Telenowele

cris · Wysłany: 9:21:44 10-10-07 Temat postu:

odc. 111

- Jennifer nieźle się urządziła – Adam z nutką złości w głosie zwrócił się do Victora.
- Nie mów tak. Paloma jest taka szczęśliwa. Tyle lat jej szukała – mężczyzna z uśmiechem na ustach, spoglądał na żonę i Jennifer – Tyle wycierpiała, a teraz ma w końcu swoją bratanicę. Nie rozstają się nawet na chwilę.
- Właśnie widzę – Adam był trochę zazdrosny. Zawsze tak dobrze dogadywał się z Palomą, a teraz ona oszalała na punkcie Jennifer – Nawet się ze mną nie przywitała.
- Cześć – podeszła do nich Angeles z synkiem w ramionach – Co porabiacie?
- Cześć – Victor cmoknął ją w policzek – Rozmawiamy. Twój brat jest zazdrosny o moją żonę.
- Ale śmieszne – oburzył się chłopak.
- Co się dzieje braciszku? – Angeles spojrzała na niego z troską.
- Nic – uśmiechnął się i otoczył ją ramieniem – Tylko wkurza mnie ta twoja koleżanka. Nieźle potrafi się ustawić.
- Adamie, przestań. Wiesz, że nie lubię gdy tak mówisz.
- Chodźmy do domu – zaproponował Victor – Moja siostra jest u siebie?
- Nie – odparł Adam – Mama pojechała gdzieś z dziadkiem.
- Znowu te ich tajemnicze wyjazdy – uśmiechnął się Victor.
- Tajemnicze wyjazdy? – podchwyciła Angeles.
- Tak. Stale podróżują. Wyjeżdżają niespodziewanie w interesach.
Angeles wiedziała, że musi to sprawdzić. Dowiedzieć się, co to za sprawy…
***
Angeles przebudziła się w środku nocy i podeszła do okna. Terenowy samochód Rafaela zajechał na podjazd. Mężczyzna wysiadł z samochodu. Chwilę później to samo zrobiła Catalina. Angeles przyglądała się im, gdy tak stali w świetle księżyca, jeszcze chwile ze sobą rozmawiając. Oboje byli ubrani na czarno. W ręku trzymali torby. Chyba czarne…tak, czarne torby.
- Co jest grane? – zastanawiała się Angeles – Co się tutaj dzieje, Catalino…Muszę odkryć prawdę. Dowiedzieć się, jaki sekret ukrywasz.
***

Karolllina · Wysłany: 14:31:37 10-10-07 Temat postu:

no nie:/ teraz to ja już nie zasnę po takim odcinku

wczoraj do północy rozmyślamam o tym wszystkim, a teraz to już jeszcze więcej zagadek

Sylwia94 · Wysłany: 15:04:07 10-10-07 Temat postu:

zgadzam się z Karollliną

super odcinek

@si@ · Wysłany: 15:15:27 10-10-07 Temat postu:

nie, no teraz to już ja też nic nie wiem

Caty mordercą... to byłoby ciekawe, ale ja nie chcę, żeby tak było...

odcinek cudo, jak zawsze, ale czemu nie moge rozszyfrować mordercy?

monioula · Wysłany: 16:02:41 10-10-07 Temat postu:

angie7 · Wysłany: 16:46:21 10-10-07 Temat postu:

super odcinek

ciekawe co oni robili

NeSska* · Wysłany: 17:38:38 10-10-07 Temat postu:

Nie mogę się doczekać odcinka:D I te tajemnice Caty... ajj ciekawe kiedy wszystko się rozwikła

i ciekawe co z Iluminiada:D

Już nie mogę się doczekać jej powrotu:D

Kyrtap1993 · Wysłany: 18:10:50 10-10-07 Temat postu:

Super, super i jeszcze raz super! Palomita szukała, a siostrzenica przyszła do niej... i jeszcze Caty... mi nie pasuje do potencjalnego mordercy

cris · Wysłany: 9:18:32 11-10-07 Temat postu:

odc. 112

Eric podszedł niepewnie do siedzącej w ogrodzie Angeles. Dziewczyna kołysała się na ogrodowej huśtawce. Na kolanach trzymała synka. Wydawała mu się teraz taka nierealna, zjawiskowa. Delikatny powiew wiatru sprawiał, że jej włosy opadały na twarz. Rozejrzał się po ogrodzie. Doszedł do wniosku, że nawet najpiękniejszy spośród kwiatów, jakie tu rosły, nie dorównywał jej swoją delikatnością i pięknem. Była cudowna, ale on nie mógł myśleć o niej jak o kobiecie. Dla niego mogła być jedynie siostrą. Nigdy nie zraniłby tak brata. Nie pokochałby kobiety, która należy do Alexa. W końcu odważył się do niej podejść – Cześć – nie bardzo wiedział, jak zacząć tę rozmowę – Mogę ci zabrać chwilkę?
- O co chodzi? – nie kryła niechęci. Spoglądała na niego obojętnie.
- Nie miałem jeszcze okazji – zmieszał się – Ja – uklęknął tuż obok niej – Widzisz…Chciałem ci powiedzieć, że bardzo mi przykro, że tak się to wszystko potoczyło. Gdybym wiedział, że jesteś córką mojej mamy, nigdy bym tak nie postąpił.
- A gdybym nią nie była? Gdybym rzeczywiście była córką Yolandy – Angeles rzuciła mu ostre spojrzenie – Uważasz, ze wtedy twoje postępowanie byłoby usprawiedliwione?
- Angeles, nie rozmawiajmy w ten sposób – poprosił.
- Dlaczego? Powiedz mi prawdę. Jestem ciekawa, co o tym myślisz. Czy gdybym była córką Yolandy i Vincente Bernal, zakpiłbyś ze mnie ponownie? Odebrał mi dziecko? Zrobiłbyś to? – była wściekła. Nie potrafiła zrozumieć jego postępowania.
- Tak – odpowiedział, podnosząc się z miejsca – Zrobiłbym to po raz drugi.
- Jesteś draniem – poczuła jak po jej ciele przebiega zimny dreszcz.
- Chciałaś, żebym był szczery – spojrzał jej prosto w oczy – A tak właśnie czuję. Przykro mi, ale uważam, że postąpiłem słusznie, zważywszy na okoliczności.
- Przecież nic złego wam nie zrobiłam – w jej oczach pojawiły się łzy.
- Nie zrobiłaś – przyznał – Ale gdybyś w rzeczywiści była uzurpatorką, sprawa wyglądałaby inaczej. Angeles – spojrzał na nią rozczarowany – Ona jest twoją matką, a ty nie masz dla niej ani odrobiny współczucia. Oddałbym wszystko, by móc się chwalić, że kobieta taka jak Catalina Vergara wydała mnie na świat, a ty, jej prawdziwe dziecko, zadajesz jej tylko ból.
- Bo sama tylko tego od niej zaznałam – odparła, powoli zmęczona tą rozmową.
- Ból? Ta kobieta kocha cię bardziej niż ktokolwiek na świecie. Byłem małym dzieckiem, kiedy pojawiła się w naszym domu – uśmiechnął się na wspomnienie tamtych chwil – Wmówiłem Alexowi, że w naszym domu zamieszkała mumia. Wiesz dlaczego? Bo właśnie tak wyglądała. Jej ciało było całe w bandażach. Musiało ją cholernie boleć, ale nigdy się nie skarżyła. Jedyne, co świadczyło o jej cierpieniu, to te krzyki w środku nocy. Budziła się nagle, krzycząc twoje imię, a później szlochała. Potrafiła tak płakać kilka godzin, powtarzając twoje imię. Pytasz, czy zrobiłbym to jeszcze raz? Tak, bo kocham tę kobietę jak rodzoną matkę. Bo krew się we mnie gotowała, ilekroć pomyślałem, jak mocno skrzywdził ją Vincente Bernal. Płakałem w poduszkę, gdy pomyślałem o małej dziewczynce, którą spalił ten łotr. Chciałem pomścić jej śmierć. Nie wiedziałem, że ty jesteś tym dzieckiem….
- Nic nie zmieni faktu, że jesteś draniem Ericku Vergara. Zemściłeś się, a teraz możesz się tym upajać. Możesz być z siebie dumny, bo sprawiłeś przyjemność Catalinie, która jest chora tak samo jak ty.
- Posłuchaj – zbliżył się do niej, a na jego twarzy malowała się wściekłość – Mnie możesz obrażać, ale jej daj spokój. Catalina Vergara jest prawdziwym aniołem i zabraniam ci ją oczerniać. Słyszysz? Zabraniam!
Angeles trochę się go wystraszyła. W tej samej chwili pojawił się Alex – Co się dzieje? Angeles, wszystko w porządku? – spojrzał na nią niepewnie.
- Tak - wyszeptała – W porządku.
- Tylko rozmawialiśmy. Opowiadałem Angeles o dawnych czasach – spojrzał na brata, szukając na próżno zrozumienia w jego oczach – Mówiłem o kobiecie, która przed laty wkroczyła w nasze życie, a my obiecaliśmy sobie zawsze ją chronić. Pamiętasz tę obietnicę? Pamiętasz ją Alex?
- Pamiętam. Wszystko pamiętam. A teraz daj już sobie spokój i nie zbliżaj się do Angeles. Po prostu odwal się od niej – chciał, żeby brat zrozumiał, że wcale nie żartuje.
- Przecież nic jej nie zrobiłem. Po prostu rozmawialiśmy – uśmiechnął się Eric.
- W porządku, ale już skończyliście. Więc znikaj.
- Jasne braciszku. Już znikam – Eric odszedł wolnym krokiem. Tymczasem Alex zbliżył się do Angeles.
- Wszystko w porządku? – przyjrzał jej się uważnie.
- Tak – odparła.
- Na pewno? – nie dał się tak łatwo zbyć.
- Twój brat jest prawdziwym gnojkiem – stwierdziła po chwili namysłu – Z nikim się nie liczy.
- Wcześniej tak na niego nie patrzyłem. Zawsze był moim bratem, najlepszym kumplem. Wspieraliśmy się – uśmiechnął się na wspomnienie dawnych czasów.
- Tak – westchnęła i spojrzała na niego z ironią – a później ukradł twojego syna…
- I skrzywdził jedyną kobietę, jaką kochałem – dodał ze smutkiem w oczach.
- Sam też mnie skrzywdziłeś. Zostawiłeś mnie – ten żal tkwił w niej bardzo głęboko.
- Wiem, że nigdy nie zrozumiesz motywów mojego postępowania. To było okropne, ale…Gdybyś wiedziała… - potrząsnął głową i spojrzał w jakiś punkt w przestrzeni, zastanawiając się, jak jej to wyjaśnić.
- Gdybym co wiedziała? – zaintrygował ją.
- To jak wiele znaczy dla mnie przynależność do rodziny Vergara. To jak bardzo ich wszystkich kocham. A przede wszystkim jak wielką miłością darzę twoją matkę. Ile znaczyła dla mnie obietnica złożona w dzieciństwie…
- Ta przeklęta obietnica…
- Bracia Vergara mieli zawsze strzec Cataliny. Nie dopuścić, żeby ktokolwiek jeszcze ją skrzywdzić. Jak ja mógłbym to zrobić?
- To była twoja decyzja, wolałeś ją i jej zemstę ode mnie – była rozgoryczona.
- Nie masz pojęcia, co poczułem, gdy wyznałaś mi wtedy swoje prawdziwe imię. To był jakiś koszmar…
- Wiem, ja też ponoszę tu dużą winę. Źle zrobiłam, okłamując ciebie, nie mówiąc prawdy, na samym początku – przyznała.
- To już bez znaczenia. Nie mam ci tego za złe. Miałaś swoje powody. Ja…Wtedy musiałem tak zareagować. To był dla mnie zbyt wielki szok, ale teraz to już bez znaczenia – uśmiechnął się i podszedł bliżej.
- A co ma znaczenie? – zapytała, wygodniej sadzając Angel Emilio na swoim ramieniu – Co ma teraz znaczenie?
- To, że jesteś tak blisko. Ty i nasz synek. To, że czuję, że wciąż kochasz mnie równie mocno, jak wtedy.
- Alex…
- Pozwól mi dokończyć – nie dał jej dojść do głosu. W jego oczach pojawił się nagły błysk – Angeles. Spróbujmy jeszcze raz. Zostawimy malca z mamą i pojedziemy gdzieś razem. Tylko ty i ja. Zgódź się, proszę.
- Ja… To nie ma sensu… - broniła się, chociaż propozycja Alexandra bardzo ją nęciła – To już bez znaczenia.
- Nie mów tak. Byłoby bez znaczenia, gdybyśmy nie czuli tego, co wciąż do siebie czujemy. Chodź – wyciągnął w jej stronę swoją dłoń. Nastąpiła dłuższa chwila wahania. W końcu podała mu swoją rękę i ruszyli w stronę domu.
***

VANESSA* · Wysłany: 11:19:16 11-10-07 Temat postu:

super jak zwykle czekam na newik z niecierpliwoscia

@si@ · Wysłany: 13:49:36 11-10-07 Temat postu:

hihihi

Alex odzyskuje Angeles

supcio :d

Roberta Pardo · Wysłany: 13:57:06 11-10-07 Temat postu:

mam nadzieję, że Eric nie będzie startował do Angeles...a co do mordercy to ja juz mam taki mętlik, że nie będę nikogo obstawiała

Karolllina · Wysłany: 15:28:58 11-10-07 Temat postu:

Eric ma zapomnieć o ANgeles i ma zakochać się w tej Iluminadzie, o ile już się nie zakochał

hehe i tak wszyscy będą szczęśliwi

hehe ja już nie wiem kto jest mordercą... Jak już byłam czegoś pewna to nastąpił taki zwrot akcji o 180 stopni, że już nioc nie wiem

angie7 · Wysłany: 17:20:17 11-10-07 Temat postu:

super odcinek