Telenowele

monioula · Wysłany: 17:38:31 17-01-08 Temat postu:

Może jak TFDS się skończy i zatęsknisz za moją twórczością

Ja uwielbiam twoje telcie i zawsze chętnie do nich wracam. Zresztą, pamiętasz chyba moje sny z Adelą? xD

Mary Rose · Wysłany: 17:40:12 17-01-08 Temat postu:

Śliczny odcinek, Laura jest niesamowita. Ta rozmowa a raczej kłótnia dziewczyn bezbłędna. Laura wcala i mówi, że... o matko, no po prostu szok! Wszystko jasne. Teraz trzeba się tylko pozbyć drugiej Laury

I podobał mi się tekst Laury o Manuelu.
To jest genialne!

Magi · Wysłany: 17:47:13 17-01-08 Temat postu:

Jullye · Wysłany: 18:30:59 17-01-08 Temat postu:

Widze ze masz najwieksza telenowele. Zapraszam na moją "Amar es mi vida"

Ślimak · Wysłany: 12:27:13 18-01-08 Temat postu:

No i ja zwykle pyszne odcinki. Aż żal rozstawać sie na jakiś czas z "TFDS" ale cały tydzień będę miał zawalony

A więc Laurita opłaciła tego kolesia. No tak zgodzę sie z Emilią: tak robią chorzy i zdesperowani ludzie

))

Pozdrawiam!

monioula · Wysłany: 13:48:23 18-01-08 Temat postu:

marysia_radosz -> już wpadłam i zostawiłam komentarz

Dziękuję Wam kochani za komentarze, jakiś czas jeszcze się pomęczycie, bo przed nami jeszcze sporo akcji... w końcu trzeba też zająć się Cariną i Albertem, najwyższy czas

Odcinek 154 – 'Propozycja Laury numer 2'

Dziewczyna Pabla, która od chwili przybycia do niego do szpitala pozostawała nierozłączna ze swoim ukochanym, który zaczynał być już zmęczony jej ciągłymi pytaniami związanymi ze sprawą Jorge. Był bezsilny i unieruchomiony. Lekarz zalecił mu odpoczynek w łóżku do czasu, aż rana w pełni się zagoi. Chłopak miał ochotę zrzucić opatrunki i pobiec chociażby na komisariat policji. Zawsze czuł się dobrze, wdychając powietrze przesączone atmosferą zagadki i zbrodni. Wysłuchując kolejną godzinę sprawozdania pięknej kobiety z wizyty u kosmetyczki, która to omyłkowo pomalowała jej paznokcie na srebrno zamiast na złoto, uznał, że czas położyć temu kres.
- Chyba powinnaś już iść. – powiedział, udając zmęczonego.
- Przecież towarzystwo było ci potrzebne. – zdziwiła się jego postawą.
- Było, ale już nie jest.
- Jesteś niegrzeczny. Chciałam ci tylko pomóc. Chciałam być przy tobie, żebyś nie czuł się tak źle.
- To miłe i dziękuję, ale teraz naprawdę nie mam ochoty na czyjeś towarzystwo.
- Mam sobie iść? – spytała z nadzieją w głosie, czekając na odpowiedź przeczącą.
- Tak. – starał się być stanowczy, ale wiedziała, jak go zagiąć.
- A może… wybierzemy się na przejażdżkę? – zaproponowała i zadowoleniem stwierdziła, że oczy aż mu zabłysły na te słowa. Podniósł się lekko na łóżku, powstrzymując grymas bólu. Rozejrzał się, czy aby Manuel nie słyszy i ściszonym głosem zapytał o szczegóły.
- Co masz na myśli? Nie wolno mi prowadzić…
- Ale mi wolno. A z tego, co wiem, rola pasażera jeszcze nikomu nie zaszkodziła.
Po raz pierwszy w przeciągu rozmowy na twarzy Pabla pojawił się uśmiech.
- A jeśli mój kuzyn się dowie? – zwątpił nagle.
- Nie dowie się. A nawet jeśli, jesteś już dorosły i sam decydujesz o swoim życiu.
- Tylko, że jestem tu tylko dzięki jego uprzejmości. Gdyby nie to, musiałbym zostać w szpitalu na czas leczenia, a potem wracałbym do Acapulco.
- Nie rozumiem, co cię tu tak trzyma.
- Powiem szczerze, że ja też sam tego do końca nie wiem. Przez ostatnie dni zmieniłem się bardziej niż przez całe życie.
- Może więc wreszcie odpowiesz na moją propozycję? Masz coś przeciwko przejażdżce po mieście?
- Właściwie… nie. Kluczyki do mojego auta leżą na szafce w korytarzu. – powiedział żywo Pablo, spoglądając na siebie. Leżał w łóżku w piżamie, a obok siedziała piękna kobieta i uśmiechała się znacząco.
- Pomóc ci? – spytała zalotnie.
Szybko pokręcił głową przecząco.
- Sam dam sobie radę. Ty idź poszukaj kluczyków.
- Gdybyś zmienił zdanie, wiesz, gdzie będę.
- Wiem, dzięki. – powiedział cicho Pablo, poczekał aż jego dziewczyna wyszła z sypialni i opadł z powrotem na poduszki. Jeszcze jakiś czas temu nie przegapiłby takiej okazji. Teraz jednak nie mógł myśleć o tak płytkich rzeczach, bo głowę zaprzątało mu coś innego.

BlackFalcon · Wysłany: 14:31:04 18-01-08 Temat postu:

Jullye · Wysłany: 15:13:56 18-01-08 Temat postu:

Masz bardzo fajną telenowelke.Zapraszam na moją telenowele: "Amar es mi vida"

Jen · Wysłany: 19:04:36 18-01-08 Temat postu:

Pablito mam dla ciebie dobrą radę

zerwij z Laurą tzn. wiesz o która mi chodzi

bo obawiam się, że nasza Laura wkrótce gotowa jest zrobić dużo, dużo więcej by cię usidlić niż wynajęcie chłopaka i nie chciałabym by miała na swoim sumieniu tą babę

w końcu z naszej Laury jest dobra dziewczynka, potrzebuje tylko małej zachęty z twojej strony

ajajaja ale kręce xD

monioula · Wysłany: 20:09:27 18-01-08 Temat postu:

To nie będzie śmieszne wbrew pozorom. Coś się stanie podczas tej przejażdżki. I bynajmniej nie ucierpi jego dziewczyna.

Magi · Wysłany: 20:19:55 18-01-08 Temat postu:

no to już obawiam się tej przejażdzki

Odcinek świetny dziwi mnie tylko ze pablo mógł się związać z takim plastikiem no ale teraz się zmienił a nie wiemy jaki był przedtem

Odcinek jak zawsze genialny

Co do Twojej drugiej teli no to dopiero HIT !

Jen · Wysłany: 20:31:24 18-01-08 Temat postu:

Renzo · Wysłany: 21:04:12 18-01-08 Temat postu:

Nadrobiłem!!!!!!! Boże, taka dawka emocji mnie ominęła!

Ale fajnie się czytało te wszystkie odcinki na raz

BlackFalcon · Wysłany: 22:15:00 18-01-08 Temat postu:

monioula · Wysłany: 11:37:58 19-01-08 Temat postu:

Nikogo nie chciałam podpuścić. Już niedługo przeczytacie dalszy ciąg losów Pabla, a teraz trochę o Isabel

Odcinek 155 – 'Problemy z wytwórnią'

Isabel miała świadomość tego, co ją czeka. Wiedziała, jakie są następstwa jej choroby i była na to przygotowana. Było jej jednak niewyobrażalnie ciężko. Tęskniła za swoimi dziećmi i chciała z nimi porozmawiać. Nie po to, by się tłumaczyć. Po prostu chciała powiedzieć, że żałuje i bardzo ich kocha. O ile Alberto był bardziej otwarty na kontakty i kilka razy odwiedził ją w szpitalu, o tyle Emilia pokazała się jej tylko raz na szpitalnym korytarzu, a potem, jakby ze strachu, zawróciła na pięcie i odkąd Isabel opuściła szpital, nie pojawiła się ani razu.
Siłę dawało jej towarzystwo Octavia, który czule się nią opiekował. Nie miał zamiaru zostawiać jej w chwilach, kiedy zbliżała się do śmierci. Wspierał ją i stał się jedyną opoką. Pewnego dnia zaniepokoiło ją jednak jego zachowanie.
- Dlaczego chodzisz tak nerwowo w kółko? Coś nie tak z wytwórnią? – spytała zaintrygowana i zaniepokojona.
- Właściwie to tak, ale nie z naszą. – wyjaśnił, nie zwalniając tempa.
- Więc o co chodzi?
- Martwi mnie wytwórnia twojego syna. Dlaczego ulokował pieniądze w tak niekorzystnej inwestycji, która już niebawem doprowadzi go do długów a nie zysków?
- Zapomniałam już, że Alberto kupił Landeta Records… - Isabel spuściła głowę na tę wiadomość. Chciała znać więcej szczegółów. – Jest aż tak źle?
- Obawiam się, że nawet gorzej niż źle. Jeśli Alberto szybko czegoś z tym nie zrobi, zadłuży się na tysiące, ba miliony!
- Mówiłeś mu o tym?
- Próbowałem z nim rozmawiać, ale twierdzi, że wie, co robi. Nie zna się na interesach i nie chce słuchać moich rad. Powiedział, że zaczeka trochę aż firma nabierze na wartości i wtedy ją sprzeda. Problem w tym, że firma nie nabierze na wartości. Chyba, że…
- Chyba, że znowu znajdzie się ktoś, kto podniesie ją z ruiny? – dokończyła Isabel, łapiąc się za głowę, która nagle zaczęła ją boleć. Octavio podszedł do niej, ale zbyła go machnięciem ręki, dając znać, że już w porządku. Kiwnął więc głową w odpowiedzi na jej pytanie.
- Porozmawiaj z Manuelem, może on przekona Alberta, żeby coś zrobił.
- Nie ma szans na uratowanie wytwórni. Jedynym wyjściem jest sprzedaż. Ale kto kupi firmę, która ma coraz więcej długów?
- Chyba wiem kto.
- Kto?
- Ja.