Telenowele

Eillen · Wysłany: 22:05:08 27-04-17 Temat postu:

Moniś, szybko to pojęcie względne, poprzedni odcinek pojawił się przecież aż miesiąc temu, potem była przerwa, bo myślałam, że już nikt tu nie zagląda, ale skoro zjawiłyście się z Natlką, to nie mogłam kazać Wam długo czekać

A Audrey... no cóż, nie skomentuję tego

Natuś no i chyba właśnie w tym największy problem, że nie tylko się nie narzuca, ale też jakiś mur między nimi stawia

Ciekawa jestem czy wpadniesz na właściwy trop

sabiina · Wysłany: 21:59:40 07-05-17 Temat postu:

Hej

Kiedy będzie nowy odcinek ? Uwielbiam Twoje wszystkie opowiadania na forum i nie mogę się już doczekać.

Eillen · Wysłany: 19:38:17 10-05-17 Temat postu:

______

______ Zmierzyła uważnym spojrzeniem, siedzącą na krześle obok blondynkę, która była z nią jedynie ciałem.
______ Nienawidziła biernego czekania na cud, a tym bardziej czekania aż problem rozwiąże się sam, bo problemy nie rozwiązywały się same, same mogły się jedynie co najwyżej mnożyć. Tak samo nie znosiła przysłowiowego płakania nad rozlanym mlekiem. Ojciec zawsze powtarzał „pomyśl, zanim coś zrobisz” i ona wyznawała dokładnie tą samą zasadę. Ale być może nie trafiła jej jeszcze, zupełnie odbierająca rozum, strzała Amora. W każdym razie, jeśli jej przyjaciółka nie miała zamiaru wziąć spraw w swoje ręce i stawić czoła „problemowi”, musiała to zrobić za nią.
______ Podniosła się ze swojego krzesła, zarzuciła torebkę na ramię i chwyciła blondynkę za rękę.
______ – Mam już tego dość – powiedziała, gdy przyjaciółka spojrzała na nią zdezorientowana. – Czas z tym skończyć – zakomunikowała i nie pytając o nic, pociągnęła ją w stronę damskich toalet.
______ – Co robisz? – spytała blondynka, zgarniając z twarzy niesforne kosmyki, które wysunęły się z niedbałego upięcia tak bardzo do niej niepodobnego. Juliette Andrews była perfekcjonistką w każdej dziedzinie. Idealny makijaż, idealna fryzura, zawsze idealnie zrobione paznokcie i idealnie dobrany do sylwetki i okazji strój. Od kilku dni jednak, zupełnie nie przypominała siebie. Nie potrafiła się na niczym skupić, a całą tę jej idealność diabli wzięli.
______ Niezbyt uprzejmie wepchnęła ją do damskiej toalety i upewniwszy się, że są same, zamknęła za nimi drzwi. Oparła się o nie plecami i bez słowa zaczęła szukać czegoś w swojej torebce. Czegoś, co kupiła rano raczej z myślą o sobie, ale co w tej chwili bardziej było potrzebne Julie. W końcu zacisnęła drobne palce na niedużym, płaskim opakowaniu, ale nim wyjęła je z torebki, spojrzała w zielone oczy przyjaciółki, jakby chcąc się upewnić, że postępuje słusznie. Przez chwilę patrzyły na siebie, jakby toczyły właśnie jakąś telepatyczną wymianę zdań, aż w końcu Audrey, wyjęła z torebki niewielkie pudełko i podała je przyjaciółce.
______ Julie jeszcze przez chwilę patrzyła jej w oczy, a w końcu przeniosła spojrzenie na to, co trzymała w dłoni. Dość sugestywny obrazek na froncie nie pozostawiał najmniejszych złudzeń, co do zawartości pudełka.
______ – Zrób w końcu ten cholerny test – warknęła Audrey przez zaciśnięte zęby, wciskając jej w dłoń pudełko.
______ Julie, wciąż wgapiając się w opakowanie testu, jakby trzymała w dłoni jakiś cud techniki, z którym nie do końca wiedziała jak się obejść, ledwo zauważalnie pokręciła głową w jakimś niemym proteście.
______ – A jeśli się okaże, że naprawdę jestem w ciąży? – spytała cicho.
______ – Tony cię nie zostawi…
______ – Nie rozumiesz… – westchnęła z rezygnacją i boleśnie zagryzła dolną wargę, w dalszym ciągu wpatrując się w trzymane w dłoni niewielkie opakowanie. – To nie jest dobry moment na dziecko…
______ – A któryś będzie dobry? – spytała Audrey, ściągając na siebie gniewne spojrzenie blondynki. Wiedziała, że ojciec Julie już dawno zaplanował jej życie, co najmniej do czterdziestki, a ona, jak przystało na idealną córkę, starannie, krok po kroku realizowała jego plan. Plan, który nie uwzględniał męża, a tym bardziej dzieci.
______ Julie pokręciła głową i prychnęła pod nosem, uśmiechając się gorzko. Podeszła do umywalkowego blatu i wsparła się dłońmi o zimna płytę, wpatrując się sobie w oczy w lustrze.
______ – Ojciec mnie zabije – wyszeptała.
______ Audrey podeszła do przyjaciółki i objęła ją mocno za szyję. Przytuliła się policzkiem do jej policzka i spojrzała jej w oczy w lustrze.
______ – To twoje życie, Julie. TWOJE, nie twojego ojca. Powinnaś je przeżyć tak, jak ty masz na to ochotę, a nie tak, jak oczekują tego od ciebie inni.
______ – Jeśli jestem w ciąży, to moje wszystkie plany… – westchnęła, opuszczając głowę z rezygnacją.
______ – Plany twojego ojca – sprostowała szybko Audrey. – Naprawdę chciałaś tego wszystkiego? Może… – zaczęła i urwała, czekając aż przyjaciółka ponownie spojrzy jej w oczy w lustrze. – Jeśli naprawdę jesteś w ciąży, może to znak, żebyś jednak nie szła drogą, którą wybrał dla ciebie ojciec…

______

______ Pisnęła cicho, gdy ktoś chwycił ją za rękę i ostro szarpnął w swoją stronę, a potem przycisnął jej wątłe ciało do ściany całym sobą.
______ – Ciii… – uciszył ją, trącając jej nos własnym.
______ – Zwariowałeś? – zapytała, starając się by jej głos brzmiał przynajmniej odrobinę karcąco, ale on tylko uśmiechnął się w jej usta i pochłonął je w żarliwym pocałunku, przesuwając przy tym dłonie na jej pośladki i dociskając mocniej jej biodra do swoich. – Tony… – westchnęła, gdy w końcu pozwolił jej zaczerpnąć tchu.
______ – Nie mogę przestać o tobie myśleć – wyznał cicho, ujmując jej twarz w swoją szeroką dłoń, a drugą zaczął zbierać w garść materiał jej letniej sukienki.
______ Też nie mogła przestać o nim myśleć. O nim i o własnych wyrzutach sumienia. Nigdy nie powinna była dopuścić do tego, co zaszło między nimi kilka dni temu.
______ – Przestań… proszę… – jęknęła bez przekonania, chwytając go za nadgarstek, kiedy wsunął nos w jej włosy i boleśnie zassał skórę tuż pod jej uchem, a jego szorstka dłoń powędrowała po jej udzie do krawędzi bielizny. Zagryzła boleśnie dolną wargę, gdy zwilżył ukąszenie językiem i zsunął ramiączko jej sukienki, wytyczając szlak delikatnych pocałunków wzdłuż jej obojczyka. Jej ciało reagowało na niego wbrew jej własnej woli. Zdawała sobie sprawę, że nie ma najmniejszego sensu z uporem maniaka wmawiać ani sobie, ani tym bardziej Tony’emu, że tamta noc absolutnie nic dla niej nie znaczy. Zdradzało ją przecież jej własne ciało.
______ – Urwijmy się stąd… – wyszeptał między pocałunkami. – Nikt nie zauważy naszej nieobecności – dodał, nakrywając jej pierś dłonią i delikatnie ściskając palcami nabrzmiały sutek, spojrzał na jej zarumienioną twarz pociemniałymi z pożądania tęczówkami.
______ – Julie zauważy – stwierdziła przytomnie, starając się unormować oddech. – To jej urodziny…
______ Tony westchnął cicho, ujmując jej twarz w swoje dłonie. Oparł się czołem o jej czoło i przez chwilę oddychał z nią tym samym powietrzem, co stawało się torturą nie do zniesienia. Jego bliskość, prowokujący zapach, która mącił jej w głowie, jego szatańskie usta, które były tak blisko jej własnych i wysportowane, twarde ciało, przylegające do niej ciasno.
______ – Musimy jej w końcu powiedzieć… – stwierdził, spoglądając Audrey w oczy, jakby chciał ją przekonać o słuszności swoich słów siłą samego spojrzenia.
______ – Audrey? Tony? Jesteście tu? – dobiegł ich głos Ellie. – Czas na sesję fotograficzną z naszą solenizantką…

______

moniadip91 · Wysłany: 15:09:04 24-05-17 Temat postu:

Cudny ten nowy odcinek

Dobrze, że Audrey w końcu odważyła się porozmawiać z Tonym. Szkoda tylko, że wciąż przedkłada innych nad swoje własne szczęście. Julie już nie ma, Neal to dupek do kwadratu, więc na co ona jeszcze czeka? Nigdzie nie znajdzie lepszego faceta niż Tony, który ją uwielbia od zawsze. Mam nadzieję, że pójdzie po rozum do głowy i tym razem z niego nie zrezygnuje...

Stokrotka* · Wysłany: 0:08:34 27-05-17 Temat postu:

Ojej, a ja znowu ślepa i ominęłam całkowicie nowy rozdział

Mówiąc szczerze nie wiem skąd u Tony'ego takie pokłady cierpliwości wobec Audrey. Gdybym była na jego miejscu już dawno bym dała sobie spokój - najgorsze chyba jest to, że ona unieszczęśliwia jego i siebie, bo uważa że nie może z nim być

serio gdybym była na jego miejscu na wieść, że ona teraz nie może zostawić Neala, że nie może go zawieść to wywaliłabym ją za drzwi. Mam wrażenie, że zachowuje się jak niespełna rozumu kobieta, która woli się unieszczęśliwiać na siłę, żeby nie wyszło że jednak potrafi się cieszyć, strasznie cierpiętniczy tryb życia prowadzi i żadnych zasług jej to nie przynosi. Nie mówię, że ma się stać egocentryczką, skupioną na swoich potrzebach, mająca w nosie innych, bo nie o to tu chodzi - wie, że Tony chce jej, a ona jego, a nadal tkwi w głupiej relacji z człowiekiem, którego jak się okazuje nie zna, jest zamieszany w zabójstwo o które oskarżona jest jej siostra, a ona nadal sądzi że jemu się coś należy

no jej zdecydowanie się należy kopniak!
Przepraszam, że tak się wylewam, ale Audrey powinna w końcu wziąć się w garść - albo Tony albo ktoś inny i niech wreszcie da jasny sygnał, a nie ciągle tylko półgębkiem coś powiedziane, a potem się z tego wycofuje. Nic jej to dobrego nie przynosi, poza tym każda z tych osób jest dorosła i sama się powinna umieć o siebie troszczyć

czekam na następny

Eillen · Wysłany: 15:35:35 27-05-17 Temat postu:

Dziewczyny, niezmiernie się cieszę, że wciąż tu jesteście i dziękuję, że zostawiacie ślad po swojej obecności, bo czasem - ostatnio nawet częściej niż tylko czasem - takie mnie zniechęcenie ogarnia przez te pustki na forum, że cholernie trudno mi się zmobilizować do pisania i kończenia tej historii.
Moniś, Audrey na pewno kiedyś zmądrzeje, pytanie czy nie będzie za późno ;)
Natuś, nie przepraszaj, bardzo mnie cieszy Twój tak wylewny komentarz, bo to znaczy, że Audrey jako postać jest jakaś i wywołuje jakieś emocje :)
A tymczasem zapraszam na kolejny rozdział :D

______

Nie Do Przejednania

______

tatusiu

______

_____________________________________________________________

______

Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz…

______

______– Nie szarp się… – dobiegło do niej jakby z zaświatów. Uchyliła ociężałe powieki, ale zamiast konkretnego człowieka przed oczami miała tylko różnobarwną, wielką, zamazaną plamę. Zamrugała kilkakrotnie, mając nadzieję odzyskać ostrość widzenia, ale zupełnie nic to nie dało.
______– Neal? – spytała, opierając dłonie na jego torsie, gdy usiłował zdjąć z niej kurtkę. – Trzymaj się… z… dala… ode mnie… swoje łapy… zabieraj… – bełkotała, czując się tak, jakby jej ciało nie należało do niej.
______– Żadna frajda pieprzyć nieprzytomną pannę. Poczekam aż oprzytomniejesz… – usłyszała jeszcze, zanim zamknęła oczy i odpłynęła w nicość…

______Otworzyła oczy. W głowie jej dudniło i czuła się gorzej niż na pieprzonym haju.
______W jakimś przebłysku świadomości, kontrolnie przesunęła dłońmi po swoim ciele.
______Wciąż była w ubraniu.
______Odetchnęła z ulgą.
______Usiadła powoli na łóżku i opuściła stopy na podłogę. Przez chwilę siedziała tak ze zwieszoną głową i dłońmi zaciśniętymi na brzegu materaca, zbierając się w sobie, by wstać i przynieść sobie szklankę wody.
______Spróbowała się podnieść, ale czuła się jakby przed chwilą zsiadła z diabelskiego młyna.
______Skapitulowała.
______Opadła na łóżko i znów odpłynęła…

______Jakiś rumor w salonie.
______Trzask zamykanych drzwi.
______Cisza.
______– Lacey… Lace…
______Otworzyła oczy.
______– La… ceeeyy…
______Vixie.
______Znowu naćpała się do nieprzytomności.
______Jakimś cudem udało jej się zwlec się z łóżka. Przeklinając pod nosem i powłócząc nogami, dotarła do drzwi swojego pokoju, gotowa zrugać swoją współlokatorkę za to, że znów doprowadziła się do takiego stanu. Nie dostrzegła jej od razu. Dopiero po chwili uprzytomniła sobie, że jej przyjaciółka leży na podłodze obok kanapy, twarzą do ziemi.
______Podeszła do niej i uklękła obok.
______– Wstawaj, Vix… – jęknęła. – Nie mam siły dzisiaj holować cię do łóżka… – zakomunikowała i zbierając się w sobie, przewróciła przyjaciółkę na plecy. – Vixie, to nie jest śmieszne – dodała, klepiąc ją po policzku. Kiedy nie zareagowała, chwyciła ją w pół, chcąc ją podnieść, ale wtedy poczuła pod palcami lepką, ciepłą ciecz.
______Spojrzała na swoją dłoń, która cała była we krwi, a potem na talię Vixie, w której sterczał nóż…

______

_____________________________________________________________

______

Stokrotka* · Wysłany: 20:19:20 29-05-17 Temat postu:

Audrey z Ellie tworzą niezły duet - i jedna i druga stara się uszczęśliwiać wszystkich na około nie myśląc o sobie. Ale może za nich myślenie o sobie nadrabiają dwie środkowe siostry

Tak czy inaczej, uważam że Ellie powinna być ze wszystkimi szczera - łącznie z Sethem, bo to nie do niej należy podejmowanie za nich decyzji, zwłaszcza że bazuje na swoich uczuciach, a nie ich. Do tego naciska na Tony'ego, pomimo faktu, że to nie jego wina. On dał jasno do zrozumienia Audrey czego oczekuje, teraz jej kolej, więc jeżeli Ellie chce komuś suszyć głowę to niech zacznie od Audrey.
Loggie i Lacey zaczynają się "dogadywać", choć pewnie jeszcze długa droga przed nimi

ale miło tak dla odmiany widzieć Lacey nie robiącej wszystko, żeby się pogrążyć

Mam nadzieję, że w przyszłym rozdziale dostaniemy trochę Riley i Coltona

Eillen · Wysłany: 20:36:54 29-05-17 Temat postu:

Haha... Natuś, świetne podsumowanie i wiesz co? Faktycznie coś w tym jest, w końcu jakaś równowaga w przyrodzie być musi

Właściwie to każda z sióstr COŚ powinna, a robi całkiem co innego, ale może to już u nich rodzinne

Co do Setha, to jestem już pewna, w którą stronę pójdzie jego postać, a duet L&L - tu też mi się uroił pewien szatański plan

I tak, w przyszłym rozdziale będzie trochę Riley i Coltona

Dziękuję, że wciąż tu jesteś, Natuś :*

Stokrotka* · Wysłany: 21:31:28 29-05-17 Temat postu:

Co prawda to prawda - choć może Riley i Lacey zachowują się tak a nie inaczej właśnie przez to

Hihi wiadomo - każda inna, wie co dobre, a robi coś przeciwnego. Uhhh - mam nadzieję, że Seth nie okaże się jakimś tchórzem (z drugiej jednak strony za dużo tu "panów idealnych" na czele z Tony'm - może przyda się jeden idiota

).
L&L - no w takim razie nie mogę się doczekać

niemal na równi z nadchodzącymi Riley i Colton!
Btw. zapomniałam wspomnieć - zazdroszczę pisania takich długaśnych rozdziałów, które ani na moment nie nudzą

Eillen · Wysłany: 21:49:20 29-05-17 Temat postu:

Może i tak

Haha... panów idealnych? Ledwie dwaj, chyba, że o którymś zapomniałam, w każdym razie Neal nadrabia za wszystkich idealnych

Chociaż nie wiem czy jest znowu takim idiotą... hmmm... może faktycznie przydałby się tu jakiś głupek

To ja się w takim razie powinnam zabrać za pisanie, bo następny rozdział jest ostatnim z mojego skromnego zapasu, a nie lubię przestojów urządzać, bo potem mi jeszcze trudniej wziąć się do roboty

Całe szczęście, że nie nudzą, ale gdyby jednak kiedyś tak się zdarzyło, to mów mi od razu, bo to nigdy nie wiadomo, a człowiek sam względem swojej pisaniny nigdy obiektywny nie jest. A co do długości to... zwykle jakoś samo tak wychodzi

moniadip91 · Wysłany: 21:21:54 08-06-17 Temat postu:

To pisz Aguś te kolejne odcinki, pisz, bo wszystkie są świetne

i nie możemy doczekać się kolejnych

Lacey i Logan

jak ja ich lubię

z chęcią bym widziała ich razem w jakimś romansie, który przerodzi się w coś więcej

I rzeczywiście Audrey ma wiele wspólnego z Ellie. Obie myślą najpierw o innych, a dopiero potem o sobie. Jednak Ellie nie powinna tak odsuwać Setha od siebie. Pasuje do niej idealnie i i tak nie oszczędzi mu cierpienia i tak. Za bardzo mu zależy na Ellie.
A Tony to taki trochę nierealny pan idealny

ale nie żebym miała coś przeciwko. Tylko ta Audrey mogłaby się w końcu ogarnąć.
Tak naprawdę to w tym odcinku zabrakło tylko Riley i ciekawa jestem, co tam wymyślisz u niej w następnym odcinku

Eillen · Wysłany: 13:19:43 11-06-17 Temat postu:

______

wszystko w porządku

______

______ Odchylił się do tyłu i oparł wygodnie, przewieszając ramię swobodnie przez oparcie sąsiedniego krzesła. Między palcami drugiej dłoni, opartej o blat stolika, obracał wykałaczkę.
______ – Co mi polecasz? – zapytał zmysłowym, schrypniętym półgłosem, przewiercając ją swoim lodowatym spojrzeniem. Czuła, że dłonie jej się trzęsą, a w płucach zaczyna brakować tlenu. Nie było w nim nic nadzwyczajnego. Ciemne, potargane włosy, niebieskie oczy, mocno zarysowana linia szczęki, wąskie usta, kilkudniowy zarost, gęste brwi i unoszący się wokół niego zapach miętówek i nikotyny. Ale ten błysk w oczach i kąciki ust uniesione w aroganckim uśmieszku wystarczyły, by zapomniała jak się nazywa. – Powiesz coś w końcu?
______ – Przepraszam… – wymamrotała, a gdy taca razem z notesem wysunęła się jej z dłoni, myślała, że zapadnie się pod ziemię. Dziękowała opatrzności, że tego dnia nie związała włosów i mogła się teraz za nimi ukryć.
______ – Zawsze wiedziałem, że robię wrażenie na kobietach, ale nigdy nie sądziłem, że aż takie – stwierdził, a w jego głośnie wyraźnie słyszała rozbawienie. Wciąż czuła na sobie jego palące spojrzenie i choć nie zrobił nic takiego, nienawidziła go z całej duszy. Z każdą upływającą sekundą, miała coraz większą ochotę zetrzeć mu ten durny uśmieszek z twarzy i zrobiłaby to, gdyby tylko jej ciało i wariujące w piersi serce, zechciały posłuchać rozumu…

______

Stokrotka* · Wysłany: 21:41:22 12-06-17 Temat postu:

Jak to zwykle ze mną bywa, przeczytałam od razu, ale że musiałam biegiem lecieć do pracy, nie zdążyłam wstawić komentarza, a jak wróciłam to zapomniałam.
Szczere mówiąc mocno się zastanawiam nad tym czym kieruje się Colton

nie żebym narzekała, że dostałam rozdział z nim i Riley, sęk w tym, że nie da się go wyczuć - albo ja nie mogę. Z jednej strony zostawił Riley i związał się z kimś innym. Ba! On się z inną kobietą ożenił, a teraz jakby dochodząc do wniosku co stracił, lata za Riley jak kot z pęcherzem. Ok - czuje się winny całej sytuacji (możliwe

), że to on doprowadził do jej nieszczęścia, że przez niego pije i spotyka się z milionem mężczyzn na jedną noc. Ale czemu tak na nią nalega - chyba zdaje sobie sprawę, że ją tym krzywdzi

A Riley znalazła nowego adoratora (a może raczej starego biorąc pod uwagę, że kiedyś już byli razem). Ciekawi mnie jak to się między nimi rozwinie. Bo choć uwielbiam Riley z Coltonem to akurat jemu przydałoby się wylać kubeł zimnej wody na otrzeźwienie

Eillen · Wysłany: 22:47:32 12-06-17 Temat postu:

Natalko, dla mnie najważniejsze, że wiem, że jesteś

To jest bardzo dobre pytanie, na które odpowiedzi Ci zdradzić nie mogę. Pamiętaj tylko, że to wszystko jest póki co z punktu widzenia Riley

No i cóż... skoro już oboje są w jednym mieście, to będzie ich teraz trochę więcej, więc może uda Ci się rozgryźć Coltona

Stokrotka* · Wysłany: 23:36:31 12-06-17 Temat postu:

Dlatego czekam na relacje z punktu widzenia Coltona - bo tak naprawdę o tej jego często wspominanej żonie nic nie wiemy, tak samo o ich relacji, ani o tym jak z tym wszystkim radzi sobie on sam

A skoro są w jednym mieście to czekam chociażby na jego reakcje