Telenowele

Kyrtap1993 · Wysłany: 18:16:07 31-08-07 Temat postu:

ej zaraz! We mnie też macie wsparcie ;p;p

monalisa · Wysłany: 20:21:12 31-08-07 Temat postu:

Fajna telcia

Zapraszam na Twarz Rebeki i Kobiete Marzen
Kobieta Marzen-opowiesc o kobiecie podobnej z obrazu
Twarz Rebeki-opowiesc o kobiecie ktora miala 2 twarz i 2 charaktery
Monalisa

Karolllina · Wysłany: 21:27:49 31-08-07 Temat postu:

hehe cieszę się, że chcecie odcinek, no ale postanowione: nowy odcinek jutro

muszę go jeszcze udoskonalić, bo jest taki... nudny (?) hehe

angie7 · Wysłany: 22:12:34 31-08-07 Temat postu:

czekam na new

Paulineczka · Wysłany: 10:27:50 01-09-07 Temat postu:

cris · Wysłany: 10:58:31 01-09-07 Temat postu:

Karolllina · Wysłany: 11:46:45 01-09-07 Temat postu:

Odcinek 15.

Gabriella próbowała dotrzymać tego co sobie obiecała poprzedniej nocy, ale nie było to łatwe. Całe życie była dobra i życzliwa dla innych, a teraz miała obudzić w sobie drugą osobowość, alter ego drzemiące gdzieś głęboko w niej. I to w imię czego? Zemsty. Tak zemsty. Tylko nie wiedziała na kim. tego miała się dowiedzieć. Tak jak Gabriella przypuszczała nie łatwo stać się zimną i okrutną. Trzeba wkładać w to wiele umiejętności. Na jej nieszczęście, a może szczęście, pierwszą osobą, z którą się zetknęła była Carita. Przy tym dziecko nie da się nie uśmiechać. Gdy rano otworzyła oczy zobaczyła wpatrzoną w siebie, uśmiechniętą buzię dziecka. W pierwszej chwili chciała powiedzieć:
-Ananita, moja kochana córeczka...- ale nie powiedziała tego. Przypomniała sobie, że to córka Sergia i Loli, nie jej. W ciszy wpatrywała się w małą, a ona patrzyła w nią tymi swoimi dużymi oczkami jak w obrazek. Tak samo patrzyła Anana. Obie miały to samo spojrzenie. To było trochę dziwne. I Anana i Carita były podobne jak dwie krople wody, a jednak tak się różniły. Carita była o rok starsza i patrzyła już tak 'poważniej'. O ile jedenastoletnie dziecko może wogóle wiedzieć co znaczy to słowo.
-Obudziłaś się nareszcie- mała powiedziała ucieszona jak gdyby czekała wieczność.
-Tak- Gabriella usiadła- A co ty tu robisz? Gdzie Aron?
-Wujek musiał wyjść, ale powierzył mi bardzo ważne zadanie: mam się tobą opiekować. Mamusia przyjdzie za godzinę. Usnęłam wczoraj w nocy gdy przyszłyśmy z mamą i mnie zostawiła. Ty już spałaś wtedy.
Gabriella przypomniała sobie podsłuchaną rozmowę. Może to i dobrze, że to słyszała. Przynajmiej się już nie łudziła i nie robiła nadzieji.
-Zrobić ci śniadanie?
-Wujek już mi zrobił.- odpowiedziała mała- wujek robi dobrą jajecznicę, ale za bardzo przypaloną- dodała.
Gabriella roześmiała się, ta mała zapewne potrafiła gadać jak najęta. Zaczynała kochać tą małą. W duchu skarciła się za to. Ona widziała w niej Ananę, jej córeczkę, którą odebrała jej śmierć. Nie mogła tak myśleć. Musiała widzieć w Caricie Caritę, córkę jej męża z inną. Tak byłoby dla wszystkich lepiej. Gabriella wiedziała, że gdy znajdzie morderców to najtrudniej będzie jej zostawić właśnie Caritę, tę małą niczemu nie winną istotkę tak przypominającą jej Ananitę...
-A ty masz dzieci?- mała zapytała.
-A jak myślisz?- Gabriella musiała zadać to pytanie.
-Mamusia mówi, że nie, bo gdybyś miała to byś ich nie zostawiła. Mówi, że jesteś za dobra, żeby zostawić swoje dzieci, ale ja myślę, że masz. Poprostu tak czuję. tak fajnie patrzysz kiedy się śmieję i poprostu jesteś fajna- Carita usmiechnęła się. Gabriella była pod wrażeniem inteligencji małej. Tak pięknie mówiła. Ją nie da się tak łatwo oszukać. Gabriella zamyśliła się i wtedy ją olśniło. Dzięki Caricie zrozumiała część tej gry, gry w której główną stawką jest odnalezienie morderców, ale czy tylko to?

Siedział skulony na krześle. Wciąż nie mógł się otrząsnąć. Nie mógł tak dłużej. W ręku ściskał nóż. Jego palce zsiniały od ściskania go. Wahał się. tylko on miał na nią wpływ. Ona może zrobić coś głupiego. On mógł ją powstrzymać. Do pomieszczenia weszła ona. Wiedziała co chce zrobić. On spojrzał na nią błagalnie:
-Proszę, pomóż mi- podał jej nóż. Ona go wzięła i rzuciła pod szafkę.
-Otrząśnij się!- uderzyła go w twarz- Co z tobą! Nagle masz wyrzuty sumienia?
-Kiedyś nie musiałem robić tego co zrobiłem tamtej nocy...- powiedział cały dygocząc.
-To był jeden jedyny raz. Nigdy więcej nie poproszę cię o to- złapała go za ramiona i spojrzała w oczy- Patrz na mnie!- potrząsła nim- Patrz!
Niepewnie podniósł wzrok. Tępo patrzył się w jej oczy.
-Potrzebuję cię. Wszyscy mnie opuścili, ale ty jeden byłeś ze mną. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Już nigdy cię nie poproszę o coś takiego. Obiecuję.
-Proszę cię. Odejdź. Zostaw mnie samego- spuścił wzrok na dół- Proszę, pozwól mi się z tym uporać.
Wstała:
-Dobrze, ale nie rób głupstw. Jestes mi potrzebny...- wyszła z pokoju. On się łamał, widziała to w jego oczach. Był zagubiony. Wszystko działo się zbyt szybko. Musiała zwolnić tempo.
-Teraz czekam na twój ruch Gabriello...- szepnęła i zniknęła w ciemności korytarza...

angie7 · Wysłany: 11:49:39 01-09-07 Temat postu:

super odcinek

czekam na new

Kyrtap1993 · Wysłany: 11:53:17 01-09-07 Temat postu:

cris · Wysłany: 12:16:31 01-09-07 Temat postu:

swietnie, tylko ja nadal nie moge rozpracowac tej teli. Kurcze, o co tu chodzi. Moze w nastepnym odcinku wpadne na jakis trop:)

Karolllina · Wysłany: 12:45:30 01-09-07 Temat postu:

i o to chodzi

ale następny odcinek powinien wiele wyjasnić, bo mam już ogólny zarys

angie7 · Wysłany: 13:03:58 01-09-07 Temat postu:

a o której będzie new

Karolllina · Wysłany: 13:07:10 01-09-07 Temat postu:

cris · Wysłany: 13:23:07 01-09-07 Temat postu:

Karolllina · Wysłany: 13:27:03 01-09-07 Temat postu:

hehe no ale wiele to nie znaczy wszystko

ale będzie tam pewien trop i to nie jeden