Telenowele

cris · Wysłany: 18:37:11 08-10-07 Temat postu:

Dzieki serdeczne za tak wnikliwe komentarze. Heh szczególnie Tobie Vanesso dziekuje, bo to bylo niesamowite. W pierwszej chwili az pomyslalam, ze ktos przez pomylke odcinek tu wrzucil, a tu taka mila niespodzianka.
Heh jak juz okaze sie kim jest mój Killerek, to bede musiala Wam sporo rzeczy wyjasnic:))) Jeszcze raz dzieki:)

Karolllina · Wysłany: 19:04:12 08-10-07 Temat postu:

Kurczę, no bo teraz jak czytam od nowa to tam dajesz tyle wskazówek, ale jak dla mnie to one się siebie nie trzymają, no ale jak nad tym siądę i przemyśle wszystko to moze coś metodą dedukcji wywnioskuję

scarlett · Wysłany: 20:30:11 08-10-07 Temat postu:

a ja obstawiam Rafaela. tak sobie to teraz wszystko przemyślałam i doszłam do wniosku ze to on... hmm... jak myślicie? jest najdziwniejszą posatcią ze wszystkich.a Prixillą jest Catalina.ona wie o jego zbrodniach... moim zdaniem to jest własnie tak i tego sie bede na razie trzymać^^

cris · Wysłany: 20:33:20 08-10-07 Temat postu:

Jejciu jak ja sie nie moge doczekac momentu gdy poznacie prawde......

NeSska* · Wysłany: 20:35:03 08-10-07 Temat postu:

scarlett · Wysłany: 20:52:21 08-10-07 Temat postu:

cris · Wysłany: 8:54:50 09-10-07 Temat postu:

odc. 109

Angeles weszła do gabinetu Cataliny z jakimś dziwnym przeczuciem. Widziała po minie kobiety, że stało się coś niedobrego – Lepiej powiedz od razu, co jest nie tak, bo już zaczynam się bać. Chodzi o Cesara?
- Tak. Właśnie postawili mu kolejne zarzuty – westchnęła Caty.
- O nie. Tak jak się domyślałaś.
- Niestety. Przypisują mu zbrodnie o których ci mówiłam. Pewnie już wkrótce zrobi się o tym głośno w telewizji – Catalina domyślała się bez trudu, jak to wszystko się teraz potoczy i czuła się bezradna. Nie chciała, żeby Cesar płacił za zbrodnie, których nie popełnił – Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby go wybronić – zapewniła zasmucona córkę – Głowa do góry. Musimy ostro wziąć się do roboty.
- Tak. Tylko jak mam z tobą pracować, skoro stale coś przede mną zatajasz – powiedziała nagle, wprawiając Caty w osłupienie.
- Dlaczego tak mówisz?
- Bo tak jest – upierała się dziewczyna – Ty wiesz więcej. Dużo więcej.
- Powiedziałam ci wszystko co wiem – przekonywała – Nie mogę zdradzić ci mojego źródła, ale poza tym wiesz wszystko. Co jeszcze mogę ci powiedzieć…No tak…Nazywają go Fuego.
- Fuego? – powtórzyła za nią Angeles. To słowo budziło w niej lęk, ale i intrygowało.
- Tak. Lubi palić swoje ofiary. To taki jego podpis.
- To straszne – wyszeptała dziewczyna.
- Tak – odparła Catalina, zdając sobie sprawę, że mówi jej zbyt wiele.
- Więc morduje je i spala? Zawsze tak samo?
- Nie. Czasem rzeczywiście je spalał, ale ostatnio, coraz częściej, tylko lekko je nadpalał. Jakiś ślad Ne ręce, nodze, brzuchu.
- To jakiś skończony psychol – wykrzywiła się dziewczyna.
- A przy tym jest cholernie inteligentny – wyszeptała Catalina – Od tylu lat nikt nie trafił na żaden trop.
Angeles zastanawiała się, czy to co słyszy w głosie kobiety, nie jest przypadkiem dumą. Z całą pewnością nie była z nią jednak szczera – Jest coś jeszcze, widzę to i chcę, żebyś mi powiedziała.
- Nie, nic już nie ma…
- Jest i powiesz mi to natychmiast – nagle dostrzegła w oczach kobiety łzy – Co się dzieje? Dlaczego płaczesz?
- Angeles, obiecaj, że to, czego się teraz dowiesz zachowasz tylko dla siebie.
- Oczywiście.
- Przysięgnij!
- Przysięgam – zrobiła to, bo chciała znać całą prawdę, ale nie była pewna, czy to dobrze, że przysięga milczenie. Nie, jeśli dowie się tego, co podejrzewa – Chłopcy – na dobre rozpłakała się Catalina.
- Jacy chłopcy?
- Moi synowie. Synowie Miguela, Alex i Eric…
- Co z nimi?
- Nie mogą się dowiedzieć. To byłby dla nich zbyt ciężki cios – płakała.
- Catalino, spójrz na mnie i powiedz o co chodzi. Opowiedz mi spokojnie wszystko po kolei – próbowała ją trochę uspokoić. Caty otarła łzy, uniosła głowę do góry i zaczerpnęła głębszy oddech.
- Matka bliźniaków…Nazywała się Amanda. Ona….wcale nie umarła, gdy moi synowie byli dziećmi – wyrzuciła z siebie.
- Jak to? – dziewczyna była zaskoczona – Przecież…
- Wmówili to chłopcom, żeby tak bardzo nie cierpieli. Ta kobieta ich nie chciała i odeszła. Porzuciła swoje dzieci…
- Ojej. Ale bliźniacy o niczym nie wiedzą?
- Nie. Miguel i reszta rodziny uznali, że tak będzie lepiej. Wmówić im, że matka nie żyje – wyjaśniła jej.
- Ta rodzina niczym mnie już chyba nie zaskoczy. Całe wasze życie opiera się na kłamstwach i pragnieniu zemsty – na jej twarzy widoczny był okropny niesmak.
- Nie mów tak. Oni bardzo się kochają. Kochamy się i chcemy sobie pomagać, chronić się nawzajem – próbowała ją przekonać.
- Tak, kłamiąc. Dobra, właściwie nic mi do tego. To wasze sprawy – rzuciła obojętnie – Gdzie teraz jest ta kobieta, Amanda?
- Ona…
- Catalino?
- Została zamordowana. Zdaje się, że była pierwszą ofiarą Fuego.
- Mój Boże – Angeles zakryła usta ręką – To straszne.
- Wiem.
- Kiedy to się stało?
- W dziewięćdziesiątym siódmym roku. Zaczynałaś wtedy naukę w liceum – zamyśliła się – To był prawdziwy koszmar.
- Co jeszcze?
- Nic. To wszystko. Wiesz już o wszystkim.
Angeles wiedziała, że to nie prawda. Catalina wyjawiła jej straszną, tragiczną prawdę, ale to nie było wszystko. Jak wiele przed nią jeszcze ukrywa?
***
Eric długo rozmyślał o swojej bójce z bratem. On i Alex rzadko się kłócili. To się zmieniło w dniu, kiedy jego brat poznał Angeles. Trochę zazdrościł bratu. To musi być cudowne uczucie, gdy kocha się kogoś tak mocno. Widział jak wielkie jest uczucie jego brata do tej kobiety. Przyglądał mu się, gdy był blisko Angeles. Twarz Alexa natychmiast wtedy łagodniała, a w oczach pojawiał się taki niespotykany blask – Spokojnie braciszku, na pewno ja odzyskasz – uśmiechnął się do siebie. Często się zastanawiał, jak by to było, gdyby odmówił Catalinie pomocy w tej zemście. Może zaoszczędziłoby im to tak wiele cierpienia. Jednak trudno, czasu nie da się już cofnąć. Zrobił to, co wydawało mu się wtedy słuszne. Nie mógł przecież wiedzieć, że uzurpatorka, jest prawdziwą dziedziczką. Córką jego matki. Odkąd poznał prawdę, nie potrafił już myśleć o Angeles inaczej, jak o swojej siostrze. Szkoda tylko, że ona nigdy mu tego nie wybaczy.
- Miłość – pomyślał – To takie cudowne uczucie. Iluminada – wyszeptał nagle – Jesteś taka piękna. Twoje oczy nie widzą, ale są najpiękniejszymi, jakie w życiu widziałem. Twój uśmiech….Oddałbym wszystko, żeby znowu cię spotkać, porozmawiać… - zasnął z uśmiechem na ustach, marząc aby odwiedziła go we śnie.
***

@si@ · Wysłany: 10:38:06 09-10-07 Temat postu:

Fuego... no ktoż to może być? hehe jestem ciekawa, czy ktokolwiek z nas wpadł na dobry trop

odcinek świetny - t owiadomo ,a szczególnie rozmowa Caty i Angeles. Caty wie pewnie kto jest mordercą. Hmmm.....

cris · Wysłany: 10:51:26 09-10-07 Temat postu:

[quote="@si@"]Fuego... no ktoż to może być? hehe jestem ciekawa, czy ktokolwiek z nas wpadł na dobry trop

No mogę Wam powiedzieć, że dobry trop już był ale nie powiem kto na niego wpadł

VANESSA* · Wysłany: 12:21:58 09-10-07 Temat postu:

super czekam na kolejny odc z niecierpliwoscia

@si@ · Wysłany: 12:26:23 09-10-07 Temat postu:

o więc jednak ktoś wpadł na to

super

ciekawośc mnie żżera, ale wytrzymam

monioula · Wysłany: 12:57:38 09-10-07 Temat postu:

A ja wiem, kto wpadł na ten trop i chyba myślę podobnie, jak ta osoba, ale nie chcę zapeszać, bo jak ja zacznę pisać, to wszyscy się ze śmiechu pokładają z moich destrukcyjnych wypowiedzi

Wstrzymam się więc z tym i ustosunkuję się do odcinka jednym słowem: SUPER.
Bo moim zdaniem masz talent, zręcznie operujesz... klawiaturą (?)

i świetnie wychodzi ci każde opowiadanie

Pozdrawiam :*

cris · Wysłany: 13:02:21 09-10-07 Temat postu:

heh dzięki monioula. Mam nadzieję, że pokusisz sie jednak o napisanie swojej teorii, bo ja uwielbiam czytać Wasze domysły. Pozdro i dzięki za komenty:)

monioula · Wysłany: 13:03:45 09-10-07 Temat postu:

Haha, nie pokuszę się, bo nie chcę dostarczać ci materiału do śmiechu

cris · Wysłany: 13:18:55 09-10-07 Temat postu:

Na pewno bym się nie śmiala. Raczej sie obawiam, że Wy mnie wyśmiejecie, jak już odkryjecie całą prawdę....