Telenowele

paulinka92 · Wysłany: 12:58:12 04-07-07 Temat postu:

Rewelacja, odcinek jak zwykle perfekcyjny, czekam na new

@si@ · Wysłany: 13:05:21 04-07-07 Temat postu:

@si@ · Wysłany: 14:47:21 04-07-07 Temat postu:

Odcinek 30

Saul stanął przed wejściem do szpitala. Popatrzył na okazały budynek i dopiero teraz poczuł ,ze tęsknił za tym miejscem.
Po chwili refleksji, wszedł szybko do środka i udał się do recepcji, gdzie akurat stała Karina.
- Saul? - rzuciła widząc go wchodzącego do środka.
Saul podszedłdo niej i przywitał się, po czym spytał zatroskanym głosem:
- Co z Andreą?
Karina posmutniała i odparła:
- Nadal nie odzyskała przytomności.
Saul zasępił się, ale spytał:
- Gdzie leży? Na OIOMie?
- Tak..sala numer 5. Powinie być tam teraz Raul.
Saul pokiwał głową i poszedł w stronę windy. Czuł jak serce bije mu młotem. Wreszcie miał ją zobaczyć. Po tym jak opuścił Meksyk, myślał, że nie wróci tu przez rok, ale życie bywa bardzo zmienne.
Wysiadł z windy i poszedł w stronę sali numer 5. Ale tuż przed wejściem zatrzymał się raptownie...
Poczuł jakiś dziwny lęk...był przyzwyczajony, żę widział ją zawsze uśmiechniętą, a teraz miał patrzeć jak walczy o życie.
Nacisnął na klamkę i wszedł do środka...

***
- Sara! - zawołał Pablo widząc dziewczynę idącą do jednej z sal.
- Słucham? - spytała lekko zawstydzona.
Pablo podszedłdo niej i spytał:
- Dlaczego ostatnio jesteś ciągle zdenerwowana.
- Mam ZNP. - rzucił szybko Sara, a Pablo zdziwił się jej odpowiedzią, ale odparł:
- No cóż...wydaje mi się jednak, ze to nie tylko ZNP.
- To źle ci się wydaje. - rzuciła Sara lekko poirytowana i odeszła od Pabla.
Ten jednak nie zamierzałdać za wygraną więc złapał ją za rękę, tak, że rękawy jej bluzki podsunęły się lekko w góę odsłaniając sińce.
- Dlaczego masz sińce na rękach?! - spytał przerażony odkryciem Pablo.
Sara wyrwała mu rękę z uścisku i krzyknęła zażenowana:
- To nie twoja sprawa! Odczep się ode mnie!
Po tych słowach uciekła, a Pablo stał zaskoczony tym, co zobaczył.

***
Raul odwrócił głowę w stronę drzwi i kiedy zobaczył stojącego w nich Saula, nie mógł uwierzyć własnym oczom.
- Saul! Przyjacielu! - zerwał się z krzesła i podszedł, żeby się z nim przywitać.
Saul popatrzył na leżąco naprzeciw niego Andreę. Była nieprzytomna i oddychała przez maskę tlenową. Podszedł do niej i powoli, delikatnie dotknął jej dłoni.
- Wciąz jest nieprzytomna...- odparł Raul patrząc na tę scenę.
- Zostanę przy niej...jeśli jesteś zmęczony, idź coś zjedz. - powiedział Saul.
Raul pokiwał głowa, a przed wyjściem powiedział:
- Dobrze, że jesteś...ona napewno poczuje twoją obecność.
Saul uśmiechnął się przez łzy, które napłynęły mu do oczu, a Raul wyszedł.
- Juz jestem Andreo...- wyszeptał i zblizył swoją twarz do jej policzka, na którym złożył delikatny pocałunek.
- Jestem twoim Aniołem Strózem, więc teraz chcę być przy tobie.
Usiadł obok łózka na krześle, ale wciąż trzymał ją za rękę.
- Wyjdziesz z tego, bo jesteś silna. Silnijesza niż śmierć...
Nagle Saul poczuł uścisk dłoni...