Telenowele

Megan · Wysłany: 23:59:24 21-06-09 Temat postu:

Ja to sobie zacznę nietypowo :] Milka ja Cię normalnie..... PIERDOLNĘ zaraz !!! Jak mogłaś mi coś takiego zrobić ??!! Po przeczytaniu tytułu o mało na zawał nie zeszłam, a tego piepszo**** lekarzynę to chciałam w pierwszej chwili zabić ! Bo najpierw robi to wszystko dla niej, stara się, jest czuły miły i w ogóle och i ach, a tu nagle czytam Odchodzę

Zabiję Cię kiedyś obiecuję !
Przemyślenia przystojniaczka są cacy ^^ Biedaczek już wie, że przesadził z tym „zbliżeniem” jednak teraz to już se może w czachę palnąć bo cofnąć się już niczego nie da i dobrze. Amelia staje się dla niego dużo ważniejsza niż by tego chciał. Jej reakcja na jego słowa, przywaliłabym mu najchętniej ale ma chłopaczek szczęście, że wpadł na ten genialny pomysł z przyjaźnią. Teraz moje pytanie brzmi czy ta przyjaźń ma rację bytu ? Otóż nie ma, bo Oni się pokochają

Podobało by mi się to gdyby nie fakt, że Ona ma AIDS no i raczej żyć wiecznie nie będzie !!!!! Milka szukaj cholera tego lekarstwa !! Ona go dotknęła, On jest w szoku, a ja leże !

Bosko ja się chyba zachlastam przez tych parę dni kiedy nie będę mogła czytać tej teli

Milcia poczuj się lepiej i pisz jak maszyna !

Milka24 · Wysłany: 0:05:30 22-06-09 Temat postu:

o jaaaaa juz Ci za pierdolnięcie podziękowałam

powiem tak, budowanie napięcia nigdy nie było moim priorytetem a jesli jako tako wychodzi to sie ciesze, z tytułami jest różnie zalezy co mi sie wymysli, a tutaj za bardzo nie wiedziałam jak to nazwac wiec tak wyszło

oj co nie przezyjesz jak nie przezyjesz, jak wrócisz to byc moze a nawet to jest całkiem realne ta tela sie juz skończy w koncu 9 odcinków zostało mniej więcej, wiec przeczytasz sobie tam kiedys jak znajdziesz czas i będzie git

dziekuje za komentarze

Megan · Wysłany: 0:08:34 22-06-09 Temat postu:

O tyle Ci tu powiem !

Milka24 · Wysłany: 0:19:17 22-06-09 Temat postu:

haha tu se mozesz tyle pisac skoro i tak na gg sie wszystko dowiem

Megan · Wysłany: 0:21:32 22-06-09 Temat postu:

Nie denerwuj mnie bo Ci moja Lili przywali !

Milka24 · Wysłany: 0:25:56 22-06-09 Temat postu:

o nie!!
mozemy stanąc do walki, kto sie bardziej sepleni!!

Lost Princess · Wysłany: 0:34:26 22-06-09 Temat postu:

Ale ja mam zapłon

Przegapiłam 2 odcinki

Świetne są! Ale dla mnie to nie jest przyjaźń

To coś więcej!
Ale jej niespodziankę sprawił

Też bym taką chciała

Taki romantyczny ten odcinek

Ale ja takie lubie

Kiedy można sie spodziewać kolejnego odcinka?

paulinek · Wysłany: 8:52:47 22-06-09 Temat postu:

odcinek był słodziutki jak miodek!!!!
fajni ,ze się zaprzyjażnili ameli jest potrzebny ktoś bliski kto znia porozmawia, przytuli potrzyma za rękę!!!!itp.
on zrezygnował z bycia psychologiem za pieniądze !!!6 dla tego pana.
no i jak się do niej zwracał Słoneczko

Szeherezada · Wysłany: 18:21:26 24-06-09 Temat postu:

No i co a mam napisać nie mam zielonego pojecia.
To może zaczne od tego ze to kolejna smutna historia, lubie takie czytac tylko ze zawsze wtedy rycze jak głupia i juz wiem co bedzie sie zemną działo później

Amelia strasznie duzo spotkało i jeszcze wiecej wycierpiała i to wszystko w ciągu paru chwil, zmienilo jej sie całe zycie i świat zawalił. Pojawienie sie Marco sprawiło ze sie zmieniła choc do niej to jesszcze do konca nie dotarł, a on zachował sie cudownie w stosunku do niej to jak ja trzymał za reke i nie chciał puscic, pokazał ze mu zalezy i ze nie jest sama. To co dla Ameli zrobił spełnił jej marzenie to nie do opisania, brak mi słów, a jeszcze jak sie okaało ze to jego oczy to odleciałam.
A ostatni odcinek juz myslałam ze ja zostawi normalnie sie wsciekłam no ale jak przeczytałam pare słów dalej to mi ulzyło ale cisnienie o mi nieżle podskoczyło. Odcinek cudeńko czekam na kolejny.

vondyk · Wysłany: 18:58:28 24-06-09 Temat postu:

Droga Milko,
W tym dla Ciebie jakże ważnym dniu chciałabym Ci życzyć
zdrówka, szcześcia i wszelkiej pomyśloności... a przede wszystkim aby w Twoim życiu nie zabrakło miłości...
wiem ze ejstem opozniona w rozwoju i dopiero teraz do mnei dotarlo ze masz dzisiaj swieto ale to ja vondyk wiec wybacz to opoznienie

aaahsha besos Miluś:*

Lost Princess · Wysłany: 19:04:10 24-06-09 Temat postu:

To Milka ma dzisiaj urodziny? No ładnie

A więc. Wszystkiego najlepszego, spełniania marzeń, wszelkich sukcesów, mile spędzonych wakacji i czego sobie życzysz ;*** I jeszcze żebyś 100 latek dożyła. Albo co ja się będe ograniczać. Masz od razu 200 ;*
Jeszcze raz wszystkiego najlepszego

Sylwia1425 · Wysłany: 0:35:54 25-06-09 Temat postu:

myślałam ,ze cie powiesze ,ale jest spoko narazie...

malutka · Wysłany: 22:39:58 25-06-09 Temat postu:

Nadrobiłam całą telkę.
Historia jest piękna i jak to dziewczyny pisały porusza problemy dzisiejszego świata.
Troszkę rozumiem tą dziewczynę.
Chodź nie miałam nigdy do czynienia z ludźmi chorymi na AIDS nie odżuciłabym takiego człowieka jak to zrobiła jej rodzina.
Amelia wiele wycierpiała i nie potrafiła nikomu zaufać. Nie dziwię się jej.
Marco jest dobrym człowiekiem. mało spotykamy teraz tak dobrych ludzi.
Ach to z tańcem i spełnieniem jej marzenia było piękne.
A co do tego człowieka co jej to wszytko zrobił to jak ona by go nie zabiła to chyba ja...
Czekam na new ;*
I wszystkiego naj z okazji urodzin ;*

Milka24 · Wysłany: 23:27:57 26-06-09 Temat postu:

nie wiem co sie stało ale pisze odcinek!! to jest bardzo dziwne ale pisze... i nawet jakos zwarcie idzie wiec powinien sie za jakis czas pojawić, jesli ktos wogóle zechce go przeczytac

Milka24 · Wysłany: 23:56:27 26-06-09 Temat postu:

Odcinek 7

[link widoczny dla zalogowanych]

Dzisiaj miałam ewidentnie gorszy dzień. Od tego pamiętnego wieczoru, a raczej nocy z Marco minęły trzy dni. Zdążyłam się już więc na przeżywać jak to nie było cudownie dlatego dzisiaj złapała mnie chandra. W sumie to już dość długo nie miałam takiej chwili załamania. Potocznie nazywa się taki stan dołkiem emocjonalnym. Ja miałam wrażenie, że jestem już w jakiejś depresji czy największym z możliwych rowie. Taki Mariański to przy moim wysiada!! Czułam się fatalnie. Kompletnie nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Już nawet patrzenie w okno mnie odrzucało bo pogoda na dworze była obrzydliwa. Szary, pochmurny dzień, do tego chłodny i zalany smugami deszczu. Na ulicach błoto i porozrzucane od wiatru śmieci. Widok był paskudny a dla osoby w moim stanie wręcz jeszcze bardziej dołujący.
Dziwne bo jeszcze niedawno bym się nawet ucieszyła. Miałabym pretekst by nie opuszczać domu. Teraz miałam wrażenie, że jakby potrzeba mi było promieni słońca. Marco mówi, że wprawiają go w lepszy nastrój. Przez chwile pomyślałam, że może i mi by pomogły...
Jak to bywa w takich smętnych chwilach siedziałam z kubkiem zimnej już herbaty i uporczywie rozmyślałam nad swoją beznadziejną sytuacją. Płakałam. Nie wiem po co, nie wiem czemu. Na pokaz na pewno nie bo byłam sama. Wokół puste ściany i ciemność. Ale dzisiaj miałam wrażenie, że nawet ona mnie nie chce. Nie dała mi ukojenia więc płakałam sobie po cichu. Co innego mogłam w takiej sytuacji zrobić. Niby nie powinnam płakać bo pokazuje w ten sposób tylko jak bardzo słaba jestem.
Nie cierpię gdy muszę to przyznać ale fakt jest faktem- jestem słaba!! Nie radzę sobie kompletnie z tym co się dzieje i czuje się fatalnie z tą świadomością.
Jestem sama. Nie pierwszy, nie ostatni raz ale dzisiaj jakoś doprowadzało mnie to do szału. Nikt tak naprawdę nie lubi być sam. Nawet jeśli nie pokazuje tego tak jak ja to robię, to i tak w głębi serca czuje, że samotność nie jest pełnią szczęścia.
Żyłam jakimiś złudzeniami, że samej będzie mi najlepiej. Ale tak naprawdę, tłumaczyłam to sobie w ten sposób by nie cierpieć po utracie bliskich. Wmawiałam sobie, że im jeszcze pokaże! Krzyczałam, że nie są mi do niczego potrzebni! Że jestem samowystarczalna! Ale tak naprawdę to były brednie wypowiedziane w akcie złości.
Teraz to zrozumiałam i jeszcze bardziej mnie to przytłacza. Dlaczego akurat teraz to do mnie dotarło? Proste. Zasmakowałam odrobinę życia z kimś innym przy boku. Marco pokazał mi jak można spędzać czas z drugim człowiekiem. Niby kiedyś to wiedziałam ale chyba moje wspomnienia tak zarosły, że musiałam się wszystkiego uczyć od nowa.
Spędzanie z nim czasu z jednej strony na pewno mi pomogło ale z drugiej zrozumiałam jak bardzo moja sytuacja jest beznadziejna! W głębi serca ja nadal pragnę z kimś być i kogoś kochać! Nie wspominając już o tym, że miło by było gdyby ktoś pokochał i mnie...
Marzenia nierealne dlatego takie bolesne. Nie powinnam się do nikogo przywiązywać. Ponownego odrzucenia nie przeżyje.
Jestem sama. Do tego niekochana. Nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego jakie to uczucie wiedzieć, że nikomu na tobie nie zależy! Nie zdajecie sobie sprawy z tego, że ktoś może być w takiej sytuacji, że nawet jak umrze to nikt tego nie zauważy. Nikt się nim nie przejmie. Po prostu zostaniesz zdmuchnięty z powierzchni ziemi jak jakiś kłębek kurzu, który jest tylko śmieciem przeszkadzającym ludziom na około.
Ja się tak właśnie czuje!
Jestem zupełnie sama. Taki mój los, takie moje przeznaczenie.
Kiedyś nie brałam nawet pod uwagę opcji, że mogę być aż tak żałosna! Ale teraz zmieniam zdanie. Bo jestem żałosna. Nie potrafię niczego dobrze zrobić. Nie potrafię sprawić by ktoś mnie polubił, by obdarzył mnie jakimkolwiek uczuciem. Chociaż nie. Mylę się. Potrafię wzbudzać litość. Robię to aż nadto dobrze. Nawet taki Marco z litości się mną zajmuje. Zrezygnował z pieniędzy bo chyba zrozumiał jak nędznym jestem przypadkiem. Z wraka nie zrobi człowieka. Z POTWORA nie zrobi człowieka!!
Jak sobie tak siedzę i myślę, to dociera do mnie fakt, że w sumie nie mam po co żyć. Wszystkim niedoszłym samobójcom tłumaczy się, że mają rodzinę, bliskich, przyjaciół. Że to jest powód by pozostać na tym świecie. Ale przecież ja ich nie mam. Więc po co mam żyć?
Równie dobrze mogę snuć się po tym pokoju jako duch. Nikomu to nie zrobi różnicy. Może jedynie ktoś będzie miał problem z moim ciałem. W końcu załatwianie miejsca na cmentarzu nie jest ani łatwe ani fajne. A może mnie po prostu gdzieś wyrzucą? W sumie to bez znaczenia, i tak zgniję w ziemi.
Ciekawe tylko czy duchy czują ból. Nie no w sumie pytanie bez sensu bo skoro błąkają się po ziemi to najwyraźniej mają jakiś problem. Wieczna pokuta i te sprawy...
Szkoda, że nie mam z kim porozmawiać. Przydałaby mi się teraz taka stereotypowa przyjaciółka czy taka kochająca mamusia rodem z jakiejś płaczliwej telenoweli. Niestety przyjaciółki nie posiadam a moja mamusia z kochającą ma wspólnego tyle co i nic.
Ja to mam pecha na całej linii!
Ale niech tam! Dotąd nie miałam odwagi ale dzisiaj jestem zdesperowana. Chce to skończyć. Trochę szkoda, że nie umrę w sposób naturalny ale moje życie nie jest normalne więc dlaczego śmierć miałaby taka być? Nie dam temu przeklętemu wirusowi satysfakcji! Sama się zabije! Niech wie, że jego obecność jest tu zbędna! Nie jest mi wcale do śmierci potrzebny!
Tutaj potrzebna jest żyletka!
Rozejrzałam się po pokoju. Nie, tutaj raczej jej nie znajdę. Kuchnia! W tym pomieszczeniu znajdują się tego typu rzeczy. Poszłam więc zalana łzami jej poszukać. Mówiłam pod nosem jakieś niecenzuralne słówka by dodać sobie odwagi. Nawet jeśli chciałam tego to jakiś tam strach się we mnie tlił. Nie bałam się bólu ale raczej tego co się stanie jak już będzie po wszystkim. Chyba każdy się tego boi albo przynajmniej nad tym zastanawia.
Przegrzebałam już chyba wszystkie półki. W końcu znalazłam. Troszeczkę zdezelowana ale taką też da się pociąć.
A może tak tylko się podrasować? Nie musze się od razu zabijać. Mogę zobaczyć jak to jest gdy się po prostu zadaje sobie ból. No chyba, że mi to nie wystarczy to wtedy ciachnę raz a porządnie i będzie po wszystkim.
Jak na razie siedziałam na łóżku i przyglądałam się temu diabelskiemu urządzeniu. Zrobić to czy nie? Chwile zawahania są chyba nieodłączną częścią w takich chwilach. Zresztą nie wiem, nigdy się wcześniej nie cięłam...
Spojrzałam najpierw w lustro. To co zobaczyłam tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że jestem nikim. Opuchnięta od płaczu twarz, zaczerwienione, prawie niewidoczne oczy. Zaciśnięte wargi i ten okropny kolor skóry. Byłam niedożywiona. Ale to teraz nie jest najważniejsze. Wyglądam jak wrak człowieka i to się teraz liczy. Nie ma sensu dłużej tkwić w tym bagnie. Wyświadczę tylko sobie i światu przysługę.
Zbliżyłam drżącą dłoń z żyletką do drugiej ręki. Nie było łatwo. Ale przecież nigdy nie jest.
Cokolwiek nie robię zawsze jest trudno.
Serce biło mi jak oszalałe. Łzy kapały w takim tępię, że sama sobie się dziwie jak szybko potrafię je produkować. Skuliłam się i przypomniałam wszystkie najgorsze momenty mego życia. Teraz byłam już pewna. Nie chcę się tylko okaleczyć. Chcę umrzeć!!
Czy będę czegoś żałować??? Tylko jego...
Jeden zamaszysty ruch ręki, jedna kreska, jeden moment, jedna chwila bólu. Nie wystarcza. Chcę więcej!!
Jakoś popłynęłam. Kreska za kreską...... Smuga za smugą.... Dziwnie się poczułam. Straciłam pewnie trochę krwi. Bez jedzenia na dodatek. Upadłam...