Telenowele

monioula · Wysłany: 11:14:38 22-07-07 Temat postu:

Świetny odcineczek, znowu to, co lubię. Ostatnie zdanie mi się szczególnie podobało, jak dostał w brzuch. Skąd ja znam motyw kobiety lubiącej szybkie samochody...ah...suuuuper, czekam na nowy

Deborah · Wysłany: 15:12:40 22-07-07 Temat postu:

Boskie odcineczki

cris · Wysłany: 10:23:20 23-07-07 Temat postu:

odc. 23

- I jak? – ledwo Victor przekroczył próg rezydencji swoich rodziców, od razu natknął się na swojego siostrzeńca - Jak się spisuje Ducati?
- Adamie…Jest wspaniałe. I przynosi mi szczęście – wyszczerzył w uśmiechu zęby.
- Jak to. Wujku, czyżbyś coś upolował? – Adam, syn Cataliny i Miguela, był wpatrzony w swojego wujka jak w obrazek. Uwielbiał swoich starszych braci, Alexa i Ericka, ale to Victor był zawsze jego idolem, co doprowadzało do pasji Miguela. Mężczyzna bardzo kochał swojego młodszego brata, ale był przekonany, że jego macocha Patricia do spółki z Cataliną za bardzo go rozpieszczały a ojciec za mocno mu pobłażał. Victor miał w sobie coś niezwykłego. Był przystojny i szarmancki a jednocześnie spontaniczny i tak szalony jak Miguel nigdy być nie potrafił. Młodszy brat często nazywał go sztywniakiem, co jeszcze bardziej go irytowało – Jesteś dla niego zbyt surowy – powtarzała często Catalina, a on odcinał się jednym zdaniem – Za to wy, rozpuściłyście go do granic przyzwoitości. Catalina zwykła się wtedy śmiać i powtarzać – Mój braciszek jest jeszcze taki młody. Zobaczysz, ze z czasem te szaleństwa mu przejdą. Póki co niech się wyszumi – Nie przekonywało to jednak Miguela, który z każdym dniem martwił się coraz bardziej o brata. Martwiło go również zafascynowanie jakim swojego wuja darzył jego syn. Adam podzielał jego pasje do motoryzacji i był w niego zapatrzony.
- Wujku? Upolowałeś coś? – powtórzył swoje pytanie Adam.
- Niezupełnie. Ktoś wpadł mi w oko. Jest niesamowita – rozmarzył się Victor.
- Nie bądź taki tajemniczy. Opowiadaj – nalegał chłopak i Victor zdał mu relację z tego, co mu się przytrafiło.
- Brzmi nieźle. To musi być niesamowita laska – ekscytował się Adam – Naprawdę dała ci wycisk? – nie mógł w to uwierzyć.
- Dobra, dobra. Żaden wycisk a jakby usłyszała, że nazywasz ją laską, też byś oberwał – szturchnął go Victor – Paloma jest nieziemska.
- Wujku, chyba cię wzięło!
- Nic z tego. Pamiętaj, ja nie z tych, którzy się zakochują. Jestem wolnym ptakiem i tak już zostanie.
- Jasne – roześmiał się Adam. Ich rozmowę przerwało nadejście Patricii i Cataliny.
- Jak się mają moi chłopcy – Patricia była w wyjątkowo dobrym humorze.
- Świetnie – odpowiedział Victor – A wy? Wyglądacie na zadowolone.
- Tak. Odwiedziłyśmy wujka Manuela – wyjaśniła mu Catalina – Jego obecność zawsze tak dobrze na mnie wpływa.
Aj tak. Wujaszek Manuel, zbawiciel tej rodziny – roześmiał się Victor a Adam natychmiast mu zawtórował.
- Przestańcie – zganiła ich Patricia.
- Dobrze już dobrze. Nie denerwuj się mamo – uspokoił ją Victor a następnie zwrócił do siostrzeńca – Chodź młody. Pójdziemy na miasto się trochę rozerwać. Zdaje się, ze jutro zaczynasz szkołę.
- Tak. Jutro pierwszy raz idę do nowej budy – spojrzał na matkę z żalem. Nie mógł zrozumieć, po co go to ściągnęli. W Stanach świetnie się bawił i chodził do szkoły. On jako jedyny w rodzinie nie był wtajemniczony w plan zemsty Cataliny. Jako jedyny nie wiedział nic o swojej zmarłej siostrze, Angeles.
***

monioula · Wysłany: 10:36:00 23-07-07 Temat postu:

Kto się czubi ten się lubi

Victor został upolowany

Deborah · Wysłany: 15:01:14 23-07-07 Temat postu:

Świetny odcinek

Sylwia94 · Wysłany: 15:19:59 23-07-07 Temat postu:

super odcinek, jak zwykle

cris · Wysłany: 9:10:07 24-07-07 Temat postu:

odc. 24

- Proszę wyjaśnić o co chodzi – Vincente Bernal był zdziwiony wizytą w swojej kancelarii młodego mężczyzny, który nalegał na rozmowę z nim – My się chyba nie znamy. Kim pan jest?
- Jestem ojcem pańskiego wnuka – odparł bez ceregieli.
- Że co proszę?
- Jestem ojcem dziecka, którego spodziewa się Angeles – powtórzył spokojnie.
- Facet, czyś ty zwariował? – Vincente zrobił się purpurowy na twarzy.
- Wiem, ze wmówili panu, że to Cesar jest jego ojcem, ale to bzdura. To moje dziecko i nic tego nie zmieni. Angeles jeszcze dziś wyjaśni wszystko temu swojemu narzeczonemu a po narodzinach naszego malucha, pobierzemy się.
- Smarkaczu, chyba postradałeś zmysły – Vincente zamachnął się, chcąc wymierzyć mu cios, ale Alex był szybszy. Ścisnął mu nadgarstek i posłał władcze spojrzenie.
- Tylko spokojnie tatuśku. Nie ekscytuj się tak, dopóki nie poznasz całej prawdy.
- Niczego nie będę słuchał. Angeles poślubi Cesara, to już postanowione.
- Chce ją pan wydać za jakiegoś rolnika? – roześmiał się – Angeles zasługuje na coś lepszego. Ja dam jej szczęście o jakim marzy a pan także będzie zadowolony.
- Nazywasz Cesara rolnikiem? Głupcze, to najbogatszy właściciel ziemski w Puebli.
- Tak – roześmiał się Alex – Właściciel ziemski w miasteczku Puebla. Dobre. Wielki pan – mówił z pogardą.
- Kim ty u diabła jesteś? Dlaczego zachowujesz się, jakby wszystko ci się należało – Vincente nie był już zirytowany. Teraz był zaintrygowany – Jak się nazywasz?
- Alex. Alexander Vergara.
- Vergara? – powtórzył zaskoczony Vincente.
- Zgadza się. Vergara. Coś to panu mówi, prawda?
- Vergara jak…
- Mój dziadek to Rafael Vergara. Moją matką jest Catalina Vergara. Nie wierzę, że jako prawnik, mógłby ich pan nie znać.
- Naturalnie, ze wiem, kim są Catalina i Rafael Vergara – mówił zdumiony – Właściciele jednej z największych kancelarii na świecie.
- Właśnie wróciliśmy do Meksyku. Matka chce rozkręcić tutaj interes. Planuje założenie nowej kancelarii. Może będzie zainteresowana jakimś wspólnikiem – wiedział, ze bardzo zainteresuje to Vincente.
- Synu. Co powiesz na obiad w moim domu? Czas byśmy oficjalnie ogłosili twoje małżeńskie plany względem mojej córki. Później pojedziemy do Angeles..
- Nie ma takiej potrzeby. Przyjechała ze mną do miasta. Jest teraz w waszym domu.
- Świetnie. Zatem jedziemy na obiad – Vincente był wniebowzięty.
***
- Córko uspokój się proszę – Yolanda obserwowała Angeles – Chodzisz po domu jak opętana. Stale wyglądasz przez okno. Co się stało?
- Czekam na ojca. I nie nazywaj mnie córką. Dobrze wiesz, ze tego nie lubię. Moja matką była Emilia Salinas – rzuciła jej wrogie spojrzenie.
- Emilia, Emilia! – zdenerwowała się Yolanda – Stale o niej mówisz. Przecież nawet jej nie znałaś. To ja zajmowałam się tobą od dziecka. Zmieniałam ci pieluchy i …
- Jasne – przerwała jej Angeles – Chciałabym to zobaczyć.
- No może z tymi pieluchami to rzeczywiście przesada, ale zawsze mogłaś na mnie liczyć. To ja jestem twoją matką. Emilia…
- Nie wymawiaj jej imienia. Nie jesteś tego godna.
- Była moją siostrą.
- Ładna mi siostra. Poślubiłaś szwagra, tak szybko. Dobrze, że wstrzymaliście się chociaż do pogrzebu mojej mamy – nigdy nie umiała im tego zapomnieć i wybaczyć.
- Chodziło o twoje dobro. Twój ojciec chciał, żebyś miała matkę.
- Jasne. Uważaj bo kupię tę bajeczkę, droga cioteczko Yolando.
- Jesteś niesprawiedliwa – użalała się Yolanda – Kiedyś zrozumiesz jak bardzo się co do mnie mylisz. Usiądź w końcu, bo mnie denerwujesz. O co właściwie chodzi – była zaintrygowana – Przyjechałaś do nas bez zapowiedzi. Czy coś z dzieckiem. Poznałaś już płeć?
- Nie. To ma być niespodzianka.
- Twój ojciec tak bardzo pragnie wnuka.
- Najważniejsze, żeby maleństwo było zdrowe.
- To prawda. Ja chciałabym, żeby to była dziewczynka. Podobna do ciebie. Będziemy ją rozpieszczać i…
- Już są – Angeles niemal podskoczyła.
- Kto?
- Ojciec…i Alex – odetchnęła z ulgą, widząc ich razem. Wyglądali na zadowolonych. Angeles stała niepewnie w holu i przyglądała się wchodzącym.
- Angeles – Vincente spojrzał surowo – Czemu mnie okłamałaś!
- Ja…
- Chodź no tutaj. Niechże cię uściskam – był wyraźnie zadowolony. Chyba pierwszy raz w życiu widziała go równie szczęśliwego – Zawsze umiałaś mnie zaskoczyć. Zawsze byłaś wyjątkowa.
- Czy ktoś mi w końcu wyjaśni o co tu chodzi? – Yolanda była zdezorientowana.
- Yolanda, poznaj naszego przyszłego zięcia. To Alexander Vergara – kobieta omal nie zemdlała z wrażenia – Jak to….
- Angeles sprawiła nam niezłą niespodziankę….
***

Dulce · Wysłany: 9:22:54 24-07-07 Temat postu:

super zapraszam na new w "Czas na miłość"

Karolllina · Wysłany: 9:53:41 24-07-07 Temat postu:

no nareszcie przeczytałam wszystkie odcinki

ta tela jest super! piszesz bardzo ciekawie i fajnie, fabuła jest super, trzymasz czytelników w napięciu co bedzie dalej. Poprostu super

Sylwia94 · Wysłany: 10:04:21 24-07-07 Temat postu:

świetny odcinek

czekam na kolejne

Maggie · Wysłany: 10:56:42 24-07-07 Temat postu:

Trochę się opuściłam w czytaniu Twojej telci, ale juz wszystko nadrobiłam i już wszystko wiem. Super!!!! Oby tak dalej!!! Kiedy nowy odcinek?

cris · Wysłany: 8:46:21 25-07-07 Temat postu:

odc. 25

Adam wszedł do sali w której miały odbywać się zajęcia. Nauczyciela jeszcze nie było, za to uczniowie siedzieli swobodnie, z nogami wyciągniętymi na stołach.
- Hej nowy – odezwał się jeden z chłopaków, siedzących z tyłu – Siadaj i rozgość się. Miejsce obok Jen jest wolne.
Adam spojrzał na dziewczynę, siedzącą w pierwszym rzędzie. Była śliczna – Siadaj – wskazała mu wolne miejsce.
- Dzięki – uśmiechnął się – Jestem Adam – wyciągnął do niej swoją dłoń.
- A ja Jennifer – uścisnęła jego rękę – Tylko rozluźnij się trochę. Siedzisz jak jakiś sztywniak. Spójrz na resztę. Zaraz będą zajęcia z fizy. Gość jest postrzelony. Nie znosi sztywniaków. Jak cię zobaczy takiego spiętego, to zaraz weźmie na celownik.
- Więc, co? Nogi na stół jak pozostali – poradził się.
- Koniecznie.
Adam był zdezorientowany, widząc jak jego nowi koledzy, stanęli niemal na baczność, gdy drzwi się otworzyły i ukazał się gruby, łysiejący facet w okularach ze szkłami grubymi jak denka od musztardy.
- Co jest grane – warknął na Adama – Wygodnie ci? Wstań jak do ciebie mówię – Adam miał wrażenie, że z ust grubego nauczyciela wypłynął wodospad śliny. Otarł z obrzydzeniem twarz i dostrzegł kątem oka, uśmiech na twarzach innych uczniów. Sam rzucił wrogie spojrzenie dziewczynie obok. Nauczyciel zwrócił się do niego ponownie – Jak się nazywasz?
- Adam Vergara. Jestem tu nowy.
- Pięknie zaczynasz – nauczyciel odwrócił się do niego plecami – Zobaczymy, czy będziesz taki mądry na zajęciach.
Wściekły Adam, dostrzegł jak Jen przybija piątkę chłopakowi z tylu. Pięknie mnie urządziła – pomyślał – już ja jej odpłacę pięknym za nadobne.
W trakcie przerwy Jennifer razem z koleżankami przyglądały się Adamowi – Pięknie go urządziliście – roześmiała się wysoka brunetka.
- To Samuel wymyślił jak go wkręcić – Jennifer była rozbawiona – To jakiś naiwniaczek. Tak dać się wkręcić.
- Może naiwniaczek, ale jest zabójczo przystojny – wtrąciła inna dziewczyna – To Adam Vergara. Jest cudowny. Mój ojciec zaprosił jego rodzinę na kolację.
- Twój ojciec zaprosił jego rodzinę na kolację – zdziwiła się Jennifer.
- Tak. Mój ojciec rzadko kogoś zaprasza, ale takie szychy jak Vergara…
- Szychy? – ponownie zdziwiła się Jen.
- Tylko nie mów, ze nie wiesz kim jest? To Adam Vergara. Jego rodzina ma jedną z najbardziej znanych kancelarii prawnych na świecie. Ci ludzie leżą na pieniądzach.
- Cholera – wyszeptała Jennifer, wściekła na samą siebie – Ale się wkopałam – pomyślała po cichu – Zamiast poderwać taką partię, tylko straciła w jego oczach. Teraz jest już bez szans. Jak mogła być taka głupia. Stracić taką okazję. Musi znaleźć sobie bogatego faceta. Po prostu musi.
***
- Ta dziewczyna wkurzyła mnie jak nic – rozmyślał Adam – Zemszczę się na niej. Zobaczy, co to znaczy zakpić sobie ze mnie. Uwiodę ją, albo nie nazywam się Adam Vergara.
- Cześć synu – jego rozmyślania przerwał Miguel – Jak pierwszy dzień w szkole? Masz fajnych nowych znajomych?
- Jak cholera – wzruszył ramionami chłopak – Wkręcili mnie już pierwszego dnia i mam przechlapane u nauczyciela z fizy.
- No ładnie – roześmiał się Miguel i klepnął chłopaka po ramieniu – Spokojnie synu, dasz sobie radę.
- Cześć – do pokoju wpadł Victor – Jak pierwszy dzień w budzie?
- Porażka.
- Ej no nie mogło być aż tak źle, chociaż… - Victor parsknął śmiechem – Chodź. Zabieram cię na tor. Wypróbujesz moje Ducati. Co ty na to?
- Super! Adam poderwał się z miejsca.
- Miguel, może pojedziesz z nami? – zaproponował Victor.
- Dzięki. Może innym razem – klepnął brata po ramieniu – Zabieram dziś Catalinę na kolację.
Adam opowiedział wujowi, o tym, co przydarzyło mu się w szkole – Zobaczysz, że ja ją jeszcze urządzę. Zapłaci mi za ten numer.
- Wierzę – śmiał się Victor – Ciekawe, czy na torze spotkamy Palomę. Musisz ją poznać. Jest niesamowita.
***

Dulce · Wysłany: 8:48:41 25-07-07 Temat postu:

teraz jestem na bieżąco i staram się czytać telcia jest supcio.Jak znajdziesz czas zajrzyj na moją telcię "Czas na miłość"

Sylwia94 · Wysłany: 8:57:32 25-07-07 Temat postu:

super odcinek