Telenowele

BlackFalcon · Wysłany: 18:12:23 18-06-08 Temat postu:

Bede uparta

.

-------------------------------------------------------

Odcinek 37

Kiedy wszedł do tego czegoś, co miało być jego domem, zastał Andreę rozmawiającą z Raulem o ich ślubie. Na jego widok oboje zamilkli, przerażeni wyglądem Juana.

- Co ci się stało?! - pierwsza odzyskała głos jego siostra.

- Nic takiego, proszę pani - mruknął Juan. - Musimy porozmawiać, proszę o spotkanie w moim pokoju.

Raul obserwował zdumiony tą rozmowę, ale zaraz usłyszał od Andrei:

- Nie martw się, kochanie, zaraz wracam, nasz szofer ma do mnie jakąś sprawę.

Pocałowała go namiętnie, nie bacząc, że Juan odwrócił wzrok, zniesmaczony. Za moment siedział na łóżku, na próżno prosząc siostrę, by usiadła obok niego.

- Jeśli naprawdę chce pani wiedzieć, to mnie pobito, kiedy opłakiwałem w podrzędnej knajpce stratę siostry. Zawieźli mnie do szpitala, na szczęście nic mi się nie stało. W szpitalu spotkałem nie kogo innego, a Carlosa Santa Marię, czuwającego przy Sonyi, która spadła ze schodów i straciła dziecko. Opowiedziałem mu wszystko o pani, a on w odpowiedzi dał mi list.

- Wszystko? - Andrea jeszcze nigdy nie wyglądała na tak wściekłą. - To znaczy co?

- Wszystko tym, czego się tutaj dowiedziałem, o pani pochodzeniu, o jego córce będącej naprawdę córką jego śmiertelnego wroga, o pani ślubie, chciałem, żeby panią przed tym powstrzymał - Juan nadal nie mógł wybaczyć siostrze poprzedniego traktowania, dlatego mówił jej przez "pani", a ona była do tego stopnia na niego wściekła, że podjęła tą grę bez zmrużenia oka.

- Daj mi ten list - odparła ona.

Otrzymała go, po czym nachyliła nad Juanem.

- A teraz coś ci powiem, szoferze. Przestań się wtrącać w moje sprawy! - po czym z całej siły uderzyła go w twarz. Juan ani drgnął, czekał tylko na reakcję siostry na słowa Santa Marii. Liczył, że może ten list ją przekona, choć jak dotąd nie zauważył u niej żadnej reakcji na wiadomość, z kim się spotkał.

Otworzyła list i czytała, nadal na stojąco. Poznała to wyraźne, eleganckie pismo, które tak jej spodobało, gdy czytała jego powieść. Powieść Santa Marii...tak dawno temu.

"Szanowna Pani Orta!

A może raczej powinien powiedzieć "pani Monteverde"? W końcu jest pani nią po ojcu, a jeśli nawet jeszcze nie, to będzie nią pani po ślubie z Raulem. Chciałbym podziękować za to, że wiedząc o pochodzeniu mojej córki, Sonyi, ukryła pani ten fakt przede mną, licząc na to, iż dowiem się o tym kiedyś przez przypadek i sprawi mi to ból. Ale muszę panią rozczarować, bowiem znam ten fakt już od dawna, to nawet pomogło mi się zbliżyć do córki i mam w niej w tej chwili jedynego przyjaciela na świecie. Owszem, być może kiedyś była fałszywa, ale to się zmieniło i nie sądzę, by teraz ode mnie odeszła, gdy będę jej potrzebował. Ale cóż moje sprawy mogą obchodzić panią, skoro potrafiła mnie pani opuścić z powodu tego, co powiedział pani mój brat? Nie wierząc we mnie, nie pytając, czy to prawda, od razu sądząc, że Felipe powiedział prawdę i że ukradłem, że zabiłem? Uwierzyła pani jemu, nie mnie, chociaż podobno kochała mnie pani z całej duszy! Ale powiem coś pani, choć choroba odebrała mi mowę - zaczynam chodzić i zamierzam zrobić porządek z moim życiem. Jeśli chce pani wiedzieć, czy jestem winien, odpowiem - tak! Jestem winien wszystkich stawianych mi zarzutów! A teraz żegnam panią ozięble - i proszę zająć się bratem, bo może go pani stracić w jakiejś bójce, kiedy z rozpaczy się upije - jak dziś!"

Na tym list się kończył. Nadal bez śladu uczuć rzuciła papier w stronę Juana i powiedziała:

- Zniszcz to. A jeśli chodzi o odpowiedź, to nie musisz mu żadnej zanosić. Sama do niego pójdę i powiem mu, co tym myślę! - i wyszła z pokoju Juana.

Raul czekał, zniecierpliwiony i trochę wystraszony, ale Andrea już od wejścia pogładziła go po policzku ze słowami:

- Nie martw się, nasz szofer przyniósł mi tylko list od tego nędznika, który zarzucał naszemu ojcu gwałt na jego siostrze. Santa Maria mnie obraził i zamierzam do niego pójść, aby raz na zawsze powiedzieć mu, co o nim sądzę.

- Pójdziesz do niego do domu? - Raul poczuł skurcz serca.

- Nie, nie kochanie, do szpitala. Już mówię, co się wydarzyło.

Opowiedziała mu to, czego dowiedziała się od Juana.

- Mam prośbę - czy mógłbyś pójść ze mną? Potrzebuję cię u mego boku, chcę udowodnić temu...Santa Marii, że nie jestem sama i że mam kogoś, kogo kocham i kto kocha mnie.

- Andreo...Dlaczego tak o nim mówisz? Przecież oboje wiemy, że kochasz nadal jego.

- Nie, Raul...Kocham ciebie i mam pomysł. Chodźmy do mojego pokoju, udowodnię ci to.

Jakżeby mógł odmówić tak pięknej dziewczynie, tym bardziej, że odkąd Gregorio dowiedział się, że ma w domu swoją własną córkę, wydawał majątek na ubrania i perfumy, o jakich dawniej tylko mogła marzyć. Raul po prostu poszedł za sercem, nie mógł oprzeć się tej, o której tak długo marzył.

Na drugi dzień Bolivares uznał, że skoro Carlos i tak cały dzień przesiaduje w szpitalu, to może ćwiczyć pod jego okiem swoje nogi. Santa Maria chętnie się zgodził i pod opieką lekarza, ewentualnie pielęgniarki, gdy Victor nie miał czasu, starał się krok za krokiem przemierzać korytarze szpitalne. Raz pod nieobecność męża Viviana próbowała wejść do córki i z nią porozmawiać, ale Sonya po prostu ją wyrzuciła, Felipe postanowił nie ryzykować i zaczekać, aż bratanica się nieco uspokoi, toteż w ogóle do niej nie wchodził.

Nadeszła właśnie taka chwila, gdy Victor musiał na moment udać się do pewnego pacjenta, który przyjmował zalecenia tylko od Bolivaresa. Innych lekarzy nie cenił. Santa Maria powoli stawiał kroki, pielęgniarka czuwała gotowa pomóc mu, gdyby stracił równowagę.

- Idzie panu coraz lepiej - pochwaliła go kobieta, z zachwytem patrząc, jak wraca do sił.

Istotnie, kroki były coraz pewniejsze i coraz dalej mógł dojść bez niczyjej pomocy. Dotarł do okna i obrócił się, by zawrócić w stronę, skąd wyruszył. Nagle zamarł w miejscu. Przed nim stała piękna, pewna siebie kobieta, ubrana w najmodniejsze ubranie, jedno z najdroższych w Meksyku. Umalowana, śliczna, słodka...z ogniem w oczach.

- Witaj, Carlosie Santa Maria! - powitała go Andrea Orta. - Widzę, że świetnie sobie radzisz!

- Wynoś się...- ćwiczył nie tylko nogi, również mowę, istniała spora szansa, że niedługo całkowicie wyzdrowieje.

- Najpierw musimy porozmawiać. Dostałam list i nie zamierzam nie reagować. Chcę tylko powiedzieć, iż cieszę się, że skończyłam znajomość z panem - jakaż byłam ślepa, kochając złodzieja i mordercę!

- Nie kochałaś...nigdy...ty...nie umiesz kochać!

- Umiem kochać, udowodnię panu, jak bardzo! Umiem kochać nie tylko duszą, ale i ciałem, czego dowiedział się Raul Monteverde podczas naszych upojnych nocy!

- A więc już z nim spałaś...Jesteś zwykłą dziwką.

Zamachnęła się, by go spoliczkować, ale nie zdążyła. Złapał ją za rękę i wycedził:

- Jestem chory...ale...nie bezsilny...Zapłacicie mi wszyscy...za nienawiść...za pogardę...za poniżenia...

A potem puścił, jakby z obrzydzeniem.

- A cóż ty możesz, nawet mówić nie umiesz, jak inni ludzie! Nie potrafisz chodzić, mówić, czym ty w ogóle jesteś, Quasimodo?!

Jakby mocą jej przekleństw, nogi Santa Marii ugięły się pod nim, wycieńczone długimi ćwiczeniami. Tak bardzo chciał wrócić do zdrowia, że przesadzał, że czasami chodził o kilkadziesiąt minut za dużo, póki Victor go nie powstrzymał.

Za wszelką cenę starał się nie upaść, a jeśli już musiałby to zrobić, to, na Boga, nie przy niej, nie przy tej...Ale na nic zdały się jego modlitwy, Bóg nie chciał go wysłuchać i Carlos Santa Maria byłby upadł, gdyby...nie wpadł prosto w ramiona Andrei, która instynktownie go złapała.

Podniósł głowę, zły na siebie o własną słabość i to przy niej, równocześnie zaskoczony, że nie pozwoliła mu upaść. Za moment stał już prosto, nadal na nią patrząc bez słowa. Spojrzał jej w oczy, jakby chciał zajrzeć w głąb duszy, dowiedzieć się, czy tam, w środku, jest tak podła, jak na zewnątrz.

- Andreo...- głos odmówił mu posłuszeństwa, odezwał się z chrypką. Po czym umilkł, jakby bał się powiedzieć cokolwiek więcej. Ona stała bez ruchu, nie dając po sobie poznać, czy to, co się przed chwilą stało, wywarło na niej jakiekolwiek wrażenie. Nie dając poznać tego, co poczuła, gdy przez moment opierał się na niej, tak bardzo bezbronny, tak bardzo potrzebujący opieki, troski...kiedy tak bardzo czuła ciepło jego ciała, kiedy tak bardzo pragnęła przytulić go i już nigdy nie puścić...

- Andreo ...- zdołał jeszcze powtórzyć, zanim nie mógł już wykrztusić ani słowa. Pochylił się ku niej i pocałował ją w usta, wpierw delikatnie, potem z coraz bardziej rosnącym uczuciem. Objęła go mocno i oddała pocałunek, tak samo gorący i namiętny, jak jego.

Raul miał wyrzuty sumienia, że odmówił Andrei pójścia z nią do szpitala. Uważał, że powinna to załatwić sama, zmierzyć się z Carlosem i albo wszystko sobie wyjaśnić - choć nie ukrywał przed samym sobą, że bardzo by wtedy cierpiał - albo raz na zawsze zapomnieć o Santa Marii. Ale skoro rano tak go prosiła, to teraz wsiadł w samochód i przyjechał do szpitala, licząc, że zrobi jej miłą niespodziankę. Wszedł właśnie do środka i stanął na korytarzu w tej samej chwili, gdy jego ukochana i Carlos Santa Maria całowali się bez tchu.

Koniec odcinka 37

Bloody · Wysłany: 14:00:43 20-06-08 Temat postu:

Nie zostało mi dużo do końca, ale jutro wyjeżdzam zbierać truskawki. Zanim wrócę pewnie wstawisz wiele nowych odcinków i minie dużo czasu zanim wreszcie Ci to skomentuję, więc postanowiłam teraz skomentować to, co przeczytałam.

Zastanawia mnie zachowanie Andrei. Zmieniła swój charakter o 180 stopni. Ja myślę, że ona nadal kocha Carlosa i coś kombinuje. Być może za pomocą majątku Monteverde chce się zemścić na Vivianie i Felipe?
Carlos zaczął chodzić, co mnie bardzo cieszy:D
Sonya zmieniła swój charakter, co również mi się podoba. Akurat skończyłam na tym momencie, w którym Viviana zrzuciła ją ze schodów. Mam nadzieję, że nic jej się nie stanie, ale dziecko pewnie straci:/
Viviana i Felipe nadal zachowują się tragicznie. Ta pierwsza już przechodzi samą siebie. Czasem zachowuje się tak nienormalnie, że aż mnie śmieszy. Trzeba zamknąć ją w wariatkowie;]
Bardzo spodobał mi się nowy wątek z Antonio i Luisem. Ten drugi jest moim zdaniem najfajniejszą i najmądrzejszą (!) postacią, chociaż najmłodszą;] Scenka, w której odwiedził Carlosa była po prostu boska. Można było wpaść w kompleksy - taki mały, a taki mądry.
Ja myślę, że Carlos jest niewinny. Zabójstwo Jessici w ogóle do niego nie pasuje. Mnie zastanawia to, że w którymś momencie było, iż Felipe przyszedł potem do gabinetu i zobaczył zrozpaczonego Carlosa, a było już wtedy po wypadku. Czyżby był w to zamieszany? Bardzo prawdopodobne;]

BlackFalcon · Wysłany: 21:17:17 20-06-08 Temat postu:

monioula · Wysłany: 10:47:01 22-06-08 Temat postu:

Ale się porobiło! Zacznę od końca: ciekawe, czy Carlos mimo wszystko zgodzi się pomóc!
A teraz ogólnie

Czarne charakterki nazywaliście w komentarzach spółką V&F&S. W pewnym momencie Sonya rzeczywiście zaczęła mnie denerwować, ale kiedy straciła dziecko i uległa zmianie, zyskała w moich oczach. Wiedziałam, że nie jest taka zła

No i do tego jest przyrodnią siostrą Andrei, która denerwowała mnie przez ostatnie odcinki. Ta zmiana nie była korzystna, broń Boże!
Pocałunek AyC, na który zjawił się Raul. To naprawdę jest rasowa telenowela, wszystko pomieszane z poplątanym, ale to lubię

No i ta przeszłość Carlosa mnie przeraziła. Ty to masz pomysły

Uwielbiam Twoje telki.
Odcinek 16 i bodajże 2 późniejsze boskie. Miałam mokre oczy od łez, kiedy Carlos borykał się ze... śmiercią. Cudne dzieło. Niebawem nadrobię zaległości w innych Twoich

Pozdrawiam ;*

BlackFalcon · Wysłany: 13:10:34 22-06-08 Temat postu:

Lilijka · Wysłany: 13:35:20 25-06-08 Temat postu:

Z tego, co przeczytałam przelotem, styl jest bardzo ładny, a odcinki ciekawe

hmm, nie wiem czy jestem w stanie tyle nadrobić, może mogłabym prosić o drobne streszczenie?

BlackFalcon · Wysłany: 20:02:17 25-06-08 Temat postu:

cris · Wysłany: 23:44:18 25-06-08 Temat postu:

Wow ale tajemnicze zakończenie. Nie wiem, ale jakoś mi sie zdaje, że mały Luisek to synek Carlosa:))) No i podtrzymuję opinię o Sonyi po tej rewelacyjnej metamorfozie to chyba moja ulubiona postać

Pozdrawiam!

monioula · Wysłany: 12:25:33 26-06-08 Temat postu:

A ja zawsze w nią wierzyłam! Teraz to naprawdę pozytywna postać, trochę nierozgarnięta, w zdenerwowaniu wykrzyczała matce tajemnicę, ale i tak ją lubię.
Luis synem Carlosa? Nie brałam tego pod uwagę, ale skoro opowiadanie pisze BlackFalcon, to możemy się spodziewać wszystkiego.
Rzeczywiście dużo rzeczy się miesza. Dziecko Carlosa i Jessici... i jej śmierć. On na pewno za nią nie stał.

BlackFalcon · Wysłany: 13:20:33 26-06-08 Temat postu:

Specjalne pozdrowienia dla moich Czytelnikow, w szczegolnosci tych, ktorzy komentuja

).

Lilly_Rose · Wysłany: 17:36:57 26-06-08 Temat postu:

Znów miałam zaległości, ale to prze mój wyjazd, teraz już wróciłam i postaram się być na bieżąco.

Odcinki super, dużo sie wydarzyło.
No przede wszystkim ślub Andrei i raula...Sądziłam że ona jednak sie opamięta...przecież kocha Carlosa...I ten pocałunek w szpitalu!
Oboje sie kochają, a ona wyszła za innego, bez miłości

Bo domyślam się że nie kocha Raula.

Cieszę sie bardzo że Carlos wraca do zdrowia, ze już mówi i może chodzić.
No i zostaje jeszcze sprawa De la Vegów... Według mnie Carlos nie miał nic wspólnego ze śmiercią Jessicy, przecież on jest dobry.
Dobrze, ze Luis wrócił do zdrowia, dzięki pomocy Carlosa. I czyżby on był synkiem Carlosa?

To bardzo możliwe.
No i Filipe ciężko ranny przez Juana... Nigdy nie darzyłam Filipe sympatią, ale nie chciałabym żeby umarł...

No ogólnie to tela SUPER!!
i czekam na newika.
Pzdr;*

monioula · Wysłany: 11:55:53 27-06-08 Temat postu:

No, wreszcie mogłam przeczytać

Tyle emocji.... najpierw tę podziękowania dla Carlosa (chociaż coś), Luis dojdzie do siebie...
A ten ślub? Że też akurat trafił do tego kościoła. Ciekawe, jak się poczuła Andrea, bo uczucia Carlosa znamy

Żal mi go. A jeszcze po powrocie do domu czekały go takie wieści.
Felipe postrzelony, ciekawe, czy przeżyje.

BlackFalcon · Wysłany: 19:29:14 27-06-08 Temat postu:

Marisol · Wysłany: 20:39:27 27-06-08 Temat postu:

Opuściłam kilka odcinków, a tu tak się wszystko pozmieniało! Nadrobiłam jednym podejściem.

Przede wszystkim jak mogłaś zrobić z mojego kochanego Juana psychopatę i mordercę?! Składam oficjalny protest!

Andrea zaczyna mnie dobijać. Ta kobieta jest głupia czy nienormalna?
Carlos z litości chce zostać z żoną-ciekawi mnie, kiedy znów będzie chciała go zabić... ;-)