Telenowele

Ślimak · Wysłany: 7:58:26 26-08-09 Temat postu:

Mary Rose:

Ślimak · Wysłany: 8:01:19 26-08-09 Temat postu:

Mary Rose:

monioula · Wysłany: 10:12:33 26-08-09 Temat postu:

Mary Rose · Wysłany: 12:01:14 26-08-09 Temat postu:

Marcello naprawdę jest święty, ale czy bezinteresowny?

Coś nie chcę mi się wierzyć, że tak sam z siebie pomoże kobiecie, której nie zna. Zresztą, nie powiedziane, że operacja się uda.

Kolejna postać przyjedzie do miasteczka

Więcej zabawy dla nas. Niepokoi mnie tylko Twoja wiadomość, która zabrzmiała, jakbyś robił tu przerwę

Fuente · Wysłany: 18:08:45 26-08-09 Temat postu:

Czy mi się wydaje, czy Fatimsę i Marcella jawnie i bezczelnie do siebie ciągnie jakieś głębsze zadurzenie? Obustronne? Nie, nie, tak nie powinno być, tak nie może być!
Fatimsa, ślepa dziewojo, puszczaj w trąbę tego pseudoSzekspira i wracaj do pana Blachy! (O ile cię będzie chciał po tym cyrku, jaki odstawiłaś...)

Knują, knują jak sto pięćdziesiąt, chcą dobrze dla ME, ale sama Bezimienna pewnie wcale nie będzie chciała poddać się operacji. Kobieta jest uparta i gotowa jęczeć nad własnym nieszczęściem i brzydotą, równocześnie wpierając wszystkim, że jest cała w skowronkach. Pancho powinien jej porządnie przemówić do rozsądku, w końcu ukochanego powinna posłuchać jak nikogo innego.

Artura jest intrygująca tak, jak niegdyś była tożsamość Marii Eleny. I ty chcesz tu zrobić przerwę? Po takim zakończeniu? Jak możesz!

PS
A swojego zdania co do 'nowego' stylu w FATIMSIE nie zmienię, możesz sobie mnie nie słuchać, ja i tak wiem swoje, ło

Pozdrawiam

BlackFalcon · Wysłany: 1:34:12 28-08-09 Temat postu:

Zjeżdżaj, Marcello, skąd się wziąłeś, bo coraz bardziej mi się nie podobasz. A Fatimsa ani myśli o Armando, a przecież była taka w nim zakochana. Mam nadzieję, że Marcello ujawni w końcu swoje niecne plany i da spokój Fat, a uratuja ją nasz nieoceniony pan Blacharz

.

Ślimak · Wysłany: 8:58:16 28-08-09 Temat postu:

Witam moich drogich czytelników. Uff... znowu mi się zebrało zaległości. Powiedzmy, że to kocham

komentarzy to mam tyle do napisania, że nie sposób się zabrać. Jednak zanim zaczniemy:

BlackFalcon:
Odcinki mam już nadrobione, jednak pozostaje pytanie... czy mamy obawiać się tylko najgorszego w stosunku do wiesz kogo?

Widać, że pan Szekspir jest niebywale wpieniający, zresztą się nie dziwię. Z technicznego puntku widzenia ma być lizusem, który robi wszystko, a najgorsze jest to, że daleko mu do Paris Hilton (ta robi wszystko, a nic tak naprawdę nie potrafi), bo co by nie zrobił, to wykona to porządnie

.

Ale skąd pomysł że to jakaś niecna postać? Raczej wydaje się tradycyjną zapchajdziurą, choć ja uwielbiam zabawę w pozory. I tak bohaterowie będą się nam objawiać na wielu płaszczyznach. A Marcello to jedna z postaci napędzających akcje, uwierzcie mi, bez niego to już nie to samo

.

Jako, że za około godzinę lub dwie, będę mieć montowany nowy telefon, co bezpośrednio łączy się też z internetem, prawdopodobnie powinienem sie odezwać po południu, lub pod wieczór, zobaczymy

. Póki co, w związku z tym, iż kończy się beztroski tydzień wakacji. SPECJALNIE DZISIAJ dla zwolenników tzw. wakacyjnej miłości, trzy odcinki poświęcone urokom młodości. Z zupełnie nowymi postaciami

.

LXXVIII

Tymczasem w Esmeraldzie, siedemnastoletnia, kasztanowo włosa dziewczyna rasy białej, zasiadła na ławeczce, przy białym kościółku. Było bardzo gorąco. Miała na sobie okulary słoneczne. Była obładowana kilkoma teczkami, widać było, że miała za sobą ciężkie studia, lub coś na ich kształt. O dziewiętnastej miała wyjazd do La Reina Diamante. Wracała do domu – do ojca. Musi się z nim wreszcie zobaczyć. Tak bardzo się za nim stęskniła.
Wczytywała się w lekką literaturą kategorii: historyczna z wątkiem romantycznym w tle. Akurat porwała w ręce nowy egzemplarz już 16-stego wydania „Emmy”. Perypetie miłosne uroczej damy i jej otoczenia, sprawiały jej wyjątkową radość, a od czasów ostatniego zawodu miłosnego, raczej nie była skora do uśmiechu.
Wtem z kościółka wyszedł młody, przystojny chłopak. Coś około dziewiętnastu, może dwudziestu lat. Ciemny blondyn o niebieskich oczach. Bardzo wysoki. Chela w porównaniu z nim zdawała się być taka malutka. Właśnie zakończył spowiedź. Pewien że wymył swoje ciało z ostatnich nieczystości i po odprawieniu pokuty, jaką zaserwował mu ksiądz, mógł na nowo zabrudzić swoją czystą kartotekę. A co? Raz się żyje. Co najwyżej w czyśćcu będą mieli problem, o ile takie miejsce istnieje. W końcu zasypiał na niedzielnych spotkaniach dla małych parafian.
Szybko wypatrzył wzrokiem… kogo by tu zbajerować. Może najpierw zapyta która właściwie jest godzina? Od nadmiaru „Zdrowaś Maryjo” tak mu czas zleciał, tym bardziej, że zapominał podstawowych słów, że nie był pewien, czy to dopiero południe, czy może już po południu.
- Przepraszam, ma pani zegarek? – spytał spontanicznie. Siedząca na ławeczce dziewczyna, ta sama o kasztanowych włosów, wyściubiła nos znad książki, by podać godzinę zapominalskiemu. Wtem ów blondyn zdębiał. Opadła mu szczęka i zaniemówił. Chyba miał wrażenie, że narządy mowy mu całkiem… odpadły, a większym kłopotem będzie je znaleźć niżeli przykleić.
Czytelniczka pani Austen, popatrzyła na niego. Był niczym rozpalony – zdrowa petronelko! Co ci się stało? Gdzie się tak opaliłeś?
- Ja… opaliłem się? A no tak! – plątał się jakby był w dziczy, gdzie co chwila wystają natarczywe korzenie – tak, opaliłem się! Polecam wyłożyć się na słonku, i oddać działaniom naszego słońca! Nie ma to jak… e… nie ważne, o co ja pytałem?
- O godzinę, zapomniałeś?
- A tak.. no właśnie… która jest w końcu?
- Dwanaście po dwunastej.
- Co? Dopiero? – chyba jednak zdążył szybko przyswoić sobie modlitwę pokutną – aha… No… - płatał się nadal. Nie było to dziwne. Dziewczyna zrobiła na nim ogromne wrażenie – Obelix zwykł mawiać że o tej porze zawsze jest głodny, chyba pójdę coś przekąsić.
- Aha. No to smacznego – odpowiedziała z powrotem oddając się lekturze.
- No tak… dzięki! – odparł od niechcenia. Sceneria kościelna nie jest najlepszym miejscem, aby wymusić na niej kolację, randkę, czy bóg wie co jeszcze. Poczeka z tym, aż znajdą się w nieco bardziej… cywilnym miejscu.

LXXIX

Usadowiła się w kawiarence niedaleko. To był chyba najlepszy moment. Na to czekał. Czym prędzej, dopadł do stolika, przy którym siedziała, po czym zagadnął:
- Czy panna Emma Woodhouse i Jane Austen ma jakieś prawdziwe imię? – wysunęła twarz z nad książki, pomrukując – No nie! To znowu ty? Już ci mówiłam, że jak jesteś głodny to smacznego.
- Owszem, chce mi się jeść, ale mam też apetyt na konwersację. A ty marnujesz ją z jakąś tam dziewiętnastowieczną Emmą Woodhuose!
- He… a to ciekawe? Skąd wiesz, jak ma na nazwisko główna bohaterka? Chyba mi nie powiesz, że czytujesz romanse Jane Austen?
- He… - odpowiedział tym samym – od kiedy to książki Austen to wytrawne romanse?
- No proszę. Tym mi zaimponowałeś, może więc rzeczywiście zjemy coś. Ja bym chętnie… - jak najszybciej wyszukała w karcie pyszności i złożyła zamówienie na dwa ciastka z kremem. Niedługo potem przydreptała dziewczyna z zamówieniem. Zajadając się popołudniowym deserem, wciąż wpatrywała się w „Emmę”. Chłopaka to niepokoiło.
- Zdążysz ją doczytać. Chyba że właśnie szukasz sposobu jak nas wyswatać. Panna Woodhouse była w tym dobra, no… powiedzmy, że się starała.
- Krytyk. Zadziwiasz mnie. Gdzieś to wyczytałeś w streszczeniu! Faceci nie czytają takiego jak oni to nazywają…. Czekaj… a już mam: „szmatławca”!
Zaśmiał się, po czym znalazł odpowiednią ripostę:
- No akurat ja czytam wszystko co mi wpadnie w ręce… nie odróżniam szmatławca od arcydzieła. Aż tak wybredny nie jestem.
- Dziwny jesteś. Ale chyba cię…. Nie lubię!
- Akurat – zaśmiał się szelmowsko – aha! – nagle zawołał prawie że na całą kawiarenkę – no masz, a gdzie moje maniery? Nawet się nie przedstawiłem – wyciągnął doń rękę – Lautaro.
- Hmm… - dalej miała co do niego niepewność. Śmierdziało od niego jakąś przebiegłością. Ale to pewnie przez lekturę „Emmy” nabawiła się szufladkowania ludzi.
- Mariana, ale wszyscy mówią na mnie Mandy.
- Mandy? Ciekawe… znaczy się… ładne imię – zmieszał się, na co przeszyła go wzrokiem, jakby wykrywała marnych komediantów:
- Nie wysilaj się. Zaraz wybuchniesz śmiechem. No chyba że chcesz zachować godność typową dla klauna.
- Dlaczego uważasz, że jestem klaunem? – zmarszczył brwi – ja tylko… nawiązuje rozmowę.
- Chciałoby się co? Gdybym była teraz w prześwitującej bluzce, badałbyś rozmiar mojego stanika, i w jaki sposób możesz go zdjąć. Ale niedoczekanie. Nie zobaczysz mnie w bikini. Prędzej przekroczę próg klasztoru.
- No to masz okazję. Bo właśnie jeden tutaj jest – chyba ją tym zabił. Wybuchła śmiechem, na co on się przyłączył. Śmiali się potem z byle czego. Później nie mieli już nawet świadomości tego. Oboje czuli się dobrze w swoim towarzystwie. Mandy miała wrażenie, że znowu jest rozchwytywana, jak za czasów szkolnych, przez swoich kolegów. Prawdą była, że większość bardzo ceniła sobie jej urodę, i większość chciała chociaż raz zamienić z nią słowo. Lautaro przypominał jednego z nich. Co nie oznacza, że go polubiła, ale miło się czuła. Kiedy dopadła zegarka, żeby sprawdzić która godzina, ogarnęło ją przerażenie. Zbliżała się dziewiętnasta.
- No masz! Muszę lecieć! – szybko zaczęła pakować wszystko co miała ze sobą – rachunek!
- Nie, czekaj, ja zapłacę! – zaoferował się Lautaro. Szybko jednak zrezygnował z tej decyzji:
- Tylko spróbuj, a nigdy więcej się do ciebie nie odezwę! Dżentelmeni już dawno wymarli.
W pośpiechu wypchane torby wzięła w ręce i pognała w stronę wyjścia.
- Może i tak.. ale… zaraz gdzie się tak śpieszysz! Ktoś cię goni?
- Niezupełnie. Raczej ja będę musiała coś dogonić. Spóźnię się na łódź do La Reina Diamante!
- Co? Mieszkasz tam? Zaczekaj jadę z tobą!
- Chyba jesteś niemądry. Co tam będziesz robił? A twoja rodzina?
- Nie mam rodziny. Tylko skromne mieszkanko. Poza tym, później wrócę po rzeczy.
- No ja myślę. Jak zajedziemy licz na siebie, bo ja nie mam ochoty za ciebie płacić!
- Spokojnie Mariano o to się nie bój. To mąż powinien dawać na utrzymanie – za ten akt bezczelności, musiał otrzymać nagrodę. Poczuł bolesne uderzenie w ramię.
- Więc może najpierw ZNAJDŹ SE ŻONĘ!
- Myślałem, że wielbicielka Emmy Woodhouse, już dawno nas ze sobą wyswatała!
- Pacan! Jak chcesz iść ze mną to się pośpiesz, bo naprawdę nie mamy czasu!

LXXX

Płynęli na starym parowcu, który prowadził Bernardo z La Reina. Od razu rozpoznał w Mandy:
- Panienka Mariana! Córka starosty! No proszę urosłaś! – ucałował ją na powitanie.
- Pan Bernardo. Kiedyś prowadził pan sklep – przypominała sobie – teraz robi pan jako przewoźnik?
- Żadna praca nie hańbi, zresztą dobrze płatna – zaśmiał się.
Lautaro wgramolił się do środka, i czekał na odpływ. Nie wiedział jeszcze w co się pakuje, ale ogromnie zależało mu na zawiązaniu przyjaźni z Mandy. I to nie byle kim! Córką starosty La Reina Diamante! To dopiero szycha! Wszyscy musieliby odnosić się doń z szacunkiem, jakby należał do wyższych sfer. To byłoby coś. Tym bardziej marzyła mu się Mariana. Jednak znów ogłuchł dla niej. Kończyła właśnie „Emmę”, a ten widząc, że znowu zamyka się w świecie Jane Austen, wyrwał jej książkę z ręki:
- Czy Emma Woodhuose jest tego warta? Może lepiej zwróć uwagę na coś ciekawszego, na przykład na widoki?
Zerknęła nań palącym wzrokiem. W końcu wykrzyknęła:
- Przestań co chwila wspominać o Emmie Woodhouse! Nienawidzę tej dziwki!
- To po co ją czytasz?!
- Bo mnie wciągnęła – odrzekła dumnie – ale tak w kółko o niej wspominałeś, że teraz mam ochotę na nią napluć! Najlepiej będzie jeśli wyrzucę ją do wody. Może się wtedy zamkniesz.
- Spokojnie… spokojnie – gestykulując próbował wybrnąć z błędu jaki popełnił – no przepraszam, nie wiedziałem… że jestem taki denerwujący. Może na takiego nie wyglądam, bo na drugie mam Maximiliano, ale wierz mi, że potrafię siedzieć cicho.
- Zaprzeczasz sobie, w każdym następnym słowie. Obiecuję, że z góry powiem ojcu, żeby dał ci jakieś lokum. Bo nie będę mogła spać, wiedząc że taki głupek, pałęta się po ulicy.
- Twój dowcip nie ma sobie równych. Ale tak na serio, to naprawdę jesteś córką starosty?
- Jestem – opowiedziała wzruszając ramionami – ale to nie znaczy, że nienawidzę motłochu. Wolę być normalną dziewczyną, a nie księżniczką na salonach.
- Chyba masz rację, i tak byś wszystkie przyćmiła swoją urodą.
- Robisz się śmieszny – podsumowała, odczuwając chłód – no, zrobiło się zimno. Bądź tak miły i pozwól że się do ciebie przytulę. Muszę się ogrzać, dziękuję – bez dalszych wyjaśnień, wtuliła się w niego, a ten tylko rozdziawił gębę, nie wiedząc co powiedzieć. W końcu zwrócił się do Bernarda:
- Panie przewoźniku, kiedy będziemy na miejscu?
- Myślę, że przed północą damy radę – wyjaśnił, na co Lautaro obliczając w myślach czas uśmiechnął się szelmowsko – to dobrze!

A co do domysłów, nad moim ostatnim postem. Spoko, raczej sobie przerwy nie robię. Uświadmiam tylko, że "Fatimsa" cały czas się na razie rozkręca, aby zacząć coś przeżywać, musicie się jeszcze pomęczyć tak do 100 odcinka

.

Pozdrawiam!

monioula · Wysłany: 14:02:16 28-08-09 Temat postu:

Z "Fatimsą" nigdy się nie męczę! To czysta przyjemność czytać Twoje dzieło

Dziś krótko. Kolejne dwie postacie. "Mandy" najwyraźniej wywarła spore wrażenie na Lautaro, z którego, swoją drogą, niezły pies na baby musi być

Fuente · Wysłany: 14:35:17 28-08-09 Temat postu:

A ja już się bałam, że na trzecią część trzeba będzie czekać...

Mandy to niby taka marzycielka, wciągnięta w świat pani Austen, ale dostać szału też potrafi

Lautaro razem z Marianą chce sobie zdobyć szacunek wśród ludzi? Burak jeden, ciekawe tylko, czy mu się to uda. Co on tam kombinuje?...

Mary Rose · Wysłany: 16:14:29 28-08-09 Temat postu:

Polubiłam Marianę, typowa romantyczka z nosem w romansach. Za to Lautaro, typowy przyjemniaczek, nie przypadł mi do gustu. Jest najwyraźniej zauroczony dziewczyną, ale czy wyniknie z tego coś więcej? W końcu córka starosty to nie byle dziewczyna, nawet jeśli chce być normalna.
Ciekawe, jak przebiegną te odcinki

BlackFalcon · Wysłany: 19:32:16 28-08-09 Temat postu:

Tak się zastanawiam, czy Lautaro kombinuje, bo Mandy jest córką starosty, czy tylko mu to imponuje, a i tak miał z nią jakieś plany? Ciekawe, ciekawe, ale ta dwójka chyba na pewno namiesza w świecie, do którego zdążają - z takimi temperamentami

.

A co do Twojego pytania - nie odpowiem

.

Ślimak · Wysłany: 14:05:23 29-08-09 Temat postu:

Witam!

. Aj... jak się okazało internet mam dopiero od kilku godzin, a więc cały dzień w plecy, a tu już tyle się na forum zdążyło wydarzyć

. No sporo do nadrabiania, obiecuję, że zabieram się jak najszybciej do roboty. Zwłaszcza jestem szczególnie ciekawy niektórych tytułów

.

Monioula:

Fuente · Wysłany: 17:42:38 29-08-09 Temat postu:

Pierwsza!

Pani Landera robi się coraz ciekawszą postacią... Dobrze wiedzieć, że nie jest pozbawiona skrupułów, przynajmniej nie musimy się obawiać, że kogoś usiecze. Mimo wszystko niepokoją mnie jej 'interesy' w dżungli La Reina Diamante.

BlackFalcon · Wysłany: 19:46:22 29-08-09 Temat postu:

Heh, przerywanie z takim momencie powinno byś zakazane pod groźbą kary. Wierzę, że w kolejnym odcinku dowiemy się czegoś więcej. Już mi się podoba AR mimo jej niecnych interesów

.

Ślimak · Wysłany: 23:56:35 29-08-09 Temat postu:

Alveaenerle:
Widzę, że już rozszyfrowałaś tożsamość pani Rodriguez, no nic, w końcu na pierwszej stronie podałem jej dane. Ale, że to praktycznie żaden sekret, mogłem go ujawnić. Ostatecznie raczej nikomu się on nie przyda

.
No... właściwie nie ma ludzi bez skrupółów, każdy ma coś na czym mu zależy, poza zdobywaniem sławy i pięcia się wyżej po drabinie życia. Artura jest mi dość bliska, dlatego też lubię się o niej rozpisać, ale takie portrety psychologiczne zaczną pojawiać się częściej. Niedługo większość naszych bohaterów się odsłoni.

BlackFalcon:
Ach, ty mała szelmo. Dzwonił dzisiaj telefon. Głos przedstawił się jako don Conrado. Zamarłem

. Chyba domyślasz się w jakiej sprawie dzwonił...

.