Telenowele

Maggie · Wysłany: 17:36:02 17-07-07 Temat postu:

Super ten odcinek! jaka scena

Romansik się rozkręca... No, no... Bedę tu często wpadać

Jest już drugi odcinek mojej telci "Łamacze serc". Serdecznie zapraszam do przeczytania.

@si@ · Wysłany: 9:17:54 18-07-07 Temat postu:

boję się,że jeżeli angeles w porę nie powie prawdy Alexowi, to może się między nimi potem dużo zmienić

Maggie · Wysłany: 13:11:00 18-07-07 Temat postu:

Zgadzam się. Ale autorka telenoweli na pewno coś wymyśli

cris · Wysłany: 13:15:40 18-07-07 Temat postu:

dzikuje za cieple slowa. Pozdrawiam Wszystkich moich wiernych czytelników i mam nadziej Was nie rozczarowac:-)
odc. 18

Spotykali się codziennie w jego mieszkaniu. Byli szczęśliwi jak nigdy dotąd – Jak mogłem żyć bez ciebie – zastanawiał się.
- Jak ja mogłam żyć bez ciebie najdroższy – wtuliła się mocniej w jego ramiona – Jest jednak coś, co muszę ci wyznać. Nie byłam z tobą do końca szczera.
- Czego mi nie wyznałaś? – zapytał, przekonany, że chodzi o jakąś błahostkę.
- Alex. Ja….Nie nazywam się Emilia – powiedziała wystraszona.
- A jak? Jak się nazywasz? – był skonsternowany.
- Nazywam się Angeles. Angeles Bernal.
- Co ty powiedziałaś? – podskoczył jak oparzony – Jak się nazywasz?
- Angeles Bernal. Wiem, że nie powinnam tego przed tobą ukrywać, ale ja…Mężczyzna z którym się kiedyś spotykałam i którego kochałam, był ze mną ze względu na majątek odziedziczony po mojej mamie. To ona nazywała się Emilia. Emilia Salinas Bernal.
Alex miał wrażenie, że zwariuje. Przypomniał sobie ile razy słyszał od swojej matki Cataliny tę historię. Ojciec Angeles zabił dziewczynkę i próbował zabić swoją żonę. Catalina przed tą tragedią nazywała się Emilia. A ta kobieta, którą tak mocno pokochał zajęła miejsce malej Angeles. Ona jest córką człowieka, który zniszczył życie Cataliny.
- Alex nie bądź zły. Spróbuj mnie zrozumieć, kochany – Angeles chciała go przytulić.
- Zostaw mnie i nie zbliżaj się na krok. Ty oszustko. Brzydzę się kłamstwem i brakiem zaufania. Nie chcę cię więcej widzieć. Słyszysz mnie? Nigdy więcej nie chcę cię widzieć. Wynoś się z mojego domu.
- Alex, proszę cię – płakała.
- Teraz stąd wychodzę a kiedy wrócę ma cię już tu nie być. Nigdy więcej nie pojawiaj się w moim życiu. Nigdy.
***
Catalina Vergara nie mogła zasnąć. Znowu miała jakieś dziwne przeczucia. Czyżby coś z Adamem? Czasem czuła jakby była wyjątkowo potrzebna swojemu dziecku.. Słyszała wtedy cichy płacz swojej małej Angeles. Wolała się upewnić, że z Adamem wszystko w porządku. Wstała i udała się do jego pokoju. Otworzyła cichutko drzwi i ujrzała syna siedzącego przed komputerem.
- Mamo, myślałem, że śpisz – uśmiechnął się na jej widok.
- Przyszłam sprawdzić czy u ciebie wszystko w porządku, jakoś nie mogłam zasnąć.
- Pewnie, ze wszystko w porządku. Buszuję sobie po netcie.
- Dobrze. Tylko nie siedź za długo – pocałowała go na dobranoc.
- Zaraz kończę. Dobrej nocy mamo.
Jej syn był w domu, bezpieczny i nie wyglądał na kogoś kto miałby jakikolwiek powód do smutku a jednak czuła w sercu jakiś niepokój. To uczucie było wyjątkowo silne – To ty Angeles – wyszeptała sama do siebie – Czy to twoją obecność wyczuwam, moja dziecinko. Wiem, że nie zaznasz spokoju, dopóty nie pomszczę twej śmierci. To stanie się już niedługo moja maleńka, już niedługo. Moja biedna Angeles – to było silniejsze od Cataliny. Upadła na podłogę i skuliła się pod ścianą. Kołysała się i szlochając szeptała – Angeles, moja Angeles. Oddajcie mi moją dziecinkę.
- Kochanie, co ci jest? – jak zawsze w takich chwilach pojawiła się przy niej Patricia – Co się dzieje, moje dziecko? Uspokój się proszę. Już dobrze – głaskała córkę po głowie i usiłowała uspokoić –To znowu Angeles, prawda? Znowu ci się śniła?
- Nie, Paty. Ja ją słyszę, ona mnie potrzebuje. Woła mnie do siebie. Ona pragnie bym ją pomściła. Ja to wiem. Muszę pomścić jej cierpienie.
- Kochanie, Angeles umarła a ty nie pozwalasz, by odpoczywała w spokoju.
- Nie. Paty ona potrzebuje by winni zapłacili za jej śmierć. Muszę wymierzyć sprawiedliwość.
- Chodź kochanie, pójdziemy do kuchni. Zaparzę ci melisy – pomogła córce wstać. Nie była to pierwsza noc jaką spędziła na uspokajaniu Cataliny. To się musi wreszcie skończyć. Jutro porozmawia z Rafaelem. Jeśli tak dalej pójdzie, Catalina gotowa popełnić jakieś głupstwo. Patricia Vergara dla swojej córki zrobiłaby wszystko. Nie potrafiła patrzeć na jej cierpienie. To się musi wreszcie skończyć – wyszeptała, tuląc córkę do siebie.
***

Maggie · Wysłany: 13:50:56 18-07-07 Temat postu:

Super odcinek! U mnie jest nowy. zaparszam.

Jen · Wysłany: 14:00:52 18-07-07 Temat postu:

świetne odcinki ;]
po tym co przeczytałam to coś mnie zastanawia czy Angeles naprawdę umarła, wydaje mi sie że Vincente tylko tak powiedział Emilii żeby przed śmiercią cierpiała. Czy dobrze myślę? ;];* pozdrówka

Maggie · Wysłany: 14:04:10 18-07-07 Temat postu:

Możliwe... Na pewno dowiemy się tego w najbliższych odcinkach...

monioula · Wysłany: 15:43:16 18-07-07 Temat postu:

W tym wypadku i prawda i kłamstwo byłyby złe. Angeles nie miała wyjścia

Świetny odcinek, czekam na nowy.

Maggie · Wysłany: 17:43:48 18-07-07 Temat postu:

Tak... Masz rację... Nie chciałabym być na jej miejscu...

Kyrtap1993 · Wysłany: 18:59:04 18-07-07 Temat postu:

jak zwykle świetnie... ale też to przykre, że Angees teraz cierpi! Na stówę Angeles jest córką Emili/Cataliny

cris · Wysłany: 19:17:57 18-07-07 Temat postu:

Dzieki Kochani za komentarze i piszcie prosze jaka opcja bardziej Wam opowiada. Angeles jako córka, czy siostrzenica Caty?

monioula · Wysłany: 19:32:30 18-07-07 Temat postu:

Mi to bez różnicy, zdaję się na ciebie. Na pewno wymyślisz coś i będzie super

Maggie · Wysłany: 12:30:02 19-07-07 Temat postu:

W każdej telenoweli jest coś takiego, ze matka i córka... Hmm... Lepiej zrób, ze Catalina jest ciotką Angeles. Siostrą jej matki

Ale ostateczny głos masz oczywiscie ty

cris · Wysłany: 12:51:45 19-07-07 Temat postu:

odc. 19

Angeles była zrozpaczona. Straciła Alexa z własnej winy i głupoty. Po co tak kłamała? Co ją podkusiło. Powinna była posłuchać Jen – Mamo, gdybyś ty tutaj była – wzięła do ręki zdjęcie Emilii Salinas – Tak bardzo mi ciebie brak. Potrzebuję cię. Proszę cię, pomóż mi….Jak mam żyć bez Alexa. On jest całym moim życiem. Wszystkim o czym marzyłam i czego pragnęłam.
- Angeles – do pokoju weszła Jennifer – Nie płacz już. Zobaczysz, że wszystko się ułoży. Alex przemyśli sobie to wszystko i wróci do ciebie. On bardzo cię kocha. Zobaczysz, że wróci i będziecie razem.
- Nie wróci. Był wściekły, rozczarowany. Gdybyś tylko zobaczyła jego minę. Był taki rozgoryczony. Zachowałam się paskudnie. Nie ufałam mu. Skłamałam. Związku nie można budować na kłamstwie a ja chciałam to zrobić. Przeliczyłam się. Alex ma zasady, jest człowiekiem honoru. Nie wybaczy mi.
- Alex jest przede wszystkim facetem, który cię kocha.
***
Catalina w swym biurze, usiłowała skoncentrować się na pracy. Prowadziła właśnie bardzo ważną sprawę i nie mogła sobie pozwolić na roztargnienie.
- Mogę? – do jej ogromnego gabinetu zapukał Rafael.
- Oczywiście. Wejdź – zawsze lubiła gdy ją odwiedzał. Traktowała go jak ojca i czuła się przy nim bezpiecznie.
- Co się znowu dzieje? – spojrzał na nią z powagą.
- Nic…Rozmawiałeś z Patricia?
- Oczywiście. Wiesz jak ona się o ciebie zamartwia.
- Wiem. Przykro mi, że….
- Nie mów tak – przerwał jej – Wszyscy cię kochamy i martwimy się o ciebie. Jak możemy ci pomóc?
- Nie możecie. Jedyne co może mi przynieść ulgę, to zemsta na tym draniu. Vincente Bernal musi mi za wszystko zapłacić.
- Zapłaci i to już wkrótce. Wszystko powoli przygotowuję. Już niedługo wrócimy do Meksyku. Wtedy moja droga, zrealizujesz swoją zemstę. Poczekaj jeszcze trochę. Tyle już wytrzymałaś. Poczekasz jeszcze tych kilka tygodni. A teraz – rzucił jej na biurko zdjęcia.
- Cholera jasna – spojrzała na nie z oburzeniem – Znowu zdjęcia.
- To była brutalna zbrodnia. Studentka. Zginęła…To było zbyt brutalne – pokręcił z dezaprobatą głową – Wiesz co trzeba zrobić?
- Tak. Wiem.
- Catalino, to się musi skończyć.
- Wiem. To się musi skończyć…Rafaelu ja pójdę dziś do mojej pani psycholog, dobrze? Muszę z nią porozmawiać i dopiero wedy…
- Tak. Idź do niej. Wyrzuć z siebie to wszystko, ona zawsze wie jak ci pomóc – położył swą dłoń na jej ramieniu.
- Nie. To nie prawda. Nikt nie może mi pomóc. Ona co najwyżej może znaleźć słowa, które na jakiś czas mnie uspokoją, ale później, to znowu powróci. Pomoże mi tylko zemsta. Zemsta na Vincente, Yolandzie i tej małej uzurpatorce. Tylko tego mi trzeba.
***
- Cześć siostra – Catalina siedziała w salonie, gdy podszedł do niej Victor i cmoknął ją w policzek – Co słychać?
- Braciszku – przeraziła się – Co z twoim czołem?
- Mały wypadek – roześmiał się – testowałem nową trasę i….no cóż, muszę więcej potrenować.
- Martwię się o ciebie – przeczesała palcami jego włosy.
- Niepotrzebnie. Jestem twardzielem – nagle spoważniał – Wiesz ja też się martwię… o ciebie. Rozmawiałem dzisiaj z ojcem.
- Powiedział ci już, że znowu wariuję?
- Nie mów tak. Po tym co przeszłaś i tak jesteś w miarę normalna – roześmiał się.
- Przestań –szturchnęła go. Zawsze uwielbiała swojego młodszego brata. Syn Patricii i Rafaela był jej bardzo bliski. Zawsze świetnie się rozumieli i kochali. Nikt nie potrafił jej tak rozbawić.
- Wiesz, ojciec powiedział, że planujecie wyjazd z kraju. Chcecie tam wrócić – spojrzał na nią zatroskany.
- Tak. To już czas najwyższy. Wracamy do Meksyku. Wiesz, że mam tam coś ważnego do załatwienia.
- Wolałbym, żebyś zapomniała o tej zemście i…
- To niemożliwe – przerwała mu – Muszę to zrobić. Po prostu muszę. Dla spokoju swojego i mojej Angeles.
- Dobrze. W takim razie możesz na mnie liczyć – zapewnił.
- To znaczy…
- Ten drań zniszczył życie mojej siostry, zabił mi siostrzenicę. Nie spocznę dopóki nie zapłaci za każdy swój grzech.
- Pojedziesz z nami? – w jej oczach zabłysła iskra nadziei.
- Nie myślałaś chyba, że puszczę cię samą?
- Victorze – rzuciła mu się na szyję.
- A co na to mój braciszek?
- Znasz Miguela. Nie jest zachwycony, ale pojedzie z nami.
- No ja myślę – Victor zrobił groźną minę – Ma się tobą dobrze opiekować.
- Przecież wiesz, że to robi. Miguel jest najcudowniejszym mężem, jakiego mogłam sobie wymarzyć.
- Wiem, wiem – przekręcił oczami – W końcu to mój brat. My panowie Vergara mamy w sobie to coś.
- No właśnie. Panie Vergara…w tym domu przydałaby się jeszcze jakaś pani Vergara. Zrobisz nam jakąś niespodziankę?
- Nic z tego. W tym domu jeszcze długo będą tylko dwie panie Vergara. Mama i ty. No chyba, że któryś z twoich synów się postara.
- Może lepiej nie. Oni mają jeszcze czas.
- Tak. To ja tu jestem starym kawalerem – udawał oburzonego.
- No, może nie starym, ale nie robisz się młodszy….A twoja opinia play boya raczej ci nie pomoże w znalezieniu tej jedynej.
- Siostrzyczko, używam życia jak mogę. Nie dam się zaobrączkować żadnej. Powtarzam żadnej.
***

@si@ · Wysłany: 13:03:46 19-07-07 Temat postu:

nadrobiłam zaległości i naprawdę robi się coraz ciekawiej...zastanawia mnie, kto zabija i do czego tak naprawdę zmierza

brawo!