Telenowele

Stokrotka* · Wysłany: 23:04:45 10-05-15 Temat postu:

Wiem, wiem i wszystko doskonale rozumie :* więc trzymaj się tam dobrze!
A wiesz, że ja cały czas o nim myślę, niemal non stop

i mam nawet kilka linijek kolejnego rozdziału, ale pisanie tego idzie jak po grudzie, zważywszy na to jaki Dylan okazał się ostatnio

Sunshine · Wysłany: 23:11:46 10-05-15 Temat postu:

Mówię: na pielgrzymkę go! Albo Meli niech mu zrobi taką pielgrzymkę z czwartego piętra balkonem w dół, żeby się nie zebrał!

Stokrotka* · Wysłany: 0:06:58 11-05-15 Temat postu:

Przemyślę to

serio, ktoś musi mi pomóc w jego karaniu, bo sama mu tego nie zrobię, mam za miękkie serce

PS: Niespodzianka w temacie TCLOMS :*

fantasma · Wysłany: 12:09:21 11-05-15 Temat postu:

Chwała Ci za to, ze Rafael nie okazał sie tym bylym narzeczonym

Stokrotka* · Wysłany: 18:47:32 11-05-15 Temat postu:

Fanti to się jeszcze okaże co złego ma na swoim koncie Rafael

Stokrotka* · Wysłany: 19:41:08 31-05-15 Temat postu:

"Czas leczy wszystkie rany, czy tego chcemy czy nie. Czas oddala od nas to wszystko, a na samym końcu czeka nas wyłącznie mrok. Czasami odnajdujemy w nim innych, a czasami się gubimy."

Po raz pierwszy od niemal 2 lat nie obudziły jej promienie słońca, rześko wpadające przez szerokie drzwi tarasowe, te które zdołały się przedostać przez muślinowe firanki. Tym razem obudziła się zmęczona i przygnębiona. Okno było zasłonięte do połowy żaluzjami, biurko stało w rogu bardziej opustoszałe niż kiedykolwiek i walizki stojały samotnie przy dużej szafie. Brakowało jej szumu morza, chłodniej bryzy, słońca, przestrzeni i lekkości, która ogarniała ją każdego dnia, gdy chwytała za pędzel. Muzyki – rozchodzącej się po całym domu, wprawiającą każdą jej komórkę w przyjemne wibracje. Opuściła gołe stopy na dywan, wsuwając je w zwykłe klapki. Gdyby była u siebie zjadłaby niespiesznie śniadanie, napiła się świeżo zaparzonej kawy, może przygotowała lemoniadę, spojrzała na morze, pokręciła się w takt muzyki, aż w końcu poczułaby przyjemny ciężar gliny w rękach. Nie była jednak u siebie. Dom jej rodziców charakteryzował się przede wszystkim jednym – zachowaniem powagi i kultury. Tu służba podawała Ci jedzenie, tu służba za Ciebie sprzątała. A ona już się tego wyzbyła. Tej ciągłej konieczności wyręczania się innymi do załatwiania swoich własnych spraw. Stała się niezależna i ta niezależność ją zachwyciła.
- Cieszę, cieszę tak strasznie się cieszę, że już tu jesteś – trajkotała wesoło Clara, która wparowała do pokoju bez pukania, rzucając się na siostrę i porywając ją z powrotem na łóżko. Africa spojrzała na nią, szczerze się do niej uśmiechając. Przynajmniej przez chwilę wesoły nastrój siostry udzielił się i jej, rozpraszając mroki niepokoju – Wstawaj wreszcie, ubieraj się i na śniadanie. Dzisiaj dzień pełen wrażeń
- Gdybyś ze mnie zeszła, poszłoby szybciej – odparła kąśliwym tonem, za co otrzymała delikatnego kuksańca w żebra. Nie mogła jednak pozostać siostrze dłużna. Już sekundę potem Clara tarzała się po łóżku, starając się zdławić śmiech i uciekając przed palcami Africi.
- Dobra, już! - krzyknęła w końcu zasapana, wstając z łóżka i wygładzając swoją kremową sukienkę – Zbieraj się. Dzisiaj przymiarka sukni ślubnej – dodała na odchodnym, pełnym gracji krokiem wychodząc i zostawiając Africę pełną przemożnego pragnienia zakopania się ponownie w pościeli.

Przeżuwała naleśniki, które Juana specjalnie dla niej zrobiła, nie potrafiąc cieszyć się ich smakiem, choć nie jadła ich tak długo. Jej żołądek związał się w supeł po tym co zakomunikowała jej Clara. Nie chciała tam iść. Po prostu nie chciała. W zamian wolałaby robić jakieś głupie prezenciki dla gości, układać menu czy sprawdzać sale. Cokolwiek. Zdecydowanie cokolwiek innego, byleby tylko nie iść do salonu. Daj spokój – szepnął jej uparty głosik, który pojawiał się zawsze, gdy sama zaczynała chować głowę w piasek. I przecież miał rację. Otrząsnęła się z tego. A przynajmniej chciała to wierzyć, musi się wziąć w garść. Nie przyjechała tu rozdrapywać starych ran. I na pewno nie wybaczać. Niemal przez pół nocy pluła sobie w brodę jak łatwo dała się podejść Danielowi. Zachowywał się jak kiedyś. Uśmiechał się, prawił komplementy. A ona w tym wszystkim tak się pogubiła, że dała mu się prowadzić jak naiwne dziecko. O stokroć bardziej chciałaby powiedzieć mu co o tym wszystkim myśli. Ale nie może. To mogłoby zrujnować ślub jej małej siostrzyczki, a tego nie chce. Wystarczy, że jedna z nich w tym wielkim dniu najadła się goryczy.
Kolejny kęs naleśnika z trudem przeszedł jej przez gardło, gdy do jadalni, pogrążeni w rozmowie, weszli jej ojciec i Rafael. Jeszcze tego mi brakowało – pomyślała kąśliwie. Jego wczorajsze zachowanie też było zagadką. Był ... w ogóle nie przypominał samego siebie. Nigdy nie pałali do siebie sympatią, a wczoraj dowiedziała się, że się o nią martwi. O nią! O, zgrozo
- Cześć tato. Rafael – oznajmiła, siląc się na lekkość, choć ręce same z siebie drżały, a ona przeklinała niemoc w kontrolowaniu emocji.
- Witaj kochanie. Clara już na Ciebie czeka – dodał po chwili, jakby z odległych zakamarków świadomości, przypominając sobie scenę, gdy młodsza córka go o coś prosi.
- Do zobaczenia – odparła, całując ojca w policzek, łapiąc z Rafaelem przelotny kontakt wzrokowy, który po raz kolejny wywołał u niej niespodziewane dreszcze.

Pierwszy raz od dawna chciała się zapaść pod ziemią. Nie mogła w to uwierzyć, że był aż tak bezczelny i tu przyszedł. I jak gdyby nigdy nic przechadzał się po całym salonie, oglądając suknie ślubne, co i rusz spoglądając na nią. A ona musiała zagryzać wargi, by obrazy z przeszłości przestały zalewać jej umysł. On – w czarnym garniturze. Z czerwoną różą w butonierce. Ona – w perłowej sukni ślubnej, z bukietem róż. Jego wzrok, gdy zarzucał jej zdradę. Zamazany obraz jak wybiegała z kościoła, rzucając za siebie welon i dźwigając w dłoniach warstwy tiulu. Potrząsnęła głową chcąc po raz kolejny odgonić te myśli, które raz za razem, niczym natrętna mucha, wracały i ponownie zalewały ją całą.
- Africa – usłyszała mamę i poszła w jej stronę, z daleka widząc Clarę w przepięknej sukni ślubnej, z delikatnym uśmiechem na twarzy. Łzy mimowolnie pojawiły się w jej oczach, starała się je dyskretnie wytrzeć wierzchem dłoni.
- Ty też tak pięknie wyglądałaś – usłyszała cichy szept zza pleców. Nie miała odwagi się odwrócić. Czuła jego ciało blisko swojego, jego zapach wdzierający się do jej nozdrzy. Przez jedną sekundę żałowała, że między nimi wszystko się tak potoczyło. A w następnej nie mogła uwierzyć, że odkłada na bok swoją godność. Wbiła paznokcie mocno w dłonie, chcąc przywrócić sobie zdolność jasnego myślenia.
- A myślałam, że jedyne co zapamiętałeś z naszego „ślubu” to fakt, że Cię zdradziłam – syknęła jadowicie, z gracją i bijącym sercem odchodząc od niego na bezpieczną odległość.
Teraz przynajmniej wiedziała co musi zrobić.

Anna. · Wysłany: 12:45:05 01-06-15 Temat postu:

Odcinek bardzo ciekawy. Mam nadzieje, że Africa będzie bardziej pewna siebie.

Z niecierpliwością czekam na kolejny odcinek.

Sunshine · Wysłany: 23:06:31 03-06-15 Temat postu:

Czemu ja tego nie skomentowałam? Przecież czytałam

Nieważne.

Podoba mi się, że Africa wraca po rozum do głowy i zbywa byłego, tyle się przez niego nacierpiała - odcięcie od rodziny, wstyd i dwa lata tułaczki, a ten teraz lata za nią jak ratlerek jak gdyby nigdy nic

Ciekawe co też Rafael zdziałał w kierunku odwołania tego ślubu, bo mam przeczucie, że on nie przewija się tak kompletnie bez powodu. Nie żebym się skarżyła, bo Afri ma przynajmniej miłe widoki, mimo że gada nie lubi, ale cóż... Co on się właściwie tak koło niej kręci?

Stokrotka* · Wysłany: 23:36:22 06-06-15 Temat postu:

Bo masz tak samo jak ja

czytanie bez komentowania

Może Daniel tak naprawdę nie zdaję sobie sprawy z tego co zrobił? I może ona go uświadomi

a może i wybaczy

A na temat Rafy na razie milczę

tulipanowa · Wysłany: 9:17:04 07-06-15 Temat postu:

Podoba podoba i to bardzo i z niecierpliwością czekam na kolejny

Stokrotka* · Wysłany: 10:13:55 07-06-15 Temat postu:

To wstawiam

Nie możesz zmienić przeszłości, ale przeszłość zawsze powraca, żeby zmienić ciebie. Zarówno twoją teraźniejszość, jak i przyszłość.

Aberracja · Wysłany: 21:55:35 12-06-15 Temat postu:

Hmm... Dobrze, że Africa powróciła po tych dwóch latach do rodzinnego domu i jeszcze lepiej, że jej były narzeczony się tam szwenda. Tak sobie pomyślałam, że przyda mu się niezła nauczka. Jak można było być takim frajerem w dniu własnego ślubu? Nie stać go było na zwyczajna rozmowę? Widocznie miłość faktycznie jest ślepa i głucha skoro Africa chciała za niego wyjść. Jak można w ogóle mówić o miłości, skoro zamiast wyjaśnić sprawę od razu rzuca się w twarz takie oszczerstwa? JA rozumiem, że pewnie Daniel był wzburzony i sam sobie tego wszystkiego nie wymyślił... no, ale przecież nie było zdrady, nie?
Mam nadzieję, że Africa będzie silna i twarda i da popalić Danielowi. Ciekawi mnie bardzo ten cały Rafael. Czekam na więcej. Bardzo podoba mi się to opowiadanie.
Pozdrawiam, Magda!

tulipanowa · Wysłany: 22:28:18 12-06-15 Temat postu:

Nie wiadomo w sumie co skłoniło go do do takiej decyzji ale mam nadzieję że wszystko zostanie wyjaśnione a oni może nawet się pogodzą

Sunshine · Wysłany: 22:44:28 12-06-15 Temat postu:

Rafael to przez przypadek nie ma jakiegoś medium w rodzinie? Ta telepatia jest mocno podejrzana

A tak serio, to świetna scena, najlepiej dla mnie, to może nie cały obraz, ale na pewno kubeł farby pasowałby jak ulał do naszego pana cudownego

Stokrotka* · Wysłany: 3:00:23 13-06-15 Temat postu:

magdaalena - zachowanie Daniela na pewno zostanie wyjaśnione, ale czy ono będzie logiczne to głowy dać nie mogę, z tego prostego względu, że jak zauważyłaś jego całe zachowanie w dniu ich ślubu nie pasowało do człowieka, który jest zakochany i który chce spędzić z tą jedną kobietą resztę życia

tulipanowa - Daniel i Afri mają się pogodzić? Ciekawa myśl

Słoneczko - ten kubeł farby nie przyszedł mi do głowy, ale idealnie pasuję

więc jak Africia się na niego mocny wkurzy, bo jak sama zauważyłaś, wygląda na to, że miał/ma medium w rodzinie

to będzie się raczej pojawiał zawsze tam, gdzie coś się dzieje, a to może Africi nie zadowalać

więc dzięki za tą farbą