubek głowy. – Poradzimy sobie – powtórzył znacznie pewniej, jakby chciał przekonać o tym również samego siebie, delikatnie kołysząc ją w swoich ramionach.
______– Zostaliśmy sami, Chiquito – wychlipała, a jego usta drgnęły lekko na dźwięk przezwiska, którym nazywała go od dziecka, a którego odkąd Ignacio ochrzcił Mścicielem (El Vengador) po tym, jak wybił szyby w jego aucie, co szybko podchwycili inni jego podopieczni, używała wyłącznie z czystej przekory. – Mama sobie z tym nie poradzi. Załamie się.
______– Jest silniejsza niż ci się wydaje – zapewnił, choć tak naprawdę sam w to nie wierzył. – Poza tym mamy Ignacia i siebie – dodał, odsuwając ją od siebie na tyle, by móc spojrzeć jej w oczy.
______– Nie zostawisz mnie? – spytała, wierzchem dłoni wycierając mokre policzki. – Obiecaj, że zawsze będziemy razem...

______

Cokolwiek by się nie działo, nigdy nie oglądaj się za siebie. Ważne jest tylko to, co masz jeszcze przed sobą, pamiętaj o tym, gdy mnie już nie będzie

______

_____________________________________________________________

______

Wigilia 1986 r., Ciudad de México

______Podniósł powieki, gdy poczuł na policzku delikatną dłoń swojej żony, a w jego nozdrza wdarł się jej zapach zamieszany z zapachem świąt, który powoli zaczynał wypełniać ich małe mieszkanie.
______– Co robisz? – spytał zachrypniętym głosem, wpatrując się w roześmianą twarz brunetki, otoczoną burzą ciemnych, lśniących loków. Po dwudziestu czterech godzinach na izbie przyjęć, spał zaledwie kilka godzin, ale kiedy ona była obok, czuł się pełen energii, niezależnie od tego jak bardzo był zmęczony.
______– Patrzyłam jak mój przystojny mąż śpi i zastanawiałam się, co mu się śni, że ma tak rozanieloną minę.
______– Na pewno jego śliczna żona – odparł, wtulając twarz w jej dłoń i całując jej wewnętrzną stronę.
______Kobieta pokręciła głową rozbawiona i przygryzła policzek od środka. Ignacio zmarszczył czoło, wpatrując się w jej ciemne oczy.
______– Co się dzieje? – spytał, ale wtedy uśmiechnęła się, wyciągnęła zza pleców niewielki wianek z jemioły i spojrzała na niego wymownie. – Nie musisz przynosić do łóżka jemioły, żeby mnie pocałować – powiedział rozbawiony chwytając ją za rękę i pociągając do siebie tak, że po chwili leżała na jego twardym torsie, a ich twarze dzieliły zaledwie milimetry.
______– Ale to jest szczególna okazja – wyszeptała, skupiając wzrok na jego wargach. – Mam dla ciebie wyjątkowy prezent – dodała, spoglądając mu w oczy. Ignacio uśmiechnął się lekko, wsuwając dłoń pod jej gęste włosy i gładząc kciukiem wrażliwe okolice ucha, a ona skupiła wzrok na swoich palcach, którymi zbierała jakieś niewidzialne pyłki z jego nagiego torsu.
______– Powiesz mi w końcu o co chodzi? – zapytał łagodnie, ściągając na siebie jej spojrzenie. Margarita zrobiła głęboki wdech i uśmiechnęła się niepewnie.
______– Wiem, że mieliśmy zaczekać, ale… Następne święta spędzimy we trójkę – wyszeptała. Ignacio uniósł brwi, wpatrując się w żonę z niedowierzaniem. – Dlaczego nic nie mówisz? – spytała po chwili.
______– Odjęło mi mowę z wrażenia. To najpiękniejszy prezent, jaki mogłem otrzymać…

______

– Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz… – dobiegł go głos kapłana, którego przestał słuchać już kilka minut temu, całkowicie skupiając się na mężczyźnie, stojącym tuż obok grupki gapiów i plotkarzy, którzy nawet w takiej chwili nie potrafili darować sobie niewybrednych komentarzy na temat życia Kylie i tego, w jaki sposób umarła. Cieszył się, że Christian nie musiał tego słuchać, a jeszcze bardziej, że nie musiał znosić obecności w tym miejscu i w takiej chwili człowieka, przez którego nieraz kłócił się Kylie. Ubrany cały na czarno, trzymał w dłoni trzy białe róże, z kamienną twarzą, uporczywie wpatrując się w trumnę, jakby siłą samego spojrzenia chciał przywrócić znajdujące się w niej ciało do życia. Tylko drgający na jego policzku mięsień zdradzał, targające nim emocje, które za wszelką cenę chciał ukryć przed światem.
______Wyczuwając, że na niego patrzy, na moment oderwał wzrok od trumny i zmierzył go lodowato niebieskim spojrzeniem, zaciskając mocniej szczęki. Szybko jednak odwrócił wzrok, a zaraz potem, gdy tylko trumna z ciałem Kylie została opuszczona do zimnego, ciemnego grobu, podszedł bliżej, przykucnął i wziął garść ziemi w dłoń. Jeszcze przez chwilę patrzył na wieko trumny, jakby wciąż wierzył, że za chwilę się otworzy i dziewczyna wyjdzie do niego cała i zdrowa. W końcu wypuścił grudki wilgotnej ziemi z dłoni, pozwalając im głucho opaść na wieko razem z białymi różami. Wstał powoli i podszedł do nich, dyskretnie ocierając dłoń chusteczką.
______– Johny Torres – przedstawił się, wyciągając dłoń w stronę Nacho, gdy wszyscy zaczęli się już rozchodzić.
______– Ignacio Sanchez, a to mój syn, Leo.
______– Dobrze znali panowie Kylie?
______Nacho pokręcił przecząco głową i westchnął ciężko, a Leo odchrząknął lekko, na moment ściągając na siebie spojrzenie zimnych oczu Torresa.
______– Jesteśmy przyjaciółmi jej narzeczonego – powiedział w końcu cicho Ignacio. – Prosił nas, żebyśmy się zajęli wszystkim. Kylie nie miała rodziny, a Christian nie mógł tu dziś być.
______– Co z nim? – spytał Torres, tonem wyprutym z jakichkolwiek emocji, jakby robił to wyłącznie z grzeczności.
______– Wyliże się – mruknął Leo, nie siląc się nawet, by ukryć niechęć do tego mężczyzny i narastającą, z każdą sekundą jego obecności w pobliżu, złość.
______– Znacie się? – spytał Ignacio.
______Torres wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki ciemne okulary i pokręcił przecząco głową.
______– Widzieliśmy się kilka razy przelotnie, ale to wszystko.
______Leo mimowolnie zacisnął dłonie w pięści. Sam nie wiedział czemu, ale miał ochotę zwyczajnie mu przywalić.
______– Miło było poznać – zakończył Torres i wsunąwszy na nos ciemne okulary, ruszył szybkim krokiem w stronę głównej alejki…

______

_____________________________________________________________

In my weakest times, You were so strong
When all hope is gone, You carry on
I draw my strength from You
When I could no longer find any of it in me.
You are my life
You are my strength
I can't fight a battle alone
I can make it through when I'm with You.

MUSIC

______

Weszła do swojego pokoju zamykając za sobą cicho drzwi i oparła się o nie plecami, przymykając na moment powieki, bo czuła się tak jakby ktoś wypompował z niej wszystkie siły i nie marzyła o niczym innym jak o tym, by wziąć prysznic i w końcu położyć się spać, choć to były najpiękniejsze urodziny, jakie do tej pory miała.
______Westchnęła ciężko i odepchnęła się od drzwi, ale zamarła w bezruchu i zmarszczyła lekko brwi, kiedy dostrzegła leżącą na łóżku paczkę, starannie zawiniętą w ozdobny, niezapominajkowy papier. Przygryzła policzek od wewnątrz i niepewnie podeszła do łóżka, przysiadając na krawędzi i przez chwilę przyglądając się zawiniątku, jakby nie była do końca pewna, czy powinna go otwierać. W końcu wyciągnęła dłoń i chwyciła w drobne palce złożoną na pół kartkę z starannie wykaligrafowanym jej imieniem. Rozłożyła ją i z bijącym sercem odczytała treść liściku:

______

Zagryzła dolną wargę, usiłując powstrzymać cisnące się do oczu łzy, a potem zamrugała energicznie i raz jeszcze powoli przesunęła wzrokiem po słowach zapisanych na bileciku, jakby chciała nauczyć się ich na pamięć. Przymknęła powieki i zrobiła głęboki wdech, a potem odłożyła kartkę na bok i ułożyła prezent na kolanach. Odruchowo założyła włosy za ucho i drżącymi palcami, ostrożnie odwinęła ozdobny papier, aż jej oczom ukazało się pudełko z drzewa orzechowego, a na nim ułożona delikatna, srebrna [link widoczny dla zalogowanych]. Przygryzła policzek od środka, czując pieczenie pod powiekami i chwyciła błyskotkę między palce, kciukiem przesuwając po muszli.
______Rzadko dostawała prezenty i właściwie nigdy ich nie potrzebowała, bo jako dziecko nic nie miała, a jako dorosła kobieta nie dbała o to, co materialne. Mimo wszystko fakt, że ktoś zadał sobie w ogóle trud znalezienia dla niej prezentu, było dla niej czymś nowym i sprawiło, że przez chwilę poczuła się wyjątkowo. Uśmiechnęła się lekko i odłożyła bransoletkę na łóżko, a potem wyjęła pudełko z papieru, który uwolniony od ciężaru od razu upadł u jej stóp i ułożyła je z powrotem na kolanach, przesuwając opuszkami palców po gładkiej strukturze drewna. W końcu z bijącym sercem powoli je otworzyła, zamierając na widok tego, co ukazało jej się przed oczami. Wciągnęła ze świstem powietrze do płuc i gwałtownie zakryła dłonią usta, a łzy niczym grochy popłynęły jej po policzkach, kiedy zamglonym wzrokiem wpatrywała się w [link widoczny dla zalogowanych], wypełniający wnętrze drewnianego pudełka…

______

Stokrotka* · Wysłany: 20:23:44 04-04-16 Temat postu:

Primo - Boże dziewczyny ile ten rozdział ma stron? Taki długi, że aż zazdrość bierze

Christian i Lia nadal w okół siebie kluczą, wspominają szczęśliwe chwile, ale żadne z nich nie jest wstanie zrobić pierwszy krok - a może raczej jest tak, że Christian pobiegłby do niej na jedno jej zawołanie, jednak ona nie jest wstanie tego zrobić. Mam nadzieję, że już niedługo nastąpi przynajmniej ich ponowne spotkanie - tak żeby Christian był świadomy obecności Lii w VdS

Czekam na więcej - nieustannie

Eillen · Wysłany: 20:31:10 04-04-16 Temat postu:

Yyy... dużo

Jak mamy pisać krótsze, to krzycz

Chociaż obawiam się, że jak się skończy przeplatanie fragmentami z NMD, to będą odpowiednio krótsze

Żadną tajemnicą nie jest, że w końcu dojdzie do spotkania Lii i Chrisa, a kiedy i w jakich okolicznościach to póki co nasza słodka tajemnica

Dziękujemy, że wpadłaś i przywróciłaś nam ochotę publikowania tu czegokolwiek, bo takie tu ostatnio przeciągi, że i nas prawie wywiało

Stokrotka* · Wysłany: 20:38:21 04-04-16 Temat postu:

Wklepałam to do Worda i wyszło 12 stron! Ale Broń Boże byście pisały krótsze! Będę protestować!
Wiadomo - choć dla mnie główną kwestią jest czy spotkają się wcześniej czy później

no i oczywiście w jakich okolicznościach

Mam nadzieję, że macie tam jakiś zapasik

Trochę mi się zebrało zanim ogarnęłam się do czytania - za co przepraszam

Aguś - jestem pewna, że dużo osób czyta wasze opowiadanie, ale nie wchodzi za często

Czekam na więcej

Eillen · Wysłany: 20:52:59 04-04-16 Temat postu:

Haha.. aż zajrzałam do pliku z ciekawości - czcionką Calibri 10 mam niecałe 10 stron ;D Ok, przyjęłyśmy do wiadomości

Nic nie zdradzę w kwestii Listiana, ani w żadnej innej ;P
Oczywiście, że mamy zapasik, inaczej nie brałybyśmy się za publikowanie, bo pisanie akurat tej historii - przy tylu wątkach i postaciach - na spontanie w ogóle nie wchodzi w grę

Nie przepraszaj, przecież wiadomo, że nie zawsze ma się czas, a nasze rozdziały jakby nie patrzeć do krótkich nie należą

Tylko czasem trochę wkurzające jest, kiedy się widzi, że wyświetleń tematu przybywa, a nikt nie napisze ani "super", ani "pocałujcie mnie w d..." Z ręką na sercu przyznaję, że na mnie to działa okropnie demobilizująco i gdyby nie Madzia i nasze wspólne tworki, to ja nie wiem czy w ogóle jeszcze bym tu była.
Więcej będzie pewnie w okolicach weekendu

Stokrotka* · Wysłany: 21:35:49 04-04-16 Temat postu:

Wiedziałam, że nic nie zdradzisz - ale zawsze warto spróbować

W każdym bądź razie czekam nie przerwanie, a skoro w okolicach weekendu ma się coś pojawić to tym lepiej dla mnie, bo w weekendy mam więcej czasu, a może raczej mam tyle czasu co zawsze tylko ogarnia mnie lenistwo

Wiem jak to jest jak nie ma reakcji - dlatego solennie postaram się komentować

żeby tu się coś pojawiało!

skoro macie zapasik

Eillen · Wysłany: 21:43:43 04-04-16 Temat postu:

Próbuj, może kiedyś Ci się uda

Haha... to chyba tak jak u wszystkich

Ja to już bym chciała letni urlop, bo mi wszystko zaczyna na nerwy działać, a zwłaszcza praca

Nie zaszkodzi jak się przypomnisz od czasu do czasu i wyrazisz swoją opinię - będziemy wdzięczne, nie mówiąc już o tym, że to będzie porządny kop dla nas do dalszej pracy

Eillen · Wysłany: 15:56:37 23-04-16 Temat postu:

Nothing gonna make me break or shatter
Nobody’s gonna tell me that I don’t matter,
I won’t let you
Time is running out, keeps getting faster
Gotta find a way, bring out the answers
Til I can say
I am invincible
I am unbreakable
I am a diamond cut to last
I am unstoppable
I am a hero
Like a phoenix from the ash...

MUSIC

Valle de Sombras, maj 2001 r.

______

Valle de Sombras, wrzesień 2003 r.

______

Valle de Sombras, czerwiec 2006 r.

______

Valle de Sombras, październik 2006 r.

______

Valle de Sombras, kwiecień 2009 r.

______