Telenowele

Adusia · Wysłany: 21:20:43 18-09-08 Temat postu:

Ja nie wytrzymam

Mrs.Pattinson · Wysłany: 16:57:43 19-09-08 Temat postu:

tak jak obiecałam dzisiaj daję prolog.
mam nadzieję, że się spodoba... tych, których zawiodłam, przepraszam.

PROLOG.

Widziałam starą kobietę wychodzącą z morza. Podparta o laskę szła w stronę brzegu, podobnie jak małe dziecko stawiające swoje malutkie stopki na ziemi, robiła to powoli i niepewnie. Kilka metrów przed brzegiem zaczęły pojawiać się kamienie, wtedy podszedł do niej mężczyzna, wsparła się na jego ramieniu. Teraz kroki te stawiali już razem. Tuż nad brzegiem stał mały, biały stolik, pomógł jej usiąść na nim. Wziął do ręki biały ręcznik, którym zaczął wycierać każdy skrawek jej ciała. Po chwili już zakładał jej bieliznę. Cierpliwie zakrywał ją przed oczami innych, gdy postanowiła zrobić to sama. Podał jej rękę i pomógł jej wstać. Na drżących nogach stała i czekała, aż założy jej błękitną sukienkę, sama nieporadnie zaczęła zapinać jej guziki. Kiedy była gotowa wręczył jej kule, podpierając się na nich, patrzyła jak pakuje ich rzeczy. Wziął do ręki stolik, na którym chwilę wcześniej siedziała, ruszył przed nią, a ona wspierając się na kulach szła za nim.
Dlaczego to robił? Dlaczego tak dzielnie znosił trudy jej choroby? Jakie były powody jego postępowania? Miłość, przyzwyczajenie, a może współczucie?

Chwilę później przeszła przede mną młoda para. Szli, trzymając się za ręce, na ich dłoniach połyskiwały obrączki, co chwila spoglądali na siebie i uśmiechali się. Ciekawiło mnie jak długo byli razem, ile tak naprawdę się znali, jak długo poznawali. Czy ich szczęście będzie trwało do końca życia, czy kłopoty nie zniszczą ich miłości?
Oni nie patrzyli jednak w przyszłość. Dla nich liczyła się tylko teraźniejszość, to, co czuli teraz. Być może za rok już nigdy na siebie tak nie spojrzą, ich miłość zamieni się w nienawiść, szczęście w kłopoty. Czy ci młodzi ludzie, teraz tryskający szczęściem, o które inni są zazdrośni, będą potrafili odnaleźć je w codziennym życiu? Czy będą żyć ze sobą do końca swoich dni „w szczęściu i nieszczęściu, bogactwie i biedzie, w zdrowiu i chorobie”?
O tym przekonają się już tylko oni…

green_tea · Wysłany: 17:35:00 19-09-08 Temat postu:

Przepiękny prolog.. Zdobyłaś we mnie stałą czytelniczkę,już nie mogę doczekać się 1 odc

Tylko nie każ nam na niego za dlugo czekac;)

mili~*~ · Wysłany: 17:38:06 19-09-08 Temat postu:

Swietny prolog

Wy to naprawde umiecie pisac

między innymi ty :*
Fragment o staruszce tak wzruszający

ps. co z obsadą??

KaSsia23 · Wysłany: 19:02:42 19-09-08 Temat postu:

To jest naprawdę świetne.

Mrs.Pattinson · Wysłany: 8:23:37 20-09-08 Temat postu:

cieszę się, że wam się podoba.

co do obsady na pewno dodam ją dzisiaj, jeśli chodzi o pierwszy odcinek, chciałabym dodać go dzisiaj, ale nie wiem, co będzie z moim wolnym czasem, dlatego nie obiecuje.

KaSsia23 · Wysłany: 10:56:11 20-09-08 Temat postu:

To więc pozostało czekać

Mrs.Pattinson · Wysłany: 17:00:52 20-09-08 Temat postu:

obsada jest już dodana na pierwszej stronie. nie wiem czy wam się spodoba, bo jest już straasznie oklepana na tym forum, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać...

pierwszy odcinek powinnam dodać dzisiaj wieczorem albo jutro rano.

mili~*~ · Wysłany: 18:14:22 20-09-08 Temat postu:

Mnie sie obsada podoba

Moja ulubiona

KaSsia23 · Wysłany: 21:28:50 20-09-08 Temat postu:

Obsada jest super !! Moja ulubiona

Mrs.Pattinson · Wysłany: 23:37:38 21-09-08 Temat postu:

Capitulo 1.

Naokoło panowała cisza. Alison Perez przymknęła oczy i wsłuchiwała się w nią.
Z sąsiedniego pokoju słyszała tykanie starego zegara, który już od roku spóźniał się o godzinę. Nie potrafiła go przestawić, a może po prostu nie mogła. To zajęcie należało do jej męża, a on już nigdy go nie przestawi.
Z salonu usłyszała trzeszczenie spalającego się drewna. Kominek ogrzewał cały dom, sprawiając, że nie czuła zimna, które przyniosła ze sobą zima. To tam, w te chłodne, zimowe wieczory, gdy tylko dzieci zasypiały, siadali i pili gorącą czekoladę. Ona nie robiła tego już od roku.
Otworzyła oczy i spojrzała na komodę, na której poustawiane były zdjęcia jej rodziny. Dzieci już dawno opuściły dom i rozpoczęły własne życie. Dziewczynki poświęciły się swojej karierze, chłopcy, co dziwniejsze założyli swoje rodziny.
Słuchanie ciszy stało się jej nawykiem, od kiedy dom opuścił jej ostatni syn. Teraz brakowało jej ciągłego zbiegania tylu stóp po tych starych, trzeszczących schodach.

Z kuchni usłyszała gwizdek, woda na herbatę właśnie się zagotowała. Powoli, podpierając się laską ruszyła w kierunku kuchni. Każdy ruch sprawiał jej ogromny ból, ale nie odczuwała go już tak bardzo jak kiedyś. Kiedy doszła do pomieszczenia czajnik był rozgrzany do czerwoności, a pisk, który wydawał gwizdek sprawiał, że dzwoniło jej w uszach. Drżącą ręką wzięła kubek i wsypała do niego kilka liści zielonej herbaty, po czym zalała ją wrzątkiem.
W salonie, tuż przy oknie stał bujany fotel. Usiadła w nim, a kubek z herbatą postawiła obok siebie. Rozsiadła się w nim wygodnie, znów przymknęła oczy.
Minął rok, całe trzysta sześćdziesiąt pięć dni, od kiedy została w domu sama, bez dzieci i męża. Jedyne, co towarzyszyło jej przez cały czas była kojąca cisza. Było jednak coś jeszcze. To, co jako jedyne utrzymywało ją teraz przy życiu… wspomnienia.
Przed jej oczami stanął młody mężczyzna, taki, jakiego go zapamiętała. Stał i wpatrywał się w nią czekając na odpowiedź. Ta właśnie decyzja sprawiła, że tak wyglądało teraz ich życie.
Z rozmyślań wyrwało ją pukanie do drzwi. Było nieśmiałe i delikatne, jakby osoba, która to robiła sama nie wiedziała czy dobrze zrobiła przychodząc tutaj. Alison, nauczyła się tej umiejętności, kiedy zostali z mężem sami. Ich codzienną czynnością było zgadywanie, kto tym razem zawitał w progi ich domu. Znakomicie odgadywała, które z ich dzieci właśnie przyszło i w jakim jest nastroju. Osobą, która stała za drzwiami z pewnością nie był ktoś znajomy.
Podeszła do drzwi i otworzyła je. Przed nią ukazała się młoda i piękna kobieta. W rękach trzymała mały pakunek owinięty w szary papier. Przyjrzała się jej uważnie. Miała wrażenie, że oczy tej kobiety są jej dobrze znajome.
- Pani Alison Perez? – zapytała drżącym głosem. Nie odpowiedziała, kiwnęła jedynie głową, wciąż wpatrując się w jej mądre, brązowe oczy. – To dla pani. – mówiła wręczając jej pakunek.
- Co to?
- Nigdy o pani nie zapomniał – wyszeptała, a w jej oczach pojawiły się łzy. – Kochał panią do ostatniej sekundy swojego życia. Ten pamiętnik – wskazała głową na rzecz, którą przed chwilą jej dała – wszystko pani wyjaśni. – mówiąc to uciekła bojąc się jakichkolwiek pytań. Kiedy jej sylwetka zniknęła w samochodzie, a światła pojazdu zaświeciły się Alison zamknęła drzwi.
Zdziwiona spojrzała na pakunek, który wręczyła jej kobieta. Jednym ruchem rozerwała papier i wyjęła z niego notes. Był niewielki, ale bardzo gruby. Otworzyła go na pierwszej stronie. W jej oczach pojawiły się łzy, gdy ujrzała tak dobrze znane i kochane przez nią pismo. Z czułością pogładziła stronę, wiedząc, że i on ją kiedyś dotykał. Z trudem odszyfrowała pierwsze napisane przez niego słowa. Po jej policzkach zaczęły spływać łzy, gdy przeczytała:
„Mojej ukochanej – Alison”.

***

wiem, że pierwszy odcinek może się wam wydawać nudny, ale każda historia ma swój początek, a tutaj tym początkiem jest właśnie jej koniec.

mam nadzieję, że się spodoba.

KaSsia23 · Wysłany: 14:16:07 22-09-08 Temat postu:

Mi bardzo się spodobał 1 odcinek.
Bardzo ładnie piszesz
Będę czytać

mili~*~ · Wysłany: 17:31:53 22-09-08 Temat postu:

Tak to sie skończy?? Ojej

Ale sliczny ten odcinek :* naprawdę niezwykły

Te jej wspomnienia

piekne
Tylko dlaczego sie rozstali??
To pewnie będzie coś związane z tym co bylo w pamiętniku tak??

Mrs.Pattinson · Wysłany: 19:11:05 22-09-08 Temat postu:

w pamiętniku opisana będzie cała historia...
nie martw się. wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. ;d

tinkerbell · Wysłany: 23:31:05 22-09-08 Temat postu:

świetne..piękne..wzruszyło mnie bardzo..
pomimo tego że obsada fabuła i wogóle wszystko w tej telenoweli jest zupełnie inne skojarzył mi się od razu film pt Pamiętnik..może właśnie przez ten Pamiętnik który Allison otrzymała..napewno będę czytac
pozdrawiam:*