Telenowele

BlackFalcon · Wysłany: 21:41:45 03-03-08 Temat postu:

Episode 26 - "Spotkanie"

Lincoln odwrócił się gwałtownie, mało nie zrzucając wszystkiego z tacy na podłogę. Zagrzechotały różne szklane naczynia, a LJ uczynił dosyć dziwny ruch mający na celu uratowanie cennych strzykawek i kapsułek z lekami, które niebezpiecznie zsunęły się na sam koniec tacki. Stanął twarzą w twarz, z kimś, kto najwidoczniej dobrze go znał, ale młody Burrows w ogóle tej twarzy nie kojarzył.

- Yy...- wydukał. - nie za bardzo rozumiem, o co panu chodzi! - Starał się jakoś wybrnąć z tej sytuacji, nie mając pojęcia, czy udawać dalej Clifforda, czy nie - jeśli ten mężczyzna patrzący na niego z rozbawieniem zna go dobrze, nie ma sensu przedstawiać się jako Henry.

- Nie żartuj w ten sposób - nieznajomy udawał urażonego, sprawiał przy okazji wrażenie, że gdyby nie przedmioty, jakie Lincoln Junior miał w rękach, niechybnie by go seredecznie objął. - Przecież dobrze się znamy...chociaż masz prwo mnie nie pamiętać, w końcu widzieliśmy się już tak dawno. Twój ojciec, Adrian Rix, na pewno ucieszyłby się z tego spotkania.

- On nie był moim ojcem! - na wspomnienie ojczyma Burrows nie mógł nie zareagować.

- Tak, zdaję sobie sprawę, że biedny Adrian popełnił kilka błędów, ale należy mu to wybaczyć. W końcu zginął tak tragiczną śmiercią...Masz żal do mojego przyjaciela, to prawda, ale to i tak już przeszłość.

W tej chwili Burrows nareszcie skojarzył. Ten gadatliwy człowiek o piwnych, rozbieganych oczach i średnim wzroście to dobry znajomy jego ojczyma, Bill Carson! Oczywiście, że LJ go pamiętał, Carson często przychodził do Rixa i rozmawiali do późna w nocy.

- Mam pomysł - kontynuował swoją przemową Bill. - Widzę po twoich oczach, że wreszcie mnie sobie przypomniałeś, chłopcze. Skoro spotkaliśmy się tak nagle, a ty, jak widzę, masz dużo do opowiedzenia - w życiu nie sądziłem, że zostaniesz lekarzem - to może chodźmy gdzieś, gdzie będziemy mogli spokojnie porozmawiać? Może ejst tutaj jakaś jadalnia, albo coś w tym rodzaju?

- Ja...spieszę się - usiłował się wykręcić chłopak. Nie było możliwości zaprzeczać własnej tożsamości.

- Ee tam, spieszysz! - zaprotestował Carson. - Na pewno znajdziesz dla mnie chwilkę, w końcu przecież nie odmówisz mi kilku minut, chociaż tak bardzo zyskałeś sławę siedem lat temu!

Burrows z przerażeniem spostrzegł, że w jego kierunku zbliża się jedna z pielęgniarek i za parę sekund usłyszy, o czym mówi Bill, który nie zamierzał szybko skończyć. Carson stwierdzał właśnie żartobliwym tonem:

- Idziesz ze mną, Lin...

Więcej powiedzieć nie zdążył. Burrows działał błyskawicznie. Chwycił pierwszą strzykawkę, jaka nawinęła mu się pod rękę i z rozmachem wbił ją w ramię kompletnie nieprzygotowanego Bill'a. Potem natychmiastowym ruchem nacisnął tłoczek i wstrzyknął zawartośc do organizmu przybysza. Nie miał pojęcia, co mu zaaplikował, wiedział tylko, że nie było - a raczej nie powinno - być to nic groźnego, bo dawkę przeznaczono dla pacjenta skarżącego się na bóle po operacji, więc jedynym zagrożeniem dla Carsona był...głęboki sen. Na to liczył LJ. Zanim pielęgniarka dotarła do nich, syn Lincolna zdołał złapać osuwające się ciało Billa i wydyszeć - Carson był ciężki, a strach jeszcze potęgował szybkość oddechu - naprędce wymyślone kłamstwo:

- Rozmawialiśmy, a on zemdlał prosto na mnie i na dodatek przez przypadek upadł na strzykawkę, którą kładłem na tacy. Proszę mi pomóc go gdzieś ulokować.

- Trzymał pan w dłoni strzykawkę? - zdumiała się kobieta, jednocześnie wraz z LJ'em ostrożnie kładąc chorego na podłodze. - To bardzo dziwne. Wręcz podejrzane. Lekarz! Ochrona! - krzyknęła niemal równocześnie.

Serce LJ'a przyśpieszyło. Nie mógł teraz uciec, gdyż wyglądałoby to conajmniej podejrzanie, mógł tylko mieć nadzieję, że wszystko się dobrze skończy. Bał się, Bóg jeden wie, jak bardzo się bał, żałował też, że nie rozwiązał sytuacji inaczej, że działał zbyt impulsywnie.

- Ty idioto! - zganił w myślach sam siebie. - Zaraz pewnie zleci się tu pół szpitala!

Miał rację. W korytarzu zaroiło się od lekarzy - przybyło ich dwóch, akurat byli blisko - od razu kucnęli też przy Carsonie, zdecydowanie odsuwając od niego Burrowsa. Zaczęli wydawać rozkazy pielęgniarce, która usiłowała im wyjaśnić całe zdarzenie, ale oni bardziej musieli się skupić na stanie pacjenta - okazało się bowiem, że lekarstwo podziałało bardzo silnie i Bill dostał drgawek.

- Musimy go szybko przenieść na łóżko! - polecił jeden z nich.

Z pomocą kolegi przetransportowali chorego do sali obok, nie zauważając, że sprawca całego zamieszania gdzieś zniknął.

LJ nie wahał się ani chwili i szybkim krokiem oddalił się z miejsca akcji. Przemierzył jednak góra kilka metrów, gdy drogę zastąpił mu ochroniarz. Burrows zachował zimną krew, choć przyszło mu to z trudem i powiedział:

- Proszę udać się jak najszybciej pod salę numer 44, tam coś się stało, słyszałem krzyki. Ja muszę biec do pacjenta - wskazał na swój identyfikator przyczepinoy do piersi i modląc się, by strażnik dał się nabrać, próbował go ominąć.

Umięśniony ochroniarz znał Clifforda\LJ'a z widzenia, zmylił go też spokój chłopaka, tym bardziej, że słyszał nadal dobiegające z innej części szpitala hałasy. Nie zatrzymał więc syna Lincolna, zamiast tego wyjął walkie-talkie i rzekł do kogoś po drugiej stronie:

- Ekipa do sali 44, powtarzam, ekipa do sali nr.44!

Jakby czekali tuż obok, nagle zarówno strażnika, jak i oddalającego się Burrowsa wyminęło kilku mężczyzn, spieszących do miejsca zamieszania. LJ zdumiony spostrzegł, że są wśród nich ludzie w mundurach! Czyli na terenie szpitala znajdowała się również policja! Nic dziwnego, skoro jednym z pacjentów jest...właśnie. A jeśli przez to wszystko...nie, to niemożliwe. Burrows jednak miał do wykonania misję i postanowił to sprawdzić. Przez nikogo nie zatrzymywany spokojnie udał się w stronę tajemniczej sali nr. 28. Może już nie tak tajemniczej, jak wcześniej, ale nadal bardzo zagadkowej. Jeszcze tylko kilka kroków, Burrows dobrze rozglądał się na boki, wiedząc, że w każdej chwili ktoś go może zaskoczyć i to bardzo niemile. Spodziewał się, że chory będzie dobrze pilnowany. Wierzył jednak, że być może sprawa z Carsonem spowodowała, że "opiekunowie" sali nr. 28 udali się w tamto miejsce, a tutaj będzie nieco spokojniej, może jeden, czy dwóch strażników, a z nimi może sobie poradzi. Jak? Tego nie wiedział. Ale lepszej szansy nigdy nie dostanie.

Zdarzył się cud. Nie niepokojny dotarł bezpiecznie do celu. Zdziwiony własnym szczęściem nacisnął klamkę, a drzwi ustąpiły cicho. Wszedł do środka.

- To musi być pułapka, to musi być pułapka - szeptał do siebie, nie wiedząc, że pielęgniarka właśnie mówi o swoich podejrzeniach do policjantów i za kilka sekund może się tu zjawić cała masa umundurowanych stróżów prawa tylko po to, by go pojmać.

Ale najważniejsze już uczynił - stał na środku sali i patrzył prosto w twarz temu, kogo cały świat pochował prawie siedem lat do tyłu.

- Lincoln Junior? - zdumiał się Abruzzi. - Michael przysłał właśnie ciebie? Nieważne, pośpiesz się, to zamieszanie to pewnie twoja sprawka, ale na pewno zaraz ktoś tu wpadnie.

- Ale...Ja nie wiem...Nie mam zamiaru w niczym ci pomagać! Wujek prosił mnie tylko o informacje, nie będę w żaden sposób...

- Boże w niebiosach, kolejny na wskroś uczciwy człowiek na mej drodze! - westchnął Abruzzi. - Ruszaj się, ja sam nie mam jeszcze dość sił, a nie zamierzam czekać, aż zabiją któregokolwiek z nas.

W korytarzu dało się słyszeć głosy i pośpieszne kroki. Z pewnością nadchodzący ludzie zbliżali się właśnie do tej sali.

- Nie będę pomagał przestępcy! Poza tym i tak nie wiem, co mam robić! Czego ode mnie chcesz?

- Jak to co? Chcę stąd wyjść! A ty masz mi w tym pomóc!

- Pomóc? Mowy nie ma! Sam muszę uciekać, właśnie zrobiłem zastrzyk koledze Adriana Rixa i...

- Adriana Rixa? - John zmarszczył brwi. - Skąd znasz to nazwisko?

Nie zapytał, co takiego strasznego jest w zrobieniu zastrzyku, to i tak nie było w tej chwili ważne.

- To był mój ojczym! - odparł gorączkowo LJ, zaskoczony reakcją Abruzziego.

Na więcej nie było już czasu. Drzwi zaczęły się otwierać. Za moment ochrona i policja zastanie Lincolna Burrowsa Juniora rozmawiającego z oficjalnie martwym Johnem Abruzzim. Dla obu nie była to miła perspektywa.

The end of episode 26

justysiek21 · Wysłany: 12:15:05 04-03-08 Temat postu:

o ciekawy odcinek

BlackFalcon · Wysłany: 22:54:38 05-03-08 Temat postu:

Hehe, dzieki, a poprzednie nie byly ciekawe?

.

------------------------------------------------------------------------------------

Episode 27 - "Ucieczka"

LJ Burrows jeszcze nigdy nie był tak przerażony. Owszem, przeżył już wiele, gdy wplątano jego ojca w morderstwo, którego nie popełnił, ale dzisiaj było mu niedobrze ze strachu. Działał instynktownie, skoczył ku łóżku i jednym ruchem nakrył kołdrą Abruzziego razem z głową i szarpnął z całej siły za poręcze, chcąc wyjechać razem z łóżkiem na korytarz. Plan miał dość prosty, liczył, że uda mu się wyminąć wchodzących i udać, że jedzie z trupem do kostnicy. W duchu modlił się, by nie znaleźć się tam czasem w martwej postaci. John nie miał możliwości się zdziwić ani zaprotestować, że znów ma udawać trupa - cóż za ironia losu! - bo w tej samej sekundzie do środka wpadł uzbrojony policjant.

Zmierzyli się wzrokiem, Burrows i mundurowy. Nie trwało to jednak zbyt długo.

- To pana szukamy! - zorientował się policjant. Z tyłu czekała jedna z młodszych pielęgniarek, Lincoln Junior rozpoznał w niej Nancy Hodges. - Ręce do góry i odsunąć się od łóżka!

Działający w panice chłopak zdołał przed wtargnięciem nieproszonych gości ustawić mebel przodem do drzwi. Gliniarz tarasował mu drogę, ale nie było innego wyjścia. Burrows włożył wszystkie siły w ramiona i pchnął łóżko prosto w mężczyznę. Stało się to tak szybko, że policjant oberwał w żołądek i na sekundę opuścił broń, nie mogąc się nawet zwinąć z bólu, bo był przyciśnięty do ściany. Zanim zdołał się pozbierać, Abruzzi kocim ruchem zerwał się z łóżka i wyrwał mu pistolet z ręki, jednocześnie przeskakując oparcie. Za moment był już na korytarzu. LJ popędził za nim. Nancy sparaliżowało ze strachu, widziała, że uciekinierzy mają broń i nie zawahają się jej użyć. Zaskoczyło ją też postępowanie Clifforda, którego zaczynała nawet lubić. Jedyne, co mogła zrobić, to pomóc gliniarzowi się uwolnić i podać mu walkie-talkie. Za chwilę o ucieczce wiedział cały szpital, włącznie z pacjentami. Wszyscy wylegli na korytarze, ciekawi sytuacji, aż policja - od której nagle wszędzie się zaroiło - dostała kolejne zadanie - zawrócić ludzi do środka, by nikomu nic się nie stało. Chorzy byli dosyć posłuszni, ktokolwiek zorientował się w sprawie, uciekał do własnej sali, by nie zostać postrzelonym.

- Biegnij! - wrzasnął Abruzzi do znajdującego się obok LJ'a. Mijali z hukiem zatrzaskiwane pokoje chorych, czując za sobą oddech policji.

- Dokąd? - odkrzyknął nieprzytomny ze strachu i zastanawiający się, jakim cudem się w to wkopał, Burrows.

- Tam, gdzie masz transport! - odparł Abruzzi, przy okazji strzałem ze zdobytej broni odstraszając próbującego ich zatrzymać kolejnego policjanta. Mierzył co prawda w ścianę obok gliniarza, ale tamten przezornie schował się za węgłem, czekając na lepszą okazję.

- Nie ma żadnego transportu!

Nie zdążył się zdziwić. Robili tyle hałasu, że nawet bez komunikacji wszyscy wiedzieli, gdzie się znajdują. Co jakiś czas musieli przyklękać za rogiem i czekać, aż minie niebezpieczeństwo. Co prawda pistolet bardzo pomagał w pozbywaniu się natrętów, ale zaraz skończy się amunicja i będą bezbronni. Mundurowi mieli uprawnienia do oddawania strzałów w szpitalu, byleby tylko nie zranić nikogo postronnego, toteż kule co rusz świstały zbiegom koło głów.
Jedna z nich właśnie musnęła lewe ramię Johna. Zagryzł zęby z bólu, ale parł naprzód, do korytarza kończącego się oknami nie mieli już tak daleko.

Zaczęło brakować mu sił. Był w końcu człowiekiem po ciężkiej operacji, teraz znów go trafiono, na szczęście było to tylko niegroźne draśnięcie, ale malutka strużka krwi znaczyła drogę po szpitalnym ubraniu.

Chyba wszystkie złe moce sprzysięgły się przeciwko nim. Abruzzi był szybszy, dopadł do okna - byli na parterze - otworzył je szeroko i kończącymi się siłami wyskoczył na trawę. LJ zamierzał zrobić to samo, praktycznie mu się to udało, był już w połowie na zewnątrz, kiedy na jego twarzy pojawiło się zdziwienie, a potem oznaka cierpienia. Dłońmi usiłował utrzymać się okna, ale przychodziło mu to z trudem. Kilkanaście metrów za nim biegł policjant, to on oddał strzał, który trafił LJ'a.

- Moja noga...Boli...Pomóż mi...- szepnął syn Lincolna.

Jakby w odpowiedzi na jego jęk bardzo blisko szpitala zawyły syreny policyjne. Ktoś z ekipy ośrodka zdołał zawiadomić większe siły i teraz przed budynkiem hamowało ich coraz więcej. Jeśli John straci jeszcze choć ułamek sekundy, niechybnie go złapią. A i natychmiastowa ucieczka nie niosła ze sobą pewności powodzenia. Policjant był coraz bliżej.

Michael zaczynał się niepokoić.

- LJ powinien już dać znak życia, minęło tyle czasu...Chyba zdołał się już czegoś dowiedzieć?

- Ja też się martwię - usłyszał od brata. - Mam nadzieję, że niedługo się z nami skontaktuje. Co zrobimy, jeśli...

- Jeśli nie da znaku życia? Będę musiał sam wkroczyć.

- Pojedziesz do tego szpitala? To zbyt niebezpieczne. Dobrze wiesz, w jakiej jesteśmy sytuacji.

- Oczywiście, że wiem. Ale to przeze mnie LJ znalazł się w tej sytuacji i jestem zobowiązany mu pomóc. Poza tym to mój bratanek.

- Masz już jakiś plan?

- Jak zawsze - lekko uśmiechnął się Scofield.

- Do tej pory ci się udawało. Wierzę w ciebie, bracie.

- Dziękuję. Kiedyś przyjdzie jednak dzień, że zawiodę - i mam nadzieję, że nie pociągnie to za sobą kolejnej tragedii.

- Kolejnej? Co masz na myśli? Znów dręczą cię losy tych, którzy z namni uciekali z Fox River?

- I nigdy nie przestaną. Wiesz, że nie tylko o nich mi chodzi - w oczach Scofielda zakręciły się łzy, otarł je szybko rękawem, ale Lincoln i tak zdążył to zauważyć.

- Jesteś dobrym człowiekiem, Mike. Dzięki tobie żyję, dzięki tobie też przestał istnieć niesamowity spisek w najwyższych kręgach rządu. Uratowałeś tyle istnień...

- I tyle pociągnąłem ku śmierci - Scofield nie dał sobie poprawić humoru.

Nie przypuszczał, że w chwili, gdy wypowiadał te słowa, śmierć - lub więzienie - wyciągała swe łapska po LJ'a Burrowsa. Pomóc jego bratankowi może tylko John Abruzzi - ale jeśli to zrobi, jego szanse na ucieczkę - i na uratowanie rodziny - będą po prostu zerowe. Nie miał szans uciec, jeśli zdecyduje się pomóc chłopakowi.

John wiedział o tym. Zdawał sobie sprawę, co kładzie na szali. I wiedział też, że tak naprawdę nie ma wyboru. Wyciągnął dłoń do LJ'a ze słowami:

- Daj mi rękę, tylko szybko! Są tuż za nami!

Burrows mocno chwycił jego dłoń i szarpnął ciałem do góry, by wręcz przewalić się na zewnątrz, zraniona kończyna wprost wyła nieznośnym bólem.

Znaleźli się wreszcie poza murami szpitala, John ledwo łapał oddech, ale trzymał się na nogach, LJ zbierał się z ziemi i próbował stanąć na lewej nodze.

- Co teraz? - wysapał.

- Do szosy! Spróbujemy przejąć jakiś pojazd!

To była ich jedyna szansa. Abruzzi miał broń, o ile dobrze liczył, został w niej jeszcze jeden nabój, mogli sterroryzować kierowcę i samochodem udać się...dokąd? Tak daleko w przyszłość nie wybiegał. Spodziewał się, że Scofield pomoże mu trochę bardziej...dokładnie, że nie będzie musiał wypluwać płuc w szalonej ucieczce przed otaczającą go policją. Ale skoro już do tego doszło, musi sobie jakoś radzić, najważniejsze, że jak na razie jest wolny.

Policjant z tyłu przesadził okno i oddał kilka strzałów, na szczęście dla oddalających się, żaden nie trafił, aż w końcu mundurowemu skończyła się amunicja. Nie martwił się jednak. Wiedział, że za parę minut wszystko się skończy.

Istotnie, miał prawo tak myśleć. Bo chociaż droga zbliżała się, chociaż John i Lincoln widzieli już przejeżdżające nią co jakiś czas samochody, za chwilę być może dopadną któregoś z nich i...

Zabrakło może kilku kroków. Samochód zawsze będzie szybszy od ludzkich nóg, tym bardziej, że Burrows prawie mdlał z bólu, co rusz obciążając lewą kończynę, a i John miał już dosyć. Sześć radiowozów pędem wpadło na trawę i zastąpiło im drogę. Z tyłu mieli policjantów uprzednio znajdujących się w szpitalu, z przodu i po bokach samochody pełne mundurowych. Zostali okrążeni. Nie mieli wyjścia, musieli się zatrzymać, jeśli chcieli zachować życie.

- Rzuć broń! - ostry jak sztylet głos policjanta wdarł się w uszu zbiegów.

Abruzziego kusiło, żeby powtórzyć sytuację spod motelu "Globe", ale tym razem miał tylko jedną kulę, a sam do siebie strzelać nie zamierzał. Otworzył dłoń, a pistolet twardo upadł na ziemię obok jego stóp.

LJ wycieńczony coraz bardziej dokuczającą nogą oparł się na Johnie i tak czekał na mundurowych, którzy - osłaniani przez uzbrojonych kolegów czekających przy radiowozach - podeszli we trzech do niedoszłych zbiegów. John i Burrows w milczeniu przyjęli zakucie ich w kajdanki, twarz Abruzziego była nieprzenikniona. Dopiero, kiedy mieli już się rozstać, by wsiąść do osobnych samchodów, Lincoln Junior zapytał szeptem:

- Dlaczego? - młodzieniec nie znał całej sytuacji, nic nie wiedział o zagrożeniu dla rodziny Johna, ale zdawał sobie sprawę, że swoją prośbą o pomoc sprzed kilku minut pozbawił go chociaż minimalnej szansy na ucieczkę.

Zanim ich rozdzielono i powietrze przeszył krzyk policjanta:

- Nie rozmawiać, do wozów!

Lincoln zdążył usłyszeć cichy szept:

- Adrian Rix.

Burrows nie zrozumiał. Kolejna zagadka do rozwiązania! Co wspólnego ma nieżyjący od tylu lat jego ojczym z całą sprawą? Czy John pomógł mu przez wzgląd na to, że chłopak znał kiedyś Adriana? Na to wyglądało.

Nie dowiedział się niczego więcej i szczerze wątpił, by udało mu się to kiedykolwiek. O ile nie trafią do tego samego więzienia. LJ nie miał złudzeń, wiedział, że jego czyn jest karalny, poza tym było tylko jedno miejsce, gdzie mógł trafić John Abruzzi - wpierw przesiedzi krótki okres w areszcie w Goingtown, a jak tylko zorganizują transport - na pewno silnie obstawiony - wtedy zostanie przewieziony do Fox River. Chyba, że zapadnie decyzja o przeniesieniu do znacznie bardziej strzeżonego zakładu - jako morderca skazany na dożywocie, na dodatek po udanej uciecze, Abruzzi może nie przywitać bram Fox River, a czegoś znacznie bardziej pilnowanego, o większym rygorze...i większej statystyce śmiertelnych wypadków wewnątrz murów. LJ nauczył się sporo o świecie przez sytuację z ojcem i z wujkiem, wiedział, że mimo "opieki" strażników często w więzieniu można stracić życie i to zupełnie niezależnie od stopnia dyscypliny i ochrony.

Odgłos zamykanych drzwi radiowozów rozległ się w okolicy, za chwilę wozy zaczęły powoli odjeżdżać z miejsca zdarzenia. Robiło się pusto i coraz spokojniej.

W innym punkcie miasta mężczyzna znany jako Sempede praktycznie dostał szału.

- Jakim cudem to wyciekło?! Kto dopuścił do ujawnienia takiej informacji?! Na dodatek ta próba ucieczki, gdyby nie rana, jaką odniósł chłopak, być może by się powiodła! Wszyscy mi za to odpowiecie, wszyscy!

Czerwień wściekłości wypełzła na jego oblicze, kiedy tak wrzeszczał na siedzących przed nim Mahone'a i Antoine. Nie miał w ręce broni, ale groza na twarzy świadczyła, że gotów jest zabić gołymi rękami.

- Wiesz, że to żaden z nas, Paulo - odezwał się Murzyn.

- W tej chwili nic nie wiem! Poza tym, że cały świat już wie, że w szpitalu Świętego Serca w Houston leżał John Abruzzi! Łącznie z jego rodzinką zapewne, jeśli tylko oglądają telewizję!

- Co zamierzasz? - Antoine nie pokazał po sobie, czy obawia się gniewu Sempede.

- Wyciągnę konsekwencje, zapewniam was! Na szczęście mamy już plan, sytuację da się uratować, tylko będzie trochę trudniej. Abruzzi już jest trupem.

- A co z jego rodziną?

- Nimi też się zajmiemy. Musimy działać szybko. Antoine, pojedziesz do nich. Tym razem to będzie twoje zadanie. Powiem ci, co masz zrobić z żoną i córką Johna. Ja zorientuję się, czy jego syn już wie, co się dzieje i wydam instrukcje Anderetti'emu. Messini powiedział mi, co mamy robić. Jest bardziej wściekły ode mnie, o ile to możliwe. Oto, co macie zrobić...

Salvatore nie był mężczyzną lękliwym, ale coś zimnego przeszło przez jego serce, kiedy wszedł do pokoju Sylvii Abruzzi. Siedziała przed telewizorem bez ruchu, jakby wiadomości płynące z ekranu zabiły w niej wszelkie odruchy, mogła tylko patrzeć i słuchać. Prezenterka przekazywała właśnie końcowe informacje na temat zajścia pod szpitalem:

- Będziemy państwa o wszystkim informować na bieżąco. Zagadką pozostaje fakt, jakim cudem człowiek uznany oficjalnie przez władze i FBI za zmarłego, nadal żyje i czyni kolejne zło. Jedno jest pewne - John Abruzzi nikogo więcej nie skrzywdzi. W tej chwili oczekuje na transport do więzienia, gdzie spędzi resztę swojego życia. Mówiła dla państwa Katie Barnett.

Wymowną ilustracją do jej przemowy był film, nakręcony przez nieznanego autora i to na pewno nie profesjonalisty - obraz cały czas się trząsł, jakby był rejestrowany telefonem komórkowym i to z ukrycia - ukazujący moment, gdy John wsiada do radiowozu. Było dokładnie widać jego twarz. Spokojną, jakby nie jego dotyczyła cała sprawa.

Benigno za to obawiał się spojrzeć w twarz Sylvii, tak samo, jak obawiał się gniewu Messiniego. Teraz rozpęta się piekło. I to dla wszystkich.

The end of episode 27

justysiek21 · Wysłany: 17:57:35 06-03-08 Temat postu:

twoje wszystkie odcinki są ciekawe a ten wyjątkowo

BlackFalcon · Wysłany: 22:58:14 12-03-08 Temat postu:

monioula · Wysłany: 18:29:07 13-03-08 Temat postu:

PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM!

Tak długo mnie nie było, bo miałam pewne problemy. Czytałam oczywiście, ale dopiero teraz mogę skomentować moje ulubione opowiadanko na forum

Genilane, mnóstwo emocji, można dostać palpitacji serca w trosce o Johna, a filmiki po porstu profesjonalne! Gratuluję całokształtu i z niecierpliwością czekam na drugi sezon a potem na trzeci, czwarty... stodwudziesty piąty...

I tak dalej, bo uwielbiam sposób, w jaki piszesz

Rozwijaj się dalej, wróżę ci wspaniałą przyszłość

Pozdrawiam ;*

BlackFalcon · Wysłany: 18:41:29 13-03-08 Temat postu:

monioula · Wysłany: 19:03:34 13-03-08 Temat postu:

No to ja się upiję razem z Tobą, bo przecież już jestem stałą czytelniczką, więc byłabym wniebowzięta, gdyby, mogła przeczytać coś Twojego w twardej oprawce

Piszesz i sprawia Ci to przyjemność (a to ajest przecież najważniejsze!)
Ty nie musisz mnie wcale zamartwiać, ja już wiem, co możesz biedakowi zgotować

Ale liczę na to, że wszystko się ułoży. A trudności muszą być, bo przecież tu chodzi o wartką akcję

Moim zdaniem głos słychać idealnie

Cudowne, wszystko jest super

I pisz dużo kolejnych odcinków, proszę bardzo, bo teraz już wszystko działa i mogę komentować na bierząco

A co do tego, że się czerwienisz - mogę postarać się o więcej pochwał dla Ciebie, bo uwierz, ja naprawdę się ograniczam do minimum, bo nie nadążam pisać tych pochwał

BlackFalcon · Wysłany: 1:35:37 16-03-08 Temat postu:

justysiek21 · Wysłany: 9:09:31 16-03-08 Temat postu:

Jak on mógł tak zrobić

BlackFalcon · Wysłany: 14:27:34 16-03-08 Temat postu:

Mogl, bo jest do tego przygotowany, a w koncu mial ja przewiezc do miejsca, w ktorym na pewno nie chcialaby sie znalezc. Teraz maja jeszcze wiekszy atut, ktorym beda grac w grze o posluszenstwo Abruzziego, co sie moze dla niego bardzo zle skonczyc.

monioula · Wysłany: 17:06:25 17-03-08 Temat postu:

I ja się spodziewałam, że zdobędą kartę przetargowa już jak przeczytałam tytuł odcinka. Zapewne wiedziałaś, jak na mnie podziała to, co przeczytam, bo wiesz, jakie "uczucia" żywię do wykreowanej przez ciebie postaci Abruzziego, która jest zupełnie inna niż ten John z PB. Gardło mi się zaciska, sama czuję jakbym była w "Piekle". Ale takie już są twoje opowiadania: pełne emocji aż do końca!
Ciekawa jestem co ten typ spod ciemnej gwiazdy jeszcze wymyśli. Rozumiem, że bicie kobiet przychodzi mu z łatwością, gorąca krew damskiego boksera

Mam nadzieję, że ktoś tu się wreszcie wykaże odwagą i położy temu kres (ale nie chcę, żeby serial się skończył, więc mam nadzieję, że wymyślisz też kolejne wątki). No i ciekawe co z LJ'em

Super, jestem pod wrażeniem

Pozdrawiam serdecznie ;*

BlackFalcon · Wysłany: 17:25:03 17-03-08 Temat postu:

monioula · Wysłany: 18:03:52 17-03-08 Temat postu:

Oj, ja już wiem, do czego ONI mogą być zdolni. A jeszcze Ty mnie straszysz

Ale to dobrze, bo wtedy z większą niecierpliwością będę czekac na kolejną część

O kobiecie pamiętam, o wszystkim pamiętam i próbuje ułożyć to sobie jakoś w głowie, ale tu (po raz kolejny) udowadniasz jaką świetną i nieprzewidywalną autorką jesteś. W każdej sekundzie sytuacja może zmienić się o 180 stopni i to jest fajne

Moim zdaniem twój John zupełnie się różni od tego z PB. Może i tamten miał jakieś pobudki moralne, jeśli chodziło o jego rodzinę, ale przede wszystkim był bezwzględnym egoistą, tak go odbierałam. Na przykład to jego nawrócenie i ciągłe modły o zbawienie... A u ciebie jest coś zupełnie innego, widzę jego bardziej życzliwą twarz. Może odebrałam to inaczej, niż ty miałaś zamiar to przekazać

Opis wywarł na mnie wrażenie, myślę, że jednak go tam "umieścisz"

BlackFalcon · Wysłany: 18:17:32 17-03-08 Temat postu: