Telenowele

Leticia200 · Wysłany: 10:26:30 27-02-16 Temat postu:

Eillen Mam pytanie - co to za ciacho w Twoim awatarze

Eillen · Wysłany: 11:59:40 27-02-16 Temat postu:

Ciacho się nazywa Jay Ryan i gra bestię w serialu "Beauty and The Beast"

Gypsy · Wysłany: 12:54:16 27-02-16 Temat postu:

Widzę, że kroi się akcja powoli, oj kroi się. W ogóle muszę pochwalić was kobiety za może nie talent, ale za świetne umiejętności pisania. Jakbyście obie kobiety tak popracowały, pomyślały i posiedziały nad tym to wyklułby się świetny bestseller. Nie wiem co mogłabym jeszcze napisać. Jak rozwinie się akcja to wtedy będę coś mogła więcej dodać. Jedno jest pewne: Świetna historia i świetne opowiadanie. Kiedy nowy rozdział?

Eillen · Wysłany: 16:04:39 27-02-16 Temat postu:

Gypsy, dziękujemy za dobre słowo

Akcja za chwilę albo dwie powinna nabrać tempa a nowy rozdział na 99% już dziś

Sobrev · Wysłany: 22:16:07 27-02-16 Temat postu:

99% dziś w takim razie wypatruje z niecierpliwością

Gypsy · Wysłany: 22:50:00 27-02-16 Temat postu:

No ile można czekać. Chciałam dodać, że mieszkam w Birmingham, UK i u mnie czas wskazuję na 20:49 co nie przemawia na moją korzyść ale ja nie mogę czekać. Nie mam co czytać.

Eillen · Wysłany: 23:23:36 27-02-16 Temat postu:

Wrapped up, so consumed by all this hurt.
If you ask me, don't know where to start.
Anger, love, confusion - roads that go nowhere.
I know that somewhere better
'cause you always take me there...

MUSIC

Valle de Sombras, 2 listopada 2009 r.

______Siedziała w samochodzie Nacho opierając łokieć o drzwi i przygryzając nerwowo kciuk, wyglądała przez okno, rozglądając się czujnie po pogrążonej w mroku okolicy. Zerknęła niespokojnie na godzinę wyświetlaną na desce rozdzielczej, a później wbiła spojrzenie w przednią szybę. Jeździli z Ignacio po miasteczku już od ponad godziny i z każdą kolejną minutą odnosiła wrażenie, że kręcą się bezradnie w kółko.
______– Uspokój się, Lia, znajdziemy ją – odezwał się Sanchez opanowanym głosem, kładąc dłoń na jej nodze, którą od jakiegoś czasu nieświadomie nerwowo poruszała. Spojrzał jej w oczy uspokajająco, po czym wrócił wzrokiem na drogę.
______– Nie wiem, Nacho, mam najgorsze przeczucia – odparła drżącym głosem, przesuwając wzrokiem po najbardziej zaciemniałych zakamarkach Valle de Sombras z nadzieją, że ujrzy gdzieś matkę. – Gospodarz mówił, że powinna zapłacić czynsz cztery dni temu, a w mieszkaniu nikogo nie ma – dodała kręcąc głową niewyraźnie i robiąc głęboki wdech.
______– Przecież nie pierwszy raz znika z domu na kilka dni i nie pierwszy raz nie płaci w terminie. Odkąd się wyprowadziłaś nikt tego nie pilnuje – zauważył zerkając w boczną szybę i zaciskając dłonie na kierownicy.
______– Wiem, ale nigdy nie znikała na dłużej niż dwie doby – szepnęła bezradnie, opierając głowę o zagłówek i przymykając oczy.
– Wracała, bo wiedziała, że w domu zawsze znajdzie pieniądze na kolejną działkę i butelkę alkoholu – odparł wyważonym tonem i zerknął na nią przelotnie. Lia skrzywiła się w odpowiedzi i zamrugała energicznie czując jak pod powiekami pieką ją wzbierające znów łzy. Poczuła na karku ciepłą dłoń Sancheza i uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.
______– Chciałabym móc odciąć się od niej i od życia jakie mi zafundowała. Zapomnieć, że jest moją rodziną i ruszyć dalej, bo przecież i tak nigdy nie byłam dla niej ważna – odezwała się po krótkiej chwili, skubiąc palcami swoje jeansy. – Ale chyba nie potrafię ....
______– To wciąż twoja matka Lia, a ty po prostu nie jesteś taka jak ona – powiedział cicho Nacho i zmarszczył ciemne brwi zerkając przez boczną szybę. Westchnął ciężko i przesunął dłonią po zmęczonej twarzy, a później po karku, rozmasowując obolałe mięśnie. Lia skrzywiła się lekko czując się winną, że wykorzystuje swojego mentora do tego by szukał zwykłej ćpunki, ale nie miała do kogo się zwrócić. Założyła włosy za ucho, z rezygnacją wyglądając przez okno i wtedy dostrzegła jasnowłosą postać bezwładnie siedzącą na ziemi i wspartą plecami o mur. Głowę miała opuszczoną, więc Lia nie dostrzegła jej twarzy, ale sukienkę, jaką miała na sobie kobieta, poznałaby wszędzie.
______– Stój! – krzyknęła nagle, ale zanim Nacho zdążył gwałtownie zahamować, otworzyła już drzwi wyskakując na ulicę i biegnąc w tamtym kierunku. – Chryste … – szepnęła do siebie, upadając na kolana i omiatając przerażonym wzrokiem postać matki. Leżała bezwładnie jak kukła w podartej i umorusanej sukience, lewe ramię tuż nad łokciem luźno oplatał jakiś stary i podarty skórzany pasek, a przy prawej dłoni leżała opróżniona strzykawka. Lia przełknęła narastające mdłości i drżącymi dłońmi ujęła twarz matki, kierując ją w swoją stronę. – Mamo... – odezwała się zdławionym głosem. Wtedy przy niej pojawił się Nacho, rozglądając się szybko czujnym spojrzeniem, po czym butem przesunął strzykawkę w bezpieczne miejsce.
______– Odsuń się Lia – polecił stanowczo, kucając tuż obok. Ujął nieprzytomną kobietę za twarz i kciukiem uniósł jej powiekę sprawdzając źrenice. Zacisnął szczękę tak mocno, że Lia dostrzegła nerw pulsujący mu na policzku. Przyłożył dwa palce do tętnicy szyjnej i zaklął siarczyście pod nosem. – Nie wyczuwam pulsu – mruknął, sięgając pospiesznie do kieszeni spodni po telefon i wybierając numer pogotowia. Lia pokręciła głową, kiedy zaczynało do niej nagle docierać, co się właśnie stało. Wciąż kucając oparła płasko dłoń o przeciwległą ścianę i przymknęła powieki, oddychając głęboko, ale odór dochodzący Bóg wie skąd, tylko spotęgował narastające wciąż mdłości. Zacisnęła dłoń w pięść czując jak żołądek skręca jej się w supeł. Jak z zaświatów docierał do niej rzeczowy głos Nacho, który rozmawiał z dyspozytorem pogotowia, a ona nie mogła zwalczyć w sobie poczucia odrazy. Nie była w stanie nawet spojrzeć na leżącą w zaułku kobietę, która była przecież jej własną matką. Przystawiła wierzch dłoni do ust i zacisnęła zęby, ale nie na wiele się to zdało. Pochyliła się do przodu i zwróciła na chodnik całą zawartość żołądka, czując jak jej ciałem szarpią kolejne spazmy i płacz, którego nie była w stanie już powstrzymywać…

______

_______________________________________________________

No me importa la distancia to te quiero
y al final se que a mi lado vas a estar.
Voy a esperarte, cuando se ama de verdad no existe el tiempo
y te juro que no es el final de cuento,
el destino no nos puede separar...

MUSIC

______

______– Gotowa? – spytał, mierząc ją spojrzeniem błyszczącym chłopięcym rozbawieniem. – Rozluźnij się. Spięte mięśnie szybko się męczą i spowalniają reakcję na działania przeciwnika.
______– Nie mędrkuj – fuknęła wojowniczo, przekrzywiając głowę na boki, jakby chciała rozciągnąć mięśnie szyi, po czym stanęła w wykroku, chowając się za gardą.
______– No dalej – zachęcał, przeskakując wokół niej z nogi na nogę, by sprowokować ją do ruchu.
______Lia okazała się nie tylko pojętną uczennicą, ale też wydawała się wprost stworzona do boksu. Potrafiła poruszać się lekko i szybko, co mogło się okazać bardzo dezorientujące dla przeciwnika, czyniąc jej ataki zupełnie nieprzewidywalnymi. Jej problem polegał na tym, że zupełnie nie potrafiła uwierzyć w siebie i wykorzystać praktyce wszystkiego, czego zdołał ją nauczyć przez ostatnie miesiące.
______– Na co czekasz, księżniczko? – podjudzał ją, a cwany uśmieszek nie schodził z jego twarzy. – Boisz się, że złamiesz sobie paznokieć? O mnie nie musisz się martwić – dodał, markując cios, ale ona jedynie zacieśniła gardę w odpowiedzi. – Nie zrobisz mi krzywdy – zapewnił, uśmiechając się arogancko i pochwyciwszy spojrzenie jej dużych, ciemnych oczu, uderzył lekko na wpół zamkniętą pięścią w jej rękawice. – W końcu jesteś tylko dziewczyną, a boks to nie jest sport dla słabeuszy… – mruknął przekornie, mrugając do niej z rozbawieniem, po czym powtórzył cios, tym razem uderzając zdecydowanie mocniej. Zupełnie ją lekceważąc, niemal całkowicie opuścił gardę i wtedy stało się coś, czego nie przewidział. Jej prawy sierpowy niemal ściął go z nóg. Zagwizdał z podziwem, ale wciąż stał z prowokująco opuszczonymi wzdłuż tułowia ramionami, lekko balansując na nogach.
______– Przepraszam… – wydukała, patrząc na jego zaskoczoną minę, ale on tylko pokręcił głową.
______– Nie przepraszaj, to oznaka słabości – odparł, uśmiechając się cwano. – Całkiem nieźle. Jak na dziewczynę – dodał złośliwie, a wtedy Lia dopadła do niego, jak rozjuszone zwierzę, wyprowadzając cios za ciosem i robiąc przy tym skuteczne uniki przed wyprowadzanymi przez niego uderzeniami. Poczuł satysfakcję, widząc, jak świetnie sobie radzi, a najbardziej cieszyło go, że nie była typem boksera, który boi się ciosów i skupia się głównie na tym, by chronić się przed nimi za gardą, ale takim, którego każde uderzenie rywala dodatkowo nakręca, powodując, że za wszelką cenę, chce się zrewanżować przeciwnikowi równie silnym, jeśli nie mocniejszym ciosem.
______Gdy w końcu pozwolił jej powalić się na deski, usiadła okrakiem na jego udach i wymierzyła kilka ciosów na korpus, przed którymi zdołał się skutecznie zasłonić.
______– Dość na dziś – stwierdził, chwytając ją za ręce. – Ta końcówka zdecydowanie do poprawy – skwitował, gdy się wyprostowała i spojrzała mu w oczy. – Machałaś rękami jak cepem, w ogóle nie kontrolując ruchu. Nie możesz pozwolić, żeby emocje brały górę. Musisz panować nad nimi i swoim ciałem.
______Lia westchnęła cicho i przewróciła oczami, zębami usiłując rozwiązać prawą rękawicę.
______– Daj – powiedział, siadając. Sam miał na dłoniach jedynie treningowe półrękawice, więc było mu zdecydowanie łatwiej. Lia posłusznie wyciągnęła ręce w jego stronę, nadgarstkami do góry, zdmuchując z czoła niesforny kosmyk włosów, który wysunął się jej z wysokiego kucyka. – Musimy popracować nad twoją techniką – dodał, skupiając się na odwiązaniu jej rękawic.
______– Myślisz, że… – urwała, gdy podniósł wzrok i ich spojrzenia skrzyżowały się na chwilę.
______– Że będą z ciebie ludzie – odparł, uśmiechając się ciepło i ściągając jej prawą rękawicę. – Jesteś uparta, zawzięta i ambitna, dasz sobie w życiu radę… I masz cholernie zgrabne nogi – dodał, przenosząc wzrok na jej uda, oplatające jego własne.
______– Oberwiesz zaraz jeszcze raz – upomniała, po czym oboje roześmieli się w głos…

______

Twoja przyjaźń to cena, jakiej nie zapłacę za kilka upojnych chwil…

______

Życie nauczyło mnie, że nie warto wierzyć w bajki…

______

_______________________________________________________

______

______– To nie jest miejsce dla dziewczyn! – warknął w jej stronę młody brunet, otoczony grupką, wtórujących mu kolegów, odpychając ją od worka treningowego. Spojrzała na niego przestraszona, wielkimi ciemnymi oczami, ale nic nie powiedziała. Był sporo starszy od niej i nie pierwszy raz panoszył się w ośrodku, szukając kogoś na kim mógłby się wyładować i zupełnie bezkarnie zmieszać go z błotem. Tym razem ją upatrzył sobie jako ofiarę.
______– Hej! – krzyknął w jego stronę Christian, odkładając hantle na podłogę. – Zostaw ją. Jesteś dumny z tego, że wyżywasz się na młodszych i słabszych od siebie? – spytał, stając między nią, a brunetem. – A może raczej z tego, że to tylko dziewczyna, co? Ma takie samo, a nawet większe prawo niż ty, by być tu i trenować, więc albo zamkniesz gębę i zajmiesz się czymś pożytecznym, albo spadaj. Chyba, że chcesz spróbować swoich sił z równym sobie – dodał, podchodząc do niego, niczym nastroszony kogut, z dumnie wypiętą do przodu piersią. – W ringu – dokończył, uśmiechając się cwano.
______Młody brunet aż gotował się ze złości. Miał olbrzymią ochotę sprać go na kwaśne jabłko, ale nie miał pojęcia, że Christian już wtedy był niepokonany. Lia z zaciśniętymi kciukami, obserwowała walkę, a Alex, szybko skapitulował i opuścił ośrodek, jak zbity pies, z podkulonym ogonem.
______– Jeśli chcesz, nauczę cię, jak się bronić przed takimi durniami – zwrócił się do niej Christian, a ona ochoczo skinęła głową i uśmiechnęła się niepewnie, wpatrując się w niego z podziwem. Oobjął ją ramieniem, jak starszy brat i poprowadził na pierwszą lekcję boksu…

______

______Jeśli masz siłę, by narzekać, masz też siłę by wstać i walczyć dalej. To ty wyznaczasz granice swoich możliwości, Lia.

______

______– Mam coś dla ciebie – dodał po chwili, sięgając do kieszeni eleganckich spodni. – Odwróć się – polecił, kiedy spojrzała na niego, podejrzliwie unosząc brew. – No już – ponaglił.
______Lia przewróciła oczami i westchnęła ciężko, posłusznie wykonując polecenie, a kiedy Christian stanął tuż za nią, tak blisko, że wyraźnie poczuła na sobie ciepło jego ciała, jej serce na chwilę zamarło.
______Suarez odgarnął jej długie włosy z pleców, upajając się wdzierającym się w nozdrza zapachem owocowego szamponu, połączonym z delikatną orzeźwiającą nutą jej perfum. Kiedy drgnęła pod jego dotykiem, choć ledwie musnął opuszkami palców odsłoniętą, gładką skórę, spojrzał jej w oczy w lustrze. Lia szybko opuściła wzrok, skupiając go na małym, [link widoczny dla zalogowanych], które właśnie zawisło na jej szyi, na srebrnym łańcuszku.
______Gdy odsunął się od niej, wsuwając dłonie w kieszenie spodni, odwróciła się do niego przodem i pytająco spojrzała mu w oczy.
______– Kupiłem go dawno temu – zaczął, starając się brzmieć jak najbardziej luzacko. – To trochę mało męska błyskotka, więc leżała i kurzyła się na dnie szuflady, ale dzięki tobie, w końcu może błyszczeć pełnym blaskiem.
______– Christian…
______– Po prostu to weź – powiedział cicho, wlepiając w nią przenikliwe spojrzenie.
______– Dziękuję – szepnęła i zaskakując samą siebie, musnęła wargami jego policzek tuż obok ust…

______

______– Jesteś dla mnie ważna, Lia. Cholernie ważna. I obojętnie co postanowisz odnośnie naszych relacji, nie wyobrażam sobie, żeby miało cię zabraknąć w moim życiu – wyznał cicho, z determinacją spoglądając jej w oczy i wsuwając dłoń pod jej włosy.
______– Christian… – wyszeptała, drżącym głosem, zaskoczona jego wyznaniem.
______– Nie zabieraj mi siebie, Lia, proszę…

______

Eillen · Wysłany: 23:24:36 27-02-16 Temat postu:

parszywy dubel

Gypsy · Wysłany: 23:27:52 27-02-16 Temat postu:

Pierwsza. I wooow. Już jestem pod wrażeniem długością. Zabieram się za czytanie.

Eillen · Wysłany: 23:43:33 27-02-16 Temat postu:

Cieszy nas, że jesteś

Szczerze mówiąc to się zastanawiałyśmy czy tego tekstu jednak nie jest zbyt wiele jak na jeden raz, ale w końcu wyszło jak wyszło - mam nadzieję, że da się przeżyć

Gypsy · Wysłany: 23:53:17 27-02-16 Temat postu:

Kochana ja od wczoraj pochłonęłam 1.5 książki. Dla mnie to jest mało, ale cóż muszę się tym zadowolić. hehe

Dobra cicho czytam...

Eillen · Wysłany: 23:55:12 27-02-16 Temat postu:

Haha... też tak czasem mam, że jak mnie co wciągnie to się nie mogę oderwać i czytam do oporu, ale już dawno mi się nic takiego nie zdarzyło

Muszę pogrzebać w swojej biblioteczce, bo na forum pustki straszliwe

Gypsy · Wysłany: 1:04:37 28-02-16 Temat postu:

Cicho próbuję skleić jakiś komentarz ale nic sensownego nie przychodzi mi do głowy. Jakoś każde słowo jakie przychodzi mi do głowy nie opisuje tego co chce powiedzieć. Świetny rozdział. Wiadomo macie talent. Jezu Christian jest ughh...Ideał. I kurna fikcyjny na dodatek. Ja nie mam pomysłu na ten komentarz i musicie się zadowolić tym, że zapewniam was jest świetny. Jakoś nie umiem skleić nic. Może to przez książkę jaką czytałam zeszłej nocy plus wasze opowiadanie. Tak chyba przez to.

Kenaya · Wysłany: 12:43:02 28-02-16 Temat postu:

Gypsy, najważniejsze dla nas jest to, że zaznaczyłaś swoją obecność, bo wiemy, że mimo wszystko nadal jesteś z nami i masz ochotę czytać to co wychodzi spod naszej klawiaturki

W imieniu swoim i Agi, mogę Ci tylko podziękować i mieć nadzieję, że nic się w tej kwestii nie zmieni :* A Chris, hm.... no cóż .... Suarez to Suarez - i to w zasadzie powinno tłumaczyć wszystko

Stokrotka* · Wysłany: 22:58:10 28-02-16 Temat postu:

Uhh

żebym ja potrafiła tak pisać i pisać rozdziały o takiej długości! Brawo dziewczyny!
Jestem mocno zaintrygowana co spowodowało powrót Lii - i to dość szybki, a już na pewno zadziwiający Ignacia i jego syna

Mam nadzieję, że już niedługo doczekamy się jakiejś interakcji pomiędzy Lią a Christianem - może twarzą w twarz

bo aż żal się ich robi, kiedy tak siebie wspominają, tęsknią za sobą

Tyle ode mnie - bo trochę źle się czuję