Telenowele

bara2412 · Wysłany: 16:35:36 21-09-08 Temat postu:

odcinek mam;) tylko obsadę wymyślam;p najpierw wrzuce obsadę później odcinek;p myślę, ze za godzinkę;p

bara2412 · Wysłany: 17:37:43 21-09-08 Temat postu:

[img]C:\Documents and Settings\h\Pulpit\Bara\Ucieczka\zdjęcia\dulce[/img]
Gabriela Saviñón- Dulce María Espinoza Saviñón
Ona, pani adwokat, kochająca swoją pracę, poświęcająca jej wiele czasu. Chyba, aż zanadto. Zakochuje się w bracie swojej przyjaciółki. Jest z nim szczęśliwa 4 lata. Choć ostatnie pół roku do takowych nie należy. On coraz chłodniejszy, nie zauważający jej, ona zatracająca się w myślach, czy aby to jest ten jedyny. W noc ślubu ucieka przed nim. Nie przed ślubem, tabunem gości. Ucieka, by dowiedzieć się, kto jest jej prawdziwą miłością. I kiedy już wie, kto jest tym jedynym, zaczyna myśleć, że jest już za późno. Lecz tym razem nie poddaje się. Będzie walczyła o swoją miłość.

[img]C:\Documents and Settings\h\Pulpit\Bara\Ucieczka\zdjęcia\ucker[/img]
Diego Barton- Christopher Uckerman
On, zawodowo kocha architekturę, jest najlepszym architektem w kraju, cenionym, szanowanym i bogatym. W zaciszu domu gra na gitarze i śpiewa. Romantyk i realista. Można by rzecz, że zmienia się w romantyka, gdy przekracza próg swego domu. Zakochany do rozpuku w Gabrieli, lecz ona zostawia go przed ołtarzem. Wybacza jej, już tego samego dnia planuje ją odnaleźć i dowieść jej, że to on jest tym jedynym, tym którego pragnie. Niestety, napotyka wiele przeszkód. I zaczyna wątpić. Czy jego zwątpienie nie przeszkodzi mu, by znów być szczęśliwym?

[img]C:\Documents and Settings\h\Pulpit\Bara\Ucieczka\zdjęcia\anahi[/img]
Ann Barton- Anahí Giovanna Puente Portilla
Siostra, zawsze służąca dobrą radą. Niestety, kiedyś przeszła zawód miłosny. Obiecała sobie, że jej brat nie będzie tak cierpiał. Nie udało jej się. Zakocha się i to wzajemnością. Ale niestety, kawałek ciasta sprawi, że nie będzie chciała dać nikomu do zrozumienia, że go kocha. Wyjedzie z Włoch, i pożałuje swojej decyzji. Wtedy zrozumie, że nie może żyć bez awanturnika, który chciał zjeść jej ulubione ciasto. Wróci. I będzie walczyła o swoje. Ale czy będzie na tyle silna, by kochać za dwoje?

[img]C:\Documents and Settings\h\Pulpit\Bara\Ucieczka\zdjęcia\alfonso[/img]
Paolo Olivier- Poncho Herrera
Przyjaciel, któremu Gabi może zwierzyć się o każdej porze dnia i roku. I właśnie, gdy Gabi ucieka od mężczyzny, którego jak wydawało jej się, że kocha, on staje na głowie by dowieść, że ona jest zakochana, że Diego jest jej mężczyzną. Niestety, z niewiadomych powodów powiedział, że nigdy się nie zakocha, lecz poznaje pewną blondynkę, która podoba mu się. Jednak już pierwszego dnia stają na ścieżce wojennej, o głupi kawałek ciasta. I tak ich nienawiść przeradza się w miłość. Niestety, jego ukochana wyjeżdża i zostawia go samego, we Włoszech. Dlaczego? Paolo nie będzie chciał wiedzieć.

Meg · Wysłany: 18:54:04 21-09-08 Temat postu:

Obsada mi sie podoba ;]
Tylko cos Ci zdjęcia nie weszły. Jeśli masz je ze swojego kompa to musisz przed wstawieniem ich tu załadować ja [link widoczny dla zalogowanych] na tej stronce dajmy na to i dopiero wtedy wstawić je do telki

mili~*~ · Wysłany: 19:04:18 21-09-08 Temat postu:

super obsada

bara2412 · Wysłany: 19:43:54 21-09-08 Temat postu:

dziękuję

ale mam problem dzisiaj z forum... odcinek bym już dodała dawno;) ale nie mogłam go załadowac;d teraz mysle że sie uda;p

Katriina · Wysłany: 21:00:39 21-09-08 Temat postu:

ja napewno bede czytać

ja też mam problem z ładowaniem forum nie wiem czemu

mili~*~ · Wysłany: 21:22:32 21-09-08 Temat postu:

Ja tez mam takie problemy

Czekam na odcinek

bara2412 · Wysłany: 23:27:16 21-09-08 Temat postu:

piewszy odcinek dedykuje wszystkim, któzy tu zajrzeli;)

dziekuję, że przyjęłyście mnie tak ciepło:*

Słońce szybko opadało ku horyzontowi, barwy nabrały ostrości. Poczuła się bardzo zmęczona i rozstrojona. Miała ochotę płakać. Zmusiła się jednak do dalszej jazdy, wchłaniając przy tym cudowne widoki na ostatnim odcinku drogi, która schodziła ku roziskrzonej tafli Morza Śródziemnego. Cicho westchnęła i ponownie zastanowiła się, czy aby jej decyzja była słuszna. Czy aby na pewno nie podjęła zbyt pochopnej decyzji, czy może jednak go kocha. Uśmiechnęła się niespokojnie na samą myśl, jak zareaguje mężczyzna przed którym uciekła. Dobrze wiedziała, że zacznie jej szukać. Była tego pewna. Wiedziała, że ją kocha, czuła to, tylko że nigdy nie okazywał jej uczuć. Przynajmniej nie tak, jakby tego chciała. Ostatnio nawet nie czuła się w jego ramionach tak jak na początku ich znajomości. Zaczęło jej się nawet wydawać, że popadli w rutynę. Najpierw niewiedza, czy to miłość. Później chodzenie. Oświadczyny i na sam koniec ślub. A ona zwątpiła. I uciekła. I nie było jej aż tak źle z tego powodu. Oczywiście czuła wyrzuty sumienia. Ale musiała. Nie mogła stać się taką kobietą jaką stawała się teraz. Nie mogla i nie chciała.
Pojadę do Włoch. W rodzinne strony. Paolo na pewno się ucieszy. Myśląc o przyjacielu spokojny uśmiech sam pojawił się na jej twarzy. Znali się od zawsze. Odkąd pamiętała to zawrze mogła na niego liczyć. Zawsze był przy niej. To on pomógł mu zorganizować oświadczyny, dla niej. Niestety na ślubie miał się nie pojawić. Miał poważną sprawę rozwodową w sądzie. Sensacyjną, gdyż wiele jej o tym opowiadał a we włoskich mediach było o tym głośno. Bójka o opiekę nad dziećmi, kochanka i kochanek, wywlekanie na światło dzienne największych brudów rodzinnych, tylko po to
by dostać większą część wspólnego majątku.
Pewnie już wie. Niespokojnie poruszyła się na siedzeniu. Przymrużyła oczy i z daleka zobaczyła napis Hotel. Popatrzyła w lusterko i zjechała z autostrady, by spokojnie odpocząć, napić się kawy i trochę przespać.

Cicho wślizgnęła się do mieszkania brata. Bała się jego reakcji kiedy ją zobaczy. Ale nie mogła go zostawić. Nie teraz, kiedy Gabi zostawiła go kilka godzin przed ślubem. Kochała brata najmocniej z całego rodzeństwa. I było jej go strasznie żal. Kiedy już znajdowała się w salonie cicho westchnęła i rozejrzała się po całym pokoju. W roku na szafce stało zdjęcie młodych zakochanych ludzi. Było to dokładnie 4 lata temu, gdy wybrali się do wesołego miasteczka. Pamiętała, że to właśnie tam oni powiedzieli sobie, że się kochają, wtedy była pewna, że ich miłość przetrwa.
-Pamiętasz prawda? Aż podskoczyła gdy brat stojący za nią wypowiedział te słowa.
-Tak, dokładnie cztery lata temu, ona powiedziała Ci pierwszy raz kocham. Czekałeś na to 6 miesięcy braciszku. Gabi nigdy nie okazywała Ci tyle uczuć ile potrzebowałeś.
-Nie prawda!
-Nie zaprzeczaj! To ty pierwszy powiedziałeś kocham, to ty pierwszy zacząłeś mówić o ślubie o waszej miłości! Ona nigdy nie była tą jedyną.
-Nie była, mówisz jakby to był koniec! Ja ją kocham.. rozumiesz? Tak jak ty kochałaś Mateo!
-Nie wspominaj mi tego drania.
Odwróciła się i spojrzała w zapłakane oczy brata. Przytuliła go z całych sił. Tak nie chciała, żeby spotkał go zawód miłosny. Ona też to przechodziła. Ale przyrzekła sobie, że jej brat nie będzie tak cierpiał jak ona.
-Diego?
-Hmm?
-Myślałeś już o tym co ludzie powiedzą?
Brat odsunął się od niej i spojrzał na nią lodowatym wzrokiem, nie tego się spodziewała.
-Tak, zadzwoniłem do sekretarki. Wszystko odwołała i przeprosiła w imieniu moim..
-I Gabrieli, czyż nie?
-Tak.. Siostrzyczko, muszę ją odnaleźć, choćbym nie wiem co! Ja wiem, że ona mnie kocha! Widziałem to w jej oczach! Myślę, że uciekła w rodzinne strony. Szukałem telefonu Paola, ale nie mogłem znaleźć. Myślę, że czas, by wyjaśniła mi dlaczego! Byłem taki głupi! Jak mogłem nie zauważyć, że coś jest nie tak! To moja wina, przez ostatnie parę miesięcy nie okazywałem jej uczuć. Byłem zimny jak lód. A ona tego nie cierpi.
-Nie obwiniaj się!! Nie twoja wina! Nie jest ciebie warta! Choć, zaparzę Ci herbatę, odpoczniesz, prześpisz się! Nawet tak nie patrz! Nie mam ochoty patrzeć, jak mój brat się stacza!
-Jesteś niemożliwa.
-Tak wiem, i niepowtarzalna, kochana, wręcz idealna. Czyż nie?
Okręciła się wokół własnej osi i ciepło uśmiechnęła do brata. Ten już nic nie odpowiedział i podążył za nią do kuchni. By spełnić jej rozkazy.

tinkerbell · Wysłany: 9:10:21 22-09-08 Temat postu:

bardzo mi się podoba:) i odcinek i obsada i prolog;) masz we mnie kolejną czytelniczkę. Moje odwieczne ulubione pytanie teraz padnie: kiedy znowu będzie new?

Meg · Wysłany: 9:25:01 22-09-08 Temat postu:

Osz i kolejny temat w którym mój kom nie był łaskaw się pojawić

Odcinek świetny!
Dziewczyna ucieka w jedyne miejsce w którym czuje się bezpiecznie, w rodzinne strony do przyjaciela, który też nie ma kolorowego życia.
Diego ma wspaniałą siostrę. Mam nadzieję, że odnajdzie Gabi i pokaże jej prawdziwą miłość, której Ona się tak boi. Oby byli razem.
Pozdrawiam ;]

ewe17iwi · Wysłany: 11:50:31 22-09-08 Temat postu:

śliczny odcinek masz bardzo fajny pomysł jeszcze takiej telci nie czytałam. już ją pokochałam czekam na newsa

roszpunka92 · Wysłany: 14:39:25 22-09-08 Temat postu:

Świetny odcinek ;]]
Pomysł bardzo mi się podoba a
do tego masz fajny styl pisania ; )
więc będę czytać ;]
Pozdrawiam ; ***

Monita · Wysłany: 16:20:51 22-09-08 Temat postu:

Odcinek śliczny ale smutny...
Ja też uważam że dziewczyna bardzo kocha Diega, a po prostu się wystraszyła...
Chłopak ma wspaniałą siostre...i jaką skromną

Wieże w to że Diego odnajdzie Gabi i sobie wszystko wyjaśnią :*

Buźka i czekam na new :*:*

mili~*~ · Wysłany: 17:58:46 22-09-08 Temat postu:

Swietny odcinek

On tak bardzo ją kocha nie rozumiem dlaczego ona go zostawiła

pozdrawiam :*

bara2412 · Wysłany: 20:14:57 22-09-08 Temat postu:

Gdy tylko zatrzasnęły się drzwi odetchnął z ulgą. Teraz mógł pobyć sam i przemyśleć to, co sobie obiecał.
Wstał z łóżka i szybkim krokiem zmierzał do salonu, gdzie w wielkim pudle trzymał wszystkie zdjęcia, karteczki miłosne. Otworzył je i uśmiechnął się na samo wspomnienie pamiętnego dnia, o którym wspominała już dziś jego siostra.
-Nie chcę z nim iść! Krzyczała wniebogłosy młoda, czerwonowłosa kobieta. Mężczyzna uśmiechnął się przepraszająco w stronę przyjaciela i szarpnął Gabi za rękę.
-Czyś ty oszalała? Chłopak się stara, chce być miły! A ty ciągle prowadzisz z nim jakąś wojnę, twierdząc, że nie możecie ze sobą wytrzymać! Mam tego dość. To miał być udany wieczór, w gronie przyjaciół. Moich przyjaciół. Obiecałaś, że będziesz miła dla Diego!
-Ale..
-Nie ma żadnego ale moja droga panno! Pójdziesz z nim do domu strachu! Gdyż ja i Ann będziemy na diabelskim młynie! I nie patrz na mnie wzrokiem zabójcy! Nic na to nie poradzę, że twoja wyobraźnia płata Ci ciągle figle!
Czerwonowłosa kobieta nic się nie odezwała, tylko pomaszerowała szybkim krokiem z głową zwieszoną w dół.
-Przepraszam.
Bąknęła i już szła z Diegiem w kierunku domu strachu.
-Nie słyszałem, możesz powtórzyć? Chłopak posłał szyderczy uśmiech w stronę swojej towarzyszki.
-Nie, nie mogę.
-Gabi..
Odpowiedziała mu tylko cisza.
-..Nie możesz się dąsać o Bóg wie co. Jesteśmy już dużymi dziećmi. Mamy skończone dwadzieścia lat, a ciągle zachowujemy się jak nastolatki!
Dziewczyna tylko słuchała co chłopak ma jej jeszcze do powiedzenia, nie chciała już się kłócić, przecież robili to ciągle..
-Poproszę dwa bilety.
-Ależ oczywiście. Dwójka dorosłych jak mniemam?
-Tak, zgadza się.
-Proszę za mną.
Para młodych ludzi podążyła za starszą kobietą. Gabi się nie odzywała ani słowem do swojego towarzysza co bardzo go dziwiło. Zawsze była taka rozkrzyczana i kłótliwa.
-Boisz się? Przeszedł ją przyjemny dreszcz, gdy wypowiedział te słowa w taki ciepły sposób, zachrypniętym głosem. Uśmiechnęła się w jego stronę i odważnie spojrzała w jego oczy. Dziś, o dziwo, widziała coś czego prawie nigdy nie okazywał, nie była to obojętność, jaką ją darzył zazwyczaj.
Weszli do ciemnego pomieszczenia i strach ją przeszedł. Wystraszyła się. Pierwszy raz w życiu się wystraszyła w domu strachu. Złapała go za rękę i znów poczuła przyjemny dreszcz. Nie wiedziała co się z nią dzieje, ale nie chciała by na nią spojrzał. Bowiem wiedziała, że jej policzki,aż palą ją z gorąca. Uff, przeszło jej przez głowę, gdy mocniej ścisnął ją za rękę.
-Chyba się boję, przeszedł go ten cholerny dreszcz! Nie potrafił sobie wytłumaczyć, dlaczego już od pewnego czasu ona nie jest mu obojętna. Ale starał się to ukryć, przed nią, przed samym sobą. Był oschły i zimny. Ale dzisiaj chciał jej powiedzieć coś ważnego, coś co już planował od dawna, a kiedy zawsze chciał już powiedzieć jej co czuje coś im przeszkadzało.
-Muszę Ci coś powiedzieć. Chciałem już to dawno zrobić. Boże! Słyszysz jak się zachowuję? Jak napalony nastolatek..
-Nie rozumiem.
-Nie musisz! Zawadiacko uśmiechnął się do niej i przyciągnął do siebie, ich oddechy napierały na siebie, a oni wpatrzeni w siebie nie mogli opanować emocji związanych z adrenaliną jaka nagle ich opanowała.
-Nie powinniśmy. Szepnęła mu do ucha i delikatnie swoimi wargami musnęła jego ciepły policzek. Znów się uśmiechnął i przylgnął swoimi wargami do jej. Nie opierała mu się. Nie miała zamiaru, za bardzo jej się podobało. Nie wiedziała dlaczego, ale nigdy nie czuła się tak jak teraz. Chłopak delikatnie objął ją w pasie i całował po szyi, z cichym westchnieniem oderwał się od swojej towarzyszki i popatrzył jej w oczy.
-Kocham Cię. Szepnął i znów zatopił w jej malinowych ustach.