Telenowele

Karolllina · Wysłany: 12:18:25 14-01-08 Temat postu:

omg ile się wydarzyło! heh dobrze, że złapali Jorge, ale szkoda, ze tylu jest poszkodowanych, heh no, a Emi i Manuelito nie mogli się pocałować, bo ciągle ktoś im przeszkadzał, hehe ta scena jak Manuel wyporosił Alberta z sali byłA super

hehe oj to chyba Albertyo i Carina nie prędko będą szczęśliwi, bo jak żadne z nich nie zrobi jakiegoś kroku to nawet Laura nie pomoże.
oj oj oj oj oj, biedny Pablito, Jedna Laura to dla neigo za dużo, a dwie to on tego nie rpzeżyje chyba ;P no, ale czekam dlaej na rozwinięcie tego interesującego watku

Jen · Wysłany: 13:38:44 14-01-08 Temat postu:

Pablito cały i zdrowy, no może nie do końca, ale nic mu się nie stało <hura!!>
A niech to

dwie Laury

i co ten biedak teraz zrobi. Ja mu doradzam zerwać z dziewczyną i wreszcie wyznać swoje uczucia Laurze nr 1

to byłoby rozsądne rozwiązanie

ta jego dziewczyna jakoś tak niespecjalnie mi sie spodobała. Czy mi się wydaje czy ona lubi rządzić Pablem. Przynajmniej takie sprawia wrażenie

monioula · Wysłany: 14:23:34 15-01-08 Temat postu:

Odcinek 152 – 'Kłótnia o…'

Czas przesłuchań na policji wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Wszyscy byli już bardzo zmęczeni pytaniami o mężczyznę, który w jakiś sposób wszystkim im zniszczył życie.
- Czuję się, jakbym zrzuciła z siebie potężny balast. – westchnęła Emilia, siadając w samochodzie Manuela na przednim siedzeniu.
- Na szczęście już nic ani nikt nam nie przeszkodzi. – powiedział Manuel z niewinnym uśmiechem odwracając się w stronę ukochanej.
- Co masz na myśli? – spytała zalotnie.
- Myślę, że wiesz… - chłopak nachylił się w jej stronę, ale zanim zdążył ją pocałować, z tyłu rozległo się uporczywe trąbienie samochodu, który chciał wyjechać z parkingu. – Niech to szlag. – westchnął po cichu Manuel, po czym ponownie zwrócił się do Emilii. – Musimy koniecznie jechać do mnie.
- Przecież tam jest Pablo.
- Prawda, nie pomyślałem o tym. No to może do ciebie?
- Mieszkam u Cariny, zapomniałeś?
Manuel odwrócił się na chwilę, by wystawić głowę za okno i krzyknąć do zniecierpliwionego kierowcy, że już odjeżdża i nie musi wrzeszczeć.
- Jedźmy więc do hotelu. – powiedział w końcu, kiedy wyładował złość i ruszył z miejsca. Szybko jednak zahamował, kiedy usłyszał twarde:
- Nie.
- Dlaczego?
- Nie sądzisz, że te wszystkie znaki są po to, żeby nam pokazać, że nie powinniśmy się spieszyć?
- Jakie znaki? – spytał zdziwiony, ponownie ruszając do przodu, bo natręt prowadzący samochód za nimi, nie dawał spokoju, ciągle wrzeszcząc i trąbiąc.
- Nigdy nie jesteśmy sami, cały czas ktoś nam przeszkadza… To są znaki. Jeszcze nie teraz, ale kiedy nadejdzie odpowiednia chwila. Takich rzeczy się nie planuje, to wychodzi samo z siebie. Chciałabym, żeby to było coś pięknego…
- I będzie, miejsce się nie liczy. – przerwał jej, a widząc karcące spojrzenie, szybko zamilkł.
- Wiesz, że cię kocham. Spróbuj uszanować to, co postanowiłam i poczekaj cierpliwie. Już niedługo…
- Na ciebie mógłbym czekać nawet całe życie. – powiedział z niewinnym uśmiechem i pocałował dziewczynę, szybko powracając do skupienia, jakie powinien mieć kierowca na drodze. – Ale kiedy już to się stanie i nie spodoba ci się… Co ja gadam, na pewno ci się spodoba.
- Jaki ty jesteś pewny siebie. – zaczęła się głośno śmiać.
- Nie podoba ci się to?
- Ależ bardzo mi się to podoba!
- To dlaczego się śmiejesz? – zasępił się.
- Przypomniałam sobie, skąd u ciebie ta okropna blizna na twarzy.
- Blizna?! – spytał spanikowany Manuel, szybko zaglądając w lusterko. Ku swojemu uspokojeniu, nie zauważył na twarzy nic, co mogłoby go zaniepokoić. Posłał ukochanej zimne spojrzenie. – Twoje żarty bawią mnie coraz bardziej.
- Myślałam, że to ty jesteś tu żartownisiem.
- A przez kogo mam tą „okropną bliznę”?
- Tak… początki naszej znajomości nie zapowiadały się miło. – znowu zaczęła się śmiać na wspomnienie „porwania” podczas którego podrapała na twarzy swojego oprawcę. – A swoją drogą, twój kuzyn jest jedynym Landetą, którego znam a który jeszcze mnie nie porwał.
- Cieszę się, że potrafisz żartować z tego, co ostatnio przeżyłaś.
- Wolę żartować niż płakać.
- Masz rację. Płakać będziesz, kiedy pożałujesz swojej decyzji co do tego… hmmm… wstrzymania.
- Okropny jesteś, wiesz? – powiedziała, dając mu kuksańca w bok.
- Wiem. – odpowiedział niewinnie i uśmiechnął się pod nosem. Wreszcie Emilia była jego i tylko jego. Jego ojciec nie mógł już przeszkodzić im w byciu szczęśliwymi…

Magi · Wysłany: 14:33:09 15-01-08 Temat postu:

jaki fajny odcinek tyle radości

mam nadzieje że dasz im troche spokoju

Emilia jest boska

Kurcze zawsze im coś przeszkadza

a ten tekst o Pablu mnie rozbawił.Odcinek boski

zapraszam do mnie uzbierało Ci się troszke zaległości

Roberta Pardo · Wysłany: 16:45:10 15-01-08 Temat postu:

super odcinki;) najbardziej mi się podobało spotkanie Laura-Laura

mam nadzieję, że Pablo zostawi tą piękność

i będzie z naszą Laurą

BlackFalcon · Wysłany: 19:54:11 15-01-08 Temat postu:

Mam nadzieje, ze juz nic nie zakloci im szczescia - w koncu zasluzyli na to. Odcinek wesoly i piekny, jak ja lubie Manuela

). Tylko czemu ciagle mu ktos przeszkadza?

).

Samanta. · Wysłany: 22:07:59 15-01-08 Temat postu:

Super odcinek

Emilia i Manuel wreszcie szczęsliwi

..heh i bedzie mósial poczekać na tę odpowiednią chwile

Czekam na newik

Mary Rose · Wysłany: 22:29:10 15-01-08 Temat postu:

Emi przesadziła z tym przeznaczeniem xD
Ja tam bym się od razu na niego rzuciła

Super odcinek, wreszcie wróciły te z humorem

Czekam na new.

VANESSA* · Wysłany: 9:30:10 16-01-08 Temat postu:

super odcinek czekam na newik

Jen · Wysłany: 12:38:47 17-01-08 Temat postu:

Aj wreszcie trochę szczęścia

po tym wszystkim należy im się

niech Emi nie wystawia biednego Manu na takie pokuszenie xD jeszcze trochę i on nie wytrzyma

monioula · Wysłany: 16:37:34 17-01-08 Temat postu:

Odcinek 153 – 'Spowiedź Laury'

Laura rzuciła się na łóżko Cariny i podłożyła ręce pod głowę.
- Ale ty jesteś głupia. Zachowałaś się jak dziewica orleańska. – stwierdziła, kiedy Emilia opowiedziała jej i Carinie o rozmowie z Manuelem.
- Nie prawda, nie słuchaj jej. – przerwała panna Torres. – Moim zdaniem dobrze zrobiłaś. Po tej całej sprawie z Jorge powinniście skupić się na innych rzeczach.
- …które nie są niestety tak przyjemne, ale niektórzy je wolą. – przerwała Laura, chichotając cicho. Carina ją skarciła. Widziała, że Emilia coraz bardziej zaczyna żałować swojej decyzji.
- A jeszcze inni wolą pogrywać.
- Co masz na myśli?
- Co a może raczej kogo. – powiedziała Carina, uśmiechając się pod nosem. – Spotykałaś się z Albertem, potem świrowałaś do Pabla, a na końcu okazało się, że jesteś związana z Cristobalem. Nie rozumiem twojego postępowania. Chcesz, żeby Emilia była taka jak ty?
- Myślę, że zyskałaby na tym, gdyby zdobyła trochę więcej pewności siebie.
- Pewności siebie? Ja bym to nazwała bezmyślnością!
- Dziewczyny, nie kłóćcie się. – przerwała im Emilia, widząc, że Laura już ostrzy paznokcie, by rzucić się na koleżankę, z którą kiedyś miała okazje znajdować się w więziennej celi. – Nie musimy dochodzić swoich racji, podnosząc głos. Już podjęłam decyzję i przez jakiś czas będę się jej trzymać, bez względu na to, co powiecie. Carina ma rację. Po porwaniu nie chcę myśleć o „tych rzeczach”. Wy też nie powinniście skupiać się na mnie. Same macie problemy. Ty powinnaś wreszcie porozmawiać z moim bratem – zwróciła się do Cariny, a następnie spojrzała w stronę Laury. – A ty powinnaś wyjaśnić wszystkim sprawę z Cristobalem. Przecież to nie jest twój chłopak.
- Słucham?! – oburzyła się dziewczyna.
- Słyszałaś dobrze. On nie może być twoim chłopakiem. Gdybyś kogoś miała, powiedziałabyś mi o tym, a tymczasem nagle przyprowadziłaś go ze sobą i obwieściłaś światu, że z nim jesteś. Coś mi się wydaje, że okłamujesz nas wszystkich.
- Oszalałaś?! Nie mówiłam nikomu, że jestem z Cristobalem, bo to przygłup! Nie wiem, czy zauważyłyście, ale jest tchórzliwy i niezbyt inteligentny. Po prostu się go wstydziłam, ale kiedy uciekłaś przed swoją matką i musiałam cię szukać z Pablem, natknęliśmy się na niego. Co miałam zrobić?! – Laura mówiła coraz głośniej i coraz bardziej denerwowała się oskarżeniami padającymi pod jej adresem. Stanęła milcząc i czekając na odpowiedź na zadane pytanie, a kiedy Emilia i Carina również się nie odzywały, ruszyła do wyjścia. – Wrócę, jak sobie wszystko przemyślicie. – powiedziała na odchodnym i trzasnęła drzwiami.
- Wróć, jak sama sobie wszystko przemyślisz i przyznasz się, że… - zaczęła Emilia, ale nie dokończyła, bo drzwi wejściowe ponownie się otworzyły i stanęła w nich Laura.
- Dobra. Przyznam, że zapłaciłam temu kolesiowi, żeby udawał mojego chłopaka. I co z tego? Każdy tak czasem robi. – powiedziała, rozkładając ręce.
- Laura, nie każdy. Tak robią chorzy, zdesperowani ludzie. – powiedziała Emilia, potrząsając przyjaciółką. – Po co ty to do cholery zrobiłaś?
- No bo z tym idiotą po dobroci nie szło! A teraz na dodatek okazuje się, że on ma dziewczynę…
- Z jakim idiotą?!
- Jak to z jakim?! Z Pablem!

Roberta Pardo · Wysłany: 16:50:59 17-01-08 Temat postu:

ŁoOo to wyszła prawda o Cristobalu, Laura mogla lepiej wytypować faceta:D Ja bym się domagała zwrotu pieniędzy

A końcówka o Pablo cudna;)

Magi · Wysłany: 17:07:47 17-01-08 Temat postu:

no i wkońcu się przyznała

odcinek cudny

chce jeszcze

czekam na newik i zapraszam na Cornelie oraz Dwa oblicza

monioula · Wysłany: 17:26:56 17-01-08 Temat postu:

Zapomniałaś dodać na "Rezydencję..."

Spokojnie, ja czytam zawsze z rozdziawioną japą xD -> przepraszam za określenie. Do telenowel moich wiernych czytelniczek zaglądam zawsze, czasem z opóźnieniem, ale zawsze.
Pozdrawiam Was i dziękuję za komentarze

Magi · Wysłany: 17:29:22 17-01-08 Temat postu:

hehe jakie określenie

ja Twoją tele tez tak czytam bo jest jedną z lepszych na tym forum

drugiej nie czytam z braku czasu ale napewno kiedys zajrze