Telenowele

Lilijka · Wysłany: 18:43:49 30-08-09 Temat postu:

Wiesz, jak czytam te Twoje długie (i jakże ciekawe

) odcinki, czuję się jakoś głupio ze świadomością, że Twój jeden odcinek to tyle, co moich dziesięc

O, nowa parka powstała jak widzę

A rczaej powstaje dopiero

Ciekawe co Daniel powie na nową znajomą Gabriela...
Czemu wszyscy się tak uwzięli na Vivianę? Co to już nie można błędów popełniać?

Szkoda mi jej

A w ogóle, to ona na którymś promo była pokazywana z Raulem - to był przypadek, czy wszystko jeszcze przed nami?

Monica nie jest głupia i wie, jak rozmawiać z ludźmi, gdy chce coś osiągnąć. Zaimponowała mi, chociaż nie w taki sposob, ze chcialabym ją nasladowac, ale po prostu jako postac

Za to Carlos - porażka. Niby protagonista, a siły charakteru i własnego zdania za grosz nie ma. Nie rozumiem po co był ten telefon Andrei do niego? Część planu, czy może w dobrej wierze (

)?

Ślimak · Wysłany: 16:37:59 31-08-09 Temat postu:

Dobra. Zaklepuję i za chwilę wracam z nową porcją moich komentarzy

.

Ślimak · Wysłany: 17:50:08 01-09-09 Temat postu:

No dobra, może to nie zabrzmiało jak chwila, ale cóż robić, kiedy człowiek cce dobrze, a nie potrafi się zorganizować. Ostatnio odkryłem przykrą wieść, że jestem mało-wydajny, co u mnie raczej rzadko ma miejsce. Zobacz co te wakacje z człowieka robią. Zazwyczaj robie 1000 rzeczy naraz i po 1000 razy pod rząd doązyć do tego, aby każdy projekt był idealny, aż w końcu w obliczu natłoku pracy wysiadam. Wyszłem, z wprawy, muszę się wziąć za siebie ponownie

Jak już napewno wiesz, nie od dzisiaj na przygodę z bohaterami "PiM"-u czekałem najbardziej, ale zazwyczaj chciał nie chciał, to właśnie im poświęcam najwięcej mojego czasu. Każdy komentarz musi być przeze wprzemyślany, choc zazwyczaj przypomina farmazon bez ładu i składu

, ale zabieram się bardzo poważnie za zadanie bycia czytelnikiem "PiM"-u. To sama przyjemność, ale i też ogromna odpowiedzialność. W końcu już dawno jeseśmy - czy w połowei, na razie nie wiadomo, tej hsitorii i trzeba tutaj już czegoś więcej niż tylko samych ocen posatci czy odcinka. Wszystko ewoluowało, zakręciło się i nie zamierza przestać. Bohaterowie zamienili się w stada. Pełno ich tu i nie można nic pominać, bo jeszcze chwila, za pojawi się nowy Santa Maria i zasmieje mi się w twarz z mojej zasłużonej głupoty.

Na początek może zakomunikuje, że na deser zostawiłem sobie ostatni odcinek. Doczytam go, albo dziś pod wieczór, albo zaraz rano. Jutro mnie raczej nie będzie prawie przez cały dzień, bo mam pilną sprawę do załatwienia, a to oznacza, że muszę tym samym wcześnie wstać i nic tak nie postawi mnie na nogi, jak rewelacyjna lektura "PiM"-u.

No dobra, przejdźmy do stalego zwyczaju, tj. wrażeń po lekturze. Szczególnie wybił się drugi odcinek. W pierwszym troszkę szerzej poznaliśmy samego Daniela i jego porypana rodzinkę, jak i przepaść poglądowa jaka ich dzieli. Drugi raczej głównie dotyczył Viviany i Felipe. Bardzo dobrze. A zwłaszcza, że padło w nim kilka cytatów - perełek:

Ślimak · Wysłany: 4:05:38 02-09-09 Temat postu:

No i jestem. Wcześnie dziś, wcześnie, ale jak się nie ma spania i z nikim pokoju nie dzieli, można sobie wstać.
Tak więc, piszę posta pod postem, żeby można było oddzielić jeden komentarz od poprzedniego. Nikomu to krzywdy raczej nie zrobi, a zresztą gwiżdżę na taką pedanterię

.
Odcinek 194 bardzo wielowątkowy, paleta bohaterów była bardzo imponująca. Na szczęście myszką nie trąciła pani Monteverde, ale to pewnie dlatego, że prawie jej nie było. Powiem krótko co do niej. Mam odruchy wymiotne i to się raczej nie zmieni. Nie odpowiada mi jako bohaterka, jako kobieta i ogólnie jako człowiek. Andrea jest beznadziejna

.
Z kolei Viviana? Hmm... tutaj już można zacząć się zastanawiać. Jej na nowo rozgrzane uczucia do córki wydają się być nie przesadzone i brak w nich sztuczności jak to jest w przypadku głupiej Andrei. Ale oczywiście za daleka droga, aby cokolwiek miało się zmienić. Potrzeba czasu, a tego jakby nie patrzeć brakuje, patrząc na to co wyczyniasz z biednym RR.

No to teraz o moim... to znaczy naszym ulubieńcu? Jak zwykle nie masz nic do roboty, tylko jeszcze bardziej go torturować?!!

Czy już nie dość przeszedł? Nawet nie potrafię spamiętać ile tego wszystkiego było, ale nie przypominam, aby spotkało go cos miłego, oprócz Sonyi oczywiście.
A Carlosito dajmy na to? Kurczę żyć nie umierać. Aj i znowu w stosunku co do jego postaci padło we wcześniejszych komentarzach słówko - protagonista. Daleko mu do takiego miana. Jest bezpłciowy, bezbarwny i można powiedzieć, całkowicie odporny na destrukcje autorki, a może po prostu i autorka ma takie o nim zdanie, skoro się nim nie zajmuje.

Za to pan Felipe. Ohoho... to była uczta dla uszu. Jak się pije, kręci po zadupiach, to można na trafić na równych sobie, którzy zabijanie mają w małym paluszku, ale może i nie tylko to? W końcu naszego Felipe czeka obiecany zabieg chirurgiczny i jak przypuszczam bez znieczulenia

Tyle na dzisiaj ode mnie, bo jeszcze muszę napisać kilka innych rzeczy. Znając życie jak zwykle o czymś zapomniałem, albo postacie tak mi przeleciały przed oczami, że wydały mi sie mało interesujące, aby o nich pisać. Jedno z dwóch. W każdym razie. Jestem w końcu na bieżąco. Nadrobiłem na forum wszelkie zaległości... Uff

Pozdrawiam!

BlackFalcon · Wysłany: 16:34:43 02-09-09 Temat postu:

monioula - Dzięki za zaufanie co do chłopców

. Już niedługo więcej na ich temat. Jak widzę, najbardziej zależy ci na szczęściu Sonyi i Ricardo - chyba jednej z najdziwniejszych par w historii telenowel

. Może im je dam...a może nie? Felipe może ma i wady, ale ma w sobie coś, co powoduje sympatię - ciekawe, czy choć podejrzewasz, jak skończy

. A Bolivares i Viviana - możesz oczekiwać więcej podobnych scenek między nimi

.

Alveaenerle - Jak już mówiłam, Felipe ma swoje cechy, które mogą budzić sympatię - i taki też miał być - zły, ale z odrobiną uroku. Chyba mi się to udało

. A czy go wykastrowali, odpowiem w odcinku

. Viviana faktycznie, chce się zmienić, bo zaczyna coś rozumieć, ale czasami jest już za późno...

Skrzywdzić Carlosa? A związek z Monicą to za mała kara?

.

Lilibeth" - Hm, ja, jak zacznę pisać, to po prostu nie mogę skończyć, jedna scena rozwleka mi się na pół odcinka i dlatego są takie długie

. Dobrze, że chociaż trochę nie nudzą

. A parka powstaje, fakt...Tylko pamiętaj o Danielu...I kto wie, jak zareaguje Monica w razie czego - niby Abarca jest bogaty, ale jeśli pokopać głębiej...na przykład do Diany...

Scenka z Vivianą to nie przypadek. Raul żyje i zamierza brać się do roboty. A pamiętasz tekst ich rozmowy?

.

Co kombinuje Andrea, dowiesz się dzisiaj

.

Ślimak - Witaj w klubie, mam tak samo - robię sto rzeczy naraz, tyle, że ja żadnej nie mogę zrobić dobrze, albo skończyć

. Dlatego właśnie nie piszę teraz "SrMI", ani "IOAD". Zostaną dokończone, oczywiście, ale w innym terminie.

Ja sama nie wiem, czy jesteśmy w połowie, czy dopiero na początku. Póki mam pomysły, pisać będę i mam nadzieję, że Wam się to nie znudzi. Na razie nie planuję nowych bohaterów, poza...A zresztą lepiej będzie, jak zajrzysz na pierwszą stronę

.

Sonya to dojrzała kobieta - o tak, z tym się zgodzę. Teraz momentami jest mądrzejsza od własnej matki. Dobrze, że matka to dostrzega - tylko czy nie jest za późno?

Kto powiedział, że Felipe źle skończy? Pamiętaj, kto jest autorem tego opowiadania

. I ja też tak czasem mam, że zachwycam się tym złym

.

Antonio to przecież w sumie dobry człowiek, tylko ma...hm, pewne problemy. Czy i jak z nich wyjdzie...to już w nastepnych odcinkach. I masz rację, to on jest mordercą.

A propos tego, kto jest protkiem - sugerujesz zamianę kolejności zdjęć w obsadzie?

. Poza tym mam pytanie - jak Ci pasują dani aktorzy?

Ależ bronisz Ricardo

. Tylko, że ja w ostatnim odcinku raczej mu nic złego nie zrobiłam, facet sobie siedział i czekał na zastrzyk

.

Andrea i Carlos jeszcze odegrają swoją rolę. Tylko tyle Ci powiem

. Tak samo mimo wszystko Viviana, zrobi coś, co...Hm, a tu już nic więcej nie mogę powiedzieć. Ale mogę obiecać dosyć ciekawe rozwinięcie jej wątku.

O losie Felipe dowiesz się dzisiaj, a jeżeli oglądałeś promo, może przewidzisz pewne zdarzenia z przyszłości...

.

Możesz pisać nawet 10 komentarzy pod sobą, mnie nawet tak lepiej, bo od razu widzę, że jest jakiś nowy

.

Może kolejny epizod nie jest najlepszy, ale musiałam zrobić początek do pewnych wydarzeń...

Zapraszam na odcinek 195.

---------------------------------------------------------------

Odcinek 195

Viviana Santa Maria odczuwała tremę podobną do tej, jaką miała, gdy pierwszy raz przyszło jej opiekować się chorą Sonyą. Wtedy bała się, że utraci jedyne dziecko, dzisiaj również lękała o to samo, tylko w inny sposób. Jeśli teraz zawiedzie, córka nigdy jej tego nie wybaczy.

Drżącymi rękami ujęła strzykawkę tak, aby Ricardo jej nie widział. Patrzył na nią z zainteresowaniem, bo wiedział, że coś ukrywa, ale nic poza tym - a to był już wielki sukces. Odetchnęła głębiej i przysunęła się lekko.

- Gdzie mam to wbić? - szepnęła.

- W ramię - odparł równie cicho Bolivares, oniemiały.

- Sonya, złap go za rękę. - Kolejny szept Viviany rozległ się w powietrzu. - Dobrze, teraz podwiń rękaw, ale ostrożnie, zresztą sama wiesz, jak najlepiej z nim rozmawiać. Doskonale. A teraz po prostu mów do niego.

W towarzystwie słów dziewiętnastolatki, które na jej matce wywarły ogromne wrażenie - świadczyły bowiem o sile miłości córki do pacjenta Bolivaresa - była żona Santa Marii pozwoliła sobie inaczej chwycić strzykawkę, tak, aby przygotować ją do użycia. O tak, zauważyła minę Rodrigueza, jego oczy, wiedziała, że w każdej chwili może sama dostać igłą, ale nie poddawała się. Przecież pamiętała, jak to się robi. To zupełnie tak samo, jak wtedy, kiedy Sonya miała dziesięć lat i po poważnej chorobie wyszła ze szpitala. Córka opierała się zastrzykom podobnie, jak w tym przypadku jej przyjaciel - w sumie znalazłoby się sporo różnic, ale Viviana wolała teraz o nich nie myśleć, nie rozpraszać się, nie utrudniać sama sobie sytuacji i tak dosyć niełatwej. Co miała zrobić? Mogła tylko to, co uczyniła wtedy - czystym, pięknym, cichym głosem zaczęła nucić ulubioną piosenkę Sonyi.

Z każdym słowem zbliżała strzykawkę do ramienia, czując na sobie baczne spojrzenia zebranych osób. Delikatnie przyłożyła ją do skóry, po czym wyszeptała do Victora:

- Teraz. Bo nie wiem, jak się podaje to, co mu aplikujesz.

Bolivares skorzystał z okazji i nacisnął tłoczek. Sam się bał, ale to, co nuciła Viviana, wywarło wrażenie i na nim, jakby uspokajało mu duszę. Nie spodziewał się, że kobieta umie śpiewać i to tak pięknie...

Chwila była iście mistyczna - wręcz hipnotyzujący głos byłej żony Carlosa, gdzieś w tle słowa Sonyi, a przy tym on sam, Victor Bolivares, leczący równie intrygującą postać.

Za kilka sekund było już po wszystkim. Lekarz oczyścił miejsce zastrzyku i kazał córce Viviany kontrolować ogólny stan pacjenta.

- Mamo...- odezwała się potem Sonya. - Co to było?

- To, co nuciłam? Nic takiego, tylko stara piosenka, którą kochałaś w dzieciństwie.

- Jest piękna...

Nadal mówili cicho, nie chcąc burzyć nastroju.

- Najważniejsze, że odniosła skutek. I chyba uśpiła nieco twojego przyjaciela.

- To prawda - zauważyła jej córka. Poprawiła poduszki i delikatnie pomogła się ułożyć podopiecznemu. - Wiesz, mamo...Dziękuję...

- Nie masz za co. Cieszę się, że mogłam się przydać. Mam tylko prośbę - uważaj, dobrze? Nie, nie na Ricardo. Bo on cię nie skrzywdzi, oddałby życie za ciebie. Uważaj na Felipe i te Gambone. I jeszcze na Monicę i Andreę. Oni wszyscy knują, jak zwabić twojego ojca do rezydencji de La Vega, namówić Antonio do zrezygnowania z rozprawy i powoli przejąć cały jego majątek. Najpierw odzyskałby go Carlos, a potem oni by go oskubali do końca.

- Skąd wiesz?

- Bo...bo sama uzgadniałam to z nimi...Ale nie przejmuj się, nie mam zamiaru już w tym uczestniczyć. Nie teraz, kiedy wiem, co naprawdę powinnam zrobić. Dolores bez wahania rzuciła mi w twarz wszystko to, co zrobiłaś dla Ricardo i co ona sobie za to życzy.

- Prawda...Obiecałam jej, że zajmę się dzieckiem Gracieli.

- Nie musisz tego robić. Córka tej kobiety zaszła w ciążę i to ojciec jej potomka powinien się nim zająć.

- Tylko, że tym ojcem był Julio...

- Słucham? Julio Ramirez?! - Viviana była w szoku.

- Tak, ten sam...

W skrócie streściła matce pewne fakty. Teraz obie znały już całą prawdę.

- Jesteś wdową po tym chłopaku? A Rodriguez...jest księdzem?

- Był, mamo - uśmiechnęła się Sonya. - Wyobrażasz go sobie w sutannie?

- Nie za bardzo - Viviana oddała uśmiech. - Ale to kolejny powód, dla którego nie powinnaś się zajmować tą sprawą. Wiem, że dziecko Julio w jakiś sposób będzie ci o nim przypominać i trochę dlatego to robisz, ale to naprawdę tylko problem Gracieli. Teraz kochasz tego pana tutaj, który zasnął słodko na twoich poduszkach i musisz dbać i o niego i o waszego potomka. O nikogo innego.

- Mamo...Czy ty...akceptujesz mój związek...to znaczy...moją przyjaźń z Ricardo?

- Tak. I jako babcia twojego dziecka proszę cię, byś dobrze pilnowała swojej małej rodzinki.

- Ale...zdajesz sobie sprawę, że nigdy nie wezmę ślubu z moim wybrankiem?

- Zdaję, chociaż z tego, co wiem, kiedyś ci się oświadczył. Ale masz rację, nie powinnaś się zgadzać, bobyś go tylko unieszczęśliwiła. On cię kocha, to fakt, ale na swój sposób. I nie pytaj mnie o różnicę wieku, bo widzę, że masz na to ochotę. Tak, wiem, co mówię, w pełni zgadzam się na waszą przyjaźń i pomogę ci odzyskać go w takiej formie, w jakiej być powinien.

- Ludzie będą plotkować na twój temat.

- Może. I co z tego? Ważne, żebyś ty była szczęśliwa. A teraz, skoro już udało nam się podać mu lekarstwo, zostawię was. Victorze, z tobą porozmawiam później, umówimy się, dobrze? Nie czuję się na siłach, by teraz o tym mówić.

- Nie, mamo. - Sonya położyła dłoń na ręce Viviany, powstrzymując ją tym samym od wstania z łóżka. - Zostań, proszę. Tak wiele mamy sobie do powiedzenia.

- Chyba nie powinnam. Pragnęłam tylko cię ostrzec, a przy okazji udało mi się pomóc Ricardo. Nie ma tu dla mnie miejsca. Wiem, że nie zasługuję ani na ciebie, ani na...kogoś innego.

- Daj spokój. Może zrobiłaś kilka błędów, ale bez przesady. W sumie troszczyłaś się o mnie na swój sposób. Zostań! - poprosiła jej córka po raz kolejny.

- Sonyu...- Viviana miała łzy w oczach. - Ty nie rozumiesz. Pamiętasz, kiedy...Kiedy policja powiedziała ci, że Rodriguez nie żyje, że to jego ciało znaleziono na starej budowie, zmasakrowane i pocięte?

- Tak. To były najgorsze dni w moim życiu. Myślałam nawet o samobójstwie.

- O Boże...- na moment matce zabrakło tchu, zrozumiała, do czego mogła doprowadzić. - I byłaś wtedy całkiem sama...

- Nie tak do końca. Był przy mnie Eduardo Abreu, to on pomógł mi uwierzyć, że nie wszystko jeszcze stracone.

- Abreu...Obcy człowiek...A matka zataiła przed tobą...Sonyu..Ja...ja wiedziałam, że...że Ricardo żyje...Ja, Felipe i Andrea. To ona nam o wszystkim opowiedziała, miała kontakt z Velasquezem. Kazał jej coś wykonać, do tej pory nie wiem, co, ale wyznała nam, że znała całą prawdę.

Zapadło milczenie, zarówno Sonya, jak i Bolivares wpatrywali się niemo w Vivianę, nie mogąc uwierzyć w taką podłość. Dziewczyna nawet cofnęła rękę, nie trzymając już dłoni matki.

- Patrzyłaś na mój ból i nie powiedziałaś ani słowa? Codziennie chodziłam na cmentarz, płacząc nad jego grobem, tracąc zmysły z rozpaczy, zastanawiając się jedynie, jak się z nim połączyć, cały świat się dla mnie zamknął, a ty...

- Widzisz więc, że nie zasługuję, by tutaj być. Nigdy nie odkupię swoich win.

- Co się z tobą stało? Przecież dawniej oddałabyś wiele, bym była szczęśliwa. Czemu chciałaś mi zabrać duszę? Tak, bo on jest moją duszą. - Sonya wskazała na przyjaciela.

- Nie byłam tolerancyjna, wydawało mi się, że jego orientacja...że to, kim był, że kradł...był dla mnie śmieciem, kimś, na kogo nawet nie warto spojrzeć, wszedł w nasz porządek i zburzył go, ktoś z nizin tak wysoko, zadając się z córką Santa Marii...Było to dla mnie niepojęte. Aż do dzisiaj.

- Kradł z głodu. Mówił ci o tym przy stole. W tym samym dniu, kiedy go upokorzyliście.

- Nie proszę cię o wybaczenie, bo wiem, że go nie uzyskam. Mam jednak prośbę - jak już wyzdrowieje, przeproś go ode mnie, bo ja nie będę mieć takiej szansy. A bardzo mi zależy, żeby wiedział, że żałuję swoich czynów. I uważajcie na siebie, proszę.

- Co chcesz zrobić? - Sonya nagle się zlękła. Słowa matki brzmiały jakoś groźnie.

- Nic takiego. Nie martw się o mnie, proszę. Moje życie się ułoży, twoje tak samo. Czas na mnie, córeczko.

Podniosła się do pozycji stojącej i spojrzała na Victora:

- To, co usłyszałeś na dole, jest prawdą - spodziewam się twojego dziecka. Nasze jedno spotkanie, służące tylko temu, by pogrążyć Rodrigueza, zaowocowało ciążą. Moja chęć destrukcji nie przyniosła niczego - ani nie udało mi się, dzięki Bogu, dopiąć swego, ani nie znalazłam szczęścia.

- Nie możesz teraz wyjść! - protestował Bolivares, równie zszokowany, jak Sonya. - Może prawdą jest, że nie byłaś ze mną z miłości, ale i ja cię do tego zmusiłem, obiecałem różne rzeczy, a potem zadrwiłem. Masz rację, to była pułapka, nagrałem całe zdarzenie i chciałem potem wysłać je Felipe, bo miałem dość twoich knowań. Ale teraz bądź pewna, że nie zamierzam go użyć!

- On i tak już o wszystkim wie. Możesz mu wysłać, to niczego nie zmieni. A nawet, gdybyś to zrobił, postąpiłbyś słusznie. Czy nie słuchałeś słów mojej córki? Nie czułeś nawet w tej chwili bólu kryjącego się w jej wypowiedzi? Sonyą zajmowali się ludzie niespokrewnieni z nią, z dobroci serca, a nie jej własna rodzina. Twój pacjent chronił ją jak ojciec, właściciel tego domu jak dobry wujek, Pedro też wiele jej pomógł - a ja? A Gregorio? A nawet Carlos? Nie mówiąc już o Andrei, siostrze Sonyi. Jedno tylko wam powiem, jedno mogę obiecać - macie mnie po swojej stronie. Mogę jeszcze zrobić kilka rzeczy, które wam pomogą. A teraz żegnajcie.

Nikt jej nie zatrzymał, ani Sonya, ani Victor nie wiedzieli, jakich słów mieli użyć. "Żegnajcie". To brzmiało tak ostatecznie...

Viviana wyszła nie niepokojona, tylko Monica rzuciła jej wściekłe spojrzenie. Santa Maria miał zamiar podejść i o coś zapytać, ale była żona tylko pokręciła głową i wyszła z rezydencji.

Andrea Monteverde. Tak niewinna na początku, kiedy przybyła do tego domu. Był jeszcze wtedy własnością Carlosa, a ona tylko opiekunką niepełnosprawnego mężczyzny. Kim stała się teraz? Mścicielką? Ale na kim, na sobie samej? Gdzie, kiedy zatraciła duszę, serce zaprzedała nie tym, komu powinna? Mieszka z Felipe i Vivianą, ludźmi, którzy chcieli skrzywdzić miłość jej życia - dawniej byłoby to nie do pomyślenia. Teraz spiskuje z nimi, chce przejąć majątek Santa Maria - tylko co potem z nim zrobi? Zastąpi pieniędzmi pustkę w sercu?

- Carlos...- szepnęła, wpatrzona w jego zdjęcie. - Kiedy umarła twoja miłość do mnie? Bo ja nadal cię kocham, pomimo tego, co wydarzyło się między nami.

To dlatego go ostrzegła. Zniweczyła przez plan tych, którzy zaopiekowali się nią po wyjściu z domu Abreu...a może nie zajęli, a wykorzystali do swoich celów? Obiecali jej odzyskanie Santa Marii - czy aby na pewno? Kto wie, czy Felipe nie ma ukrytego celu. Albo Viviana, albo któraś z Gambone. Te dwie kobiety, Graciela i Dolores, tak bardzo działały jej na nerwy. Weszły tutaj z butami i nie zamierzają wyjść, a Antonio nie zwraca uwagi na fakt, że całkiem stracił ster rządów - jakby go kiedykolwiek miał.

Czuła się samotna i zagubiona, tak bardzo brakowało jej towarzystwa Juana. Nie zgadzał się z jej postępowaniem, ale był, doradzał coś, miała z kim porozmawiać, a dziś siedziała w pustym pokoju i rozmyślała. Viviana miała Felipe, on ją, Sonya swojego Ricardo, Carlos Monicę, dosłownie każdy znalazł swoją drugą połówkę - może poza Abreu, ale on już taki był, nikogo nawet nie szukał - a Andrea nie miała nikogo. Minęło tak niewiele czasu, a zaczynało jej coraz bardziej brakować człowieka, który potrafił porwać ją do Rzymu z jej własnego domu.

Nagle przed oczami stanął Raul. Nie rzeczywisty, nie ten prawdziwy, leżał przecież w grobie, ale jego wyobrażenie, tuż pod powiekami. Monteverde naprawdę ją kochał, a ona wykorzystała go do swoich celów, tak samo, jak być może Felipe próbował ją. A potem jego ojciec, będący zarazem i jej rodzicem - Gregorio wyjechał i nie było od niego wiadomości, poróżnił ich fakt, że kochała Santa Marię. Czy teraz, gdyby dowiedział się o rozpadzie ich związku, przyjąłby córkę pod swoje skrzydła? Ale przecież ona nie przestała darzyć Carlosa uczuciem - czy ma kłamać przed ojcem? Zresztą z Gregorio i tak nie ma kontaktu.

Rozmyślania przerwał telefon, cichy, bo Andrea wyłączyła dzwonek i pozostawiła tylko wibracje. Odebrała rozmowę i zastygła, przerażona brzmieniem głosu rozmówcy.

- Przyjedź po mnie...

- Gdzie jesteś? Co się stało? - pytała gorączkowo.

Podał krótko adres, mówiąc z ogromną trudnością.

- Co tam robiłeś? Czy coś ci się stało?

- Przyjedź, proszę...Bo inaczej nie wytrzymam...Weź...jakiś bandaż, to tak bardzo boli...I coś przeciwbólowego, co można łyknąć po alkoholu.

- Chyba rozumiem. Zaraz zawiadomię Vivianę i razem po ciebie pojedziemy.

- Nie! - Felipe podniósł głos. - Masz nic jej nie mówić i przyjechać sama! Pośpiesz się...proszę.

- Dobrze, dobrze - stwierdziła Andrea i odłożyła słuchawkę.

Domyśliła się, że brat Carlosa pobił się z kimś pod barem i teraz jest ranny. Nie wiedziała tylko, jak bardzo...I dlaczego nie chciał zawiadamiać kochanki, czyżby wolał, by nie widziała go w takim stanie?

Kiedy dojechała na miejsce, zrozumiała. Santa Maria leżał z tyłu knajpy, w pokrwawionej koszuli, spodniach, nawet na twarzy miał ślady razów. Rozbita warga, oka prawie nie było widać - wyglądał jak alkoholik po walce o ostatnią butelkę.

- Dasz radę wejść do samochodu? - spytała.

- Pomóż mi...- wyjęczał

Z niemałym trudem wciągnęła go do pojazdu i ruszyli.

- Zawiozę cię do szpitala.

- Nie, nie. Do domu. Tylko się położę i prześpię.

- Co tam się w ogóle stało?

- Opowiem ci...w domu...Jedź szybciej, proszę...

Raul Monteverde postanowił działać. Zgadzał się z nim ojciec, skory do czegokolwiek, co mogłoby pozbawić Andreę chociaż odrobiny drwiącego uśmiechu, jaki zapewne tkwił na jej obliczu. Co prawda to, czego wymagał syn, było niezbyt przyjemne, ale z drugiej strony efekty będą wiadome - zniszczenie córki Nory.

- Mam się z nią pogodzić? - skwasił się Gregorio. - Po tym, co ci zrobiła?

- Ależ nie, tato. Tylko wpaść z wizytą do rezydencji, gdzie mieszka, dowiedzieć się dokładnie, co się dzieje. Udawać, że to pierwszy krok do pogodzenia się i tego typu bzdury.

- Nigdy mi w to nie uwierzy. Wie, że jestem dumny i że nie zaaprobuję związku z tym imbecylem.

- Zauważ, że do tej pory nie wzięli ślubu. Czy to nie dziwne? Skoro byli tak bardzo zakochani, na co czekają? Znając ją, może ona chce znać wcześniej wynik rozprawy, by w razie czego uciec od Santa Marii, gdyby ten poszedł ponownie siedzieć. Muszę jednak znać prawdę. I to ty mi w tym pomożesz. Mama chętnie by cię zastąpiła, ale jej nie znają. Poza tym możliwe, że wpadnę też do Manolo.

- Do twojego brata? Po co? Nie zniżaj się do jego poziomu, proszę.

- Och, nie mam zamiaru zostać jego wspólnikiem - zaśmiał się Raul. Ale ten gość może mi się przydać. Jest zdolny do wielu rzeczy za odpowiednią opłatą.

- Chcesz również fizycznie skrzywdzić Andreę?

- Nie. Nie jestem mordercą, ani nic podobnego. Przecież mnie znasz. Ale wystraszyć ją, albo jej Carlosika - czemu by nie? Pewnie Manolito ma tam jakieś znajomości, które mogłyby mi pomóc. Jeśli coś mu obiecam...nic konkretnego - lepszego adwokata, czy coś...

- Dobrze cię tu znowu mieć, synu! I to nie tylko dlatego, że wreszcie ktoś pokaże tej dziwce, gdzie raki zimują!

- Nienawidzisz własnej córki! - znów śmiech zagościł na twarzy młodszego z Monteverde. - Nie dziwię ci się, martwi mnie tylko jedno - co się stało z dzieckiem. Powinna już niedługo rodzić, a nikt nie mówi o jej brzuchu.

- Sądzisz, że je usunęła? - wtrąciła się siedząca obok Barbara.

- Pewnie tak. W końcu za bardzo przypominałoby jej mnie. Taki mały wyrzut sumienia. Jeszcze by się na nim mściła. A za to oberwie tym bardziej - bo zabiła moje dziecko.

Jedna z pokojówek nieśmiało wetknęła nos w drzwi pokoju:

- Przepraszam, że państwu przeszkadzam, ale mamy gościa.

- Kto to? Zaproś go do salonu, zaraz przyjdziemy!- wydał polecenie ojciec Raula, ale to nie był koniec problemów służącej:

- Ona już tam siedzi. To panienka Maribel.

- Zajmę się nią. - Barbara Fernandez już wstawała, gdy syn zatrzymał ją ruchem ręki.

- Nie, nie, mamo. Tym razem przyjmiemy ją wszyscy. Łucjo, wprowadź tutaj Maribel.

- Czy to nie za wcześnie? - Gregorio się wahał.

- Raczej za późno - wymruczał Raul. - Powinna wiedzieć od początku.

Rozległy się kroki i za moment w progu stanęła Maribel Moreni. Otworzyła usta, by przywitać się z rodzicami człowieka, którego tak kochała, ale z jej warg nie wydostał się żaden dźwięk. Oczy spoglądały tylko na jasnowłosą postać siedzącą naprzeciwko z lekkim, zapraszającym uśmiechem na twarzy. Monteverde zerwał się chwilę później, jakby przez moment chłonął jej widok, po czym podszedł i pocałował kobietę w rękę - jednak musiał podnieść ją sam, bo Maribel nie poruszyła się ani odrobinę.

- Witaj, przyjaciółko. Wiem, że jesteś zaskoczona, należą ci się pewne wyjaśnienia, racz więc spocząć obok nas, a opowiem ci, jak to się stało, że nadal przebywam wśród żywych.

- Raul? - pytający szept był aż nabrzmiały od tęsknoty.

- Owszem, to ja. I nie w postaci ducha, a całkiem żywego człowieka. Zachowałem się jak kretyn, nie informując cię o sprawie od razu, ale skoro jeszcze nie uciekłaś, chyba pozwolisz mi wyjaśnić pewne rzeczy.

- Wyjaśnić? - otrząsnęła się Moreni. - Okłamałeś mnie w tak podły sposób, a teraz chcesz mi wyjaśniać...

- Wiem, wiem, zrobiłem źle. Ale spojrzyj mi w oczy i spróbuj mi wybaczyć. Postąpiłem tak, bo chciałem zniszczyć Andreę Monteverde.

Uczynił ruch, jakbym próbował ją objąć, ale Maribel szybko się odsunęła.

- I to przez nią tak strasznie mnie skrzywdziłeś?

- Nie, nie przez nią, a przez moją męską dumę...i przez fakt, że ją kochałem. Teraz tylko nią gardzę. Co nie zmienia faktu, że nadal chcę się zemścić. Usiądź, wytłumaczę ci, dobrze?

Miała dwa wyjścia - wyjść stąd i nigdy więcej nie spotkać na swojej drodze Raula Monteverde, albo zostać i wysłuchać, co ma do powiedzenia. Wiedziała, że i tak nie przestanie go kochać, cokolwiek wybierze. Dlatego westchnęła ciężko i powiedziała cicho:

- Muszę cię bardzo kochać, szanowny panie.

- Dziękuję ci. Za to, że mnie nie opuściłaś i za tą miłość. Mogłem na ciebie zawsze liczyć. Naprawdę, źle zrobiłem, że nie znałaś moich planów od początku.

- Powiedz mi tylko jedno - czy jesteś już zdrowy?

- Tak, Maribel. Muszę tylko chodzić na badania kontrolne, ale poza tym jest ze mną całkowicie w porządku.

Dopiero teraz jakby dotarło do niej, co to oznacza. Rzuciła mu się na szyję i gorąco pocałowała. Raul oddał pocałunek i trwali tak chwilę, zapominając o obecności zarówno Gregorio, jak i Barbary. A przecież tamci nie mieli nic przeciwko...

- Oo...Czyli twój brat, Gustavo, siedzi razem z moim, z Manolo, w zakładzie o specjalnym rygorze...- powiedział potem młodszy Monteverde, siedząc tak, by trzymać Maribel za rękę. - Mam prośbę - czy mógłby przekazać mu trochę pieniędzy od nieznanego dawcy? Tylko niech nie mówi, skąd je ma.

- Nie chcę, by mój brat w cokolwiek się wdał. To nieszczęśliwy człowiek, oszukany przez kobietę.

- Tak samo, jak ja - stwierdził filozoficznym tonem Raul. - Dlatego już go lubię. Obiecuję ci, że nic mu się nie stanie, na pewno wie, jak wziąć pieniądze od kogoś, kto go odwiedza, tak, aby strażnicy tego nie zauważyli. Zgadzasz się być moją łączniczką?

- Czemu sam mu tego nie dasz? Albo nie pójdziesz od razu do Manolo?

- Bo najpierw muszę zdobyć jego zaufanie. Niech Gustavo powie, że kazano mu przekazać pieniądze, ale przyniósł je jakiś tajemniczy mężczyzna. Bacz tylko, że Manolo was nie zastał przy tej rozmowie.

- W porządku. Na mnie możesz liczyć! - Moreni ścisnęła mocniej jego dłoń.

Bolivares zanim wyszedł, podzielił się swoimi kłopotami z Sonyą:

- Tak naprawdę, to nie wina Viviany, tylko moja. To ja pomyliłem się w ocenie twojego stanu, wtedy Rodriguez przyznał się do czegoś, czego nie popełnił, a reszta, to ciąg dalszy mojej nieszczęsnej lekarskiej omyłki.

- Może i to był wstęp, ale gdybym miała matkę przy sobie, nie cierpiałabym tylu strasznych rzeczy. Nie wiń się, proszę. Ty mi cały czas pomagałeś, nie to, co ona.

- Ale tu przyszła i zrozumiała, że postępowała źle. Dlaczego nie zastanowisz się, czy jej nie wybaczyć?

- Wiesz...Ricardo kiedyś powiedział mi, że Carlos, starając się zniszczyć naszą przyjaźń, tak naprawdę robił to, bo się o mnie troszczył. Moja matka...może po części też chodziło jej o to samo? Może bała się, że zejdę na złą drogę? Owszem, na pewno nigdy nie była tolerancyjna w stosunku do...sam wiesz. Ale przed kilkunastoma minutami zasnął tylko dzięki niej. Ten zastrzyk może być pierwszym krokiem na drodze do wyzdrowienia. Czy mogłabym nie wyciągnąć ręki do własnej matki, tym bardziej, jeśli ona też tego chce i szczerze żałuje?

- To dlaczego pozwoliłaś jej wyjść?

- Bo wiem, że na razie nie była jeszcze na to gotowa, odebrałaby mój gest jako spowodowany tylko wdzięcznością, czy nawet litością. A tego nie chcę. Musi się uspokoić, dojść do ładu ze swoim życiem, z pragnieniami i z celami, a ja jej w tym pomogę. Kocham ją, Victorze i pozostanie moją matką, cokolwiek by nie zrobiła. Jednego bym jej tylko nie wybaczyła, ale wiem, że nie podniesie ręki na Rodrigueza.

- Cieszę się, że zaczyna się układać. Ja sam nie wiem, co mam teraz zrobić, odkąd poinformowała mnie, że zostanę ojcem. Nie planowałem tego, byłem pijany i...ech, znowu to ja coś zepsułem. Najpierw ten twój rzekomy zgon, teraz ciąża z twoją matką...Jestem naprawdę do niczego.

- Przestań. Jako lekarz jesteś doskonały, a człowiekowi też nic nie brakuje. Nie obwiniaj się tak. Hm...Viviana Bolivares i jej mąż, Victor, a obok syn jeszcze nieznanego imienia - co ty na to?

- Teraz ty daj spokój! - roześmiał się lekarz. - Ja i ona?

- A czemu by nie? Jest ładna, jeszcze w miarę młoda. Nie sądzę, by ponownie związała się z moim wujkiem, więc jest i wolna.

- Właśnie, jak myślisz, dokąd poszła?

- Nie wiem, ale ufam jej. Na pewno po tym, co dziś się tutaj stało. Niedługo dostaniemy od niej wiadomość.

- Czemu tak uważasz? Była bardzo zmartwiona, boję się, czy nie...

- Nie, nie obawiaj się, nie popełni żadnego głupstwa. Nie znasz jej tak dobrze, jak ja. Owszem, czuje się złamana, ale odzyska siły i pokaże wrogom, gdzie ich miejsce. Bo to moja mama! - zakończyła Sonya z dumą.

Bolivares tuż po wyjściu z rezydencji Abreu zastanowił się przez chwilę. To, co powiedziała dziewczyna...Viviana miałaby być jego żoną? Ta kobieta, która niszczyła, potrafiła okłamać swoją córkę tak okropnie, doprowadzić do stanu, gdzie Sonya chciała się zabić, ta sama, która własnego męża wepchnęła do basenu...I ta sama, która dzisiaj tak cudownie zaśpiewała i pomogła w tym, co wydawało się niemożliwe. Viviana Bolivares z mężem i synem?

Córka Carlosa schyliła się po leżący w kącie rysunek niemowlęcia, który upuściła matka. Odłożyła go delikatnie na stolik, przypominając sobie o scenie z kwiatkiem i jej ojcem.

- Miał taką śmieszną minę! - powiedziała sama do siebie. - Swoją drogą, chyba muszę zastanowić się nad imieniem dla mojego dziecka - kilka miesięcy i małe będzie biegać po całym domu. Nazwę go może...Ricardo Carlos? Nieee...Brzmi jak jakiś piłkarz. Odwrotnie też bez sensu - Carlos Ricardo to jak pan na zamku w dziewiętnastym wieku. Eduardo Ricardo odpada, bo prawie się rymuje. Chyba, że to będzie dziewczynka, wtedy to o wiele łatwiejsze, bo Catalina mi się bardzo podoba. Catalina Viviana - o ile Ricardo się zgodzi.

- To miał być Pedro! - usłyszała nagle czyjś stanowczy głos.

- Co? - drgnęła, kompletnie zaskoczona.

- Pedro Rigoberto Alejandro Victor Carlos Rodriguez. Ewentualnie Catalina Sonya Natalia, jeśli to będzie żeńska płeć. To jedyne możliwe wersje!

Koniec odcinka 195

monioula · Wysłany: 11:49:53 03-09-09 Temat postu:

Lilijka · Wysłany: 22:22:32 03-09-09 Temat postu:

Ale koncowka!

Super, w ogóle cały odcinek bardzo fajny, nie wiem co Ty od niego chcesz (PW - postaram się jeszcze dzisiaj odpisac, mam nadzieję że w ogóle zdołam się przed północą polozyc, wrocilam po 20 do domu - i to nie z podworka, a ze szkoly, tyle ze z zajec dodatkowych;/)

Viviana Bolivares - ciekawa co na to sama zainteresowana

Wizualnie Barbara nie bardzo pasuje do tego aktora, który gra lekarza, ale nie to się liczy przeciez

Ciesze się, że Ricardo powraca do stanu "gotowości"...

Andrei mi trochę szkoda... moze na razie niech sobie pobędzie z Felipe - w koncu w pierwszym odcinku w jej wzroku dało się widzieć podziw dla jego sylwetki (pamiętam!

)

Fuente · Wysłany: 18:07:04 04-09-09 Temat postu:

Viviana punktuje coraz bardziej, już niebawem wyjdzie na plus, nie tylko w mojej prywatnej klasyfikacji... chyba że przedtem zrobi coś głupiego.
Nie zrobi, prawda? Powiedz, że nie zrobi!

Błagam, tylko nie Andrea i Felipe! Nigdy nie lubiłam scen z udziałem wyłącznie tej dwójki - bo o ile Andreitę lubię, to Felipe wydaje mi się dla niej zbyt stary, obleśny etc.

RR powraca! I jeszcze nieraz nas pewnie zaskoczy. Chociaż nie wydaje mi się, żeby był zdolny do wypowiedzenia tych imion na końcu. Nie, nie, to na pewno nie on. Nasuwa się zatem pytanie - kto?
Głosy, głosy, wszędzie czyjeś głosy... Ja poproszę odcinek 196 muy pronto

Lilijka · Wysłany: 18:58:02 04-09-09 Temat postu:

Alve, mi się wydaje, że Felipe jest starszy od Andrei o jakies 4/5 lat

Było tu kiedyś kalendarium, Aga pisała, tylko gdzieś siedzi na dalszych stronach i znajdowały się tam różne ciekawe i nieciekawe daty

)

BlackFalcon · Wysłany: 23:53:31 05-09-09 Temat postu:

monioula - Nie chodziło mi co prawda o to, co przeżyli, tylko o ich samych, ale masz rację i co do tego - fakt, przeżyli mnóstwo nieszczęść. Czy teraz się wszystko ułoży? Wiesz, bardzo prawdopodobne jest to, że masz rację w pewnej rzeczy

.

Bolivares faktycznie nigdy nie myślał o Vivianie jako o swojej partnerce, ale przecież byli razem - niby to wszystko był plan lekarza, ale jednak - i teraz, gdy połączy ich dziecko - czemu nie?

Felipe chciał, żeby Andrea przyjechała sama, bo przecież teraz nienawidzi Viviany. Ale na wszystkie pytania odpowiedź niedługo, w odcinkach

.

Za dzisiejszą końcówkę prawdopodobnie mnie zabijesz

.

Lilibeth - Widzę, że końcówka się Wam naprawdę spodobała

. I ja się z tego bardzo cieszę. Dobrze też, że odcinek nie znudził za bardzo

. Rozkręci się nieco akcja już za momencik, podobne zdarzenia, jak nagłe spotkanie Victora i Viviany już niedługo (nie mówię, że będą to akurat spotkania, ale to może też

.

Fakt, wizualnie nie pasuje, poza tym ona nadal kocha Felipe...niestety. Miłości nie da się tak łatwo wyrwać z serca, tym bardziej tak ognistej, jak jej - pytanie tylko, czy ten ogień nie strawi jej przy okazji, gdy Felipe sobie o niej przypomni...

Dzięki, że pamiętasz takie szczegóły!

Hm, czyli uważasz, że głos na końcu był głosem RR?

. Bardzo możliwe

.

monioula · Wysłany: 11:22:29 06-09-09 Temat postu:

Dziś trochę nieskładnie i krótko, wybacz

Ja już miałam nadzieję, że Gambone wyniosą się na zawsze, a tu taka... niespodzianka, o ile niespodzianką można nazwać scenkę, która sprawia, że mam ochotę wypatroszyć te babska nożyczkami. Z takim nagraniem jeszcze sobie pomieszkają w rezydencji...

Lilijka · Wysłany: 20:30:23 06-09-09 Temat postu:

Mam pytanie - kim była Nora? Nie mogę sobie przypomnieć...

Bardzo podobała mi się rozmowa Andrei i Felipe

A takze niektóre wypowiedzi Antonia - nie ma to jak Twój talent

)
Jak to jest, ze Graciela zawsze ma na kogos jakiegos haka?

Antonio powinien się teraz na nią rzucić z pazurami i zniszczyć tą kasetę! Ale fakt faktem, że jest mordercą, jakos nie mogę tego przeboleć...

Ta świadomość Ricardo trochę mnie przeraziła - wiadomo przeciez, ze takie przebłyski są normalne przed smiercią... ale on nie umrze

nie teraz, gdy wszystko zaczyna się układać

edit.
zainteresowałaś mnie tym Tamales i az sobie o tym na Wikipedii poczytalam

A w ogole, to mam dziwne wrazenie, ze Gabriel moze jednak byc homo

Bo on był kiedys związany z tą Dianą, tak? Nie pamiętam wlasnie, czy on, czy Daniel

Ślimak · Wysłany: 12:23:25 07-09-09 Temat postu:

Witam! W końcu jestem. Jak zwykle na samym końcu, ale lekturę "PiM" zostawiam sobie na deser. To taki mój zwyczaj, do którego musisz przywyknąć, jeśli mamy sie jeszcze razem męczyć (nie dosłownie oczywiście), przez lekturę kolejnych, czyżby 200 kolejnych odcinków? Bo pomysłów ci nie brakuje, co więcej niektóre wątki domagają się głębszego rozpatrzenia

Zacznę od odcinka 195:

Od tego, na kim skupiam się zwykle najbardziej. Powiedzmy, że ludzie mają to do siebie, że najbardziej interesują się ludźmi, którzy ich denerwują, zniesmaczają im dzień, po prostu wzbudzają wstręt. Więc ja też idąc za stereotypem poświecę większość notki dwóm paniom - Monteverede i Santa Maria.