Telenowele

moniadip91 · Wysłany: 11:35:23 28-12-16 Temat postu:

Ja też spokojnie poczekam, choć mam nadzieję, że tym razem odcinek szybciej się pojawi :-) mam tylko nadzieję, że nie wykreujesz Setha na negatywną postać, to dopiero byłby cios :-)
I dziękuję za życzenia :-) :-*

Eillen · Wysłany: 17:52:21 28-12-16 Temat postu:

Stokrotka* · Wysłany: 0:12:14 29-12-16 Temat postu:

Eillen · Wysłany: 0:20:16 29-12-16 Temat postu:

Ja, jak już mam jakąś chwilę czasu nadprogramową, to raczej się skupiam na pisaniu. Z seriali chyba już wyrosłam, zresztą i tak ostatnimi czasy nic interesującego mi się w oczy nie rzuciło, nic co by sprawiło, że z zapartym tchem śledziłabym każdy odcinek

A może po prostu zrobiłam się bardziej wymagająca i wybredna w tym temacie

Stokrotka* · Wysłany: 1:13:02 29-12-16 Temat postu:

A ja na sen

ale to ja

Ja oglądam, bo czasami aż musze sobie coś włączyć - a z filmami u mnie ciężko, a trudno obejrzeć coś od środka

natomiast jeżeli chodzi o produkcje amerykańskie to też uważam, że ciężko znaleźć coś dobrego, dlatego często patrzę na te angielskie, które są zupełnie inaczej robione

moniadip91 · Wysłany: 22:34:48 27-02-17 Temat postu:

Jak tam Aguś wygląda sytuacja u Ciebie z odcinkami? Strasznie długa ta przerwa od ostatniego odcinka

Eillen · Wysłany: 0:40:47 22-03-17 Temat postu:

______

Spotkajmy się. Proszę. C.

______

Jej ciałem wstrząsnęły niekontrolowane konwulsje. Zacisnęła uda wokół jego bioder, kiedy on wciąż się poruszał, szukając własnego spełnienia. W końcu wyprężył się, a ona poczuła jak fala ciepła wypełnia jej wnętrze. Opadł na nią ciężko dysząc. Przez chwilę leżał tak, z twarzą wtuloną w zagłębienie jej szyi. Dotknął ustami miejsca pod uchem, gdzie wciąż wyraźnie wyczuwał jej przyspieszony puls, a potem przeturlał się na plecy i pociągnął ją za sobą. Minęła chwila, nim ochłonęli.
______Spojrzała na jego przystojną twarz, kiedy wyciągnął dłoń i założył jej pasmo włosów za ucho, odsłaniając zarumienione policzki. Nie była pewna czy w jego wciąż zamglonych pożądaniem tęczówkach naprawdę widzi znów cały ten ogrom uczuć, który widziała, gdy jeszcze byli razem, czy to jedynie wytwór jej wyobraźni. Bała się odezwać i zniszczyć ten piękny sen, który najdalej za kilka godzin zacznie się jej odbijać czkawką. On też nic nie mówił. Przytuliła policzek do jego torsu i przymknęła powieki, wsłuchując się w bicie jego serca. Pozwoliła mu bawić się swoimi włosami i kreślić opuszkami palców jakieś tajemnicze wzory na jej plecach. Zawsze to lubiła, a on doskonale o tym wiedział.
______Kiedy oczy zapiekły ją od wzbierających łez, zacisnęła mocniej powieki i przełknęła z trudem, starając się pozbyć guli, która ścisnęła jej gardło. Nic już przecież nie miało być jak kiedyś, ale póki co, chciała by ta chwila trwała jak najdłużej…
______Zasnęła wtulona w jego tors.
______Gdy się przebudziła, leżała sama na tej małej, czerwonej kanapie, której szczerze nie znosiła. Colton już się ubierał. Nie dała po sobie poznać, że nie śpi, kiedy podszedł do niej, kucnął obok i najpierw naciągnął koc na jej ramiona, a potem najdelikatniej jak potrafił, przesunął wierzchem dłoni po jej policzku. Była pewna, że uśmiecha się jednym kącikiem ust, w ten swój charakterystyczny sposób i lekko przekrzywia przy tym głowę na bok. Czuła jego przenikliwe, gorące spojrzenie prześlizgujące się po jej ciele, a jego odurzający zapach, bezlitośnie wdzierał się w jej nozdrza. Gdy jeszcze byli razem, robił tak za każdym razem, kiedy budził się przed nią. Patrzył na nią i gładził czule jej skórę, a potem seksownie schrypniętym głosem szeptał, że ją kocha. Tym razem usłyszała tylko ciche westchnięcie, a chwilę potem głuchy odgłos oddalających się kroków.
______Otworzyła oczy i od razu zatonęła w błękitnej głębinie, wciąż wpatrujących się w nią tęczówek. Serce tłukło jej w piersi jak oszalałe, a w płucach zaczynało brakować tlenu, kiedy nie odrywając od niej wzroku, odruchowo przesunął językiem po zębach, zapinając bransoletę zegarka.
______– Poślesz mnie teraz do diabła? – zapytał cicho. – Nie trudź się, sam trafię – dodał, uśmiechając się kpiąco.
______Jak zwykle koncertowo wszystko schrzanił.
______Prychnęła pod nosem i siadając na kanapie, jedną dłonią przycisnęła koc do piersi, a drugą sięgnęła po leżące na stoliku obok papierosy. Była głupia, podświadomie i nieco naiwnie licząc, że może jednak chodziło mu o coś więcej niż seks.
______– Podobno ci na mnie zależy – przypomniała mu jego własne słowa sprzed kilku godzin.
______– Bo tak jest.
______– Więc czemu znów prowokujesz jakąś beznadziejną kłótnię zamiast po prostu wyjść? – spytała, odpalając papierosa, a potem odchyliła się wygodnie na oparcie kanapy i przyciągnęła kolana do piersi. Patrzyła przez chwilę bez słowa jak jedną dłonią przeczesuje włosy, a drugą wspiera na biodrze, wbijając wzrok w podłogę. Gdyby go nie znała, pomyślałaby, że czuje się zażenowany całą tą sytuacją, ale to było raczej gorączkowe szukanie odpowiedzi. Jakiejkolwiek, która sprawiłaby, że zmieniłaby zdanie. – Chodzi o to, że nie skamlę żałośnie o twoje łaski, czy o to, że jak zwykle po prostu musisz mieć ostatnie słowo? Albo chciałeś mi coś udowodnić? A może usiłujesz w ten sposób zagłuszyć wyrzuty sumienia? – zagadnęła, uśmiechając się ironicznie i zaciągając nikotynowym dymem. – W końcu właśnie zdradziłeś swoją śliczną żonę, którą podobno tak bardzo kochasz.
______– Przestań! – warknął przez zaciśnięte zęby, posyłając jej nieco rozżalone a jednocześnie srogie spojrzenie.
______– Zniszczyłeś nasz związek, a teraz zrobiłeś krok w kierunku zrujnowania swojego idealnego małżeństwa. Potrafisz zepsuć wszystko, nawet pieprzony, niezobowiązujący seks – dodała, wypuszczając z ust smużkę dymu.
______– Niezobowiązujący?
______Zaśmiała się pod nosem i odruchowo zwilżyła spierzchnięte usta językiem.
______– Owszem. Chyba nie sądziłeś, że jeśli znów udało ci się mnie przelecieć, to zapomnę o wszystkim i zostanę twoją… no właśnie, kim, Colton?
______Zacisnął szczęki i zazgrzytał nerwowo zębami.
______– Wracaj do swojej pięknej żony i żyjcie długo i szczęśliwie…

______

_________________________________________

Alley MacCone

__________________________________

Dzień, który zmienił moje życie

________________________________________

Prolog

______Dzień, w którym straciłam dziewictwo.
______Dzień, w którym pierwszy raz dostałam kosza, patrząc z perspektywy czasu, od jakiegoś zupełnie niewartego uwagi dupka.
______Dzień, w którym po raz pierwszy w życiu pomyślałam, że jestem zakochana.
______Dzień, w którym sięgnęłam po… „zakazany owoc”.
______Dzień, w którym to ja pierwszy raz posłałam kogoś w diabły.
______Dzień, w którym bezpowrotnie straciłam najbliższe mi osoby.
______Dzień, w którym moje serce pierwszy raz zabiło tak mocno, że prawie wyskoczyło mi z piersi.
______Dzień, w którym przekroczyłam pewne nieprzekraczalne granice.
______Dzień, w którym uświadomiłam sobie, że nie mam przyjaciół.
______Dzień, w którym zrozumiałam, że sami jesteśmy sobie sterem i okrętem i wyłącznie od nas zależy, jaki kurs obierzemy i do którego portu chcemy dotrzeć.
______Dzień, w którym poczułam się kobietą – atrakcyjną, adorowaną, kochaną – i uwierzyłam, że świat nie jest tylko szary, ale pełen barw.
______Dzień, w którym pierwszy raz w życiu płakałam przez mężczyznę.
______Dzień, w którym uświadomiłam sobie, że zaczynam sięgać dna.
______Dzień, w którym dotarło do mnie, że nie chcę, by moje życie nadal wyglądało tak, jak do tej pory…

Rozdział 1.

______Zapada zmrok. Stoję na opustoszałym cmentarzu i wsłuchuję się w głuchą ciszę. To dziwne, że zawsze po przekroczeniu murów nekropolii, obojętne jak głośno byłoby poza nimi, zapada cisza, tylko czasem przerywana nieśmiałym trelem zabłąkanych ptaków i szumem liści poruszanych delikatnie przez wiatr. Lubię tu przychodzić. Lubię słuchać tej ciszy. Lubię rozmawiać z tymi, których już nie ma. To mnie uspokaja i pozwala zebrać myśli.
______Ale dziś jest zupełnie inaczej.
Wpatruję się w kamienną tabliczkę z wyrytym na niej imieniem i nazwiskiem ostatniej osoby, która naprawdę mnie rozumiała, która nie oceniała mnie nawet wtedy, gdy nie podobało jej się to, co robię, a która mozolnie ustawiała malutkie drogowskazy na pokręconej drodze mojego życia, gdy tylko zaczynałam błądzić. Zastanawiam się czy Bóg istnieje, a jeśli tak, to dlaczego tak cholernie uwziął się na mnie? Dlaczego bezlitośnie odbiera mi wszystko co dla mnie ważne? Dlaczego ciągle rzuca mi coraz większe kłody pod nogi? Jak długo jeszcze zamierza mnie tak torturować i ile ja sama jestem w stanie jeszcze znieść? Czy patrząc kiedyś śmierci w oczy, będę mogła powiedzieć żyłam jak chciałam, umieram szczęśliwa i spełniona?
______Nie wiem. I chyba wcale nie chcę wiedzieć. Nie chcę poznać odpowiedzi na żadne z tych pytań. Chciałabym po prostu być szczęśliwa, ale wydaje mi się, że „szczęście”, to pojęcie zarezerwowane dla innych ludzi. Być może nie zasłużyłam na to, by być szczęśliwą, a moim przeznaczeniem jest ciągła walka z coraz to poważniejszymi przeciwnościami losu. Być może to ja sama prowokuję te wszystkie beznadziejne sytuacje i Bóg, Allach, Brahma czy Wisznu ani żadna inna siła wyższa, jakkolwiek nazwana, nie ma z tym absolutnie nic wspólnego. Ale najgorsze jest to, że nie potrafię niczego zmienić w swoim życiu. Drepczę w miejscu i nie mogę zrobić kroku do przodu, zupełnie jakby jakaś niewidzialna siła trzymała mnie z tyłu za koszulkę i nie pozwalała się ruszyć z miejsca.
______Zupełnie nie potrafię odnaleźć się w tym świecie. Wydaje mi się, że tak naprawdę nigdy do niego nie pasowałam; czuję się jakbym była jakimś niechcianym balastem, który przerzuca się z kąta w kąt, bo nikt nie ma odwagi go wyrzucić i nie chce brać za niego odpowiedzialności. Czuję się zagubiona i mam wrażenie, jakbym została zupełnie sama na tym okrutnym świecie, chociaż przecież nie jestem. Wiem, że mam wokół siebie ludzi, którym na mnie zależy, ale chyba podświadomie sama odsuwam ich od siebie. Dlaczego? Bo boję się cierpienia. Boję się kolejnej straty. I boję się, że znów kogoś zawiodę.
______Klękam na zimnej ziemi i powoli przesuwam opuszkami palców, po wyżłobionych w kamieniu literach, układających się w Twoje imię. Nie proszę nikogo o pomoc, bo przecież sama poradzę sobie ze wszystkim najlepiej. W końcu, kto zna mnie lepiej niż ja sama? Ale tęsknię. Cholernie mocno. I nie marzę o niczym innym jak o tym, by znów skryć się w Twoich ramionach i usłyszeć ciche zapewnienie, że wszystko będzie dobrze.
______Obejmuję się ramionami i jedna samotna łza spływa po moim policzku, zapewne zostawiając za sobą smugę rozmazanego tuszu. Nie dbam o to zupełnie. Przecież nikt na mnie nie czeka. Nikt za mną nie tęskni. Nikogo już nie interesuje mój los.
______Tylko wiatr znów tuli mnie do siebie…

______

Dzień, w którym straciłam dziewictwo.

______

Dzień, w którym pierwszy raz dostałam kosza, patrząc z perspektywy czasu, od jakiegoś zupełnie niewartego uwagi dupka.

______

Dzień, w którym po raz pierwszy w życiu pomyślałam, że jestem zakochana.

______

Dzień, w którym sięgnęłam po… „zakazany owoc”.

______

Dzień, w którym to ja pierwszy raz posłałam kogoś w diabły.

______

Dzień, w którym bezpowrotnie straciłam najbliższe mi osoby.

______

Dzień, w którym moje serce pierwszy raz zabiło tak mocno, że prawie wyskoczyło mi z piersi.

______

Stokrotka* · Wysłany: 23:47:46 07-04-17 Temat postu:

Boże ... ja nawet nie wiem kiedy ten rozdział sie ukazał, a tak sobie myślałam ostatnio, że może powinnam Ci tu coś napisać, żebyś coś nowiutkiego wstawiła. A tu zonk

bo rozdział jest tylko ja jeden wielki nieogar nie zauważyłam go. A jeszcze gorzej bo akurat o tej dwójce, która mnie mocno interesuję

Przechodząc do sedna - coś mi się wydaję, że Riley powoli wychodzi na prostą, a może chociaż zaprzestanie destrukcyjnych zachowań, zdając sobie sprawę, że nie zagłuszy swoich uczuć i bólu po tym jak Colton ją zostawił. Może nowa praca sprawi, że odnajdzie się lepiej w rzeczywistości - zmęczy się i przynajmniej nie będzie miała w głowie głupich pomysłów

ale i tak nie mogę sie doczekać aż Colton ją dopadnie

moniadip91 · Wysłany: 20:39:00 26-04-17 Temat postu:

O rety... Co za odcinek...
Nie sądziłam, że Riley zdecyduje się nie tylko na powrót do domu, ale i powrót do dawnej pracy. Chyba rzeczywiście chce się od tego wszystkiego odciąć, ale myślę, że to nie taka łatwa sprawa. I myślę, że Colton wcale nie da za wygraną i jeszcze o nią zawalczy. Przynajmniej mam taką nadzieję...

moniadip91 · Wysłany: 20:39:01 26-04-17 Temat postu:

O rety... Co za odcinek...
Nie sądziłam, że Riley zdecyduje się nie tylko na powrót do domu, ale i powrót do dawnej pracy. Chyba rzeczywiście chce się od tego wszystkiego odciąć, ale myślę, że to nie taka łatwa sprawa. I myślę, że Colton wcale nie da za wygraną i jeszcze o nią zawalczy. Przynajmniej mam taką nadzieję...

Eillen · Wysłany: 21:37:52 26-04-17 Temat postu:

Dziewczyny, bardzo się cieszę, że mimo tej przerażającej ciszy na forum, wciąż tu jesteście

Riley faktycznie chce się odciąć od tego wszystkiego co było, ale jak się domyślacie to wcale nie będzie takie proste, tym bardziej, że spotkanie z Coltonem jest raczej nieuniknione

No ale póki co zapraszam na spotkanie z Audrey i Lacey

______

____________________________________________________________

______

„Spotkać ludzi, którzy czują to samo, co my i tak samo odbierają świat, to największe szczęście na ziemi”.

______

Stokrotka* · Wysłany: 22:28:52 26-04-17 Temat postu:

To Audrey ma zagwozdkę! Z jednej strony siostra, z drugiej Neal - którego może nie kocha, ale przecież coś ich połączyło, więc na pewno coś tam do niego czuję i nie zostawi go na lodzie.

Coś się jednak zaczyna dziać między Loggim a Lacey

choć najbardziej zaciekawił mnie fragment, gdzie ona rozpoznaje Clair i wyraźnie mówi, że nie przypominała tej osoby ze zdjęcia poza samym podobieństwem wyglądu

Eillen · Wysłany: 23:20:17 26-04-17 Temat postu:

No ma, a jeszcze z trzeciej strony zapomniałaś o Tonym

Kurde, kusi mnie, by Ci pewną rzecz przypomnieć, ale nie zrobię tego, obiecuję za to, że wszystko się wyjaśni

moniadip91 · Wysłany: 21:42:01 27-04-17 Temat postu:

Wow, nie spodziewałam się aż tak szybko nowego odcinka... Ale się cieszę! I nie wiem, czy wspominałam, ale Lacey i Logan to moja ulubiona parka. Mam nadzieję, że mocno zaiskrzy między nimi jednak

A Audrey... Biedna jest... Dźwiga na sobie zbyt wielki ciężar i teraz wszystko sypie się jedno po drugim... Chyba nie zasłużyła sobie na to wszystko. Oby jej życie jak najszybciej wróciło do normy (ale już z Tonym w roli głównej)

Stokrotka* · Wysłany: 21:51:24 27-04-17 Temat postu: