Telenowele

Eillen · Wysłany: 0:05:59 06-12-15 Temat postu:

A tak mnie jakoś naszło

Na razie dziergam powoli, może kiedyś, jak już udziergam jakiś sensowny zapas, to wstawię tu, albo gdzieś indziej, bo tutaj to ostatnio takie pustki, że szkoda gadać

Ale zaraz, zaraz... dwóch projektów? A co ja jeszcze ostatnio wstawiłam tutaj za pomysł?

Stokrotka* · Wysłany: 0:31:06 06-12-15 Temat postu:

Aguś ... cholera ... niech ja ochłonę

Aberracja · Wysłany: 0:37:06 06-12-15 Temat postu:

Daj znać gdziekolwiek wstawisz :d

Eillen · Wysłany: 12:35:23 06-12-15 Temat postu:

Natuś bez przesady

Madziu masz to jak w banku

Kenaya · Wysłany: 14:01:36 06-12-15 Temat postu:

Agula, Ty wiesz co ja myślę, nie? Wiesz!

Ale nie mogłam się tu nie zameldować i nie wesprzeć tego projektu na każdej możliwej płaszczyźnie, bo sama bym sobie nie wybaczyła takiego grzechu, wręcz śmiertelnego

Działaj w temacie dalej i jak tylko uznasz, że nadeszła pora, na to by pokazać to światu - bo innej opcji absolutnie nie przewiduję - to masz we mnie wiernego czytelnika :*

Eillen · Wysłany: 14:13:07 06-12-15 Temat postu:

Wiem, Madziula i z całego serducha dziękuję Ci za wsparcie :*

Kenaya · Wysłany: 14:28:22 06-12-15 Temat postu:

Cała przyjemność po mojej stronie :*

BlackFalcon · Wysłany: 14:33:43 06-12-15 Temat postu:

Madziu właśnie o Tobie myślałam, czy Ty zmieniłaś maila może? Bo mi wrócił.

EDIT: OK, już wiem

.

Stokrotka* · Wysłany: 0:06:08 07-12-15 Temat postu:

Eillen · Wysłany: 0:15:24 07-12-15 Temat postu:

Stokrotka* · Wysłany: 0:18:02 07-12-15 Temat postu:

To cudownie!!!

taka ciekawa baza nie mogła się zmarnować, więc bardzo cieszę się, że to wykorzystałaś

Czekam - może w końcu wstawisz, a na razie zabieram się za nadrabianie Junto a ti

Eillen · Wysłany: 0:27:35 07-12-15 Temat postu:

A ja się cieszę, że Ty się cieszysz

Wstawić pewnie wstawię kiedyś, gdzieś, niekoniecznie tutaj, bo straszne tu pustki ostatnio

Ale na pewno dam znać, gdzie jesteśmy ja i moje "tworki"

Sobrev · Wysłany: 22:12:46 10-12-15 Temat postu:

Hej. Wrzucam tutaj swój pomysł na opowiadanie i chciałabym poznać wasze opnie

Prolog.
16 lat wcześniej.

Dzień ślubu powinien kojarzyć się z najpiękniejszym momentem w życiu zarówno kobiety jak i mężczyzny. Wiliam Cortez spoglądając na szesnastoletnią Clarke czuł jakby miał za chwilę zemdleć i już nigdy się nie obudzić. I ta opcja dla osiemnastoletniego chłopaka wcale nie była taka zła wręcz przeciwnie. O niczym innym nie marzył jak odwrócić się na pięcie i czmychnąć z kościoła jak najdalej stąd.
Nie mógł jednak się wycofać. Ba! On nawet nie mógł przeciwstawić się woli ojca, który łaskawie poinformował go gdzie i kiedy odbędzie się jego ślub. Nikt nie pytał go czy chcę się żenić i z kim. Postawiono go przed faktem dokonanym.
Tak właśnie działała Wspólnota „Światło dla duszy”, której przewodził ojciec chłopaka. Od jej członków wymagano bezwzględnego posłuszeństwa, a Robert Cortez miał status Proroka przez usta, którego przemawia sam Jezus Chrystus.
Wiliam coraz częściej podważał słowa ojca. Robert zdaniem chłopaka nie miał zadatku na świętego (diabła owszem, ale świętego?. Nie. Na pewno nie. Był jeszcze jeden powód, przez który nastolatek wątpił w prawdziwość nauk Roberta.
W ogólniaku, do którego musi uczęszczać przechodząc z jednej klasy do drugiej usłyszał jedno zdanie „to jest ten chłopak od tych sekciarzy” Przywykł do wytykania go palcami. Ubierał się inaczej, zachowywał się inaczej, nie miał przyjaciół poza sektą a do miejscowego liceum uczęszczał tylko, dlatego że zobowiązywało go do tego prawo.
Wiedziony własną ciekawością zaczął przeszukiwać szkolną bibliotekę w celu zdobycia informacji. Ku własnemu przerażeniu odkrył, iż wiele cech sekty wykazane w różnych publikacją zgadzają się z tym, w jakim miejscu spędził osiemnaście lat swojego życia.
Z zadumy wyrwała go jej dłoń mocno ściskająca jego palce. Popatrzył w zielone oczy Clarke usiłując wykrzesać z siebie odrobinę uczuć w względem tej dziewczyny. Nie czuł jednak nic. Nawet jej nie lubił.
Jak można lubić kogoś, kogo się nie zna?, zapytał sam siebie w myślach. Z Clarke nie rozmawiał (zakazywało tego prawo Proroka Roberta) Dziewczęta, aby być czyste i nieskalne przez grzech mieszkały w innej części obozu. Widywano je jedynie na modlitwie. Nawet do szkoły jeździły oddzielnymi autobusami, aby broń Boże oddychanie tym samym powietrzem nie zaszkodziło ich niewinności.
Uśmiechnął się do niej blado i ku własnej radości uznał, że jest równie nieszczęśliwa jak on. Żadne z nich nie miało nic do gadania Prorok powiedział tak trzeba uczynić.
Prorok Robert Cortez uśmiechnął się lekko pod nosem spoglądając na parę młodą. Clarke będzie dobrą żoną. Posłuszną swemu mężowi a jego syn, kiedy przyjdzie czas zajmie jego miejsce i zostanie Prorokiem.
Powstał z miejsca dostojnie zbliżając się do młodych, którzy poderwali się ze swych krzeseł i podali sobie prawe dłonie, które przewiązał stułą.
Głos Wiliama brzmiał pewnie. Mocniej zacisnął palce na wilgotnej dłoni Clarke i uśmiechnął się w jej stronę. Nie było odwrotu. Siedzieli w tym razem czy tego chcieli czy też nie.
Obecnie 2015r

Zatrzymał się gwałtownie wyszarpując z uszu słuchawki od mp4. Zmarszczył brwi wpatrując się kilka sekund w wysoki, szary mur odgradzający sektę od reszty świata. Ze swoich źródeł dowiedział się, że Prorok stopniowo odizolowywał członków sekty. Zaczęło się od postawienia trzymetrowego muru z szarego betonu na własnej palcówce edukacyjnej skończywszy. Robert miał całkowitą władzę nad swoją trzódką i nikt absolutnie nikt nie próbował go powstrzymać.
Policja była bezradna, opieka społeczna była bezradna nawet FBI było bezradne. Nie było oficjalnego zawiadomienia o przestępstwie czy jakichkolwiek nieprawidłowościach, więc w tym wypadku jakakolwiek interwencja była niemożliwa.
Słyszano oczywiście różne plotki. W pewnych kręgach szeptano o wykorzystywaniu seksualnym dzieci, gwałtach, czy zmuszaniu do małżeństwa były to jednak plotki a żaden policjant czy prokurator nie postawi na szali swojej kariery z powodu domysłów. Potrzebowano twardych dowodów, których żaden członek sekty im nie dostarczy.
Policja i FBI byli śmiertelnymi wrogami wspólnoty, której celem jest rozbicie jedności i nastawienia poszczególnych członków przeciwko Prorokowi i sobie. Wrogami większymi od wymienionych byli ci, którzy opuścili wspólnotę. Był niemal stuprocentowo pewien, że te historię ciągle budzą grozę zwłaszcza w dzieciach, którym zapewne opowiada się je, jako przestrogę bądź groźbę.
Wsunął słuchawki do uszu ruszając truchtem przed siebie. Nie chciał wzbudzać jakiś podejrzeć wśród strażników, którzy spacerowali za główną bramą. Minął ją powoli przesuwając wzrokiem po służbach porządkowych. Był niemal pewien, że za tymi puchatymi kurtkami kryje się broń.
Uwagę mężczyzny przykuła kobieta rozmawiająca z jednym ze strażników pokoju. Ubrana w tradycyjną lnianą suknię. Włosy miała związane w ciasny kok. Zatrzymał się ściągając z głowy kaptur. Odwróciła w jego stronę głowę spoglądając mu w oczy. Swoje imię wyczytał z jej ust. Stał nieruchomo jeszcze przez kilka sekund i dopiero, kiedy jeden z mężczyzn zrobił krok w stronę furtki odwrócił się na pięcie i pobiegł przed siebie.
Muzyka dudniła w jego uszach, kiedy sprintem przemierzał kolejne metry prowadzące go do zaparkowanego nieopodal samochodu. Chciał jak najszybciej stąd odjechać. Wyszarpnął z kieszeni kluczyki naciskając przycisk otwierający drzwi. Szarpnął za klamkę wchodząc do środka. Opadł na siedzenie trzęsącymi się dłońmi usiłując włożyć kluczyk do stacyjki. Wściekły rzucił kluczyki na deskę rozdzielczą. Pięścią uderzył w kierownicę.
Siedział nieruchomo przez kilka minut a rękoma opartymi na kierownicy czekając aż przestaną mu drżeć dłonie. Wpatrywał się w przestrzeń rysującą się przed nim. Nigdy nie spodziewał się, że wróci do Chicago.
Wyjechał z Wietrznego Miasta mając zaledwie osiemnaście lat. Porzucił rodzinę, wszystko, w co wierzył w nadziei, że przyjdzie taki czas, kiedy będzie mógł patrzeć na swoje odbicie w lustrze.
Wiliam Cortez znalazł pracę, dzięki dobrym wynikom z liceum otrzymał stypendium na Uniwersytecie Stanowym Illinois, później los sprawił, że wybrał FBI. Nigdy by nie przypuszczał, iż jedno spojrzenie, jego imię wyszeptane przez jej usta sprawi, że ponownie poczuje się jak tamten dzieciak.
Przerażony, trzęsący się jak osika osiemnastolatek.
Podskoczył gwałtownie do góry, kiedy w kieszeni dresów głośno zawibrował telefon. Roześmiał się sam z własnej głupoty kręcąc głową. Sięgnął po uporczywie dzwoniące urządzenie zerkając na wyświetlacz. Westchnął głośno na widok znanego ciągu liczb. Nacisnął zieloną słuchawkę.
- Cortez – powiedział.
- Jak szybko możesz być w biurze?
Will popatrzył na zegarek wbudowany w deskę rozdzielczą.
- Trzydzieści minut a co?
- Dowiesz się na miejscu.
Rozłączył się rzucając komórkę na siedzenie pasażera. Sięgnął po kluczyki umieszczając je w stacyjce. Tym razem jego ruchy były pewne i szybkie. Odpalił silnik wyjeżdżając na drogę prowadzącą do miasta. Spojrzał ostatni raz na mury wspólnoty „Światło dla duszy” Intuicja podpowiadała mu, że jeszcze nie raz tutaj wróci.

BlackFalcon · Wysłany: 17:04:29 13-12-15 Temat postu:

Moją opinię o obsadzie już znasz, teraz czas na ocenę tekstu.

Tematyka mi się podoba, bo odstaje od telenowel, które się "normalnie" ogląda, od Kopciuszków i tak dalej - owszem, lubię czasem obejrzeć klasyczne historie, ale jako, że sama uwielbiam motać u siebie, to wiesz, że Twój pomysł już mi się podoba

.

Tylko fajnie by było wrzucać tabulator przy akapicie, wiesz, ten odstęp przy akapitac od lewej, ale to już się czepiam, bo mi zależy

.

A teraz...gdzie kolejny odcinek?

.

Sobrev · Wysłany: 17:09:59 13-12-15 Temat postu:

Aguś dziękuje ci. Wiem że ci się podoba. I Wiem o co ci chodzi z tym tabulatorem i tekst jest tak pisany w Wordzie , ale tutaj to jak widać żyje swoim życiem.

I rzeczywiście odstaje od telenowel które pisałam kiedyś. Chyba z tego w jakimś stopniu wyrosłam i szukam nowych pomysłów