Telenowele

Eillen · Wysłany: 12:59:38 31-07-15 Temat postu:

To w takim razie Dominice należą się ogromne podziękowania

No wiem właśnie

dlatego napisałam, że co jedno to gorsze

Tego się chyba nie da "zshipować", ale to może kolejna oznaka absolutnej wyjątkowości tej dwójki

Chyba, że może połączyć imię jednego z nazwiskiem drugiego? Dallen? Vinter?

nie, chyba jednak to też nie zda egzaminu

Ja się domyślam, że nie wszystko jest tu takie jak wygląda na pierwszy rzut oka, więc z niecierpliwością czekam na tę drugą twarz Lintonów

Eillen · Wysłany: 12:59:40 31-07-15 Temat postu:

dubel

Kenaya · Wysłany: 18:10:36 31-07-15 Temat postu:

Madziu, Ci Twoi chłopcy to są po prostu niemożliwi

Jeden lepszy od drugiego jakby rywalizowali między sobą, który zapoda lepsze przedstawienie

Ale do rzeczy .... czułam, że tak się może właśnie skończyć ta "wizyta" Danny'ego u pani dziekan

Choć muszę przyznać, że zyskał u mnie jeszcze więcej tym jak wiele jest w stanie poświęcić i co jest gotów zrobić, by jego siostra była szczęśliwa

Vic i jego teksty wymiatają po całości i nie sposób pozostać poważnym czytając o nim

Sprzedałby kota worku, a nawet samego Taco i ten by nawet o tym nie wiedział

Nadal uważam, że on może wnieść sporo do życia Bri, a po tym rozdziale śmiem sądzić, że może nawet do życia całej rodziny Lintonów, która naprawdę jest barwna jak pawi ogon

Każdy z nich jest niby różny, ale jakby się tak nad tym głębiej zastanowić to są do siebie bardziej podobni niż chcą się do tego przyznać, a Nate mimo swojej złośliwości ma coś w sobie takiego, że nie potrafię go nie lubić

Nie wiem co to jest, ale jak się dowiem to z pewnością dam Ci znać

Aberracja · Wysłany: 0:40:48 02-08-15 Temat postu:

Uff... Nie wiem czemu, ale ostatnio czytam Twoje rozdziały na raty (nie narzekam na ich długość, tylko na fakt, że coś zawsze mi w tym przeszkodzi).
Przez moment pomyślałam, że gdyby Vic był na rodzinnym spotkaniu Lintonów atmosfera byłaby zupełnie inna

Może i Malcolm nie zachował się super, ale jakoś mi go szkoda.
Kiedy czytam o Victorze mam wrażenie, że chłopak potrafi wszystko i faktycznie uda mu się zrealizować swój szalony plan! Nie mogłam wyjść z podziwu, kiedy czytałam jak łatwo wcisnął kit swojemu wierzycielowi! Taco nie jest raczej potulną owieczką, choć może nie jest też super inteligentny, ale tylko Vic mógł wcisnąć mu swoje auto z taką łatwością i wynegocjować co nieco

Przez moment pomyślałam, że Taco mu jeszcze za to podziękuje!
Danny też jest niezły. Chyba już wcześniej domyślałam się, że będzie chciał oczarować panią dziekan, ale żeby aż tak?

To dobry brat! Jest gotów na wszystko, by jego siostra spełniła swoje marzenie o studiach!
Czekam na więcej, bo chłopaki mnie zachwycają od samego początku

Maggie · Wysłany: 12:13:58 03-08-15 Temat postu:

Dziękuję Wam wszystkim za komentarze! bardzo się cieszę, że opowiadanie przypadło Wam do gustu, tym bardziej że od dawna (właściwie od kilku lat) biłam się z myślami czy wstawić je tutaj na forum i jakoś nie mogłam się zdecydować, a do tego bałam się, że nie starczy mi czasu na inne moje opowiadania. Bardzo Wam dziękuję i mam nadzieję, że pozostaniecie z HB na dłużej

Kenaya · Wysłany: 12:29:02 03-08-15 Temat postu:

Madziu, bardzo dobrze zrobiłaś, że zdecydowałaś się jednak je tu wstawić nawet, jeśli musiało dojrzeć ukryte "na dnie szuflady"

A przy Twoim stylu pisania, mowy nie ma by to przeoczyć i nie czytać, bo to grzech niewybaczalny wręcz by był

To ja czekam grzecznie na tą drugą stronę Lintonów, bo ciekawa jestem co też w nich jeszcze drzemie, a Nate... nie wiem jak to zrobiłaś, ale rzeczywiście chłopak ma coś w sobie takiego, że fajnie się o nim czyta i mimo swojego złośliwego stylu bycia, nie da się go nie lubić

Może to wynika z tego, że sama po prostu masz do niego sentyment

On niepotrzebny? Nie sądzę!

Wnosi całkiem sporo do tej pokręconej rodzinki i mam nadzieję, że jego wątek jakoś się rozwinie, bo może być ciekawie

Maggie · Wysłany: 15:21:49 03-08-15 Temat postu:

Od tamtego czasu ewoluowało, więc może to i dobrze, że dopiero teraz się zdecydowałam. W każdym razie, bardzo się z tego cieszę, bo z przyjemnością pisze mi się to opowiadanie

Od początku HB miało się dziać na dwóch płaszczyznach. Pierwsza to ta z Danielem i Victorem i ich diabelskim planem, a druga to Caitlin i Nate na uniwersytecie Stanforda. Dlatego Nate to jest postać drugoplanowa i ja uważam, że jest niezbędnie potrzebny

Na ile to kwestia Nate'a, a na ile Granta Gustina, który go "gra" i którego uwielbiam, to już inna dyskusja

I wątek na pewno się rozwinie

Maggie · Wysłany: 14:55:05 04-08-15 Temat postu:

ROZDZIAŁ 5: "Komu w drogę, temu czas"

Josette Hunter mieszkała w małym domku jednorodzinnym na obrzeżach miasta. Okolica była spokojna i idealna do wychowania dwójki wnuków. Kiedy przeprowadzili się tutaj z Sydney, wiedziała, że ich życie się zmieni. Musieli przywyknąć do zmian, nauczyć się tutejszych zwyczajów, poznać nowych ludzi, zaaklimatyzować się. Nie obawiała się jednak – wiedziała, że przeprowadzka do Ameryki to najlepsze, co mogą zrobić. Nie tylko miała nadzieję na poprawę warunków życiowych, ale też chciała uciec od przeszłości, która była zbyt bolesna.
Kiedy u matki jej wnuków wykryto białaczkę, syn Josie uciekł gdzie pieprz rośnie, obawiając się, że nie sprosta zadaniu. Josette została sama z chorą, w dodatku ciężarną, synową i dziesięcioletnim wnukiem. Ucieczkę ojca Daniel zniósł jednak lepiej niż mogłoby się wydawać. Ani razu nie płakał, nie narzekał, ale zamiast tego szybciej dorósł i nauczył się dbać o rodzinę. Nie opuszczał matki ani na chwilę, a po jej śmierci zastąpił małej Caitlin nie tylko ją, ale też i ojca.
A teraz Cait zaczynała studia na najlepszym uniwersytecie w Kalifornii. Jeśli już z czegoś Josie miała być dumna, to tylko z cudownych wnuków, którzy pomimo przeciwności losu wyrośli na porządnych ludzi.
Tego dnia Josette uszykowała wystawną kolację. To ostatni wieczór przed wyjazdem Cait na Stanford i pani Hunter musiała przyznać, że ciężko jej będzie się rozstawać z wnuczką, która miała przeprowadzić się do akademika.
– Jesteście wreszcie! – Josette wypadła z kuchni i pozwoliła się uściskać starszemu wnukowi, który właśnie przekroczył próg domu.
– Dzięki za zaproszenie, Josie – odezwał się Victor, którego Daniel i Caitlin zabrali ze sobą w drodze powrotnej ze Stanford.
– Nie wygłupiaj się. – Pani Hunter machnęła ręką i ucałowała Allena jak własnego wnuka. – Wiesz, że to twój dom, zawsze jesteś tu mile widziany.
Daniel poklepał Victora po ramieniu i pchnął go do przodu, by wszedł do jadalni. Była to prawda – w dzieciństwie Victor więcej czasu spędzał w domu Hunterów, niż w swoim. Jego rodzice często wyjeżdżali i zostawiali samego. Josie nigdy tego nie rozumiała i zawsze zapraszała sąsiada do siebie, tym bardziej że Daniel i Victor i tak byli nierozłączni.
Allen zajął miejsce przy suto zastawionym stole, uśmiechając się szeroko do gospodyni. Po chwili spojrzenie utkwił w domu naprzeciwko, który było widać przez okno w jadalni. Doskonale go pamiętał, ale teraz wyglądał nieco inaczej. W odpowiedzi na jego uniesione ze zdumienia brwi, Josie wyjaśniła:
– Nowi lokatorzy wprowadzili się jakiś czas temu. Wszystko zmieniają. – Kobieta przewróciła teatralnie oczami. – Ogródek zamienili w plac budowy. Dzień i noc coś tam łomocze, chyba robią sobie basen.
– Och – wyrwało się Allenowi. Nie bardzo wiedział, co ma odpowiedzieć na tę zaskakującą informację. – Nie wiedziałem, że rodzice sprzedali dom.
Josie nie wiedzieć czemu zerknęła na Daniela z wyrzutem i pokręciła głową. Hunter podniósł ręce w geście poddania.
– Zapomniałem ci powiedzieć, Vic – rzucił przepraszającym tonem przyjacielowi. – Widziałem tych nowych jak odbierałem Cait. Chyba się zadomowili.
Allen nie miał za złe kumplowi, że zapomniał go o tym poinformować. Przecież to nie było jego zadanie. O sprzedaży domu powinien dowiedzieć się od rodziców, którzy jednak nie kwapili się, by mu o tym powiedzieć. Może sądzili, że skoro już dawno się usamodzielnił i mieszka sam w centrum San Francisco, nie obejdzie go coś tak trywialnego. Oni sami już dawno tam nie mieszkali. Wiecznie byli w rozjeździe i nigdzie nie zagrzewali miejsca na dłużej. Victorowi nie było z tego powodu przykro – nie wyniósł z tego domu szczęśliwych wspomnień. Właściwie to zapamiętał go jako cichy i pusty, a sam o wiele lepiej się czuł w nieco mniejszym, schludnym domku naprzeciwko, należącym do Hunterów. Wolałby jednak, żeby rodzice raczyli go powiadomić o tej ważnej decyzji. Nie rozmawiali zbyt często, ponieważ w miejscach, w których bywali nie zawsze mieli dostęp do Internetu albo zasięg pozostawiał wiele do życzenia, ale mogli chociaż coś wspomnieć w ostatnim sms–ie, który od nich otrzymał. Zamiast tego ograniczyli się do pozdrowień i krótkiej relacji z wakacji na Karaibach.
Victor tak się zamyślił, że przez chwilę nie uczestniczył w rozmowie jaka się wywiązała na temat studiów Caitlin. Cieszył się, że siostra przyjaciela, którą traktował również jak swoją, będzie mogła spełniać swoje marzenia. W pamięci odnotował, żeby zapytać później Daniela, jak mu się udało przekonać panią dziekan, ale coś mu podpowiadało, że już zna odpowiedź.
– Nigdy nie zapytałem cię, Cait – zaczął, po raz pierwszy od dłuższego czasu się odzywając. – Dlaczego prawo? Dlaczego nie chciałaś pójść na medycynę albo coś w tym stylu? Korporacyjne gnidy są irytujące...
– Nie chcę zostać korporacyjną gnidą – oświeciła Victora osiemnastolatka, posługując się jego własnym terminem. – Chcę zmieniać świat.
– Ambitnie – zauważyła Josie, zachęcając wszystkich gestem, by brali dokładkę. Nikt jednak się do tego nie kwapił. Pani Hunter była przemiłą i przebojową kobietą, ale gotowanie nie należało do jej mocnych stron. – Komuś jeszcze słodkich ziemniaczków?
– Nie, dziękuję. – Daniel udał, że jest już pełny choć tknął zaledwie trochę sałatki z kurczakiem. – Po drodze odwiedziliśmy KFC.
– Danny, przecież wiedziałeś, że zbliża się kolacja! – Josie pokręciła głową z dezaprobatą. – Nie mogłeś się wstrzymać?
– Byliśmy bardzo głodni, babciu – wyjaśniła Cait, nie chcąc zranić uczuć Josette, choć dziewczyna szczerze wątpiła, by kobietę tak nowoczesną i pełną wigoru w ogóle jest coś w stanie zasmucić.
– A poza tym mówiłaś, że szykujesz wystawną kolację – dopowiedział Daniel, który w ogóle się nie przejmował manierami. – Więc od razu stwierdziliśmy, że dziś się nie najemy. – Widząc spojrzenie babci, dodał: – No wiesz... w końcu nie umiesz gotować.
Victor obserwował tę scenę, tłumiąc uśmiech na twarzy, ale było to trudne. Znał kuchnię Josette i zazwyczaj udawało mu się omijać ją szerokim łukiem. Kiedy byli dziećmi żywili się głównie pizzą i od czasu do czasu udawało im się zjeść porządny posiłek, kiedy Cait pomagała babci w kuchni. Teraz Allen spodziewał się wybuchu złości ze strony pani Hunter, ale zamiast tego kobieta odchyliła się w krześle i roześmiała się.
– I mówisz mi to dopiero teraz?! – zapytała w końcu, udając złość. – A ja głupia myślałam, że coś jest z wami nie tak i że wam to coś smakuje! – Wskazała zamaszystym gestem na stół zastawiony potrawami i wszyscy się roześmiali. – Co prawda mogłam się domyślić, kiedy Cait mając sześć lat oświadczyła, że chce się zapisać na kurs gotowania.
– I puściłaś ją, Josie? – zapytał Victor ze śmiechem. Nigdy jakoś nie słyszał tej historii. – Nie była na to za mała?
– Oczywiście, że była. – Kobieta puściła oczko do blondynki i kontynuowała: – Mała spryciara wymyśliła, że musi iść z opiekunem. Pewnie chciała, żebym i ja się czegoś nauczyła. No ale cóż... – Josie rozłożyła ręce chcąc pokazać, że to nie jej wina, że nie urodziła się z umiejętnościami kulinarnymi. Nie była stereotypową babcią i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. – Możecie spokojnie zamiatać z talerzy, bo ja tego nie ugotowałam. Zamówiłam specjalnie z restauracji. Wszystkie domowo brzmiące potrawy. Kosztowało mnie to majątek, ale miałam nadzieję, że wreszcie ktoś mnie pochwali.
– Serio to zrobiłaś? – Danny złapał się za głowę, nie wierząc w to, co słyszy. – Jak w "Pani Doubtfire"?
– A co! Na szczęście rzadko jemy tak wyszukane potrawy. Zazwyczaj zadowalacie się moim makaronem z serem.
– Bo to jest rzeczywiście jedyna potrawa, która ci wychodzi, babciu. – Cait wyszczerzyła zęby w uśmiechu, a Victor i Daniel jej zawtórowali.
– Chyba każdemu wychodzi – parsknął Vic, przez co oberwał żartobliwego kuksańca w ramię od Josie.
– Dobra, już dobra – powiedziała w końcu kobieta, mrużąc oczy ze śmiechu. – Jedzcie, dzieci, bo wystygnie!

***

Nate od dawna pieczołowicie się pakował. Chciał uciec z tego domu i od wszystkich jego domowników. Stanford był nie tylko jego marzeniem, ale też przepustką do innego życia. Czasami miał wrażenie, że matka i siostry sprzysięgły się przeciwko niemu. Może to miało związek z tym, że był najmłodszy, a może z tym, że miał trudny w obyciu charakter. To prawda, często pokazywał swoją wyższość, szczególnie w stosunku do Kary, która była raczej czarną owcą w rodzinie. Jednak mimo wszystko jej wybryki przez nikogo nie były ganione – wszyscy zdawali się być pogodzeni z faktem, że najmłodsza córka niczego w życiu nie osiągnie. Za to od Nate'a oczekiwano więcej i może właśnie dlatego jego zachowanie nie przechodziło bez echa.
Matka nie odzywała się do niego od brunchu, rzucając tylko pogardliwe spojrzenia, kiedy wpadli na siebie gdzieś w wielkiej rezydencji. Nie bardzo się tym przejął – nigdy nie miał dobrych stosunków z rodzicielką i zawsze wiedział, co jest tego powodem. Cassandra nie chciała mieć tyle dzieci, za to Malcolm nieustannie chciał powiększać ród. Nate był dzieckiem nieplanowanym, zupełnie jakby bocian wyrzucił go na próg domu Lintonów, zaskakując tym samym jego mieszkańców.
– Wyjeżdżasz? – To Brianna przerwała chłopakowi te smętne rozmyślania, pukając do drzwi, które nieopatrznie pozostawił otwarte i wchodząc do jego pokoju.
Spojrzał na nią znad jednej z ostatnich walizek, którą właśnie zamykał. Wyglądała na wstrząśniętą, widząc do połowy opróżniony pokój. Musiał przyznać, że ze wszystkich domowników, akurat za Brianną będzie tęsknił.
– Do Stanford – odpowiedział, podnosząc walizkę i stawiając ją na podłodze obok reszty bagażu. – Nic mnie tu nie trzyma.
– Nie mów tak, Nate – powiedziała Bri, podchodząc do brata i zaglądając mu głęboko w oczy. Tak powinna patrzeć na dziecko matka, ale chłopak znał to spojrzenie tylko z siostrzanej troski. – Możesz dojeżdżać...
– W akademiku będzie mi lepiej – przerwał jej, zarzucając sobie na plecy jedną z toreb.
Dziewczyna wzięła jeden z lżejszych bagaży i pomogła mu zanieść wszystko na dół.
– Już jedziesz? – Cassandra wyjrzała z salonu, zdejmując okulary do czytania. W ręku trzymała jakiś magazyn i wyglądała na zdziwioną.
Nie zawiedzioną, ale zwyczajnie zdumioną, że syn wyjeżdża tak szybko.
– Jutro zaczyna się rok akademicki – wyjaśnił bezpłciowym tonem Nate. – Powinienem tam już być dawno.
– Nie rozumiem, dlaczego chcesz mieszkać w tym obskurnym akademiku. Możemy ci przecież wynająć mieszkanie...
– Wątpię, żeby stanfordowskie akademiki były obskurne, mamo. – Brianna wywróciła teatralnie oczami, słysząc te słowa.
– No, ale mimo wszystko... – Cassandra chyba nie była przekonana, ale postanowiła się nie kłócić z dziećmi. – Masz wszystko? – zapytała Nate'a i nie czekając na odpowiedź, dodała: – W razie czego przyślemy ci to, czego zapomniałeś. Dzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebował.
Tymi słowami jasno zaznaczyła, żeby nie przyjeżdżał do domu. W końcu, od czego była służba, żeby w razie potrzeby przywieźć mu wszystko do akademika?
– Jasne – powiedział i łaskawie pocałował matkę w policzek, a ta natychmiast znikła w salonie, ponownie pogrążając się w lekturze. – Trzymaj się, Bri – zwrócił się do siostry, ściskając ją mocno i uśmiechając się do niej. – Pamiętaj, żeby pobudzać mózg Kary.
Dziewczyna tylko pokręciła głową z dezaprobatą, ale roześmiała się i odprowadziła brata do samochodu, gdzie szofer pomógł mu załadować wszystko do bagażnika.
– Poczekaj, Nate! – zawołała, kiedy ten miał już wsiadać do auta. Wyciągnęła z kieszeni fotografię, którą zabrała szybko ze swojej sypialni, kiedy Nate się pakował. – Weź to.
Chłopak spojrzał zdumiony najpierw na siostrę, a potem na zdjęcie. Przedstawiało ono czworo roześmianych dzieci w ogrodzie Lintonów.
Jedenastoletnia Brianna uśmiechała się szeroko, trzymając na kolanach pięcioletnią Karę i bujając się na ogrodowej huśtawce. Już wtedy najmłodsza córka Malcolma i Cassandry wyrywała jej się i grymasiła, ale na głowie miała dwa kucyki, dzięki czemu wyglądała dość niewinnie. Dwunastoletnia Ginnie trzymała za rączki dwuletniego Nate'a, który w samych majtkach dreptał po ogrodzie jak szalony.
– Nie pamiętasz tego, Nate – zaczęła Bri, uśmiechając się do brata. – Ale byliśmy wtedy szczęśliwi. Bez rodziców, którzy nieustannie się kłócili. Może i nie zawsze się zgadzamy i jesteśmy różni, ale to nie oznacza, że przestaliśmy być rodziną. Nadal nią jesteśmy i wiedz, że zawsze możesz na mnie liczyć.
Młody Linton nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Zamiast tego, schował zdjęcie do tylnej kieszeni spodni i wyściskał siostrę raz jeszcze.
Bri poczuła dziwne ukłucie w sercu, kiedy odjeżdżał. Był jaki był, ale to w końcu jej brat. Musiała przyznać, że bez niego, w domu będzie dziwnie pusto i cicho.

Kenaya · Wysłany: 16:12:05 04-08-15 Temat postu:

Madziu zacznę od końca i oczywiście od Nate'a

Ku mojej ucieszę tym razem skupiłaś się na najmłodszej latorośli Lintonów i pokazałaś jego relacje a raczej ich brak, z rodziną

Bri jest kochana i dobrze, że przynajmniej w jej osobie chłopak ma wsparcie

Jest jaki jest - jak to pomyślała Bri - ale z każdym rozdziałem lubię go coraz bardziej, a po tym co napisałaś utwierdzam się tylko, że jego złośliwość jest powierzchowna, a w głębi chowa się naprawdę dobry chłopak, no ale o tym, że go uwielbiam już wiesz, bo się nad tym rozwodziłam przy okazji ostatniego komentarza

Josie rozwala na łopatki po prostu

i fajnie, że postanowiłaś z niej zrobić taką niestereotypową babcię, bo dzięki temu może być jeszcze weselej

I przede wszystkim dowiedzieliśmy się czegoś więcej o sytuacji życiowej Daniela, Cait i samego Victora. Trzeba przyznać, że Hunter w tej chwili zyskuje tym, że jako młody chłopak wziął odpowiedzialność za siostrę i do tej pory robi wszystko by być dla niej bratem i rodzicem jednocześnie, a to nie jest łatwe zadanie

Chwali mu się to, bo wbrew pozorom nie każdy jest gotów na takie poświęcenie

Szkoda mi tylko Victora, bo jak widać mimo iż pochodzi z pełnej rodziny, to jego dzieciństwo nie było tak szczęśliwe jak być powinno i tylko dzięki dobroci Josie miał okazję zasmakować ciepła rodzinnego domu, w którym czuł się lepiej niż u siebie. Smutne, ale niestety prawdziwe, a jak ludzie mają trochę pieniędzy to im się całkiem w głowach przewraca i przestają dostrzegać to, co jest w życiu naprawdę ważne i kierują się tym co materialne dbając jedynie o własną wygodę, a zachowanie Cassandry w tym rozdziale tylko to potwierdza... ;/
A wracając do Twojego poprzedniego posta, jakkolwiek by nie było, cieszy mnie bardzo, że w efekcie to opowiadanie trafiło na forum i mogę obcować z Twoja twórczością, bo to, że piszesz świetnie to już każdy kto miał okazję czytać Twoje dzieła, z pewnością wie

A rozwinięcie wątku Nate'a i Cait jest jak najbardziej mile widziane, więc działaj

To tyle ode mnie dzisiaj, z góry przepraszam za brak ładu i składu, ale ten upał całkiem wypompowuje z człowieka siły, już nie mówiąc o przegrzanych zwojach w mózgu

Sobrev · Wysłany: 14:15:40 06-08-15 Temat postu:

Mogę ponarzekać że za krótko? Mogę. Za krótko ale ważne że jest

dziś z mniejszym poślizgiem niż zazwyczaj a więc tak ojciec Daniela był dupkiem który porzucił rodzinę no nie ma co ideał tatusia i faceta

a co do Victora to bardziej jest związany z rodziną przyjaciela niż ze swoją. To smutne ale cieszę się że znalazł się w takim a nie innym gronie. No cóż Josie stereotypową babunią na pewno nie jest i dobrze za to rodzina Lintów wydaje się być totalnym przeciwieństwem rodziny Huntera będzie co dobrego jak w Victor i Danny się w nią wżenią

Nie mogę się doczekać

Maggie · Wysłany: 19:01:23 06-08-15 Temat postu:

Madziu, Bri jest takim promyczkiem, jest zupełnie niepodobna do swojego rodzeństwa i rodziców. Podczas gdy oni gonią za pieniądzem, ona woli dzielić się z biednymi, zakładać organizacje charytatywne, itp. Ona jedyna potrafi nawiązać kontakt z każdym członkiem rodziny.
A Nate'a rzeczywiście nie jest złym chłopakiem, ale nie jest też święty. Zresztą, jeszcze nie raz pokaże pazurki

Dziękuję za komentarz :* Cieszę się, że zajrzałaś tutaj i że czytasz na bieżąco

Doma, krótko bo tak jakoś wyszło. Wolę Was nie katować niekończącymi się odcinkami (tak wiem - mówicie, że nie macie nic przeciwko, ale mimo wszystko. lekki niedosyt musi pozostać

)
Do wżenienia w rodzinę Lintonów jeszcze sporo może się wydarzyć. Mam nadzieję, że nie będzie nudno!

Dzięki, że znalazłaś czas, żeby zajrzeć

Eillen · Wysłany: 20:00:19 06-08-15 Temat postu:

I ja melduję swoją obecność na tym pokładzie

Zacznę od tego, że uwielbiam babcię Josie, chociaż słowo "babcia" jakoś mi w ogóle do niej nie pasuje

Jest absolutnie fantastyczna i optuję za tym, by pojawiała się zdecydowanie częściej

Tak nawiasem mówiąc, to obiad u Josie jest fajnym kontrastem dla tego, co działo się w poprzednim rozdziale u Lintonów - nie wiem czy taki był Twój zamysł, ale wyszło świetnie

Hunterom zawalił się świat, a mimo to kochają się i wspierają na każdym kroku, a nawet przygarnęli do swojej rodziny Victora, a Lintonowie - mają wszystko i skaczą sobie do gardeł więc strach myśleć, co by było gdyby to im nagle zawalił się świat. No i w ten sposób płynnie przechodzimy do Lintonów, a raczej najmłodszego rodzynka

Żal mi się biedaka trochę zrobiło, a Cass wyszła na jakąś taką... zimną rybę

Ja rozumiem, że mogła nie chcieć więcej dzieci, ale mając trzy córki chyba wiedziała jak uchronić się przed wpadką, więc niech się teraz nie odgrywa na swoim synu, bo on się sam na świat nie prosił. No chyba, że... ale na pewno znów moje myśli idą nie w tą stronę co trzeba, więc lepiej nic nie powiem, żeby się nie pogrążać ;D
Wracając do samego Nate'a - jest w nim coś, co sprawia, że nie da się go nie lubić, mimo, że "jest jaki jest"

Myślę, że pod tą skorupą, za którą chowa się przed światem jest zupełnie inny chłopak i Cait będzie miała całkiem spory udział w roztrzaskaniu tej skorupy

Swoją drogą nie mogę się już doczekać ich spotkania

A Bri... ta dziewczyna to jest w ogóle z innej bajki i nie mam pojęcia jakim cudem udaje się jej funkcjonować w tej rodzinie i nie zwariować, a może właśnie dlatego, że jest taka a nie inna? Nie mam pojęcia, ale podoba mi się sposób w jaki budujesz jej postać i czekam z niecierpliwością na jej randkę z Allenem

Aberracja · Wysłany: 14:06:42 07-08-15 Temat postu:

Przyzwyczaiłam się do długości Twoich odcinków, a tu się okazuje, że tym razem nieco krótki jest

Zrobiło mi się tak jakoś przykro, kiedy czytałam o tym, jak Nate się pakuje, by wyruszyć z domu i szkoda, że jego mama była tak mocno powściągliwa, a nawet zimna. Bri rzeczywiście jest promyczkiem w tej rodzinie - mam jednak nadzieję, że poza dobrym sercem, umie też być twarda i stanowcza, bo życie jest przecież pełne rozczarowań.
Pokochałam babcię Jose - może dlatego, że przypomina mi nieco moją babcię i jej absolutny brak talentu do gotowania

a może dlatego, że jest świetna i już.
Nie mogę się nadziwić i jednocześnie zazdroszczę Danielowi i Victorowi tej więzi, która ich łączy. Tak ciężko o dobrego przyjaciela, a oni stanowią dla mnie niezaprzeczalnie jedność.
Dobrze, że Vic - pomimo chłodnych relacji z rodzicami - nie jest samotny i może uczestniczyć w życiu rodziny Hunterów - a nawet stanowi jej część

Przyjemnie było czytać o tej kolacji - bo wspólny posiłek rodziny Lintonów okazał się małą katastrofą.
Nie mogę się doczekać spotkania Bri i Vic'a!
Pozdrawiam!

Maggie · Wysłany: 9:51:42 08-08-15 Temat postu:

Eillen · Wysłany: 15:48:00 08-08-15 Temat postu:

Madziu zacznę od tego, że się odnoszę do Twojego komentarza mojego komentarza

Wiem właśnie, że to tylko "wizja" Nate'a no i moje milczenie dotyczyło właśnie tego, że tu może chodzić o coś całkiem innego. Mam kilka pomysłów, ale lepiej będzie jak poczekam co Ty wymyśliłaś, bo pewnie jak zwykle i tak nie trafię ;D
A co do rozdziałów to żadne rzadziej nie wchodzi w grę ;D Wprawdzie od poniedziałku wracam do pracy i pewnie będę komentować z poślizgiem albo hurtowo po kilka rozdziałów, ale czytać z pewnością będę na bieżąco

Mówiłam już, że uwielbiam Vica i Dana? Mówiłam, ale będę powtarzać do znudzenia, bo nie dość że to świetnie wykreowane, barwne postacie, to jeszcze ta więź między nimi - CUDO

Zaskoczyłaś mnie trochę przeszłością Daniela, widać, że chłopak nieco "ewoluował" i gotów jest robić rzeczy, jakich kiedyś nie zrobiłby za nic w świecie, choć nadal męczy go sumienie. Zastanawiam się tylko, czy gdyby wówczas chodziło o jego siostrę, to także by odmówił pani producent? Mam nadzieję, że z czasem rzucić więcej światła na jego przeszłość

Szkoda, że w tym "odcinku" nie uraczyłaś nas randką Vica, ale już zacieram łapki na kolejny

W zamian za to zaserwowałaś nam spotkanie - a raczej potyczkę słowną - między młodym Lintonem i naszą uroczą Cait. Lepiej tego rozegrać nie mogłaś - na pierwszy rzut oka widać, że Nate jest na swoim miejscu i w swoim żywiole w przeciwieństwie do panny Hunter, u której chyba właśnie w tym momencie wyidealizowany świat zderzył się z brutalną rzeczywistością. Mam nadzieję, że się nie podda i że będzie więcej takich potyczek między nią i Lintonem, w których to ona jemu utrze mu nosa

I coś czuję, że jednak wkrótce Cait zaprzyjaźni się z Jenną

Przepraszam, że tak chaotycznie, ale przez ten upał to czuję, że mam wodę zamiast mózgu