Telenowele

Dulcemogosia · Wysłany: 21:18:41 28-06-09 Temat postu:

Haha :d Na pewno

No sorry P@tk@ ale dla mnie dwa odcinki na dzień to za dużo

malutka · Wysłany: 21:21:42 28-06-09 Temat postu:

Ale że lubisz jabłka ;>

Dulcemogosia · Wysłany: 21:24:12 28-06-09 Temat postu:

Lubię

malutka · Wysłany: 21:26:27 28-06-09 Temat postu:

Oki. Jak bd miała w lipcu własne to Ci przyślę

Dulcemogosia · Wysłany: 21:27:33 28-06-09 Temat postu:

Dzięki

malutka · Wysłany: 21:30:19 28-06-09 Temat postu:

Nie ma za co

Jestem hojna

I skromna

P@Tk@ · Wysłany: 21:43:04 28-06-09 Temat postu:

spoko spoko ja nie prosze o dwa na dzień może być jeden co trzy dni w każdej telce wtedy wypada mi pasuje

Dulcemogosia · Wysłany: 21:50:59 28-06-09 Temat postu:

haha normalnie ideał

No tak jasne

nie ale wolę mieć już z głowy

napiszę

Fairytalee · Wysłany: 22:08:01 28-06-09 Temat postu:

A podałabyś mi link do Realidad?
Baardzo proszę!

Jak występują Ucker i Dulce to z ogromną chęcią przeczytam dokładnie.

__________________________________

A tak poza tym to jestem Magda:)

Dulcemogosia · Wysłany: 22:10:18 28-06-09 Temat postu:

Jasne, ale nie obiecuję że się spodoba

I w ogóle to też jeszcze były początki mojego pisania... więc pewnie takie sobie
http://www.telenowele.fora.pl/telenowele-mlodziezowe,99/realidad-odcinek-14-28-06,9341.html

Dulcemogosia · Wysłany: 23:26:08 28-06-09 Temat postu:

Tras de mi
Odcinek 20
Przeszłość ma się nijak do przyszłości, za to przyszłość nigdy nie dorówna przeszłości. Żadna z nich się nie dogoni. Przeszłość wspomnienia zatrzymuje, a przyszłość przed nowym ostrzega. Co prędzej z nich obu zapamiętasz?

Czułam jeszcze zapach ogniska, pod sobą miałam tylko koc i twardą ziemię, ale było mi tak dobrze... byłam taka szczęśliwa. Powoli podnosiłam powieki, i miałam najlepszą pobudkę w życiu... Przed moimi oczami był piękny Diegito! Jak spał wyglądał jak słodki chłopczyk, taki niewinny. Nie mogłam się powstrzymać żeby go nie dotknąć. Pogłaskałam, wewnętrzną stroną dłoni jego policzek. On powoli się budził.
- Śpij sobie, śpij.- Szepnęłam mu cichutko do ucha, jak kołysankę. Diego uśmiechnął się, ale nie posłuchał. Otworzył oczy. Jego uśmiech sprawiał, że czułam się jak w niebie. Zresztą, sama jego obecność dawała mi szczęście. No, bo jak można pozostać obojętną na takie śliczne czekoladowe oczy? Na piękny uśmiech? Na piękne imię?
- Kocham Cię. –Powiedziałam szybko. Zdziwił się moim tonem, ale to nie moja wina była, że przyszło mi do głowy myśl, że ktoś też zwraca na to uwagę co ja kocham! Uśmiechnęłam się do niego, uspokoił się.
- Ja Ciebie bardziej.- Odpowiedział mi z uśmiechem. Na przywitanie zostałam obdarowała słodkim pocałunkiem mojego księcia. To możliwe żeby jedna osoba potrafiła zmieniać życie w bajkę? Ja się czułam jak najbardziej jak księżniczka. Gdy patrzyłam Diego w oczy widziałam dwa ogniki i wiedziałam, że płoną dla mnie. Był mój, miałam do niego prawo, z którego korzystałam całościowo.
- Skoro tak mówisz.- Zrobiłam minę niewiniątka. Diego zaśmiał się. W końcu ni stąd ni zowąd wstał i zaczął się ubierać.
- A ty gdzie?- Zapytałam. Nie chciałam jeszcze wstawać, tak było bardzo dobrze!
- Trzeba się zbierać, Dul. Zanim się spakujemy i dojedziemy na miejsce... baa zanim się pożegnamy, to minął wieki!- Zrobił smutną minkę.- Nie chcę się z tobą żegnać...
O nie! Pożegnać się z nim! Nie ma mowy, ja tego nie przeżyję. Nawet jeżeli na 12 godzin to o 12 godzin za długo! Wstałam szybko i przytuliłam się do Diego.
- Ale ja nie chce. Nie możemy tu zostać?- Zapytałam, chociaż oczywiście wiedziałam jaka będzie odpowiedź.. W końcu jutro szkoła... Już nie długo i oboje ją skończymy, ciekawe co dalej.
---
Czego nie zdawałam sobie sprawy z tego, że kiedyś możemy nie być razem? Cieszyłam się chwilą... ale mogłam pomyśleć, chociaż przez pięć minut o tym jak będę cierpieć potem... jak teraz...
---
- Nie bardzo, ale spokojnie, jeszcze będziesz miała mnie dosyć! Będziemy spędzać każdą chwilę razem! Zobaczysz.- Jego oczy pełne były entuzjazmu, musiałam wierzyć.
Pocałowałam go tak długo, że myślałam poważniej o zostaniu tutaj chociaż jeszcze dwie godzinki...ale rozwiał moje marzenia o powtórce, przerywając pocałunek.
- Diegooo... Tam już nie będzie tak jak tutaj.- Ciekawe po ilu dniach będzie miał mnie dosyć?
- Będzie lepiej, zobaczysz.- Szepnął mi do ucha, a po mnie jak zawsze przeszedł dreszcz.
- Yhym. Wierzę ci. No dobrze, to jak mamy się zbierać to się zbierajmy.- Powiedziałam, wzdychając. Naprawdę nie chciałam opuszczać tego miejsca. Było tu zbyt pięknie, a wspomnienie pierwszego razu przebiło wszystkie piękne widoki...
- No już, uśmiechnij się.- Pocałował mnie jeszcze, i zaraz zabrał się do składania namiotów(z czego tylko mój był użyty).- Następnym razem biorę tylko jeden.- Powiedział z uśmiechem. Ja też się uśmiechnęłam. Czyli miał być jeszcze następny raz. Wzięłam koce i zaczęłam nas pakować.
______________________________________________________________________
Jadąc samochodem, cały czas patrzyłam na Diega. Ten co chwila uśmiechał się do mnie. Uświadomiłam sobie, że ziściły się wszystkie obawy jakie miałam w stosunku do mojego chłopaka. W końcu przespaliśmy się ze sobą, tyle, że z mojej winy, kto by przypuszczał? Teraz moim największym marzeniem było skończyć już tą szkołę, zamieszkać z Diegiem i żyć tylko z nim. Moglibyśmy być na jakiejś bezludnej wyspie, a byłabym najszczęśliwszą kobietą na świcie! Być może oszalałam z miłości do Diego, ale byłam z tego powodu bardzo zadowolona. Jak ja mogłam kiedykolwiek NIE WIERZYĆ w MIŁOŚĆ!? Życie bez niej musiało być strasznie puste, zresztą nawet nie pamiętam jak to było. I dobrze. Nie chcę tego pamiętać.
- Nad czym tak myślisz?- Zapytał się mnie po jakiejś godzinie ciszy.
- O miłości, a raczej o życiu bez niej.- Odpowiedziałam szczerze.
Diego zatrzymał wóz. Zdziwiłam się troszkę, bo było jeszcze daleko do domu. Spojrzałam na niego pytająco. Ale on szybciutko się nachylił w moją stronę i pocałował w czoło. Zrobił to z taką czułością, że jeszcze chwila a rozpłynęłabym się...
- Życie bez miłości nie ma sensu. Tak samo jak bez dzieci. W życiu człowiek musi i chce zakochać się tak naprawdę i mieć dzieci, ukoronować swoją miłość potomstwem. – Mówił to cały czas uśmiechając się. Już poznałam jego marzenia. Nagle wizja przyszłości zmieniła bieg. Dotychczas nie wyobrażałam sobie przyszłości jako że będę matką. Oczywiście związek z Diegiem był dla mnie oczywisty, my byliśmy dla siebie stworzeni, ale dzieci? Teraz ujrzałam siebię, na werandzie ładnego domu, z tyłu było to jezioro, z którego właśnie wracaliśmy, dokładnie to samo miejsce, na rękach trzymałam małego dzidziusia, który miał oczy i uśmiech Diega. Ta wizja przyszłości stała się dla mnie tak bajkowa, że nie wierzyłam w jej rzeczywistość.
- Kochanie? Coś się stało?
- Wyobraziłam sobie nas... jako rodzinę...z dzieckiem...- Poczułam jak do moich oczu zaczynają napływać łzy. Diego pogłaskał mnie po policzku i uśmiechnął się.
- Obiecuję Ci, że będziemy mieć całą gromadkę. Będziemy najszczęśliwszą rodziną pod słońcem. Będziemy mieć domek nad wodą, z ogródkiem.- Uśmiechnęłam się, ale i zaczęłam płakać. Diego dalej ze swoim pięknym uśmiechem, wytarł mi łzy, ale te starte zaraz zastępowały nowe. Przytuliłam go mocno, na ile powalał na to samochód.
- Coś powiedziałem nie tak?- Zapytał już na serio przejęty.
- Nie...nie. Ja... po prostu... dokładnie tak to sobie wyobraziłam.- Drgającym głosem jakoś mu to powiedziałam.
- To będzie nasz wspólny cel w życiu dobrze?- Zapytał na powrót patrząc mi w oczy. Przejechałam po jego policzku dłonią. Kiwnęłam przytakując głową. Oczu znowu zaszły mi łzami.
- I nie płacz bo łamiesz mi serce.- Pocałował mnie lekko w usta i dalej patrzył. Nie potrafiłam opisać swojego szczęścia. Uwielbiałam go każdym skrawkiem mojej duszy i ciała! Był moim życiem!
- To łzy szczęścia, tylko ty potrafisz je uruchomić.- W tym momencie on dostał buziaka.
- Ale wolę twój piękny uśmiech, z nim ci bardziej do twarzy. Nie żebyś teraz źle wyglądała, ty zawsze wyglądasz ślicznie, aniołku.- Kolejny uśmiech, który doprowadzał mnie do palpitacji. Czyli mój uśmiech też mu się podobał? To dobrze... myślałam że tylko jego tak na mnie działa. – Kocham Cię, nie płacz już.- Jeszcze pocałował mnie ostatni raz i wrócił do kierowania samochodem, ruszyliśmy w dalszą drogę powrotną.
~Koniec~

KaeMWu · Wysłany: 1:32:20 29-06-09 Temat postu:

Dwa odcinki dziennie.
Szaleństwo.

Dulcemogosia · Wysłany: 1:34:28 29-06-09 Temat postu:

Co widać po odcinkach.. oba denne

KaeMWu · Wysłany: 1:45:04 29-06-09 Temat postu:

Sama jesteś denna.
Odcinki są super!

Fuzzi · Wysłany: 6:27:29 29-06-09 Temat postu: