Telenowele

Karolllina · Wysłany: 16:18:30 16-09-07 Temat postu:

ooo popieram

Więcej niż dwa napewno zrekompensuje tę pustkę

monioula · Wysłany: 15:56:36 18-09-07 Temat postu:

Kochani, dziękuję za te komentarze! Miło mi bardzo, że chcecie więcej odcinków, niestety to ponad moje siły. Jestem zawalona nauką i na wiele rzeczy nie mam czasu

Ten tydzień będzie szczególnie straszny... Mam nadzieję, że przetrwam i podgonimy akcję (zbliża się wątek kryminalny). Pojawi się też nowa postać, o czym już wspominałam. A teraz życzę miłej lektury

Odcinek LIX - 'Dwa pocałunki'

Emilia i Manuel obudzili się w tym samym czasie, kiedy Alberto zabierał kluczyki od samochodu.
- Gdzie się wybierasz? - zapytał przyjaciela piosenkarz. - Przecież masz wolne.
- Muszę jechać na dworzec po Laurę.
- Moją Laurę? Ona tu jest? - Emilia uniosła się lekko. - Pojadę z tobą.
- Nie mam czasu czekać aż się wyszykujesz. Sam po nia pojadę, a potem przywiozę do was.
- W takim razie ja zostanę z dziewczynami. Co prawda mam coś do załatwienia w wytwórni, ale skoro ty wychodzisz, to musze zostać na wypadek, gdyby mój ojciec znowu się pojawił.
- Możesz jechać, ja i Carina zamkniemy drzwi.
- Jesteś pewna?
- Tak, damy sobie radę.
- W to nie wątpię. W razie czego zawsze możesz podrapać intruza po twarzy. Masz w tym wprawę.
Emilia żartobliwie uderzyła Manuela w ramię.
- Zawsze będziesz mi to wypominał?
- Niech pomyślę...tak. - powiedział uśmiechając się szeroko, upewniając ją tylko w uczuciach.
Wszyscy się pożegnali i wyszli, budząc Carinę.
- Dobrze się czujesz? - spytała troskliwie Emilia.
- Już dobrze, tylko głowa mnie boli.
- Zaraz przyniosę ci tabletkę, ale napierw chcę cię o czymś poinformować...
- Wiem, że ty i Manuel jesteście razem.
- Nie chodziło mi o to. Z Veracruz przyjeżdża moja przyjaciółka i chciałam cię prosić o to, żeby zamieszkała na jakiś czas z nami. W końcu jeden pokój jest wolny.
- Jasne, nie ma sprawy.
- Dziękuję. Jesteś takla kochana i nic z tego nie masz.
- To nieprawda, mam ciebie, osobę do towarzystwa, dobrą koleżankę i współlokatorkę. Ty jako jedyna mnie nie potępiasz.
Emilia przytuliła Carinę, z którą po mału się zaprzyjaźniała. Wbrew temu, co o niej sądzono, była to bardzo miła dziewczyna, która popełniła błąd i gorzko go żałowała.
- Twój brat mnie pocałował. - oznajmiła nagle Carina. Emilia wypluła wodę, którą wzięła do ust.
- O Boże...
- Wiem, co myślisz, ale nic między nami nie zaszło.
- Oprócz pocałunku.
- Byliśmy zmęczeni i pełni emocji po tym co się stało.
- Gdyby coś między wami było, to skoplikowałoby sprawy.
- Dlaczego?
- Przyjaciółka, która przyjeżdża, podkochuje się w moim bracie.
- Rozumiem, co chcesz mi przekazać. Nie masz powodów do obaw.
- Dziękuję. Ufam ci.
Alberto przywiózł Laurę, któa wydała się Carinie miłą dziewczyną. Rzeczywiście było widać, że jest zakochana w bracie przyjaciółki, bo atmosfera była conajmniej dziwna. Wszyscy spoglądali po sobie zdziwieni, a największe poruszenie wywołało pojawienie się Manuela. Laura spoglądała na niego kątem oka, aż w końcu nie wytrzymała i zwróciła się na głos do Emilii.
- Myślałam, że żartujesz, że spotykasz się z Manuelem Landetą!
- Nie żartowałam.
- Najpierw spotykałaś się z tym starym, a teraz z nim?
- Ten "stary" to jego ojciec. - wyjaśniła Emilia, wskazując na Manuela. Laura oblała się skromnym rumieńcem.
- No tak... Przepraszam. Mogę więc poprosić o autograf chłopaka mojej przyjaciółki?
Dziewczyna była strasznie roztrzepana, ale nie spodób było jej nie lubić. Tryskała energią i choć niekiedy zachowywała się strasznie dziecinnie, to budziła sympatię.
- Zostawiłem zegarek na stole w kuchni. - zauważył nagle Alberto. - Rano spieszyłem się po ciebie i nie założyłem go. - powiedział, spoglądając na Laurę, a następnie udał się do kuchni.
- Strasznie tu gorąco... Napiłabym się czegoś, a wy? - spytała Laura, spoglądając po towarzystwie, które zgodnie pokręciło głowami przecząco. - Kuchnia jest tam?
- Tak. - odpowiedziała Emilia, ale w gruncie rzeczy, tak jak wszyscy domyśliła się, o co chodziło Laurze.
- No to ja pójdę do łazienki. Przyda mi się krótki spacer. - oznajmiła Carina z trudem wstając. Czuła się źle w towarzystwie tej dwójki, która przez cały czas się przytulała.
- Chciałam ci podziękować za to, że przyjechałeś po mnie tak rano, - powiedziała Laura, nalewając sobie wody mineralnej do szklanki.
- Nie ma sprawy. - Alberto chwycił zegarek i chciał odejść, ale powstrzymała go gestem ręki. Zaległa niezręczna cisza.
- Właściwie, co ja gadam? Przecież nie przyjechałam tu po to. - powiedziała i pocałowała go na oczach Cariny, która właśnie przechodziła tamtędy do łazienki. Nie odezwała się, bo nie miała sumienia im przerywać. W łazience oparła kule o ścianę. Męczyły ją strasznie. Opłukała twarz i stwierdziła, że czuje się dziwnie. Odetchnęła głęboko.
- Co mi jest? - spytała sama siebie w myślach.
Otrząsnęła się i wróciła do salonu, mijając Laurę i Alberta, którzy pogrążeni w dyskusji, nie zauważyli jej. Na kanapie zauważyła kolejną parę podczas pocałunku. Co ona tu robiła? Była piątym kołem u wozu, rzecz jasna. Ruszyła do sypialni, by pogrążyć się w rozmyślaniach. Nie potrzebowała dużo czasu, by zdać sobie sprawę, że to pierwszy pocałunek wywarł na niej większe uczucie zazdrości.

Karolllina · Wysłany: 16:01:42 18-09-07 Temat postu:

Jen · Wysłany: 16:02:52 18-09-07 Temat postu:

Carina zakochała się w Albercie

mam nadzieję, że on czuje do niej to samo

Laura troszkę namiesza, ale wydaje się być miłą i dobrą dziewczyną

odwazyła się walczyć o miłość, twarda z niej sztuka, tak mi się wydaje

Samanta. · Wysłany: 16:07:18 18-09-07 Temat postu:

Super odcinek.Laura wydaje się być fajna:)
(Zapraszam do mnie)

Roberta Pardo · Wysłany: 23:30:19 18-09-07 Temat postu:

biedna Carina. Manuela kochała, ale wiedziała, że nie ma u niego już szans i musi oglądać go z inną. W Albercie sie zakochuje i też widzi go z inną. Już gorzej nie może być...chyba, że staruch się pojawi:/

cris · Wysłany: 8:48:57 19-09-07 Temat postu:

Świetnie. JA mam nadzieję, że Alberto będzie z czriną. Mi by sie podobal scenariusz, że to Laura jest tą ofiarą. Jestem ciekawa co wymyślisz:)))

BlackFalcon · Wysłany: 14:55:07 19-09-07 Temat postu:

monioula · Wysłany: 16:29:03 19-09-07 Temat postu:

Dziękuję za te wszystkie komentarzyki...

Niestety odcinka nie będzie, bo nie mam czasu

Ten tydzień to same sprawdziany... wynagrodzę wam to w piątek po południu

Pozdrawiam czytelników :*

angie7 · Wysłany: 16:44:24 19-09-07 Temat postu:

super odcinek

biedna Carina

Karolllina · Wysłany: 18:34:02 19-09-07 Temat postu:

Jen · Wysłany: 18:36:03 19-09-07 Temat postu:

W takim razie czekam niecierpliwie do piątku

Pozdrawiam

monioula · Wysłany: 13:48:18 20-09-07 Temat postu:

Dla czytelników mam niespodziankę, która niestety jest moim kosztem

Tak źle się czułam, że musiałam się zwolnić ze szkoły (i ominął mnie sprawdzian z łaciny - jedyny plus) i zaraz biorę się za pisanie odcinka. Za wszystkie błędy z góry przepraszam, ale mam zapuchnięte oczy i ledwo piszę

Odcinek LX - 'Pechowa wizyta w wytwórni'

Emilia odsunęła się od Manuela.
- Poczuła się głupio, że nas zobaczyła. Pójdę do niej. - powiedziała. - Piosenkarz ją zatrzymał.
- Pewnie chce być teraz sama, zostaw ją. - chciał pocałować dziewczynę, ale wstała, uniemożliwiając mu to.
- Skoro nie pozwalasz mi iść do niej, to zawieź mnie Landeta Records.
- Po co?!
- Przypomniałam sobie, że nie opróżniłam jednej z szuflad, gdzie zostawiłam bransoletkę mojej mamy.
- Nie wiem, czy to dobry pomysł...
- Opróżnianie szuflady?
- Nie. Wizyta w wytwórni mojego ojca.
- Zaufaj mi.
- Tobie ufam, ale jemu nie.
Mimo obaw Manuel zgodził się zawieźć Emilię do byłej pracy. Dziewczyna zajrzała do Cariny, która zasnęła zmęczona stresami i rozmyślaniami nad tym, co zaczynała czuć do Alberta.
- Carina śpi, powiem bratu, że wychodzimy.
- Nie trzeba, ja mu powiem. - usłyszeli rozanielony głos Laury. - Twóuj brat zgodził się dać mi szansę!
- To wspaniale...
- Naprawdę tak myślisz? Bo ja nawet w najskrytszych marzeniach nie myślałam, że to kiedyś nastąpi. Ja i on... twój brat...
- Pogadamy o tym później, dobrze? - przerwała Emilia przyjaciółce. - Teraz muszę coś załatwić.
- Dobrze, skoro musisz. Ale nie mogę się doczekać, kiedy ci wszystko opowiem, pocałował Alberta, a on...
- Laura!
- Dobrze, już jestem cicho. Idę do mojego "chłopaka". Zobowiązał się, że upichci dla mnie coś pysznego.
- Nie wiem, czy to dobry pomysł. To mieszkanie Cariny. - powiedziała nagle Emilia. Manuel i Laura zdziwili się.
- No i co z tego? Ona jest w porządku, nie będzie miała nic przeciwko jak zje z nami.
- Lepiej nie!
- Dlaczego? O co ci chodzi, Emi?
- Carina... ona śpi. - powiedziała Emilia i odetchnęła z ulgą. Pożegnała przyjaciółkę i pojechała z Manuelem do wytwórni Jorge. Po drodze chłopak spytał:
- O co chodziło z Cariną? Chyba nie powiedziałaś Laurze całej prawdy...
- To bardzo skomplikowane... Między moim bratem a Cariną coś jest, czuję to. Jednak ona uparcie twierdzi, że nie zapomniała o...
- O mnie?
- Właśnie.
- Więc nie chcesz, by Alberto cierpiał? Dlatego wolisz, żeby był z Laurą?
- Tak uważam.
- A ty co o tym sądzisz?
- Radziłbym mu, żeby się trzymał od Cariny z daleka. - powiedział piosenkarz i zaparkował przed Landeta Records. Temat się skończył.
- To może potrwać, więc nie czekaj na mnie.
- Nie chcesz, żebym wszedł do środka, a na dodatek każesz mi jechać? Jak wrócisz?
- Mam nogi, a poza tym są taksówki i autobusy.
To nie uspokoiło Manuela, który nadal miał zmarszczony wyraz twarzy. Emilia roześmiała się.
- Uwielbiam patrzeć jak marszczysz nos. Jesteś zazdrosny!
- Wcale nie. - zapierał się.
- Uważam, że to urocze. I naprawdę nie masz powodu do bycia zazdrosnym. - powiedziała dziewczyna, pocałowała go na pożegnianie i zniknęła w bduynku. Zignorowała uwagi Fernanda, który ucieszył się, że "wróciła do jego szefa", który "zaczynał szalać".
- Nie wróciłam do niego, przyszłam tylko po rzeczy. - rzuciła oschło. - Tobie też radzę stąd odejść. On już jest?
- Nie pojawił się dzisiaj w pracy. Dużo pije.
- Tym lepiej.
- Że pije?
- Nie. Że go nie ma.
Emilia zajrzała do swojego biura. Nikt go nie zajął po jej odejściu, wszystko było nienaruszone. Podeszła do biurka i zajrzała do szuflady, która okazała się być pusta. Zdenerwowała się lekko, bo bransoletka była jedyną pamiątką po matce.
- Tego szukasz? - usłyszała za sobą.
To był Jorge.
- Fernando mówił, że jeszcze nie przyszedłeś.
- Mógł nie wiedzieć, że jestem w biurze, bo spędziłem tu całą noc.
Dziewczyna przyjrzała się mężczyźnie. Był w opłakanym stanie: sińce pod oczami, długa broda, rozdarta koszula...
- Przyglądasz mi się z obrzydzeniem w takim stopniu, jak kiedyś z podziwem.
- Dziwisz się? Ja mogłeś się doprowadzić do takiego stanu?
- To wszystko przez ciebie.
- Zrzucasz winę na mnie? To mogło się nigdy nie wydarzyć, gdybym nie nakryła cię z Danielą Torres.
- Nie powiedziała ci, że to jej wina?
Emilia zamilkła. Dobrze usłyszała?
- A więc wiesz o tym, że próbowała ze mną rozmawiać? To ty jej kazałeś skłamać, tak? - spytała z furią w oczach.
- Ja... Nie...
- Nie tłumacz się, bo tylko pogorszysz sytuację. Oddaj mi to, co należy do mnie i pozwól mi wyjść.
Jorga spojrzał na trzymaną w dłoni bransoletkę, należącą do Emilii.
- Pozowlić ci odejść? Skoro tu przyszłaś, to musi ci na mnie zależeć.
- Przyszłam tu tylko po bransoletkę.
- Musisz coś do mnie czuć... To, co nas łączyło, nie mogło zniknąć tak po prostu z twojej pamięci.
- A jednak zniknęło. - powiedziała zdecydowanie Emilia.
- No tak, szybko pocieszyłaś się w ramionach mojego syna. Przecież to "młodsza wersja mnie". Pamiętaj, że młodsza nie znaczy lepsza.
- W tym przypadku tak jest. Kocham Manuela.
- Kochasz go? Pewnie z nim spałaś... Mi nigdy nie wyznałaś uczucia, zawsze odrzucałaś moje pieszczoty...
- Nie będe z toba rozmawiać o sprawach osobistych. - powiedziała dziewczyna, po czym podeszła do Jorge, zabrała mu z dłoni bransoletkę i ruszyła do wyjścia.
- Ja musiałem czekać tak długo i to bez skutku, a on dostał wszystko na srebrnej tacy... - mówił Jorge, jak zahipnotyzowany podążając za Emilią.
- Z anmi koniec. Pozwól mi ułożyć sobie życia na nowo. - dziewczyna nacisnęła guzik, by przywołać windę i odwróciła się.
- Nie mogę pozwolić, byś ułożyła sobie życie beze mnie. - powiedział mężczyzna zachrypniętym głosem. W jego dłoni dostrzegła broń...

c.d.n.

cris · Wysłany: 14:12:28 20-09-07 Temat postu:

O w mordę, co ten stary burak kombinuje. Mam nadzieję, że nowy odcinek pojawi sie szybciutko:)

monioula · Wysłany: 14:14:29 20-09-07 Temat postu:

Postaram się jutro napisać, jak nie umrę

Starsznie źle się czuję, a zawsze myślałam, że mnie "nie bierze".
Widzę nowe określenie na Jorge... Bardzo miłe. A chciałam zauważyć, że po pierwszych odcinkach cieszył się jako - taką sympatią