Telenowele

Marisol · Wysłany: 20:07:25 29-06-08 Temat postu:

Popieram.

plamka2307 · Wysłany: 20:29:44 29-06-08 Temat postu:

Jak ty to robisz, że piszesz tak superancka telenowele co xD

zua.wisienka · Wysłany: 20:48:52 29-06-08 Temat postu:

No nareszcie się pocałowali

Szkoda tylko, że później im przeszkodzono. A mogłoby być tak pięknie...

Ciekawa jestem kogo wybierze Eva...

Kyrtap1993 · Wysłany: 19:10:04 30-06-08 Temat postu:

Nowy odcinek dodam pradopodobnie jutro

Dzisiaj niestety nie dam już rady

Marisol Tak się składa, że jeszcze nigdy się nie całowałem

Marisol · Wysłany: 20:35:09 30-06-08 Temat postu:

No to wszystko przed Tobą, mój drogi!

Zawsze możesz podrywać dziewczyny na swoje przepiękne opowiadania.

Meg · Wysłany: 21:41:45 30-06-08 Temat postu:

Kyrtap1993 · Wysłany: 23:26:43 30-06-08 Temat postu:

Ajaj... na papierze to pewnie wygląda inaczej niż w praktyce

Adusia · Wysłany: 23:32:20 30-06-08 Temat postu:

Widzę, że wbiegacie na ciekawe tematy. Ale kiedy odcinek? Maję rację mógłbyś podrywać dziewczyny na swoje opowiadania!

Marisol · Wysłany: 23:45:01 30-06-08 Temat postu:

Oczywiście wrzucisz El Amor do naszej gazetki? Bo już się zastanawiamy, czy Ci tytułu nie ukraść!

green_tea · Wysłany: 23:51:07 30-06-08 Temat postu:

Patryk,El Amor w naszej gazetce to pozycja obowiązkowa,pamietaj o tym;)

Kyrtap1993 · Wysłany: 23:52:23 30-06-08 Temat postu:

Aj dziękuję

To dla mnie olbrzymie wyróżnienie, w tak prestiżowej gazecie wśród tyle wspaniałcyh tytułów

Adusia · Wysłany: 10:21:41 01-07-08 Temat postu:

Dla ciebie? Przecież twoje opowiadania są świetne! Wrzucaj i to już!

Kyrtap1993 · Wysłany: 20:49:40 01-07-08 Temat postu:

Odc. 16: (z dedykacją dla Moniki- Moniouli)

Tego dnia Jessica i Marco zostali zwolnieni z zajęć na uniwersytecie. Jessica odetchnęła z ulgą, była zmęczona, toteż obudziła się dopiero po południu. Na stole powitały ją grzanki i wystygła herbata. Dziewczyna dosłownie jak lew rzuciła się na posiłek, który trudno było nazwać śniadaniem, gdyż dochodziła już pora obiadu.
- Nareszcie wstałaś- Catalina z uśmiechem na twarzy powitała córkę.
- Byłam wykończona- usprawiedliwiała się młoda Jovellanos.
- Nie musisz się tłumaczyć- matka dziewczyny spojrzała na nią ze zrozumieniem.- To co wczoraj przeżyłaś, było...
- Było piękne...- pomyślała Jessica nie zdając sobie sprawy z tego, że mówi to głośno. Catalina spojrzała na nią zszokowana. Spodziewała się, że dziewczyna powie, że przeszła przez piekło, a tym czasem... jej córka mile wspomina miniony wieczór.- Co ty wygadujesz, dziewczyno?!- Jessica skarciła siebie w myślach.- Przecież Marco należy do Anny... jak ja jej spojrzę teraz w oczy po tym wszystkim?
- Coś się stało?- Catalina przerwała córce rozmyślania.- Wyglądasz, jakbyś była jakaś... nieobecna!- stwierdziła kobieta.
- Wydaje Ci się- skłamała młoda panna Jovellanos.- Po prostu... jestem zmęczona!
- No dobrze- starsza z nich przyjęła tłumaczenie młodszej.- Jest już późno, idż się ogarnąć, nie możesz pół dnia spędzić w szlafroku!
- Masz rację!- Jessica posłuchała rady Cataliny i poszła się przebrać.
***
Dnia na leżenie w łóżku w przeciwieństwie do Jessici nie marnował Marco. Wstał z samego ranka i już od chwili przebudzenia nie mógł znaleźć sobie miejsca. Nie wiedział co robić, sekundy ciągnęły mu się w minuty, te zaś w godziny. Jessica nie dawała mu spokoju, cały czas siedziała w jego głowie. Chłopak ciągle o niej myślał, nawet nocą nachodziła go w snach.
Znudzony brakiem konkretnego zajęcia zaczął się uczyć, ale i na tej czynności nie umiał się skupić. Wreszcie zrezygnowany wydłużył się jak placek na łóżku i zaczął myśleć o Jessice... tylko na tym mógł się skupić. Nie wiedział co takiego zrobił, że ta tak się nad nim znęcała i cały czas ukazuje mu się przed oczyma. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że się zakochał! To, co wydarzyło się wczoraj, to musiały być pierwsze objawy... miłości!
- Jessica- jej imię nie schodziło mu z ust. Wciąż czuł na wargach smak jej szminki.- W co ja się wpakowałem?- zapytał Marco sam siebie.- Dlaczego tak bardzo zawróciła mi w głowie? Czy ona czuje to samo co ja czuję do niej? A może dla niej to była tylko zabawa, a teraz się ze mnie śmieje?!- chłopak obrzucił siebie lawiną pytań, które pozostały bez odpowiedzi.- Nie, nie, nie... nie była by do tego zdolna! jest zbyt słodka, nie była by w stanie tak bawić się uczuciami! Czegoś takiego, co wczoraj się w nas zrodziło nie można udawać. To było piękne i prawdziwe! Płynęło z naszych serc i z naszych pragnień! Ja kocham ją, ona kocha mnie, nie mam co do tego wątpliwości, a ten pocałunek był na to najlepszym dowodem, czegoś takiego nie można zagrać- powiedział i poczuł napływającą do niego radość, był uśmiechnięty i szczęśliwy jak nigdy w życiu... Jego entuzjastyczny stan przerwał dzwonek do drzwi.
- Kto to może być?- pomyślał i spojrzał na zegarek?- Czyżby Tommy wrócił tak wcześnie? A może ojciec?- nie czekając ani chwili dłużej pobiegł otworzyć drzwi. Ku jego zaskoczeniu przed domem stała Anna.
- Cześć- powitał ją Marco i gestem dłoni zaprosił, aby weszła do środka.
- Dzięki- Anna weszła wolnym krokiem do wnętrza budynku. Widać było, że dziewczyna jest czymś bardzo zestresowana i spięta. Uśmiechała się lekko by zataić te oznaki, jednak wychodziło jej to z marnym skutkiem. Marco poprosił ją, aby usiadła. Anna z miłą chęcią spełniła jego prośbę. Dziewczyna wyglądała dziś nadzwyczaj pięknie. Na twarzy miała lekki makijaż, a na sobie ubrany modny, biały top z nadrukiem i brązowe, krótkie spodenki sięgające jej do pośladek. Włosy miała spięte. Marco po raz pierwszy widział ją w tym uczesaniu.
- Czego się napijesz?- zapytał radośnie.
- Lemoniady- odparła szybko i po chwili się zarumieniła. Chłopak nie miał pojęcia czym jest tak stremowana.
- Czym się krępujesz?- mężczyzna chciał, aby jego gość czuł się swobodnie w jego domu.
- Nie jestem skrępowana- zaprzeczyła Anna siląc się na odwagę.
- Przecież widzę- chłopak uśmiechnął się do niej pokrzepiająco, co od razu rozluźniło jego przyjaciółkę.
- Masz rację- oznajmiła wreszcie.- Nie wiem jak Ci to powiedzieć... boję się Twojej reakcji, która mogłaby mnie rozczarować!
- Możesz mi zaufać! Mów śmiało!- chłopak złapał jej rękę, a Anna poczuła to samo uczucie co zawsze, kiedy był blisko.
- Zaczekaj- poprosiła i po chwili wyjęła z beżowej torebki małą kartkę, rozłożyła ją, po czym zwróciła się do Marco.- Napisałam ten wiersz dla Ciebie! Zawarłam w nim... a zresztą, posłuchaj sam!
Ciekawość Marco rosła, był pozytywnie zaskoczony tym, że Anna napisała dla niego wiersz. Kiedy usłyszał tytuł, mina mu zrzedła, a wraz z każdym kolejnym wersem czył okropny mętlik w głowie. Nie spodziewał się tego po Annie. To nie może być prawda, ona nie może tego do niego czuć.
Dziewczyna powoli recytowała wiersz, głos lekko jej się trząsł, dopiero kiedy skończyła czytać, odetchnęła ciężko z ulgą i spojrzała na bladą twarz Marco. Nie mogła rozszyfrować tego co wyrażała jego mina. W niecierpliwości czekała na to co powie...
- Ja...- zaczął, ale język ugrzązł mu w gardle i poczuł, że utkwiona w nim gula nie pozwala mu cokolwiek powiedzieć. Przełknął ślinę i zaczął mówić!

Marisol · Wysłany: 20:56:59 01-07-08 Temat postu:

Po pierwsze: jesteś pierwszym znanym mi facetem, który odróżnia koszulę od topu.

Po drugie: odcinek boski. Jak zwykle. Co ja Ci jeszcze mogę napisać?!

Widać, że Marco i Jessica zaczynają się łamać. Tylko co z biedną Anną? Tak zależy jej na Marco, nawet napisała dla niego wiersz...
Po trzecie: iście latynoskie zakończenie. Ile przyjdzie mi czekać, by dowiedzieć się, co powiedział Marco?

P.S.
Prośby się spełnia, nie wykonuje.