Telenowele

KaSsia23 · Wysłany: 22:06:04 16-08-08 Temat postu:

Myślę że powinnaś dodać PŁONĄCE SERCE
Ja na pewno będę czytać :*

Gabriella · Wysłany: 22:13:58 16-08-08 Temat postu:

ja też czekam na Płonące serca;] skomentowałam już entradę;]

KaSsia23 · Wysłany: 22:21:57 16-08-08 Temat postu:

miaimiguel · Wysłany: 1:27:37 17-08-08 Temat postu:

PŁONĄCE SERCE ukaże się już niedługo
Ja czekam na twoją telkę kwasia23

KaSsia23 · Wysłany: 9:38:17 17-08-08 Temat postu:

Myślę że ją dodam w październiku albo we wrześniu

Katriina · Wysłany: 15:09:30 17-08-08 Temat postu:

Erunámo · Wysłany: 20:00:08 17-08-08 Temat postu:

Czy chcielibyście kolejną telenowelę młodzieżową z fabułą jak z Rebelde, z takim wyjątkiem, że pisze ją osoba, która tak średnio lubi tą telę i na dodatek humor byłby ważniejszy od fabuły?

KaSsia23 · Wysłany: 10:47:22 18-08-08 Temat postu:

Dla mnie obsada nie jest najważniejsza... lecz treść.... i nastrój ...

Lilijka · Wysłany: 17:11:38 18-08-08 Temat postu:

Linv., ja chcę

tyle tutaj telek Rebelde, że chętnie poczytam jakąś pseudo-rebelde

LovKristi · Wysłany: 17:13:51 18-08-08 Temat postu:

Linvelin ty wiesz co ja chce

Erunámo · Wysłany: 17:32:14 18-08-08 Temat postu:

Lilibeth: pseudo-rebelde, idealne określenie

Dobra, tylko tytuł, jakaśtam obsada i dodam.
Ana: ...ale oczywiście po wcześniejszym dodaniu Zakazanej Namiętności

Lilijka · Wysłany: 20:59:36 18-08-08 Temat postu:

obsada może być z prawdziwego Rebelde

a tytuł np. `Koszmar w szkolnej ławce`

No i Zakazaną Namiętność też wstaw..

NinaX · Wysłany: 22:08:33 18-08-08 Temat postu:

Chciałabym poznać Waszą opinię o tym fragmencie mojej twórczości, który zaczyna mój nowy projekt, całkiem świeży, jeszcze bez tytułu.

Czasy współczesne, obsady brak, bo to raczej nie telenowela, ale jeszcze się nad tym zastanowię.

Jestem ciekawa Waszego zdania

Nie myślała o tym co się stało. Nic nie było ważne prócz tego, żeby Letty była bezpieczna. Żeby była najedzona i ciepło ubrana. Aby ktoś o nią dbał. Tylko o tym myślała. Reszta mało ja obchodziła. Bardzo mało. Kiedy sędzia zapytał o co prosi powiedziała:
- Zajmijcie się moją córką. Proszę!
Obiecali, że Letty będzie szczęśliwa. Odetchnęła z ulgą. To nic, że jej matczyne serce przeszywał ból. To nic, że pękało na pół. To nic. Najważniejsza była ona. Jej Letty. Ona sama już się pogodziła z tym co się stało. Stała się otępiała i zahukana. Bo co jej pozostało? Nic. Samotność, ból i świadomość tego, że to koniec. Jej życia, jej planów. Że to koniec bycia matką dla Leticii. A zresztą czy ona była dla niej matką?
- Pani Monico! Jesteśmy na miejscu! Wysiadamy.
Rozejrzała się dokoła. Wielki budynek otoczony kratami. To tu miał być jej dom. A raczej miejsce jej pobytu. Weszła powoli za bramę prowadzona przez młodego policjanta. Skuta kajdankami. Prowadził ją. Wszystko odbyło się szybko. Kilka pytań. Kąpiel. Nowe ubranie. Szczoteczka do zębów i numer celi. 33. Została zaprowadzona. Zdjęto jej kajdanki i kazano wejść do środka. Cela nie była pusta. Zajmowała ją młoda dziewczyna. Ładna. Monica rzuciła na nią tylko okiem, podczas gdy tamta się jej uważnie przyglądała.
- Flora – przedstawiła się.
- Monica.
Na tym się skończyło. Monica nie miała ochoty z nikim rozmawiać. Weszła na łóżko. Na pryczę. Wyciągnęła jedyną cenną rzecz jaką miała – zdjęcie córki i zaczęła w nie wpatrywać. Po prostu patrzeć. Płakała. Flora pomyślała, że nie ma szczęścia. Trafiła na skończoną wariatkę.

Kochany Pamiętniczku!
Nie wiem co się dzieje. Zabrali mi mamę. Ktoś przyszedł, krzyczał i ja płakałam. A potem mi powiedzieli, że mama musi odejść, a ja będę miała nowy dom. Nic nie rozumiem. Mi było dobrze z mamusią. Dlaczego muszę mieszkać gdzie indziej? Mamusia mnie już nie chce…? Przecież kochała mnie. Mówiła, że jestem jej Skarbem. I ja kocham mamusię. I nie chcę mieszkać w tym nowym domu. Tu jest tyle dzieci. I te panie krzyczą jak nie chcę jeść zupki. Mamusia nigdy nie krzyczała. I te dzieci mówią, że ja już nigdy nie zobaczę mamy, bo ona jest bardzo zła. A ja nie wiem co to znaczy zła… I co to jest „więzienie”? Nikt mi nie chcę powiedzieć, a tam jest moja mama. Ja chciałabym do niej pójść i mieszkać z nią. Ciekawe czy tam jest ładnie? Ale ja mam dopiero 6 lat i jeszcze tylu rzeczy nie wiem. I nikt mi nie chce wytłumaczyć, a mama mówiła mi zawsze wszystko. Zaraz kolacja. Napiszę potem.
Letty.

NinaX · Wysłany: 22:09:33 18-08-08 Temat postu:

Chciałabym poznać Waszą opinię o tym fragmencie mojej twórczości, który zaczyna mój nowy projekt, całkiem świeży, jeszcze bez tytułu.

Czasy współczesne, obsady brak, bo to raczej nie telenowela, ale jeszcze się nad tym zastanowię.

Jestem ciekawa Waszego zdania

Nie myślała o tym co się stało. Nic nie było ważne prócz tego, żeby Letty była bezpieczna. Żeby była najedzona i ciepło ubrana. Aby ktoś o nią dbał. Tylko o tym myślała. Reszta mało ja obchodziła. Bardzo mało. Kiedy sędzia zapytał o co prosi powiedziała:
- Zajmijcie się moją córką. Proszę!
Obiecali, że Letty będzie szczęśliwa. Odetchnęła z ulgą. To nic, że jej matczyne serce przeszywał ból. To nic, że pękało na pół. To nic. Najważniejsza była ona. Jej Letty. Ona sama już się pogodziła z tym co się stało. Stała się otępiała i zahukana. Bo co jej pozostało? Nic. Samotność, ból i świadomość tego, że to koniec. Jej życia, jej planów. Że to koniec bycia matką dla Leticii. A zresztą czy ona była dla niej matką?
- Pani Monico! Jesteśmy na miejscu! Wysiadamy.
Rozejrzała się dokoła. Wielki budynek otoczony kratami. To tu miał być jej dom. A raczej miejsce jej pobytu. Weszła powoli za bramę prowadzona przez młodego policjanta. Skuta kajdankami. Prowadził ją. Wszystko odbyło się szybko. Kilka pytań. Kąpiel. Nowe ubranie. Szczoteczka do zębów i numer celi. 33. Została zaprowadzona. Zdjęto jej kajdanki i kazano wejść do środka. Cela nie była pusta. Zajmowała ją młoda dziewczyna. Ładna. Monica rzuciła na nią tylko okiem, podczas gdy tamta się jej uważnie przyglądała.
- Flora – przedstawiła się.
- Monica.
Na tym się skończyło. Monica nie miała ochoty z nikim rozmawiać. Weszła na łóżko. Na pryczę. Wyciągnęła jedyną cenną rzecz jaką miała – zdjęcie córki i zaczęła w nie wpatrywać. Po prostu patrzeć. Płakała. Flora pomyślała, że nie ma szczęścia. Trafiła na skończoną wariatkę.

Kochany Pamiętniczku!
Nie wiem co się dzieje. Zabrali mi mamę. Ktoś przyszedł, krzyczał i ja płakałam. A potem mi powiedzieli, że mama musi odejść, a ja będę miała nowy dom. Nic nie rozumiem. Mi było dobrze z mamusią. Dlaczego muszę mieszkać gdzie indziej? Mamusia mnie już nie chce…? Przecież kochała mnie. Mówiła, że jestem jej Skarbem. I ja kocham mamusię. I nie chcę mieszkać w tym nowym domu. Tu jest tyle dzieci. I te panie krzyczą jak nie chcę jeść zupki. Mamusia nigdy nie krzyczała. I te dzieci mówią, że ja już nigdy nie zobaczę mamy, bo ona jest bardzo zła. A ja nie wiem co to znaczy zła… I co to jest „więzienie”? Nikt mi nie chcę powiedzieć, a tam jest moja mama. Ja chciałabym do niej pójść i mieszkać z nią. Ciekawe czy tam jest ładnie? Ale ja mam dopiero 6 lat i jeszcze tylu rzeczy nie wiem. I nikt mi nie chce wytłumaczyć, a mama mówiła mi zawsze wszystko. Zaraz kolacja. Napiszę potem.
Letty.

EDIT: Sorki za zdublowany post, mój komp wariuje. Prosze o usunięcie jednego z postów.