Telenowele

Kenaya · Wysłany: 22:30:48 22-05-16 Temat postu:

Jak zasłużyłaś to dlaczego mam Cię nie chwalić? Nie mam zupełnie powodu by tego nie robić, a wiesz, że cokolwiek piszę, piszę szczerze, więc co mam się rozmieniać na drobne

Oczywiście, że mnie nie przegadasz, a już na pewno nie w tej kwestii, więc nie ma co zaczynać w ogóle

Dokładnie tak

To bardzo się cieszę i będę kontynuować skoro daje to takie efekty

I słusznie

Eillen · Wysłany: 22:52:53 22-05-16 Temat postu:

Wiem :* I naprawdę już nic nie mówię, bo jak zwykle każda z nas wie swoje i nie odpuści

Kontynuuj - nie mam absolutnie nic przeciwko, powiem więcej, to jest wręcz wielce wskazane, żeby mi od czasu do czasu ktoś dał kopa na rozruch

Kenaya · Wysłany: 23:03:29 22-05-16 Temat postu:

I tego się trzymajmy :*
I to właśnie chciałam przeczytać

Masz to jak w banku

Eillen · Wysłany: 20:04:23 25-05-16 Temat postu:

Mam mały zapas, to wstawiam, a co ;)

______

Potrzebny nam bestseller!

______

Stokrotka* · Wysłany: 20:52:15 25-05-16 Temat postu:

Bardzo mnie cieszy ten Twój "mały zapas" - zwłaszcza, że nadal czuję niedosyt.
Po pierwsze, chyba pomyliłam bliźniaczki, znaczy w tym prologu zamieniłam je rolami

no cóż, mam nadzieję, że się jakoś przestawię (nie wiem, może to dlatego że Nina z tej animacji bardziej pasuję mi na taką, która wpakowałaby się w kłopoty).
Ale do rzeczy, jakoś Neal nie wzbudził mojej sympatii, jest jakiś taki ... śliski. Nie bardzo przejmuję się samą Audrey, a raczej tym co dzięki niej (także i jej wydawnictwu i pieniądzom) może osiągnąć

no, ale może nie jestem obiektywna, bo po samym prologu niesamowicie polubiłam Tony'ego

Eillen · Wysłany: 20:57:47 25-05-16 Temat postu:

A mnie cieszy, że czujesz niedosyt

Haha... no cóż, jeśli o mnie chodzi wcale nie musisz się przestawiać i możesz sobie je przestawić, albo wyobrazić w ogóle całkiem kogoś innego

Tony będzie miał swoje małe pięć minut, a Neal z całą pewnością nie jest tu po to, by wzbudzać sympatię i to właściwie tyle, co mogę powiedzieć na ten moment

Dzięki, że zajrzałaś :*

Stokrotka* · Wysłany: 22:52:20 25-05-16 Temat postu:

Zapewne zostanie mi już tak w głowie

no, ale trudno

To dobrze! Bo jak bym musiała go potem polubić, to raczej by mi nie wyszło

W takim razie czekam na Tony'ego!

Maggie · Wysłany: 13:29:41 03-06-16 Temat postu:

Aguś, musiałam tu zajrzeć, bo Casey z Twojego podpisu mnie wręcz hipnotyzował

I widzę, że Colin też jest więc -

Swego czasu też miałam zamiar "obsadzić" Ninę, Victorię (i jeszcze jedną aktorkę) jako siostry, bo wg mnie są strasznie do siebie podobne i widzę, że też to zauważyłaś

Nie będzie niespodzianki jak powiem, że pomysł mi się bardzo podoba, a to dlatego, że ja ogólnie lubię takie historie, gdzie bohaterami są członkowie rodziny, którzy pomimo tego, że łączą ich więzy krwi, diametralnie się od siebie różnią

Eillen · Wysłany: 10:20:18 26-06-16 Temat postu:

Natuś mnie to wcale nie przeszkadza

Madziu cieszę się bardzo, że zawitałaś w moje progi

Dziewczyny faktycznie są bardzo podobne i od dawna kombinowałam jakby tu to wykorzystać no i wyszło, co wyszło

Mam nadzieję, że się nie zawiedziesz

Zapraszam na kolejny epizodzik

______ Czując pulsujący ból w czaszce, nawet nie próbowała otwierać oczu. Usiadła na łóżku i po omacku sięgnęła po aspirynę i szklankę z wodą, które od jakiegoś czasu miały swoje stałe miejsce na nocnej szafce przy łóżku, jakby z góry zakładała, że rano obudzi ją potworny kac. Jednym duszkiem wypiła musujący napój i opadła z powrotem na miękkie poduszki, nakrywając ramieniem twarz. Nie miała ochoty wychodzić z łóżka, a tym bardziej jechać na plan i znów czuć coś na kształt wyrzutów sumienia, za każdym razem, gdy spojrzy w jego błyszczące, bijące szczęściem i spokojem, jakby zupełnie nic się nie stało, oczy, a potem zobaczy, jak czule wita się ze swoją żoną, która jak każdego dnia, przyjedzie do niego w przerwie na lunch. Była zła na siebie, że pozwoliła na to wszystko i zła na niego, że przeszedł nad tym, co się stało do porządku dziennego, ale za nic w świecie nie chciała być powodem rozpadu jego uroczego małżeństwa, od patrzenia na które zbierało jej się na mdłości. Zbyt dobrze wiedziała jak to jest być zdradzoną i oszukaną i niezależnie od tego, co myślała o tej dziewczynie i tym małżeństwie, zwyczajnie, po ludzku chciała jej oszczędzić tego, przez co sama przeszła.
______ Gdy telefon, leżący na nocnej szafce, zaczął wibrować, westchnęła cicho, łudząc się, że za chwilę przestanie. Nie miała ochoty rozmawiać z nikim z pracy ani tym bardziej z żadną z sióstr, a przyjaciółek, z którymi wszystkie normalne kobiety w jej wieku rozmawiają o swoich zawodach miłosnych i łóżkowych perturbacjach, zwyczajnie nie miała. Zirytowana, wciąż uparcie zakłócającym ciszę dźwiękiem wibrującej komórki, sięgnęła po aparat i zerknęła na wyświetlacz. Prychnęła pod nosem i odrzuciła telefon na materac.
______ Kochała swoją najmłodszą siostrę, ale nie znosiła w niej tego, że potrafiła być do bólu upierdliwa. Wszystkie cztery były wyjątkowo uparte, ale Ellie Coleman, oprócz tego, bez wątpienia miała jakiś szósty zmysł do wyczuwania kiedy coś było nie tak, a wtedy drążyła temat uparcie, bezlitośnie wiercąc dziurę w brzuchu, dopóki nie dowiedziała się o co chodzi. I dokładnie to teraz robiła – usiłowała za wszelką cenę dowiedzieć się co ją trapiło i gdyby tylko wiedziała gdzie może ją znaleźć, z pewnością stałaby teraz pod jej drzwiami. Mimo wszystko jednak Riley często miała wrażenie, że to właśnie Noelle powinna być jej bliźniaczką, bo od małego miała z nią zdecydowanie lepszy kontakt niż z Lacey, która notorycznie pakowała się w kłopoty, buntowała się i miała gdzieś co myślą czy mówią o niej inni chociaż, jeśli chodzi o to ostatnie, to akurat pod tym względem obie były identyczne. Poza tym i fizycznym podobieństwem Riley nie dostrzegała – a może nie chciała dostrzec – innych cech wspólnych z młodszą o siedem minut Lacey. Właściwie, to właśnie ze swoją bliźniaczą siostrą miała zawsze najsłabszy kontakt – były jak ogień i woda, noc i dzień, ciągle chodziły własnymi ścieżkami i rzadko zachowywały się względem siebie tak, jak powinny zachowywać się siostry. Nawet z Audrey miała lepsze relacje, ale zawsze kiedy patrzyła na nią, miała przed oczami matkę. Była do niej cholernie podobna i nie chodziło tylko o fizyczne podobieństwo, bo urodę wszystkie cztery dostały w genach po Barbarze Coleman, ale Audrey odziedziczyła także jej charakter, sposób patrzenia na świat, miała te same upodobania, ten sam gust i identyczne priorytety w życiu. Czasem Riley zastanawiała się czy jej starsza siostra była naprawdę tak bardzo podobna do matki, czy tylko chciała się do niej za wszelką cenę upodobnić i spróbować ją w jakimś stopniu zastąpić. I może właśnie to podobieństwo Audrey do matki sprawiło, że gdy tylko nadarzyła się okazja, Riley po prostu z niej skorzystała i najpierw opuściła rodzinny dom, a wkrótce potem wyjechała z miasta. Z drugiej strony, od zawsze przecież chciała się wyrwać i podbijać wielki świat, więc może zupełnie niepotrzebnie doszukiwała się teraz w swoich decyzjach drugiego dna.
______ Przeklęła pod nosem, gdy telefon znów zaczął wibrować i chwyciła go z irytacją, gotowa nazwymyślać siostrze od najgorszych. Była przecież dorosła, odpowiadała sama za siebie i nie po to wyjechała z rodzinnego domu, by teraz komukolwiek się z czegokolwiek tłumaczyć, a już na pewno nie najmłodszej siostrze. Nie patrząc nawet na wyświetlacz, odebrała połączenie i przystawiła aparat do ucha.
______ – Kocham cię, Skrzacie, ale jeśli nie przestaniesz do mnie wydzwaniać, to przysięgam, że się pogniewamy – powiedziała, ale słysząc po drugiej stronie stłumiony, męski chichot, zmarszczyła czoło i kontrolnie zerknęła na wyświetlacz swojego telefonu. Nim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, odezwał się pierwszy.
______ – Nie przypominam sobie, żebyś kiedykolwiek wcześniej zwracała się do mnie w tak uroczy sposób – mruknął, a jego zmysłowy, schrypnięty półgłos, bezlitośnie zawibrował echem w jej ciele.
______ – Czego chcesz? – spytała hardo, mając nadzieję, że jej głos nie drży tak, jak drżały w tej chwili jej serce i ciało.
______ – Powinniśmy pogadać.
______ – Nie mamy o czym.
______ – Jestem innego zdania.
______ – Jestem zajęta!
______ – Przyjadę.
______ – Ogłuchłeś? Mówię, że…
______ – Będę za jakieś piętnaście minut – zakomunikował i rozłączył się.
______ Riley prychnęła wściekle, zaciskając drobne palce z całej siły na swoim telefonie i przez chwilę tępym wzrokiem wpatrując się w wyświetlacz, jakby miało jej to w czymś pomóc.
______ Colton Jefferson bez wątpienia był mężczyzną, który zmienił jej życie niemal w każdym jego aspekcie. Poznała go jeszcze w Cleveland, gdy pracowała jako kelnerka w jednym z barów na obrzeżach miasta. Był tam wtedy przejazdem. Opowiadał, że jedzie do Californii spełniać swoje marzenia. Szybko się zaprzyjaźniali i Riley bez zastanowienia postanowiła pojechać razem z nim i spróbować swoich sił w fabryce snów. Colton, który czuł się tam jak ryba w wodzie, wprowadził ją w ten świat, zachowując się przy tym tak, jakby to wszystko była dla niego nudna, szara codzienność. To on zaprowadził ją na jej pierwszy casting. Sam dostał wtedy główną rolę, a ona niewielki epizod w tej samej produkcji, ale niespełna rok później spotkali się znów, na planie serialu, w którym oboje mieli grać pierwszoplanowe role i to wtedy tak naprawdę wszystko się zaczęło.
______ A teraz już tego nie było, ale Colton wciąż był obecny w jej życiu. Starała się wprawdzie nie myśleć o nim ani tym bardziej o tym, co potrafił wyczyniać z jej ciałem, w kilka sekund bez większego wysiłku doprowadzając krew w jej żyłach do wrzenia, ale widując go niemal każdego dnia, sama skazywała się na tortury. Tym bardziej, że mieli grać zakochanych, co dodatkowo wszystko komplikowało i jeszcze bardziej utrudniało definitywne zamknięcie rozdziału pod tytułem „Colton”, co powinna była zrobić już dawno temu.
______ Kiedy usłyszała szum prysznica, przypomniała sobie, że nie jest sama.
______ Podczas gdy Colton w niecały rok od ich rozstania zdążył się zaręczyć i ożenić, ona wciąż robiła wszystko, by o nim zapomnieć. Spotykała się z różnymi mężczyznami byle tylko zmazać z siebie jego zapach, przestać myśleć o tym, jak rozkosznie smakuje, zapomnieć o jego sprawnych dłoniach i gorących ustach docierających w każdy zakamarek jej ciała. Na nic jednak się to zdało. Nikt nie był w stanie sprawić, by wyrzuciła go z głowy i serca, zatrząść jej światem tak, by wszystko inne przestało mieć znaczenie. Tak samo było też tym razem. Nie pamiętała nawet imienia chłopaka, z którym spędziła minioną noc i wiedziała, że nigdy więcej się nie spotkają. Nie chciała już żadnych stałych związków i kolejnych komplikacji.
______ Wstała z łóżka, narzuciła na siebie, kusy jedwabny szlafroczek i podeszła do stojącego w rogu sypialni, dużego lustra. Przeczesała dłońmi swoje długie, gęste włosy w kolorze mlecznej czekolady i zacmokała z niezadowoleniem na widok cieni pod swoimi oczami. Powinna odpuścić sobie imprezy na jakiś czas, zwolnić nieco szalone tempo, które sobie narzuciła, a może po prosu zwyczajnie pojechać na kilka dni do Cleveland, by nabrać dystansu, a przy okazji może nawet spotkać się z siostrami. Przygryzła policzek od wnętrz i uniosła brwi niemal po samą linię włosów, wpatrując się sobie w oczy, jakby oczekiwała, że jej własne odbicie doradzi jej cokolwiek. W końcu potrząsnęła przecząco głową, odrzucając pomysł wycieczki do Cleveland. Nigdy nie lubiła sentymentalnych podróży, a wyjazd w rodzinne strony, z pewnością takową by się okazał, tym bardziej, że przecież zbliżały się święta. Nie znosiła towarzyszącej im pompatycznej, doniosłej atmosfery, strojenia drzewka, wieszania skarpet nad kominkiem, czekania na pierwszą gwiazdkę, a potem odpakowywania nietrafionych prezentów i całego tego świątecznego zakłamania – sztucznych uśmiechów, nieszczerych życzeń, pomocy, dobroczynności i różnych dziwnych charytatywnych akcji robionych tylko na pokaz, po to by sobie poprawić humor i z próżnością wysłuchiwać pochwał wdzięcznych ludzi, a nie po to, by naprawdę komuś pomóc.
______ Przewróciła oczami z irytacją, słysząc energicznie pukanie. Uszczypnęła się w policzki, by dodać im zdrowych rumieńców, a jednocześnie nieco odwrócić w ten sposób uwagę od cieni pod oczami, po czym pochyliła się do przodu i zmierzwiła lekko włosy palcami, a potem odrzuciła je do tyłu. Kiedy opadły na jej ramiona w nieładzie, powodując, że wyglądała naprawdę dziko, uśmiechnęła się lekko do swojego odbicia w lustrze i poszła otworzyć drzwi w zasadzie tylko po to, by pokazać mu się w takim stanie i zaraz potem z satysfakcją zatrzasnąć mu je przed nosem. Przewidział to jednak i gdy tylko przewróciła oczami na jego widok, postawił stopę na progu i naparł dłonią na drzwi. Riley westchnęła z rezygnacją, puszczając klamkę i wycofała się w głąb apartamentu, krzyżując przedramiona na piersiach w bojowej pozie. Odważnie spojrzała mu w oczy i przez chwilę siłowali się na spojrzenia. Widziała, że nie podobało mu się to, co zobaczył. Była nawet skłonna stwierdzić, że w jego błękitnych tęczówkach dostrzegła błysk zazdrości, a zaciśnięta w pięść prawa dłoń świadczyła jedynie o tym, że chętnie przyłożyłby temu, przez którego – w jego mniemaniu – tak wyglądała. Uśmiechnęła się pod nosem z satysfakcją na myśl o tym, że osiągnęła właśnie swój mały cel.
______ – Przyszedłeś się pogapić? Poużywać sobie znowu? A może jedno i drugie? – spytała w końcu, przerywając ciszę. – Możesz się gapić, ile ci się żywnie podoba, ale zapomnij o czymkolwiek więcej – dodała stanowczo.
______ Colton pokręcił głową z niedowierzaniem i zaśmiał się pod nosem.
______ – Kiedyś byłaś inna – stwierdził i nie odrywając przy tym błyszczącego spojrzenia od jej ślicznej twarzy, wsunął dłonie w kieszenie ciemnych jeansów, a kiedy odwróciła się tyłem do niego, by sięgnąć po paczkę papierosów, leżącą na komodzie, obrzucił jej idealną sylwetkę typowo samczym, gorącym spojrzeniem.
______ – Za to ty niezmiennie jesteś rycerzem w lśniącej zbroi bez żadnej skazy na honorze, gotowym spieszyć na ratunek damom w potrzebie – prychnęła z kpiną, wsuwając papierosa w usta i odpalając go. – O, przepraszam – zaczęła ironizować, uderzając się otwartą pięścią w czoło. – Zapomniałam, że ostatnio chyba zdradziłeś swoją śliczną żonę ze swoją byłą dziewczyną.
______ Colton z wściekłości zacisnął szczęki tak mocno, że aż zazgrzytał zębami, a mięsień na jego policzku zaczął drgać. Jego oddech stał się płytszy, a ciało napięło się jak struna na jej słowa. Riley doskonale znała te reakcje i nie zamierzała niczego mu ułatwiać a tym bardziej być dla niego miłą.
______ – Martwię się o ciebie – wycedził, z trudem opanowując narastającą w nim złość. – Chciałbym, żebyś była szczęśliwa.
______ – A nie przyszło ci do głowy, że właśnie jestem? – zagadnęła, ale nie dała mu szansy na to, by odpowiedział. Nie chciała wkraczać na grząski grunt, na którym łatwo mogłaby się jej powinąć noga. – Imię Colton nie jest dla mnie synonim szczęścia – Już nie, dodała w myślach. – A jeśli przyszedłeś tu po rozgrzeszenie, to rozgrzeszam cię i zapewniam, że możesz spać spokojnie. Ode mnie Jenny z pewnością nie dowie się o twoim małym sekrecie.
______ – Naprawdę sądzisz, że po to tu przyszedłem?
______ – Sądzę, że nie powinieneś był przychodzić tu w ogóle, więc zrób mi przysługę i wyjdź – odparła, zaciągając się papierosem i zatrzymując dym w płucach o wiele dłużej niż to było konieczne. – To był tylko seks, Colton. Jednorazowy epizod, który nigdy nie powinien był się wydarzyć. Chyba nie liczyłeś na nic więcej?
______ – Riley… – zaczął, ale urwał zaraz, gdy z sypialni wyszedł mężczyzna, owinięty jedynie frotowym ręcznikiem wokół bioder. Colton pokręcił głową z rezygnacją i ze świstem wypuścił powietrze z płuc, sprawiając przy tym wrażenie balonu, z którego nagle uszło całe powietrze.
______ – Jakiś problem? – spytał mężczyzna, przenosząc wrogie spojrzenie na Coltona i obejmując Riley ramieniem, jakby chciał w ten sposób zaznaczyć swoją własność. Nie spodobało jej się to, bo niczego mu nie obiecywała, ale szybko znalazła w tej sytuacji plusy.
______ – Żaden – zaświergoliła, całując go przelotnie w usta i korzystając z okazji, przylgnęła ciasno swoim drobnym ciałem do niego. Ponownie zaciągnęła się papierosem, przesuwając dłonią po jego twardym brzuchu i zatrzymując ją na węźle ręcznika. Uśmiechnęła się kokieteryjnie, wypuszczając dym z ust i ponownie spoglądając na Coltona spod przymrużonych powiek. Wyglądał jakby chciał zabić wzrokiem ich oboje, ale ją chyba jednak bardziej. W jego zimnych, niebieskich tęczówkach były ogień i dzikość, jakich nie widziała nigdy wcześniej. Przesunął dłonią po brodzie, jakby wahał się jeszcze przed podjęciem ostatecznej decyzji, więc postanowiła pomóc mu ją podjąć. – Wybacz, ale chcielibyśmy zostać sami – powiedziała i odważnie wytrzymując jego spojrzenie, wsunęła palec wskazujący za węzeł ręcznika, którym jej towarzysz miał wciąż owinięte biodra. Przygryzła zmysłowo dolną wargę, zgasiła papierosa w popielniczce stojącej na komodzie i chwyciła mężczyznę za rękę, ciągnąc go w stronę sypialni. – Wychodząc, zatrzaśnij za sobą drzwi – dodała, nie odwracając się już nawet w stronę Coltona. Chwilę potem usłyszała już tylko trzaśnięcie drzwi wejściowych. Odetchnęła głęboko i odwróciła się przodem do swojego towarzysza, który zdążył już przywrzeć do niej całym ciałem, wyraźnie mając ochotę na rundę drugą.
______ – Czy mi się wydaje, czy właśnie pomogłem ci spławić twojego byłego? – zagadnął zadowolony z siebie.
______ – Nie interesuj się – upomniała Riley.
______ – Chyba należy mi się jakaś nagroda za pomoc – zasugerował. – Tym bardziej, że przecież w nocy było nam razem cudownie. Możemy to zaraz powtórzyć, kotku – dodał, wpatrując się w nią pociemniałymi z podniecenia tęczówkami.
______ – Ty też powinieneś już iść – zasugerowała bez ogródek. – No co tak patrzysz? – spytała, podnosząc z ziemi jego ubrania i rzucając nimi w niego. – Wcale nie było tak cudownie, jak ci się wydaje, kotku – dokończyła, parodiując jego ton sprzed chwili.
______ Prychnął pod nosem, bez słowa zebrał swoje rzeczy i wyszedł. Wszystko wskazywało na to, że jeszcze nigdy żadna dziewczyna nie pozbyła się go w ten sposób, ale Riley nie czuła wyrzutów sumienia z tego powodu. Nie miała najmniejszej ochoty na czułości, a teraz tylko utwierdziła się w przekonaniu, że jedyne czego chce od mężczyzn, to czysty, czasem zwierzęcy wręcz seks – bez przytulania, czułych słówek i całej tej romantycznej otoczki z wielkim balonem nadziei i happy endem na końcu.

Stokrotka* · Wysłany: 14:11:00 27-06-16 Temat postu:

Wreszcie!
I do tego duet, który od razu polubiłam

Riley pakuję się w coraz większe kłopoty. Pragnie odpłacić pięknym za nadobne, ale nie bardzo jej to wychodzi. Pod koniec aż liczyłam, że Colton wyrzuci za drzwi tego drugiego, a potem rzuci się na Riley

ale do tego chyba jeszcze daleko! Jestem niesamowicie ciekawa co się między tą dwójką wydarzyło, że się rozstali, a on bardzo szybko znalazł sobie inną, z której się ożenił. Zwłaszcza, gdy na Riley tak bardzo mu zależy!
Czekam na wiecej

Eillen · Wysłany: 20:21:25 28-06-16 Temat postu:

Dzięki, że zajrzałaś Natuś :* Cieszę się, że ktoś się cieszy, że tu się coś pojawiło, a jeszcze bardziej, że duet się podoba

Mogę tylko powiedzieć, że wszystko się wyjaśni w swoim czasie, a Colton... nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, chyba

Więcej będzie myślę, że pod konie tygodnia, albo w sobotę.

Stokrotka* · Wysłany: 23:51:15 28-06-16 Temat postu:

Cieszę się i to niezmiernie, bo już dawno niczego tutaj nie było! A jak ma się coś pojawić pod koniec tygodnia to nawet jeszcze lepiej!
No ja mam nadzieję, że nie powiedział ostatniego słowa

moniadip91 · Wysłany: 11:37:13 29-06-16 Temat postu:

Ja także cieszę się, że coś tu się pojawiło, bo od dawna jestem wierną czytelniczką wszystkiego, co wyjdzie spod Twojej ręki

Riley i Colton to para, której z pewnością nie da się nie lubić, więc cieszę się tym bardziej z takiego odcinka i czekam z niecierpliwością na więcej

Eillen · Wysłany: 19:46:25 02-07-16 Temat postu:

Obiecałam, to wstawiam

moniadip91 aż mi się gęba uśmiechnęła na Twój komentarz, zawsze jest miło jak się jakiś cichy Czytelnik ujawni, a tym bardziej, gdy na forum prawie nic się nie dzieje. Mam nadzieję, że się nie zawiedziesz, czytając tę historię.
Pozdrawiam i zapraszam na kolejny rozdziałek

______

______ – Posłuchaj mnie uważnie, bo nie będę powtarzał dwa razy – warknął gniewnie, opierając się dłońmi o blat stolika i pochylając w jej stronę. – Nie znoszę cię i nie zamierzam nawet udawać, że jest inaczej – wycedził przez zęby. – Nikt nigdy nie wkurzał mnie i nie doprowadzał do szału tak, jak ty to robisz, ale niezależnie od tego, co myślę o tobie prywatnie, nie jestem twoim wrogiem. Jestem tu, żeby ci pomóc i ostatnią rzeczą, jakiej chcę jest to, żebyś wylądowała w pierdlu. Poza tym lubię wyzwania i nienawidzę przegrywać, więc nawet jeśli z czystej złośliwości utrudniasz mi pracę, gwarantuję, że nic ci to nie da…

______

Kenaya · Wysłany: 22:04:43 02-07-16 Temat postu:

Agula, moja kochana

przeczytałam ten fragment już nie wiem, który raz z rzędu, pomijając oczywiście ten premierowy, jakim mi sprezentowałaś

To jest fantastyczna historia, ale to już wiesz, bo magluję to z Tobą od baaaardzo długiego czasu

Uwielbiam duet Lacey-Logan, ale to też już wiesz, bo wciąż to powtarzam jak nakręcona katarynka

Nie dość, że młoda Coleman ma ten pazur, który ja lubię u bohaterek płci pięknej, to jeszcze Logana wykreowałaś na takie ciasteczko, że nic tylko go schrupać, i nie ma tu nic do rzeczy jego twarz, której użyczył mu Stephen, żeby nie było

Poza tym jest między nimi coś takiego, nie wiem nawet jak to nazwać, ale fajnie się o nich czyta, razem i o każdym z osobna. Chyba mają największą charyzmę ze wszystkich, a przynajmniej do tego odcinka takie mam odczucia. Być może wynika to również z faktu, że dopiero początek tej historii i musimy poznać wszystkich lepiej

Ale co ja Ci tu będę się rozpisywać

Nic nowego i odkrywczego raczej nie stwierdzę

W każdym razie liczę na to, że Twoje Gwiazdy nie przestaną trajkotać i czymś się ze mną podzielisz niedługo, bo się trochę stęskniłam