Telenowele

mili~*~ · Wysłany: 17:36:48 08-04-08 Temat postu:

Świetny odcinek

Nie no to jest niezwykłe

To jak opisujesz co czują a cały czas nie zmuszasz się do kilometrowych opisów masz talent poprostu

Carlos jest taki łatwowierny i wszystkim ufa, a oni uważaja go za nudnego kaleke to smutnwe

Ale sam jest zaslepiony powinien przejrzeć na oczy

ps. zapraszam do mnie

w wolnej chwili i pozdrawiam :*

Lilly_Rose · Wysłany: 17:44:01 08-04-08 Temat postu:

Bardzo ciekawy odcinek. Biedny Carlos

Ma okropną żonę i córkę. Ciekawe kim jest ta kobieta co przyszła na końcu?/ Czekam na odcinek.

ginger88 · Wysłany: 21:43:02 08-04-08 Temat postu:

Nie zaglądam zbyt czesto do tego działu, ale teraz oczywiście będę wpadać...
Obsada po prostu boska!

Zaintrygowałaś mnie opisem...a pierwszy odcinek potwierdził tylko, że będzie bardzo, ale to bardzo ciekawie...

Wątek wypadku z "Mariny" wpleciony tutaj - genialny! Oby tak dalej!

BlackFalcon · Wysłany: 10:56:44 09-04-08 Temat postu:

Mam nadzieję, że Was nie zawiodę

. Widzę, że od początku nie lubicie Viviany

. A to dopiero początek...

--------------------------------------------------------------------------

Odcinek 2

Długie, brązowe i kaskadami spadające na ramiona włosy. A do tego te oczy, ogromne, patrzące zielono prosto na Felipe. Tak ufne, lekko przestraszone, ukazujące to, co w duszy. Lekko rozchylone nieświadomie usta, zapraszające do pocałunku. I ten głos, drżący, wywołujący od razu chęć zaopiekowania się właścicielką:

- Ja...przychodzę z ogłoszenia. Nie wiem, czy dobrze trafiłam...

Felipe otrząsnął się z wrażenia, jakie go ogarnęło i odezwał się uprzejmie:

- Tak, zgadza się, to my daliśmy ogłoszenie. Proszę, wejdź, usiądź, zaraz ci opowiem szczegóły.

Dziewczyna weszła, rozglądając się z podziwem po parterze.

- Jaki piękny dom - szepnęła. Potem ostrożnie usiadła naprzeciwko mężczyzny, który zdążył już zająć miejsce przy stoliku.

Gospodarz rozpoczął wprowadzenie:

- Mam na imię Felipe i jestem bratem Carlosa Santa Maria. Jak zapewne wiesz, mój brat, Carlos właśnie, jest niepełnosprawny od dwóch lat. Na zawsze został przykuty do wózka. Opiekujemy się nim, ale on potrzebuje kogoś, kto będzie przy nim wtedy, kiedy my nie będziemy mogli. Stąd nasza oferta w gazecie. Czy masz jakieś doświadczenie w opiece nad chorymi?

- Przez pewien czas pracowałam jako pielęgniarka - wydusiła przybyła. Była wyraźnie onieśmielona człowiekiem, który ją przyjął. Nie spodziewała się takiego domu, takiego bogactwa...i takiego przystojniaka!

- W takim razie świetnie się nadajesz! - Felipe niezauważalnie odetchnął z ulgą. Spadła mu jak z nieba - jednocześnie rozwiąże się problem opieki nad tym idiotą z wózka i on, Felipe, będzie mógł posmakować pocałunków tego zjawiska. Już on wiedział, jak sprawić, by mu uległa. Tym bardziej, że od razu zauważył jej fascynację. - O, dobrze, że jesteś, Viviano - zwrócił się do właśnie wracającej z zakupów żony Carlosa. - Ta pani zgłosiła się z naszego ogłoszenia.

- Tak szybko? - Viviana była przyjemnie zaskoczona. Miała zły humor - w sklepie nie znalazła niczego ciekawego - ale na taką wiadomość nastrój się jej poprawił. Nareszcie ktoś przyszedł w tej sprawie! Wreszcie będzie miała więcej czasu dla siebie! - Pytałeś o referencje?

- Była pielęgniarką, więc świetnie się nadaje.

- Doskonale. Zostałaś przyjęta - powiedziała do dziewczyny wpatrzonej w nią jak w gwiazdę. - Jak masz na imię?

- Andrea...Andrea Orta - odrzekła zapytana.

- Dobrze. Zaprowadzę cię na górę, przedstawię cię mojemu mężowi, a potem zejdziesz na dół, do Clary, ona da ci odpowiednie ubranie i udzieli reszty wskazówek. Zrozumiałaś?

- Tak, proszę pani.

- Chodź ze mną - skinęła łaskawie Viviana.

Obie weszły na górę - dwie kobiety tak od siebie różne - jedna pewna siebie i piękna, druga będąca jednym wielkim strachem, ale posiadająca jakiś cichy urok.

Viviana weszła pierwsza, za nią dreptała Andrea. Carlos coś pisał w notesie, ale na widok żony natychmiast go odłożył. Jego przystojną twarz rozjaśnił ciepły uśmiech.

- Jak się udały zakupy, najdroższa? Widzisz, właśnie zamierzałem stworzyć początek własnej historii, ale nie mam takiego talentu, jak choćby José Camilo Cela. A kim jest ta nieśmiała istota za tobą? - spojrzał na Andreę z uśmiechem.

Zignorowała wypowiedź o próbie napisania własnej powieści przez męża. Cóż ją obchodziła jego pisanina! Niech pisze, co chce, byleby tylko nie nowy testament!

- Kochanie, to jest Andrea. Od dzisiaj dotrzyma ci towarzystwa i będzie się tobą opiekować. Pamiętaj, masz wypełniać każde polecenie Carlosa! - zwróciła się do Andrei. - A teraz idź do Clary i jak skończysz, od razu tutaj wróć!

- Tak, proszę pani - odpowiedziała posłusznie dziewczyna. Zanim wyszła, usłyszała jeszcze zdziwioną wypowiedź człowieka, którym miała się zajmować:

- Dotrzyma mi towarzystwa? Ale...przecież mam was.

- Rozumiesz jednak, skarbie, że nie możemy być przy tobie cały czas. Musisz mieć kogoś, kto będzie przez całą dobę na twoje skinienie. Będzie ci podawał książki i takie tam.

- Nie jestem przecież całkowicie unieruchomiony, mam wózek, a wy doskonale się mną opiekujecie. Naprawdę, nie trzeba było...

- Już dobrze, dobrze, kochanie, nie protestuj - znów to muśnięcie policzka miast pocałunku. - Przyda ci się ktoś do opieki. Wpadnę później - i wyszła.

Clara kończyła instruować dziewczynę.

- Pan Carlos jest bardzo wymagający, jego żona, Viviana, ciągle musiała się nim zajmować. Teraz ty przejmiesz te obowiązki, będziesz spać w pokoju obok, na piętrze. W razie, gdyby pan musiał cię wezwać, w twoim pokoju zainstalowaliśmy odpowiedni dzwonek, ale i tak masz sama sprawdzać, czy nie jesteś potrzebna! Poznasz jeszcze córkę pana, Sonyę. Dla niej też musisz być uprzejma i ją szanować! A teraz idź do siebie i się w to przebierz - rzuciła jej uniform służącej.

Andrea wykonała polecenie, chociaż miała mały kłopot z zawiązaniem fartucha - tak bardzo się bała, że trzęsły się jej ręce. Co prawda Carlos tak miło się do niej uśmiechnął, ale z tego, co już słyszała, wiedziała, że będzie miała ciężką pracę. Owszem, w szpitalu też nie było łatwo, ale teraz czuła, że trafiła na kogoś, kto zauważy każdy jej błąd, kto będzie cały czas ją obserwował, tym bardziej, że - jak usłyszała przed przypadek - w ogóle nie wiedział, że ma przybyć! Pewnie będzie szukał powodu, by ją odprawić! Ale Andrea musi wytrzymać - tak bardzo potrzebowała tej pracy, tak bardzo!

Już przebrana wróciła na piętro i zapukała do drzwi pokoju. Kiedy usłyszała zaproszenie, weszła do środka.

- Pańska żona...pani Viviana prosiła, żebym przyszła jak tylko się przygotuję.

- Dobrze, że już jesteś. Zejdź, proszę, na dół i przynieś mi soku pomarańczowego. Taki dzisiaj gorący dzień.

- Tak, proszę pana.

Po jej wyjściu Carlos pokręcił głową, z uśmiechem myśląc o postępowaniu swojej żony. Tak o niego dbała! Ale też i niepotrzebnie kazała tej dziewczynie przebierać się w strój służącej. Skoro jednak Viviana tak zdecydowała, tak zostanie. Wrócił do pisania.

Viviana zadowolona przeglądała się w lustrze w swoim pokoju, kiedy przyszedł Felipe. Objął ją od tyłu i pocałował w szyję.

- Mmm, cudownie pachniesz. A wydawałaś się taka zdenerwowana, kiedy wróciłaś.

- Bo byłam - poddawała się jego pieszczotom, mrucząc jak kotka. - Ale ta dziewucha poprawiła mi humor. Nareszcie nie będę musiała tak często chodzić na górę. - obróciła się do niego przodem.

- I będziemy mieć więcej czasu dla siebie, tak? - powiedział między jednym pocałunkiem, a drugim.

- Owszem - odrzekła namiętnie. - Więcej czasu tylko dla nas. Zamknij drzwi, Felipe.

Odsunął się od niej tylko na moment, by uczynić to, o co poprosiła, a potem znów wrócił do niej, do jej ciała. Powoli zdjął z niej sukienkę i położył Vivianę na łóżku. Zaczął ją pieścić, a jego podniecenie rosło z każdym jej jękiem.

Andrea Orta przygotowała już sok i mijała pierwszy pokój na piętrze, idąc z powrotem do Carlosa, kiedy wydawało jej się, że coś usłyszała. Zatrzymała się na moment, wydawało jej się, że ktoś jęczał, ale nie był to jęk bólu, a czegoś innego...Jakby...rozkoszy? Potrząsnęła głową. Nie, to niemożliwe. Z tego, co wiedziała, tutaj był pokój pani Viviany, a przecież jej mąż jest u siebie, zresztą w jego stanie chyba...

Dźwięk powtórzył się. Był przytłumiony, dużo cichszy od poprzedniego, ale nadal słyszalny. A jeśli tam coś się stało? Może jednak pani Viviana potrzebuje pomocy? Może powinna tam zajrzeć?

Koniec odcinka 2

mili~*~ · Wysłany: 18:17:17 09-04-08 Temat postu:

Świetny odcinek

I jaka końcówka

Ciekawe czy Andrea przyłapie ta parkę

No i strasznie nie lubię Viviany

jest beznadziejna

Lilly_Rose · Wysłany: 18:39:29 09-04-08 Temat postu:

Świetny odcinek

Polubiłam Andreę, wydaje się że jest miła i będzie dobra dla Carlosa.
A Viviana rzeczywiście jest okropna

Świetna końcówka,
Ciekawe czy Andrea ich przyłapie??

ginger88 · Wysłany: 18:58:44 09-04-08 Temat postu:

Drugi odcinek tak samo dobry jak pierwszy!
Świetne opisy - masz do tego talent

Moim zdaniem doskonała obsada ról - czytając odcinek po prostu mam przed oczami daną postać i wydaje mi się, że każdy aktor pasuje do swojej roli

Już polubiłam Carlosa...i nie mogę się doczekać rozkręcenia wątku Andrei... Czekam na kolejny odcinek

BlackFalcon · Wysłany: 17:11:51 10-04-08 Temat postu:

Ja i dobre opisy? O matko, nigdy mi sie opisy nie udawaly, dziekuje Wam za te slowa! A z obsada jakos tak wyszlo - jak pomyslalam o Felipe, od razu zobaczylam Colunge przed oczami (nic do niego nie mam, a ciagle gra u mnie srednio lub malo sympatyczne postacie

. Viviana...oj, dowiecie sie o niej jeszcze wiecej

. O Andrei bedzie oczywiscie wiecej, jako, ze jest protka, ale powiem jedno - jestem na tyle zakrecona, ze telcia wcale nie musi przebiegac (i skonczyc

sie tak, jak sie wydaje

.

---------------------------------------------------------------------------------

Odcinek 3

- Ależ, Felipe! - Viviana niechętnie przerwała pieszczoty. - Ktoś może nas usłyszeć, na przykład ta nowa dziewczyna się pewnie kręci koło Carlosa i...

- Przecież drzwi są zamknięte, nikt się nie zorientuje, że to my - tłumaczył mężczyzna, ale posłusznie położył się obok, zniechęcony.

- Lepiej uważajmy, skarbie. Pieniądze twojego brata są warte ostrożności. Jeszcze brakuje nam, by nas wyrzucił z domu.

- Ech, Viviano, Viviano...Powiedz mi, dlaczego - kiedy to mówił, gładził ją po nagim ramieniu - nasz ojciec przed śmiercią był taki głupi i to jemu zapisał dom i większą część majątku.

- Wiesz, jaki miał do ciebie stosunek. Gdyby Carlos się tobą nie zaopiekował, gdyby nie pozwolił ci tu mieszkać...

- Cii, moja królowo - położył jej palec na wargach. - Cii, nie mówmy o tym. Spotkamy się, jak wszyscy zasną?

- Oczywiście, Felipe. A teraz już idź - odprawiła go gestem godnym księżniczki, ale w oczach migotał żart. - Tylko pilnuj, żeby nikt cię nie widział, jak będziesz stąd wychodził.

- Jak każesz, pani - odwdzięczył się jej tym samym tonem. Nacisnął klamkę i wyszedł na korytarz.

W międzyczasie Andrea stoczyła krótką walką z samą sobą. Nie, na pewno wszystko jest w porządku, zresztą nie będzie pierwszego dnia wtrącać się w nieswoje sprawy. Przyjechała tu do opieki nad panem Carlosem i tylko tym się zajmie. Zanim Felipe skończył rozmowę z Vivianą, Andrea już była w pokoju swojego podopiecznego i stawiała sok na stoliku.

- Tutaj będzie dobrze. Czy jeszcze coś panu przynieść?

- Dziękuję, to wszystko. Ale mam prośbę, Andrea. Czy mogłabyś na chwilkę zostać ze mną? Chciałbym trochę z tobą porozmawiać, w końcu masz ze mną wytrzymywać przez większą część dnia - zażartował. - Usiądź na tym krześle - wskazał jej.

- Porozmawiać? Ale ja...- jednak usiadła, spłoszona. Pamiętała, że ma wypełniać każde jego polecenie. - Ja nie jestem interesująca...

- Pozwól mnie się o tym przekonać - przekonywał ją. - Opowiedz mi, dlaczego przyjęłaś tą pracę, skąd pochodzisz.

- Z małej wioski pod Acapulco. Wychowałam się razem z mamą i z bratem, Juanem. Po jej śmierci Juan i ja zdecydowaliśmy, że poszukamy pracy. Przyjechałam do Acapulco i znalazłam ją w szpitalu, z którego musiałam odejść po pewnym czasie. Bardzo się ucieszyłam, gdy zobaczyłam pańskie ogłoszenie...- umilkła. Przecież to nie on je umieścił, on o niczym nie wiedział!

Zauważył to. Zrozumiał, o czym myśli i spostrzegł też, że na wspomnienie pracy w szpitalu posmutniała.

- Moja rodzina zrobiła mi niespodziankę, to prawda, ale całkiem miłą, muszę przyznać. Wspominałaś o szpitalu - dlaczego musiałaś stamtąd odejść? Czy...coś się stało?

- Ja...wolałabym o tym nie mówić. Proszę mi wybaczyć - serce jej waliło. A miała mu się nie sprzeciwiać!

- Rozumiem - zamyślił się. - W porządku, zachowaj to dla siebie. A twój brat? Jak mu się powiodło?

- Juan? On został szoferem u jakiejś rodziny o trudnym nazwisku.

- Ach, czyli też mu się udało, to dobrze. Andrea...mam dziwne wrażenie, że ty się mnie boisz. Ja naprawdę nie gryzę, nie musisz się niczego obawiać. Tylko czasem chciałbym z kimś porozmawiać, kiedy czuję się najbardziej samotny.

- Samotny? Pan? - prawie wykrzyknęła. - Przecież ma pan kochającą żonę, córkę i brata!

Człowiek, który większość czasu spędza na wózku inwalidzkim, bardzo szybko nauczy się zauważać pewne rzeczy. Jest dużo bardziej wrażliwy i spostrzegawczy. W przypadku Carlosa nie sprawdzało się to w temacie jego rodziny, ale od razu dostrzegł zauroczenie dziewczyny.

- Chyba ich wszystkich bardzo polubiłaś, prawda? A szczególnie Felipe?

Nie odpowiedziała. Bała się nawet na niego spojrzeć, tak bardzo się zawstydziła. Owszem, Felipe jej się podobał, ale tylko jako ktoś w rodzaju aktora z telewizji, nawet przez myśl jej nie przeszło cokolwiek więcej.

- Mój braciszek niejednej potrafi zawrócić w głowie. Na szczęście moja żona mu się oparła i wybrała mnie. To taka cudowna kobieta - rozmarzył się, na chwilę zapomniał o istnieniu Andrei. Za moment jednak wrócił do rzeczywistości.

- Przepraszam, ale kiedy mówię o Vivianie...Możesz odejść, jeśli chcesz, zamierzam teraz zająć się pisaniem - sięgnął po notes leżący na pobliskiej półce. Przedmiot był blisko, ale tak nieszczęśliwie ułożony, że Carlos nie dosięgnął go dłonią do końca i zamiast podnieść, zrzucił na podłogę.

- Co za niezdara ze mnie...- zaczął, by po chwili mieć już notes w rękach. To Andrea błyskawicznie mu go podała.

- Bardzo dziękuję - kolejny uśmiech właściciela domu.

Ich palce zetknęły się na ułamek sekundy. Dosłownie chwilę, ale zdążył poczuć ciepło skóry Andrei. Jak dawno nikt nie dotykał jego rąk, nie rozmawiał z nim tak długo! Owszem, pomagano mu przy pewnych czynnościach, jak choćby ułożenie się do łóżka, kiedy czuł się słabiej, ale to było zupełnie co innego. Viviana ledwo dotykała wargami policzka Carlosa, kiedy się witali, Sonya nie robiła nawet tego. Ze zdumieniem zauważył, że brakuje mu bliskości drugiego człowieka - nie takiej, jak w miłości fizycznej, ale zwyczajnej - uścisku dłoni, serdeczności, poczucia, że kogoś interesują jego słowa...Viviana nawet nie mieszkała z nim w jednym pokoju od czasu wypadku, podobno po to, by było mu wygodniej...

Otrząsnął się szybko. O czym on myśli? Ma przecież tak wspaniałą rodzinę, dbają o niego i kochają!

Andrea zrozumiała, że coś się wydarzyło, ale nie wiedziała, co dokładnie. Wpatrywała się tylko w nagle posmutniałe oblicze Carlosa. Jednak za parę sekund znów widniał na nim uśmiech.

- Mam pomysł - nieświadomie starał się zatrzymać tą dziewczynę przy sobie jak najdłużej. - Może chcesz rzucić okiem na moje nędzne dziełka i powiedzieć, co o nich myślisz?

- Ja...nie znam się na literaturze.

- Literaturze? - roześmiał się. - To przesada nazywać to coś literaturą. Możesz śmiało czytać, tylko proszę, bądź szczera!

Zrobiła, co jej kazał. Usiadła z powrotem na krześle naprzeciwko Carlosa i zatopiła się w lekturze. Pismo było wyraźne, eleganckie, bardzo jej się spodobało. A sama treść! Po prostu zapomniała, gdzie się znajduje i nie przerywała, aż nie zobaczyła ze zdumieniem, że świat, w jakim była przez te kilka minut, istnieje tylko na papierze, a ona właśnie przeczytała ostatnią z zapisanych stron.

- Ma pan prawdziwy talent - powiedziała z zapałem. - Ale...to nie jest dokończone.

- Wiem. Obiecuję ci, że doprowadzę wszystko do końca. Jeśli chcesz, możesz przychodzić do mnie czytać kolejne rozdziały.

- Oczywiście, że chcę! - wyrzekła impulsywnie. - To było...takie piękne.

Cisnęło mu się na usta "Jak ty", ale ugryzł się w język. Polubił tą dziewczynę, bez dwóch zdań!

Kiedy wyszła, z większym, niż do tej pory zapałem zabrał się do pisania. Ktoś w ogóle przeczytał jego twórczość i stwierdził, że jest wspaniała! Postukał długopisem w notes ze słowami:

- Hm, to może wątek Paula rozwinąć, a Manueli zakończyć...

Viviana rozmawiała z Felipe i Sonyą w salonie, kiedy służąca podała jej telefon.

- Do pani. Jakiś mężczyzna.

Kobieta spojrzała zdumiona na Clarę, ale chwyciła słuchawkę.

- Słucham?

Po drugiej stronie odezwał się męski, głęboki głos.

- Witaj, Viviano Santa Maria. Chcę ci powiedzieć, że właśnie wróciłem do Acapulco..i do twojego życia. Nie uważasz, że czas powiedzieć jej prawdę?

Koniec odcinka 3

Lilly_Rose · Wysłany: 19:00:45 10-04-08 Temat postu:

Świetny odcinek!!!

Najlepsza końcówka. Ciekawe kto dzwonił i o jaka prawdą chodzi???
Żal mi bardzo Carlosa...

Myśli że Viviana i Sonya go kochają ale tak nie jest.

Czekam na new.

Zapraszam Cię na moją telę.

Bloody · Wysłany: 19:11:37 10-04-08 Temat postu:

Mi również żal Carlosa, Viviana i Sonya są dla niego okrutne. Jak można myśleć tak o niepełnosprawnej osobie? Mam nadzieję, że kiedyś zrozumieją swój błąd.

Co Ty mówisz, że nie umiesz ładnie pisać? Czytanie tej telki jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że piszesz przepięknie;] Akcja na razie się rozkręca, ale w każdym odcinku pojawia się nowy, ciekawy wątek;] Czekam na dalsze odcinki.

jestem na tyle zakrecona, ze telcia wcale nie musi przebiegac (i skonczyc sie tak, jak sie wydaje .

I to mi się u Ciebie najbardziej podoba.

NiuNia · Wysłany: 19:15:41 10-04-08 Temat postu:

Kurde ominęłam wszystkie odcinki twojej telci. Masz dar do opisywania i ładnego pisania odcinków. Tak samo jak moja poprzedniczka uważam że, Viviana i Sonya są dla niego okrutne. Pozdrawiam i zapraszam na Zabójczą miłość.

mili~*~ · Wysłany: 21:46:10 10-04-08 Temat postu:

Świetny odcinek A końcówka najlepsza

No i Andrea z Carloserm zyskują powoli swoja zaufanie

Fajniutko i tak tajemniczo i prawdziwie

brawka

BlackFalcon · Wysłany: 13:34:41 11-04-08 Temat postu:

Witam wszystkie moje Czytelniczki i bardzo dziekuje za mile slowa - dzieki tym pochwalom co rusz powstaja nowe odcinki, w tej chwili mam juz skonczone do 5 wlacznie. Akcja sie rozkreci i to dosyc szybko, juz w 4 odcinku pojawi sie nowy bohater, ale tez i ciemne chmury nad Carlosem...Rodzinka znowu cos kombinuje

.

Hm, w entradzie nie jest podpisana Rosalinda Serfaty, ktora zagra Rose

. To to ostatnie zdjecie z aktorow. Ale nawet to lepiej tak wyglada, zaznaczam tylko, ze ona tez tu wystapi

.

Black_Lady, nie martw sie, wazne, ze je uzupelnilas

.

Aha, Wasze telki chetnie przeczytam, jak tylko bede miec wiecej czasu

).

-----------------------------------------------------------------------------------

Odcinek 4

Zbladła, ale tylko na chwilę, nie mogła przecież zdradzić się przed rodziną, że coś było nie tak. Felipe zmrużył oczy, ale o nic nie pytał, słuchał uważnie.

- Milczysz, Viviano, czyżbyś nie była zadowolona z mojego telefonu? A może nie jesteś sama i nie możesz teraz rozmawiać? - głos drążył jej sercę i duszę.

- Tak, zgadza się, jestem zajęta - spróbowała dać mu znać, co się dzieje.

- Rozumiem, czyli jednak ktoś jest w pobliżu. Zadzwonię później, musimy się spotkać. Pamiętaj, że dla mnie czas już nadszedł, nie chcę dłużej czekać!

Odłożył słuchawkę. Kobieta jeszcze chwilę patrzyła tępo przed siebie, dopiero głos szwagra wyrwał ją z zamyślenia.

- Niepomyślne wieści?

- Nie, nie, wszystko w porządku. To...znajomy.

- Rozumiem - Felipe sięgnął po orzeszka. - Sonya, idź do ojca, sprawdź, jak się sprawuje ta dziewczyna do opieki nad nim.

- Ale wujku...Myślałam, że skoro ona tu jest, to ja nie będę już musiała...

- Idź, córeczko - Viviana zrozumiała intencje Felipe. - Zobacz, co się dzieje i wróć do nas.

Sonya westchnęła z rozpaczą, ale udała się na górę.

- A teraz opowiadaj - brat Carlosa nie chciał dłużej czekać. - Póki ona nie wróci. Kto to był?

- Gregorio - szepnęła Viviana.

- Ten Gregorio? - Felipe przypomniał sobie człowieka, o którym bratowa mu kiedyś opowiadała. - Gregorio Monteverde, z którym ty...

- Ciszej, na miłość boską! Bo jeszcze Sonya usłyszy!

- Nie sądzę, by była tym zmartwiona - sucho odparł Felipe. - Ale jak chcesz. Czego chciał?

- Prawdy. Felipe, boję się! Co będzie, jeśli on coś powie?

- Nie martw się - objął ją ramieniem, widział, że Viviana jest bliska płaczu. - Zadbam o to, by milczał. Na szczęście ma taki stosunek do Carlosa, co i my.

- I właśnie tego się obawiam! Może chcieć mu dopiec, a wtedy...

- Będzie trzymał język za zębami, obiecuję ci. Carlos o niczym się nie dowie. A jeśli tak, to będzie ostatnia rzecz, jaką zrobi w życiu.

Spojrzała na niego zaskoczona.

- Ostatnia rzecz? O czym ty mówisz? Czyżbyś...?

- Droga Viviano. Gregorio, ty i ja znamy prawdę. Nikt więcej jej nie pozna, gdyż to bardzo by nam zaszkodziło. A dla utrzymania przy sobie majątku...i ciebie - pocałował ją w usta - jestem gotów zabić nawet własnego brata. I wiem, że ty tylko byś mi w tym pomogła.

- Nie mylisz się, skarbie - odszepnęła. - Dla ciebie wszystko.

- I dla majątku.

- I dla majątku - zgodziła się.

Gregorio Monteverde z zadowoleniem przyjął reakcję Viviany. Była zdenerwowana, a to świadczyło o tym, że nikomu nic o nim nie powiedziała. A przynajmniej nie Carlosowi, temu kalece - o tak, Monteverde zdążył po powrocie wywiedzieć się o losy Viviany i wiedział już, że jej mąż dwa lata temu uległ wypadkowi. Szczerze mówiąc, był trochę zaskoczony, że taka kobieta została z człowiekiem do końca życia skazanym na łaskę innych, ale kiedy przeliczył majątek Santa Maria, zrozumiał.

- Moja przebiegła lisico, jesteś sprytniejsza, niż myślałem. Trzymasz się tego tępaka po to, by nie stracić dostępu do jego fortuny. Teraz pewnie martwisz się, czy nie zdradzę naszej wspólnej tajemnicy, bo wtedy Santa Maria na pewno nie chciałby cię więcej znać. Ale nie martw się, Viviano - nie zamierzam tego zrobić. Jeżeli dobrze oceniłem naszą wspólną znajomą, możemy jej bezpiecznie zdradzić ten sekret. Chętnie ją poznam po tylu latach.

Sonya cicho zapukała do pokoju ojca. Miała nadzieję, że zasnął - albo zemdlał, umarł, czy co tam innego mógł zrobić taki kretyn - i nie usłyszy jej pukania. Na próżno jednak - Carlos nie spał i żył w w miarę dobrym - jak na jego stan - zdrowiu i zaprosił ją do środka.

- Moja córeczka! - rozpromienił się od razu. - Wejdź, wejdź, może znajdziesz chwilkę dla swojego starego ojca?

Ani trochę nie bawiły ją jego żarty, ale musiała uśmiechnąć się z przymusem.

- Nie jesteś stary, tato. Mama pyta, jak się sprawuje Andrea.

- Bardzo dobrze, kochanie. Dba o twojego ojca, jak tylko może. Uwierzysz, że nawet przeczytała mój fragment powieści?

- Piszesz powieść? - zapytała niechętnie. Boże, co za nuda, o czym ona ma z nim rozmawiać?

- Masz rację, nie miałem ci kiedy powiedzieć, jakoś ostatnio mało rozmawialiśmy. Zajrzyj do tamtego notesu, powiedz, jak ci się podoba.

- Może kiedy indziej, tato. Wychodzę do kina po obiedzie. Tobie posiłek poda Clara, jak zwykle.

- Ciągle gdzieś wychodzisz. Ale nie, to nie był wyrzut - tym razem zauważył jej minę. - Dobrze, że się bawisz. Wiesz co? Powiedz Clarze, żeby obiad przyniosła mi Andrea, dobrze?

- Andrea? To ta nowa służąca?

- Ona nie jest służącą. Twoja mama sprowadziła ją tu, by się mną opiekowała.

- Bronisz jej? - zdziwiła się córka. - Przecież to zwykła... - zmitygowała się. Nie może dać poznać, co naprawdę myśli!

- Zwykła co? Dokończ, proszę. - głos Carlosa nagle stwardniał. Nigdy w życiu nie krzyczał na córkę, był dla niej wręcz za dobry, ale wyczuł, że chciała powiedzieć coś bardzo nieprzyjemnego.

- Zwykła...dziewczyna - wymyśliła naprędce. - Naprawdę, nie miałam nic złego na myśli. Zdziwiłam się, że stajesz po stronie kogoś, kogo znasz zaledwie parę godzin.

- Każdemu należy się szacunek, Sonya. Ale nie bądź na mnie zła. Wiesz, jak bardzo cię kocham.

- Tak, tato, wiem. Wybacz, muszę już naprawdę iść, bo się spóźnię. Julio będzie na mnie czekał.

- Julio? To ten, z którym spotkałaś się już rano? Może kiedyś mi go przedstawisz?

- Dobrze, tato.

Odwróciła się w stronę drzwi, by wyjść - ile już tu czasu zmarnowała! - ale drogę zatarasowała jej młoda kobieta.

- Chciałam sprawdzić, czy pan czegoś nie...o, przepraszam!

Na widok Sonyi Andrea uczyniła ruch, jakby pragnęła wyjść, ale Carlos ją powstrzymał.

- Chyba czytasz w moich myślach, Andreo! Przed chwilą prosiłem moją córkę, żeby powiedziała Clarze, że to ty masz mi dzisiaj przynieść obiad na górę. A ty się zjawiasz! Przekażesz moją prośbę Clarze? A przy okazji - Sonyu, to jest Andrea, o której ci mówiłem.

- Dzień dobry panience! Tak, oczywiście, panie Santa Maria - udało się wypowiedzieć Andrei. Instynktownie oceniła Sonyę jako pustą lalkę, było w jej postaci coś odpychającego. Zawstydziła się własnych rozważań, ale wrażenie nie zniknęło.

- Przynajmniej jesteś dobrze wychowana! - mruknęła córka Carlosa i pospiesznie opuściła pokój. To samo zrobiła Andrea, by przekazać polecenie służbie.

Carlos został sam. Jak zwykle. Sam - ze swoją rozpoczętą powieścią. I - chociaż nie zdawał sobie z tego sprawy - tylko to dzieło było jego jedynym prawdziwym przyjacielem. Tam się spełniał, zapominał o chorobie, o wszystkim, tam dzielił, stwarzał, nawet niszczył - kształtował wyimaginowany świat dokładnie według własnego pomysłu. I nawet fakt, że od wypadku każdy posiłek jadał sam, w tym pokoju, nie mącił jego szczęścia, kiedy mógł znów ująć długopis w rękę.

- Słucham? - Viviana przez przypadek usłyszała, co Andrea mówi do Clary i weszła jej w słowo. - Mój mąż kazał ci przynieść sobie obiad? Masz zastąpić Clarę? A cóż to za nowe porządki?

- To pan Carlos...- próbowała się bronić dziewczyna.

- Pan Santa Maria, moja droga! Pan Santa Maria! Sama mu to zaniosę! - chwyciła talerz z takim rozmachem, że mało nie wyrzuciła posiłku na podłogę. Była zdenerwowana podwójnie - przyszłym spotkaniem z Gregoriem i tym, co właśnie usłyszała. Niech ta idiotka nie zbliża się za bardzo do jej męża, bo jeszcze kiedyś otworzy mu oczy na to, co się dzieje w jego domu, a wtedy będą przegrani - ona, Sonya i Felipe.

Carlos był zaskoczony widokiem żony z jedzeniem - sam nie wiedział, czy go to ucieszyło - bo do niego przyszła - czy zasmucony, że to jednak nie Andrea. Ale coś go jednak rozbawiło:

- Nigdy bym nie przypuszczał, że przyniesiesz mi danie! Słodko wyglądasz z tym talerzem!

- Och, daj spokój. Ta nowa dziewczyna, kretynka, nie potrafiła nawet przynieść ci obiadu i ja musiałam to zrobić - kłamała w żywe oczy. - Inaczej cały sos by rozlała.

- Andrea? Nie wierzę. Na pewno była po prostu zdenerwowana.

- Mam nadzieję, bo inaczej ją wyrzucę - Viviana kontynuowała przemowę. Postawiła talerz na stoliku, po czym przysunęła wózek z mężem tak, aby mógł zacząć jeść. Zrobiła to jednak bardzo nieudolnie - telefon od Monteverde naprawdę wytrącił ją z równowagi - i mocno uderzyła wózkiem w stolik, aż talerz się zatrząsł. Prawa łydka męża też ucierpiała. Na szczęście w nieszczęściu Carlos nie miał czucia w nogach, bo inaczej zwinąłby się z bólu.

- Boże, przepraszam! Mam nadzieję, że nic ci nie zrobiłam? To przez tą idiotkę, wybacz mi, proszę! - w oczach miała autentyczne łzy.

- Nic się nie stało, kochanie. Ale nie przejmuj się tak, to tylko obiad, nie warto. Na pewno Andrea się poprawi. Nie chciałbym, żebyś się tak denerwowała.

- Masz rację. Ale przez nią bym cię skrzywdziła! Zapłaci mi za to!

- Nie, nie zaczekaj. Daj jej szansę. Przecież to jej pierwszy dzień.

Naprawdę nie chciał, żeby Andrea odeszła. Czuł się przy niej taki...potrzebny!

- Dobrze, kochanie, dla ciebie wszystko. Skoro tak bardzo ci zależało, by to ona przyszła, jak zjesz, zadzwoń po nią, niech odniesie talerz.

Po wyjściu żony Carlos zabrał się w końcu za stygnący obiad. Przy okazji rozmyślał nad kolejnym rozdziałem swojej powieści. Nagle wpadł na pomysł, który bardzo przypadł mu do gustu.

- Już wiem! - powiedział głośno. - Tak, tak właśnie napiszę! Andrei na pewno się spodoba.

Zamarł z widelcem w ręku. Andrei? Dlaczego o niej mówi? Chciał powiedzieć "Sonyi", jego córce, to przecież jej miał niedługo pokazać swoje dzieło. Wrócił do przerwanego posiłku.

Koniec odcinka 4

mili~*~ · Wysłany: 14:40:42 11-04-08 Temat postu:

Świetny odcinek

zastanawia mnie ta tajemnica związana z Georgiem
No i Andrea i Carlos zblizaja się do siebie

fajniutko

śliczniutki odcinek jak zwykle

Bloody · Wysłany: 21:57:06 11-04-08 Temat postu:

Ja coś czuję, że między Andreą i Carlosem dojdzie do czegoś więcej;] I bardzo dobrze, gdyż wydaje mi się ona o wiele fajniejszą dziewczyną niż Viviana;] Nie lubię jakoś takich pewnych siebie damulek i ogólnie jakoś nie lubię Mori, choć nie wiem dlaczego;] A Leticię Calderón lubię;] No, ale żebyś sobie nie myslała, że kieruję się obsadą, to powiem, że charakter Andrei też mi bardziej przypadł do gustu, może dlatego, że lubię wątki ze skromnymi służącymi? Tylko, że bardzo nieśmiała z niej dziewczyna, mogłaby się jakoś rozkręcić (Heh, i ja to mówię;]_. Widze, że akcja już się rozkręciła, teraz to mnie naprawdę wciagnęło i na pewno będę tu często zaglądać