Telenowele

BlackFalcon · Wysłany: 23:36:03 05-01-08 Temat postu:

Odcinek cudowny, bo dlugi i pelen napiecia, ale do jutra bede miec cale paznokcie obgryzione. Nie wierze w smierc Pabla, po prostu nie wierze, on jest ciezko ranny, ale przezyje i bedzie z Laura...Przeciez to moj ulubieniec, zaraz po Manuelu ;/.

Samanta. · Wysłany: 1:47:16 06-01-08 Temat postu:

Super odcinek!
Pablo nieżyje

??? ! On mósi życ ..!!
Dobrze Laura strzeliła do Jorge...tylko szkoda ze to tylko w ramie.
Mogła mu strzelic w łeb i bylo by po wszystkim

Pisz szybko newik =)

Karolllina · Wysłany: 13:03:24 06-01-08 Temat postu:

Pablo musi żyć, musi, musi, musi !!! Nie po to ratował Laurę, żeby umierał

monioula · Wysłany: 13:06:28 06-01-08 Temat postu:

Odcinek 145 – 'Ostrzegałem'

Nie było czasu, by zająć się zabiciem wszystkich ludzi, chroniących się na górze. Jorge przystawił broń do skroni Emilii i bacznie obserwując Laurę, zaczął posuwać się w stronę wyjścia. Nie mógł pozwolić, żeby tym razem jej strzał okazał się śmiertelny. Nie teraz, kiedy wreszcie miał dziewczynę w garści.
Na zewnątrz czekało go kilka policyjnych radiowozów. Był otoczony, ale miał jedno cenne zabezpieczenie. Lufa skierowana w stronę zakładniczki była jego przepustką do ucieczki i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Uśmiechał się pod nosem, mimo ostrego bólu, który zaczął mu doskwierać w cały czas krwawiących ranach. Z zadowoleniem obserwował jak komisarz policji wydaje polecenie do opuszczenia broni.
Emilia była przerażona. Drżała na całym ciele. Choć wiedziała, że jej przyjaciele są bezpieczni w środku, to nadal przed oczami miała ciało Pabla: kolejnej ofiary szaleńca. Szaleńca, który może rozdzielić ją z Manuelem na zawsze.
Ledwo widziała przez opuchnięte powieki i zaszłe łzami oczy. Ale jednej osoby jej oczy nie mogły nie zauważyć. Mimo zimnej lufy przy skroni, mimo ucisku rąk na szyi rozpoznała te błyszczące w oddali zielone oczy, przykryte ciemną grzywką. Za jednym z policyjnych wozów zobaczyła Manuela. Serce zabiło jej mocniej. Jak mogła uciec od najdroższej na świecie osoby i narazić siebie i innych na niebezpieczeństwo? Jak mogła sprawić, by z twarzy ukochanego zniknął zawsze obecny szczery uśmiech? Ujrzała w jego oczach przerażenie i troskę zarazem. Z chwili błogości wyrwały ją słowa Jorge:
- Dajcie mi samochód i pozwólcie odjechać, albo wpakuję jej kulkę w łeb.
Tak bezpośrednie żądanie wprawiło wszystkich w jeszcze większe przerażenie. Manuel i Alberto, którzy razem stali z tyłu i zagryzali wargi ze zdenerwowania, czuli tylko bezsilność. Dodatkowo brat Emilii uporczywie wypatrywał Cariny, o którą również się bardzo martwił. Nie zauważył samochodu, który z piskiem opon zahamował tuż za policyjnym oblężeniem. Wysiadła z niego Isabel Escandon i Octavio Anzar.
- Isabel proszę cię, uspokój się. On jest niebezpieczny! – mówił mężczyzna, szybkim krokiem podążając za kobietą, która nie zwracając uwagi na zatrzymujących ją policjantów, zbliżała się do Jorge, trzymającego Emilię.
- Puść moją córkę ty łajdaku! – krzyknęła na niego.
- Cofnij się, albo do niej strzelę. – powiedział przestępca, ściskając Emilię coraz bardziej.
Isabel przestraszyła się. Czy rzeczywiście ten przestępca był w stanie skrzywdzić dziewczynę, w której kiedyś był zakochany? Zrobiła krok w przód, żeby się przekonać, czy nie żartuje. Wtedy wystrzelił z pistoletu do góry.
- Nie wygrasz, Jorge. Tak samo było z wytwórnią… - próbowała powiedzieć, nadal bojąc się, że coś może stać się jej córce, z którą nie zdążyła odnowić kontaktów.
- Nie wypominaj mi przeszłości. Mamy teraźniejszość i póki co, to ja mam przewagę. Ani kroku, bo strzelę.
- Zrobiłbyś to dziewczynie, na której kiedyś ci zależało?
- Ta dziewczyna, na której kiedyś mi zależało, zdradziła mnie z własnym synem.
Emilia jeszcze raz spojrzała w smutne oczy Manuela. Jorge się mylił. Nie zdradziła go z jego synem. To była miłość, prawdziwa, na całe życie. To związek ze starszym mężczyzną był pomyłką, która teraz doprowadzała do samych tragedii. Nagle w uszach dziewczyny zaczęło szumieć. Przez ten szum usłyszała stuknięcie obcasu matki, która próbowała jej bronić przed porywaczem. Następnie tylko słowa trzymającego ją Jorge.
- Ostrzegałem…

Karolllina · Wysłany: 13:08:49 06-01-08 Temat postu:

omg... ta końcówka...Monika daj odcinek szybko, proszę cię. heh mam złe przeczucia, że oberwie Isabel

cris · Wysłany: 13:17:38 06-01-08 Temat postu:

na pewno dostanie Isabel....

Ślimak · Wysłany: 14:51:27 06-01-08 Temat postu:

Dou!!!! Dou! Nooooooooooooooooo!!! No wiesz, kiedy mówiłem o wielkich emocjach, nie spodziewałem się aż takich. Co do Pabla mogę zakładać, ze na sto procent jest... półżywy. Nie wierzę, żebyś nam to zrobiła. Ale Isabel, jeśli dostała, to... kto wie...

Pozdrawiam!

Mary Rose · Wysłany: 15:38:35 06-01-08 Temat postu:

Jak znam ciebie, to coś się wydarzy. Ale mam nadzieję, że nic nie będzie Emi! Bo on przecież celował do niej! Nie do Isabel, więc dlaczego wy spekulujecie, że to ona zginie?
Bidulka Emi zobaczyła Manu i się rozkleiła. Też się dziwię, że go zostawiła

Samanta. · Wysłany: 16:52:52 06-01-08 Temat postu:

Aj...mam nadzieje ze nie strzelilł do Emili ... czuje ze dostala Isabel
Pisz szybko new odcinek bo nie wytrzymam !!!

Mary Rose · Wysłany: 17:32:32 06-01-08 Temat postu:

Zapomniałam się zapytać tak nie na temat: gdzie grał ten koleś w twojej sydze? [tak nawiasem jest boska

]
No i czekam na ten noiwy serial

VANESSA* · Wysłany: 18:49:52 06-01-08 Temat postu:

super odcinek

BlackFalcon · Wysłany: 19:55:35 06-01-08 Temat postu:

Ja tez mam przeczucie, ze chodzi o Isabel...Pewnie przez ten stukot butow.

monioula · Wysłany: 15:18:59 07-01-08 Temat postu:

Odcinek 146 - 'Spokój i ciemność'

Czas zaczął płynąć jakby wolniej. Emilia przez chwilę jeszcze widziała oczy Manuela, które błyszczały wśród dziesiątek oczy funkcjonariuszy policji. Przez ułamek sekundy czuła też zimny metal przy skroni. Czy to miał być jej koniec? Usłyszała nacisk spustu nagle ogarnęła ją ciemność. Dawno nie czuła się tak błogo. Było to coś w rodzaju snu, który w pełni zaspokaja i pozwala odpocząć od problemów. Nie wiedziała, co się wkoło niej dzieje i w tej chwili nie bardzo ją to interesowało. Liczyło się tylko to wspaniałe uczucie. Emilii wydawało się, że w tym stanie trwała wieczność. Dopiero rozpaczliwy krzyk Manuela, dobiegający jakby z głębi tunelu, przywrócił ją do przytomności.
- Emilia!!!
Młody Landeta upadł na kolana. Alberto złapał się za głowę. Serce Isabel skurczyło się dość boleśnie na myśl, że właśnie chwilę temu jej córka mogła zginąć. Na szczęście w pistolecie wyczerpały się naboje. Tak bliska śmierci dziewczyna, kiedy zdała sobie sprawę, co zaszło, od razu spojrzała na ukochanego. Trwało to sekundę, może trochę dłużej. Zobaczyła w jego oczach ulgę. Jeśli nawet mają zostać rozdzieleni, to jeszcze nie teraz. To dało jej siłę, by oprzeć się fali zmęczenia i utrzymać pion.
Porywacz zaklął pod nosem. Był wyprowadzony z równowagi i zdobył się, by strzelić do istoty, która jeszcze nie tak dawno temu była mu tak droga. Wszystko na marne. Pistolet był bez użyteczny. Mężczyzna wściekł się jeszcze bardziej, zmarszczył brwi i popatrzył na Isabel, nie zwracając uwagi na nakazy policjantów, głoszące, że ma puścić dziewczynę wolno. Była jego tarczą, nie mógł tego zrobić. Nie teraz, kiedy nie miał broni. Ze zdziwieniem stwierdził, że Isabel Escandon podbiegła do niego i ze łzami w oczach zaczęła okładać go pięściami.
- Nie moja córka! Nie moja córka… - powtarzała jak zahipnotyzowana, powtarzając cały czas tą samą czynność i denerwując go jeszcze bardziej. Pistolet był bez nabojów, ale nie bezużyteczny. Jorge zamachnął się nim i uderzył w tył głowy kobiety, która upadła nieprzytomna na ziemię. Z głowy zaczęła sączyć się strużka krwi. Emilia pisnęła cicho. Matka jej broniła przed tym szaleńcem. Po raz kolejny ogarnęło ją wrażenie, że źle postąpiła, uciekając, zanim usłyszała jej wyjaśnienia. Gdyby tego nie zrobiła, wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej i nie musiałaby patrzeć w smutne oczy ukochanego, nie widziałaby nieprzytomnej matki, skrwawionego ciała Pabla… A może to tylko sen? Dziewczyna zacisnęła mocno oczy, ale po ich otwarciu nadal znajdowało się na odludnej stacji kolejowej przed najgorszym na świecie motelem, otoczona przez kilka policyjnych wozów i trzymana przez oszalałego z zazdrości przyszłego teścia, który mścił się na wszystkich jej bliskich za to, że im po prostu nie wyszło.
- Puść dziewczynę, albo otworzymy ogień. – rozległ się głos komendanta policji.
- Chcecie strzelać? Nie możecie, on trzyma Emilię! – oburzył się Manuel, z troską spoglądając w stronę bezradnej dziewczyny. Sam też czuł się bezsilny w całej ten sytuacji, miał ochotę rzucić się na ziemię i szlochać z rozpaczy, albo sam oddać życie, żeby tylko jej się nic nie stało. Odpowiedź jednego policjanta lekko go uspokoiła.
- Chcemy go tylko nastraszyć. Nie ma już broni, więc jest na straconej pozycji.
- Słyszałem to. – usłyszeli głęboki głos przestępcy, który pocąc się coraz bardziej i tracąc coraz więcej krwi z ran, nie tracił zaciętości w dążeniu do celu. Schylił się lekko, by sięgnąć do kieszeni, nie wypuszczając jednak Emilii z silnego uścisku, który z upływem czasu i krwi stawał się coraz luźniejszy. W jego dłoni ujrzeli błyszczące ostrze noża: alternatywnej broni, która już po chwili znalazła się przy szyi przerażonej dziewczyny.
- Strzał załatwiłby sprawę szybko, ale niestety jeśli nie dacie mi samochodu i wolnej ręki do ucieczki, postaram się, żeby zdychała powoli. – powiedział z uśmiechem zwycięstwa, opanowując grymas bólu i szepnął Emilii do ucha. – I co teraz? Czy twój książę z gitarą zaryzykuje, że poderżnę ci gardło i podejdzie tu cię uratować?

VANESSA* · Wysłany: 17:34:43 07-01-08 Temat postu:

super odcinek czekam na newik

Samanta. · Wysłany: 18:14:55 07-01-08 Temat postu:

Uff jak dobrze ze zabraklo mu naboi ...juz myslalam ze strzeli!Ale głupek uderzyl Isabel

.Szkoda mi Manuela...tak cierpi...Emilia zresztą tesh.A teraz Jorge ma jeszcze nóż

...oby tylko nie zrobil nic Emi!Oby tylko nikomu nic nie zrobil...
Pozdrawiam