Telenowele

Kenaya · Wysłany: 18:16:24 18-10-15 Temat postu:

"Najgorszym więzieniem jest przeszłość." [Paulo Coelho]

Po sali sądowej wciąż echem niosły się słowa patetycznej mowy końcowej oskarżyciela, który nie zostawił na nim suchej nitki, stawiając go na równi z pozbawionymi sumienia i zdolności odczuwania uczuć wyższych recydywistami i mordercami.
Na twarzy miał wystudiowaną maskę obojętności, a głowę zwiesił nisko, ale nie dlatego, że czuł wstyd, wyrzuty sumienia, skruchę czy cokolwiek innego, co powinien był czuć człowiek oczekujący na wyrok, a dlatego, bo nie mógł znieść utkwionych w nim spojrzeń, które wyraźnie czuł na sobie przez cały proces. Pełnego żalu, zawodu i niedowierzania spojrzenia swojej matki, w którym wciąż jednak tliła się płonna nadzieja, że to wszystko to tylko jakaś koszmarna pomyłka; spojrzenia siedzącej obok człowieka, którego wciąż miał za przyjaciela, drobnej szatynki, której śliczną twarz szpeciły bruzdy wyżłobione przez płynące niemal nieustannie od kilku miesięcy łzy; i skruszonego spojrzenia samego przyjaciela, przez którego stał teraz przed surowym obliczem majestatu prawa i z pokorą czekał na wyrok, który mógł być tylko jeden.
Od początku procesu z premedytacją unikał patrzenia w ich stronę, ale teraz nie mógł się powstrzymać. Kątem oka zerknął na Irinę, która mimo, że jak zwykle kurczowo ściskała dłoń siedzącego obok niej Nicolasa, tego dnia trzymała się dzielenie i nie uroniła jeszcze ani jednej łzy, nawet wtedy, gdy strażnicy więzienni wprowadzali go na salę jak najgorszego przestępcę, skutego kajdanami, połączonymi grubym łańcuchem, pobrzękującym złowrogo przy najmniejszym ruchu. Wydawała się być bardziej niż on sam spięta oczekiwaniem na rozstrzygnięcie sprawy. Kiedy wyczuła na sobie jego spojrzenie, jej wargi poruszyły się bezgłośnie, ale wtedy natychmiast odwrócił wzrok, zaciskając nerwowo szczęki.
– …uznaje za winnego i skazuje go na karę pięciu lat bezwzględnego pozbawienia wolności… – odczytał surowym tonem, sędziwy mężczyzna, zasiadający za stołem sędziowskim.
Ze świstem wypuścił powietrze z płuc, dopiero teraz uświadamiając sobie, że przez kilkanaście sekund wstrzymywał oddech. Widział jak jego matka przymknęła powieki i zrobiła kilka głębokich wdechów. W tym samym momencie usłyszał rumor za plecami. Odruchowo zerknął za siebie przez ramię i serce momentalnie podeszło mu do gardła. Obok ulgi, że sprawa wreszcie została zakończona, pojawiło się uczucie niepokoju i strachu o Irinę, która zatoczyła się nagle, jakby grunt usunął się jej właśnie spod nóg, wpadając wprost w silne ramiona Nicolasa. Jej twarz w jednej chwili stała się blada jak kreda. Sędzia przerwał odczytywanie wyroku, spoglądając wymownie w ich stronę znad okularów, które zsunęły się mu na sam czubek nosa. Gdy Nicolas kiwnął głową, dając mu znać, że wszystko jest pod kontrolą, wrócił do przerwanej czynności, a Irina złapała się za serce, łapczywie nabierając powietrza w płuca.
– Przepraszam – wyszeptał w jej stronę bezgłośnie po czym wrócił spojrzeniem do surowego oblicza sędziego, akurat w momencie, gdy ten uderzał młotkiem w stół, zamykając rozprawę.
– Chcę z nim porozmawiać – powiedziała cicho Irina, wstając ze swojego miejsca i podchodząc do strażników, którzy zdążyli już go zakuć w kajdany. – Dajcie nam chwilę – poprosiła, spoglądając na mężczyzn błagalnie. Jeden z nich odwrócił się w stronę sędziego, a gdy ten skinął głową z aprobatą, obaj odsunęli się o krok w tył, dając im odrobinę przestrzeni. – Będę na ciebie czekać – wyszeptała, ujmując jego pokrytą kilkudniowym zarostem twarz w swoje dłonie i całując go grzecznie w kącik ust.
– Nie, nie będziesz czekać – odparł stanowczo, chwytając ją za nadgarstki dłońmi skutymi w kajdany i odsuwając je od siebie. – Nie mogę tego od ciebie wymagać dlatego będziesz żyć, jakbyś nigdy mnie nie znała i będziesz szczęśliwa.
– Tomas – jęknęła, ale wtedy podeszła do nich jego matka i mocno przytuliła go do siebie.
– Będzie dobrze, mamo. Wyjdę nim się obejrzysz – dodał, uśmiechając się blado, po czym przeniósł spojrzenie na Nicolasa. Podał mu dłoń, a gdy Barosso zamknął go w niedźwiedzim uścisku, wyszeptał mu do ucha tak, że nikt inny nie mógł tego słyszeć: – Opiekuj się nią i nie pozwól, by włos spadł jej z głowy…

– Musisz wszędzie łazić z tym aparatem i bez przerwy robić mi zdjęcia bez uprzedzenia? – spytała z wyrzutem, niespełna siedemnastoletnia wówczas Irina, krzyżując dłonie na piersiach i spoglądając na niego z naburmuszoną miną, gdy jej uwagę kolejny raz, kiedy najmniej się tego spodziewała, zwrócił dźwięk spustu migawki połączony z błyskiem fleszu aparatu.
– Najlepsze zdjęcia to te, zrobione z zaskoczenia, kiedy obiekt nie wie, że jest fotografowany.
– Obiekt? – zagadnęła, wymownie unosząc brew.
– Modelka – poprawił się szybko, przypatrując się jej z łobuzerskim błyskiem w oku i zawadiackim uśmieszkiem na ustach.
– A od kiedy ty jesteś takim znawcą? – spytała rozbawiona, uporczywie wpatrując się w jego przystojną twarz.
Wzruszył nonszalancko ramionami i uśmiechnął się lekko. Irina ujęła jego policzek w szczupłą dłoń i kciukiem delikatnie przesunęła po uroczym dołeczku, który pojawiał się zawsze wraz z uśmiechem Tomasa.
– Matka mówi, że mam talent i powinienem realizować swoje pasje.
– Twoja matka znalazła niezły sposób na to, byś trzymał ręce z daleka od mnie – odparła Irina, popychając go lekko na maskę samochodu, o którą przed chwilą sama się opierała i przywierając do niego swoim drobnym ciałem. – Wierzę, że kiedyś będziesz światowej sławy fotografem, ale na razie wolałabym, żeby twoje wspaniałe dłonie, z czułością i delikatnością z jaką obchodzą się z tym sprzętem, zajęły się twoją stęsknioną, spragnioną, cholernie napaloną dziewczyną – wymruczała w jego usta, oplatając się w pasie jego silnymi ramionami.
– Ale czy to nie jest wspaniałe, że mogę w ten sposób zatrzymać na zawsze wszystkie ulotne i niepowtarzalne chwile?
Irina przewróciła oczami z irytacją i pokręciła głową z niedowierzaniem, po chwili uśmiechając się wesoło i kradnąc mu całusa.
– Kocham cię, wiesz? – zagadnęła, błyszczącym spojrzeniem omiatając jego twarz i zatrzymując je na jego cudownie tęczówkach, w których wyraźnie widziała swoje odbicie. – Za pasję i zaangażowanie, z jakimi oddajesz się temu, co akurat robisz…

Powinnam cię udusić, wiesz?

Za ostatnie zakupy

Raul dorwał wczoraj pudełko z bielizną, którą kupiłyśmy na noc poślubną i męczył mnie przez cały wieczór bym się zlitowała i przynajmniej się mu w niej pokazała….

Wiadomo było, że na oglądaniu się nie skończy i w rezultacie nie dał mi spać do białego świtu….

Mam dzisiaj spotkanie z sprawie kawiarni, a jestem obolała, nieprzytomna i śmieję się jak psychopatka sama do siebie. Nie wiem czy on mi się kiedykolwiek znudzi…

Co?

I?

A z kim?

Tommy …. No tak…. Ale chwila! Co wy robicie rano razem w samochodzie, co?

Sąsiadami…. Chyba z drugiej połowy łóżka …

Okeeeey…. Ja chyba nie chcę wiedzieć, co wy robiliście i co robicie

Nie spiesz się

Tylko nie rozwalcie auta i nie poobijajcie się za bardzo. A! I proponuję jednak wypróbować tylne siedzenia, są zdecydowanie wygodniejsze!

Maggie · Wysłany: 20:55:16 05-12-15 Temat postu:

Dawno mnie tutaj nie było, przepraszam i już komentuję

Tomas nie miał lekko, to na pewno. I widać, że nawet teraz przeszłość nie daje mu o sobie zapomnieć. Wspomnienia dopadają go na każdym kroku. Ale z drugiej strony ma obok siebie śliczną sąsiadkę, która na pewno pozwoli mu zapomnieć o Irinie, Nicolasie, więzieniu i w ogóle o starym życiu

Lily jest niesamowita, uśmiałam się z tej rozmowy telefonicznej. I to stwierdzenie, że nie wie, czy Raul jej się kiedykolwiek znudzi... No cóż - prawdziwa miłość, co tu więcej mówić.
A tymczasem Corrie czuje jakieś dziwne przyciąganie do Tomasa...
Czekam na ciąg dalszy i pozdrawiam!

PS. Mam nadzieję, że Was dziewczyny tez nie dopadł ten brak weny, bo ostatni rozdział widze już dawno dodany. Odezwijcie się!

Eillen · Wysłany: 21:42:58 05-12-15 Temat postu:

Madziu

Jak miło Cię widzieć

Super, że wpadłaś, bo już myślałyśmy, że nikt tu nie zagląda i nie ma ochoty czytać - no i stąd też nie wstawiałyśmy kolejnych rozdziałów, bo uznałyśmy, że wstawienie rozdziału pod rozdziałem nie ma sensu. Mamy w zanadrzu jakiś tam zapasik, więc jeśli tylko nadal ktoś będzie chciał czytać, to myślę, że będziemy wstawiać kolejne rozdziały

Stokrotka* · Wysłany: 21:49:26 05-12-15 Temat postu:

O!!! Jak to tak! W takim razie to i ja zabieram się za nadrabianie, bo ze wstydem muszę przyznać, że się opuściłam

Maggie · Wysłany: 22:08:34 05-12-15 Temat postu:

Ja ostatnio nie miałam czasu, dopiero w ten weekend udało mi się zabrać i wszystkie zaległości nadrobić, niestety z pisaniem moich opowiadań mam jeszcze mały zastój ale mam nadzieję, że od teraz ruszę pełną parę i będę dawać rozdziały w miarę regularnie no i że uda mi się czytać na bieżąco

Eillen · Wysłany: 22:36:38 05-12-15 Temat postu:

Natuś

Fajnie, że jesteś

Madziu ja zawsze czekam na rozdziały w Twoich produkcjach z utęsknieniem więc mam nadzieję, że wkrótce coś u Ciebie ruszy

Aberracja · Wysłany: 0:28:50 06-12-15 Temat postu:

Ale wstyd. Nie mogę uwierzyć, że ja tego nie skomentowałam od razu po przeczytaniu O.o.
Mój biedny, słodki Tommy <3.
Przeszłość nie daje mu tak łatwo o sobie zapomnieć i obawiam się, że to wszystko jeszcze do niego powróci i to nie raz... i niekoniecznie we śnie.
Naprawdę nie dziwię się Corrie, że miękną jej kolana. Ja niestety nie mam takiego sąsiada jak ona, więc niech lepiej się cieszy z tego co ma!

Bardzo podobają mi się te drobne utarczki słowne Tomasa i Corrie, a Lily i Raul to cudowna para - tak miło się czyta o wielkich uczuciach

No cóż. Jestem zachwycona i czekam na więcej!
Pozdrawiam,
Największa Gapa Na Świecie

Kenaya · Wysłany: 14:06:53 06-12-15 Temat postu:

O matko!

Gęba mi się sama do monitora śmieje, jak widzę, że coś się tu ruszyło i że jednak ktoś nas czyta

Już się bałyśmy, że nie tylko nasze opko, ale całe forum padło na amen, ale na szczęście wszystko wraca do normy

Fajnie, że jesteście dziewczyny i bardzo dziękujemy za komentarze :* Tak jak wspomniała Aga, mamy jeszcze jakiś zapas, więc jeśli nadal macie chęć czytać, to postaramy się coś zdziałać tak szybo jak to możliwe

Eillen · Wysłany: 23:44:32 06-12-15 Temat postu:

"Passion is oxygen of the soul." [Bill Butler]

– Dlaczego siedzisz tu po ciemku? – spytała któregoś dnia po powrocie z pracy. Podniósł na nią udręczone spojrzenie i uśmiechnął się krzywo.
– Nigdy nie wyrwę się z tej dziury – westchnął. – Moje prace są do niczego – mruknął, przesuwając dłońmi po twarzy i odchylając się wygodnie na oparcie kanapy, utkwił wzrok w suficie.
– Kochanie… To, że nie udało się teraz, nie oznacza, że nie uda się nigdy – powiedziała z pełnym przekonaniem, siadając obok niego i kładąc dłoń na jego kolanie. – Możesz wykuć na blachę teorię, zdobyć dyplom, z którego będzie wynikało, że jesteś zawodowcem, ale nie to jest najważniejsze – zawiesiła na chwilę głos, a kiedy spojrzał na nią zaciekawiony, dodała: – Najważniejsza jest twoja dusza, Tomas. Niezależnie od tego, jak wiele wiesz, wszystko co tak naprawdę możesz dać innym, to ty sam. Twoje zdjęcia są odzwierciedleniem twojej duszy, tego co nosisz w sercu i to jest talent, którego nikt ci nie odbierze. Prawdziwa magia pochodzi z serca i wyjątkowego postrzegania świata. Z tym trzeba się urodzić, Tomas i nie wolno ci tego zmarnować…

„Popatrz i pomyśl zanim otworzysz migawkę. Serce i umysł to prawdziwy obiektyw aparatu”

„Światło tworzy fotografię. Przytul światło. Podziwiaj je. Kochaj je. Ale przede wszystkim poznaj je. To klucz do fotografii” – George Eastman.

„W odpowiednim świetle, w odpowiednim czasie, wszystko jest niezwykłe.”*

_____________
* Aaron Rose

Aberracja · Wysłany: 16:10:15 07-12-15 Temat postu:

Jak miło, że dodałyście ciąg dalszy. Myślę sobie, że takie stare aparaty fotograficzne rzeczywiście mają swój urok i faktycznie dużo trudniej było zrobić zdjęcie naprawdę dobrej jakości. Fajnie, że Tomasz, poza ładnym opakowaniem, kryje w sobie takie pasje, jakieś wartości...
Corrie chyba nie jest zachwycona ostatnim obrazkiem... Nie mogę się doczekać co wymysliłyšcie dalej!
Czekam ma więcej, bo tak przyjemnie się Was czyta, że mogłabym to robić jeszcze i jeszcze.
Pozdrawiam!

Kenaya · Wysłany: 23:28:03 08-12-15 Temat postu:

Madziu, w imieniu swoim i Agi ślicznie dziękuję Ci za te kilka miłych słów i cieszymy się, że wciąż masz ochotę nas czytać

Tomas to jak na razie zyskuje w Waszych oczach, ale czy tak zostanie to się jeszcze okaże

A co do Twoich spostrzeżeń to mogę tylko napisać tyle, że właściwie nic nie mogę napisać

Nie chcę zdradzić zbyt wiele i popsuć zabawy, a o tym co wymyśliłyśmy dalej przekonasz się po prostu w kolejnych rozdziałach, które mam nadzieję, będziemy wrzucać częściej, tym bardziej, że zrobił się jakiś ruch na forum, a co za tym idzie w naszym temacie również

Sobrev · Wysłany: 0:01:02 14-12-15 Temat postu:

Po tygodniach wymigiwania się wreszcie wzięłam się w ten niedzielny wieczór a właściwie noc za przeczytanie waszego dzieła. Madziu, Ago, Ago Madziu nie będę słodziła wam, jakie cudowne jaki macie wielki talent bo oczywistych oczywistości się nie mówi przejdę więc do sedna sprawy.
Tomas widać, że facet się stara chcę zerwać z przeszłością, która zapewne nie była usłana różami, lecz wyboista i pełna kolców i wcale się nie dziwię, że chcę uciec z małego miasteczka, które z takową przeszłością się wiążę. I kiedy wyobrażę go sobie idącego w deszczu poboczem drogi to żal ściska moje serduszko.
Corrnie. facet po drugiej stronie słuchawki powinien dostać po twarzy (nie będę używała wulgaryzmów) żal mi i jej bo przez jakiegoś kretyna który nie umie zachować się na drodze całe jej życie stanęło pod jednym wielkim znakiem zapytania. Po cichutku liczę że kiedyś wróci do tańca

Raul facet, którego zdecydowanie można polubić od pierwszego dowcipu a do tego ma ładną buźkę, więc czegóż trzeba więcej. Tomas bohaterze raz drugi masz racje, po co czekać na ratunek skoro samemu można się uratować. I piękną dziewczynę. Do zalet koniecznie trzeba dodać zaradność 
Raul trener możemy to nazwać małej ligi w piłkę nożną, kochający muzykę no i zajęty. Ale czemuż się dziwić skoro jest uroczy.
Czytając opis tańca Corrnie żałuje, że ja nie umiem tak tańczyć kompletnie się zatracić. Mieć jakąś pasje no ale wracając do tekstu a nie moich prywatnych wynaturzeń. Lubię duet Corrnie i Tomas te ich ciągłe przekomarzania się, dogadywanie no i chemia, którą nosem gdzieś wyczuwam mówi mi że ich nie da się nie lubić. Z innych światów jednak coś ich łączy. Jak wpadnę, co to jest to wam napiszę
Sądzę że jak Raul kocha Lily to pewnie by się zgodził
Po drodze zgubiłam gdzieś szczękę. Tomas, matka pielęgniarka, Nik Irina wiesz na początku myślałam że to zbieg okoliczności jego imię a tutaj taka niespodzianka jestem tak pozytywnie zaskoczona że zaniemówiłam z wrażenie. Tego to się nie spodziewałam. Pozwólcie więc że zakończę swój wywód lecz melduje iż następne odcinki również przeczytałam i jestem równie mocno zachwycona i równie mocno czekam na następny rozdział.
Pozdrawiam was obie cieplutko

Maggie · Wysłany: 21:57:30 14-12-15 Temat postu:

"Tomas zawsze uważał, że są dobre dla bezmyślnych „pstrykaczy”, mających w zwyczaju fotografować bez zastanowienia wszystko co popadanie. "

Amen!

W dzisiejszych czasach każdy kto ma lustrzankę, program do obrabiania zdjęć i cyka fotki na prawo i lewo na wakacjach nad morzem uważa się za Bóg wie jakiego fotografa.

Uwielbiam Adama, ale to żadna nowość. Ma jakąś taką... lekkość. łatwo przychodzi mu nawiązywanie nowych kontaktów, nie da się go nie lubić! No i przy tym troszczy się o Corrie.
I znów ta blondi... Może wypadło mi z głowy, ale czy było powiedziane kim ona jest? Bo pamiętam jak Tom z nią rozmawiał, ale akurat tego szczegółu nie

Czekam na ciąg dalszy i wieczór filmowy u Corrie!

Kenaya · Wysłany: 22:09:58 14-12-15 Temat postu:

Doma, miło nam Cię gościć w naszych skromnych progach

I ślicznie dziękujemy za komentarz, fajnie, że znalazłaś chwilę by do nas zajrzeć

Cieszymy się bardzo, że zarówno historia jak i sami bohaterowie wzbudzili w ten czy w inny sposób, Twoją sympatię, a jeszcze bardziej cieszy nas, że udało nam się zaskoczyć, bo pewnie nie Ty jedna nie spodziewałaś się, że nasz Tomas to właśnie TEN Tomas

Mam nadzieję, że sprostamy wyzwaniu i nadal uda nam się zaskakiwać i zaciekawić Was na tyle, byście z chęcią tu wracały

No i co tu dużo pisać, zapraszamy na dalszy ciąg, który zapewne już niebawem

EDIT:
Madziu, fajnie, że jesteś

I masz całkowitą rację z tym fotografowaniem

Prawdziwy talent objawia się wtedy za pomocą niewielkich zasobów można zrobić coś naprawdę fantastycznego

Haha.... cieszę się, że Adam nadal jest taki jaki miał być i nie traci swojej przyjacielskiej natury

A blondi.... nic Cię nie ominęło, Madziu, bo rzeczywiście nigdzie nie było napisane kim ona jest

Dzięki raz jeszcze dziewczyny za komentarze :*

Sobrev · Wysłany: 23:28:34 14-12-15 Temat postu:

Kiedy sobie uświadomiłam że Tomas to ten Tomas byłam w szoku. Nie spodziewałam się tego więc wielki plus.

Madziu Zmieniłaś może mejla? Bo właśnie wysłałam do Ciebie wiadomość i mi odrzuciło

Mogłabym ładnie prosić o niego mam krótkie pytanko.