Telenowele

Eillen · Wysłany: 0:22:45 30-12-15 Temat postu:

Fajnie, że jesteście i że kogoś ten pomysł cieszy

Myślę, że już niebawem razem z Madzią podzielimy się z Wami tą historią

CamilaDarien · Wysłany: 9:53:33 30-12-15 Temat postu:

Marzenka20 · Wysłany: 16:33:22 14-01-16 Temat postu:

Główną bohaterką telenoweli jest 22-letnia Maria Luz. Dziewczyna mieszka wraz z braćmi w małej wiosce Alva, której mieszkańcy trudnią się głównie na hacjendzie Los Milagros położonej w pobliżu. Dziewczyna pochodzi z biednej rodziny. Całe swoje życie poświęca na obowiązki domowe i dbanie o braci. Nigdy nie chodziła do szkoły, ale mimo to jest wykształcona i posiada kulturę osobistą. Od swoich narodzin piękna i dobroduszna Maria Luz jest niewidoma. Z tego powodu jej bracia zawsze szczególnie nad nią czuwali i pilnowali by nie stało się jej nic złego. Wioska nie słynie z dobrej opinii. Wielu mężczyzn, także przyjezdnych czyhało na niewinność bezbronnej dziewczyny, jednak jej bracia skutecznie ukrócali te plany. Czy pojawienie się w miejscowości nowych właścicieli ziemskich wpłynie na rodzinę Correa?
Czy Maria Luz pozna w końcu uczucie miłości?
Czy Santiago szczerze pokocha niewidomą dziewczynę?
Czy przystojny Santiago zdobędzie jej miłość?

Przed parą zakochanych stanie wiele przeszkód:
Bracia Marii Luz, którzy będą przekonani o niecnych zamiarach Santiago i zdolni do wszytkiego by rozdzielić go z siostrą
Rodzina Santiaga, która nie zaakceptuje biednej dziewczyny, w dodatku niewidomej. Rodzina, która gotowa jest się posunąć nawet do zbrodni byle ochronić dobre imię rodu.

To tak w skrócie...

darunia · Wysłany: 21:26:00 16-01-16 Temat postu:

Fanfiction serialu też moze być, czy koniecznie jakiś własny pomysł?

BlackFalcon · Wysłany: 22:37:52 18-01-16 Temat postu:

Chyba może, ja kiedyś tutaj pisałam

.

Carmell · Wysłany: 20:23:04 21-01-16 Temat postu:

Wiele razy w mojej głowie pojawiał się pomysł na opowiadanie.Mam jednak ogromne wątpliwości czy potrafię je spisać. Nie wiem czy mój styl jest dość lekki, ciekawy. Dużo czytam, ale pisarka ze mnie żadna. Dlatego wrzucam Wam prolog do czegoś co na pewno spiszę.Chociażby do szuflady. Teraz w sumie zaczynam żałować, że wrzuciłam ten fragment od razu po napisaniu zaczynam widzieć jak tragicznie jest niedopracowany, jak wiele rzeczy mogłam dopisać. Ale cóż... Gdybym nie opublikowała go od razu nie pojawiłby się tu nigdy.

EDIT: Dawno nie byłam na forach i nie mam pojęcia czy to jakiś ogólny błąd czy to mi posty dodają się po kilka razy.

PROLOG
Zobaczył ją na jednej z ulic słonecznej Andaluzji. Był to upalny dzień,a jego uwagę przykuł tłum zebrany na skwerku oraz zawodzenie mężczyzny, któremu wydawało się, że potrafi śpiewać. Kiedy jednak ją dostrzegł nawet muzyka wydała mu się piękniejsza. Nigdy nie wierzył w miłość od pierwszego wejrzenia, ale teraz wiedział, że zakochał się na zabój. Ubrana była w czerwoną, szeroką spódnice z falbanami i koronkowy gorset koloru czarnego, który podkreślał wcięcie w tali i obfity biust. Sięgające do bioder czarne włosy zdobił szkarłatny kwiat,a w dłoni trzymała charakterystyczny dla tancerek flamenco wachlarz. Ciało, poruszające się w rytm muzyki było idealne-miała długie, nogi, krągłe biodra i opaloną skórę. Podobało mu się w niej wszystko, nawet sposób w jaki słońce odbijało się w jej włosach. Miała w sobie to coś, co większość ludzi zna tylko z opowieści i filmów, wyglądała jak bogini, kamień szlachetny, najcenniejszy skarb. Ubrana była na czerwono więc skojarzył ją z rubinem, chociaż wiedział, że łatwiej jest trafić na rubin niż na taki cud jak ona. Musiała tańczyć od wielu lat, bo jej ruchy były płynne i ekspresyjne, miał wrażenie, że każdy gest został dopracowany tak skrupulatnie jak to tylko możliwe. Z drugiej jednak strony wydawało mu się, że taniec jest dla niej tak naturalny jak dla niego oddychanie. Patrzył na nią, a z chwili na chwile stawał się coraz bardziej oczarowany.Był artystą, uzdolnionym malarzem, wrażliwym na piękno,ale nigdy nie śmiał nawet marzyć, że mógłby stworzyć coś tak pięknego. Wątpił, że ktokolwiek to potrafi. Ona była cudem, czystym pięknem, które przybrało kobiecą postać. Na chwilę odwrócił wzrok i był zdumiony, że ludzie potrafią przejść obojętnie obok takiego cudu. Co prawda na ulicy zebrał się spory tłum, jednak wiele osób zdawało się nie dostrzegać tańczącego anioła. Wtedy przypomniał sobie, że większość populacji świata to idioci. Nieczuli na sztukę materialiści, którzy nie potrafią dostrzegać niczego poza pieniędzmi. On jednak był inny. Cały czas szukał inspiracji, światła w mroku i spokoju. Znalazł go w niej. Zastanawiał się jak wyglądałby jej uśmiech, jak brzmiałby jej śmiech i jaki smak miałyby jej usta.W chwili, w której muzyka przestała brzmieć on dalej patrzył na nią oczarowany. Nie widział nic innego, nie chciał widzieć. Pokłoniła się ,ocierając kropelki potu z czoła. Przyglądał jej się bacznie, studiując każdy szczegół twarzy i dopiero wtedy spostrzegł jej oczy. Jak mógł na nie wcześniej nie zwrócić uwagi? Były to najpiękniejsze oczy na świecie, nie miał co do tego wątpliwości. Duże, cudowne, koloru szmaragdu, promieniały niezwykłym blaskiem. Było w nich tyle szczęścia, tyle radości i spokoju, że gdy w nie patrzył czuł ukojenie. I właśnie w tej chwili zrozumiał, że musi ją mieć. Musi ją mieć aby odzyskać dawno utracony spokój. Musi ją mieć, aby móc tworzyć. Byłaby jego natchnieniem i doskonałą muzą, byłaby jego małym cudem. Tylko jego. Mógł namalować jej oczy na tysiąc różnych sposobów, a każdy z nich byłby niezwykły. To jak je mrużyła, miłość, którą widział w jej spojrzeniu... I nagle spostrzegł, że te spojrzenie nie jest zarezerwowane dla niego. Uderzyło go to tak gwałtownie, że niemal zatoczył się do tyłu czując fizyczny ból. A ona w tym czasie wpadła w ramiona mężczyzny na którego patrzyła z tak wielką miłością. Nie mógł znieść tego widoku, zabierał mu duszę i łamał serce na pół. Sięgnął do kurki i wyciągnął ukochany przedmiot. Pogładził delikatnie zimne tworzywo, a w tym geście była czułość z którą chciał dotykać jej ciała. Kilka sekund później pociągnął za spust i było słychać tylko krzyk...

Carmell · Wysłany: 20:23:11 21-01-16 Temat postu:

Post się zdublował.

Carmell · Wysłany: 20:31:25 21-01-16 Temat postu:

Post się zdublował.

Stokrotka* · Wysłany: 23:43:07 05-02-16 Temat postu:

- It's all in your head -

____________

R

- Prolog -
____________Roso Mario Valdez już niżej upaść nie mogłaś. Podrzędny bar, zatęchłe powietrze i tani ruski alkohol. Czym tym naprawę próbowała ratować swoją kobiecość i choć krztynę ludzkiej godności?! Zapijając swoje smutki, na pewno nie spłaci kolejnej raty kredytu za mieszkanie, nie znajdzie opłacalnej pracy, choć może przynajmniej zapomni, że jej „mąż” zostawił ją samą, odchodząc do kochanki, która spodziewa się jego dziecka. Marzenie ściętej głowy.
____________Oczy piekły ją niemiłosiernie od morza wylanych łez, a siorbania nosa nie mogła już nawet powstrzymać. Kiedy jej życie stało się takim gównem?! Jak ma wytłumaczyć dzieciom, że ich kochany tatuś już nie będzie z nimi mieszkał, że teraz będzie miał nowe dziecko z inna panią (suką). Jeżeli nie znajdzie szybko pracy wesoły komornik zapuka do jej drzwi wraz z panią z opieki społecznej. W uszach zabrzmiały jej słowa Tanyi. Jednak z dnia na dzień nie sprawi, że jej dzieci znikną z powierzchni ziemi. Nie zrobi z siebie bezdzietnej panny, by cały swój wolny czas móc przeznaczyć na pracę w tej cholernej firmie. Ale jak widać to jej jedyna opcja. W obecnych czasach nikt nie potrzebuję kobiety z dwójką dzieci w dodatku w separacji, której czasem rządzą owe małe człowieczki, wymagające jej czasu i uwagi.
____________Przechyliła szklankę do góry dnem, zalewając podniebienie ohydnym alkoholem, który choć na chwilę pozwoli jej zapomnieć w jak tragicznej sytuacji się znalazła. Weź się w garść! - nakazała sobie. Czy to aby nie ona kilka lat temu truła dziewczynom, że facet to nie cały świat, a jak zdradził to kopnąć w d**e i paszoł won?! Otarła wściekle wierzchem dłoni spływające łzy, dopiero teraz uświadamiając sobie jak trudno będzie rozpocząć życie od nowa. Teraz kiedy już myślała, że lepiej być nie mogło – dwójka dzieci, kochający mąż, dobra praca. A wszystko tak ulotne jak wiatr, stabilne niczym domek z kart.
____________Spojrzała w bok, gdy krzesło obok niej zaszurało na podłodze, z myślą że to kolejny pijak próbujący się do niej dostawić. Z zaskoczeniem jednak stwierdziła, że miejsce obok wcale nie zajął jeden z zapchlonych klientów tej podrzędnej speluny, którą wybrała na swój dzisiejszy azyl zapomnienia (o ile coś takiego w ogóle istnieje), a młoda wysportowana dziewczyna w czarnych trampkach i ubrudzonej sukni ślubnej. Uśmiechnęła się do niej, gdy ich oczy się skrzyżowały, unosząc pustą już szklankę w geście pozdrowienia.
- Jeżeli to jest suknia ślubna, w której miałaś wziąć ślub i jesteś tutaj zamiast w jakimś pięciogwiazdkowym hotelu ze swoim „mężem” to znaczy, że tego dnia podjęłaś najlepszą decyzję swojego życia – mruknęła, podsuwając krzesło trochę bliżej
- Jeżeli ucieczka sprzed ołtarza od najlepszego faceta na ziemi było dobrą decyzję to niech Ci będzie
- Ależ oni wszyscy są tacy sami – niemal krzyknęła, gestami nakazując barmanowi, by nalał jej jeszcze trochę, choć już od pewnego czasu spoglądał na nią z powątpiewaniem – Najpierw świata Ci uchylą, potem robią dziecko swojej asystentce młodszej o paręnaście lat. Takie koło życia – zaśmiała się kwaśno, wychylając szklankę naraz
- Wtedy przynajmniej miałabym dach nad głową i do kogo wrócić, choćby do rodziców – odparła, wsuwając w usta orzeszki ziemne stojące na ladzie, ku oczywistemu niezadowoleniu barmana
____________Rocio wyprostowała się i spojrzała na dziewczynę z zainteresowaniem. To się nie może udać!

Obsada:
Maria Elisa Camargo
Erick Elias
Camila Queiroz
Rafael Cardoso

Gypsy · Wysłany: 19:18:49 07-02-16 Temat postu:

Stokrotka ja chcę bardzo to czytać. Zainteresowałaś mnie tym pomysłem. Dodałaś je już? Jak nie to muszę rozpocząć proces namawianie

roxan2010

Renata i Victroria to siostry, które są dla siebie jak najlepsze przyjaciółki. Pewnego razu starsza z nich jedzie wraz z rodzicami samochodem. Dochodzi do wypadku do bardzo poważnego wypadku. Wszyscy myślą, że nie żyją. Victoria, której nie jechała w samochodzie nie może sobie poradzić z bólem po stracie rodziny wyjeżdża nie mówiąc nikomu gdzie. Wtedy okazuje się, że zginęły tylko dwie osoby, a nie trzy. Mija miesiąc. Max, narzeczony Renaty przypadkiem spotyka ją na ulicy. Ta jednak nic nie pamięta. Ten wszystko jej wyjaśnia, ale nie wspomina o siostrze, bo najpierw chciał dowiedzieć się gdzie jest. Mija jakiś czas. Renata przypomina sobie wszystko i to, że ma siostrę. Wścieka się na Maxa... Dziewczyna postanawia za wszelką cenę znaleźć siostrę. Pewnego dnia Max, żeby Renata zapomniała o zmartwieniach zabiera ją na hacjendę swojego dawnego przyjaciela - Damiana, który przedstawia im swoją ukochaną. Okazuje się, że to Vicoria... Wszystko układa się od tego momentu dobrze, dopóki nie pojawiają się kuzynki Maxa, bliźniaczki Paula i Roberta. Paula zakochuje się w Damianie, a Roberta od zawsze nienawidzi Renaty i próbuje skłócić ją z kuzynem...

MdCMDdD · Wysłany: 1:14:03 17-02-16 Temat postu:

Świetne! Ja swoją pisze już 12 rok

i jakoś nie mogę skończyć

czekam na dalsze!

roxan2010 · Wysłany: 16:53:39 17-02-16 Temat postu:

MdCMDdD · Wysłany: 19:14:34 17-02-16 Temat postu:

Czekam

lubie czytać wasze telenowelki

Gypsy · Wysłany: 21:41:05 25-02-16 Temat postu:

Nie pytajcie co to jest bo nie wiem. Ale wpadłam na to słuchając Toto - Hold the line.

Kate zawsze była rozważną, poukładaną i mądrą dziewczyną. Od swoich rówieśników różniło ją to, że najpierw myślała potem robiła. Jednak spotkanie przystojnego buntownika w barze zawróciło jej totalnie w głowie. Do tego stopnia, że wylądowała w łóżku z nieznajomym. Straciła dziewictwo z chłopakiem, którego imienia nigdy nie zapomni oraz tego niesamowicie przenikliwego spojrzenie i seksownych ust, które doprowadzały ją do szaleństwa. Kiedy rano otworzyła oczy Josha nie było, a jedyne co po sobie pozostawił to kartkę na której napisał „Było bosko Kimberly” i bransoletkę z muliny z jego imieniem. W sumie mogłoby to być zakończenie tej historii. Jednak to dopiero początek, bo następnego dnia w pierwszym dniu jej studenckiego życia spotyka nie kogo innego jak...zresztą sami się domyślacie.