Telenowele

Gabriella · Wysłany: 23:18:44 04-04-09 Temat postu:

Ja również mam poważne komplikacje życiowe jednak nie odczuwam doła.
Bo wiem, że trzeba się cieszyć tym co się ma i strać się przeżyć życie z uśmiechem.
W końcu nikt nie jest wieczny, więc po co marnować czas na smutek.

Notecreo · Wysłany: 23:32:00 04-04-09 Temat postu:

szczegolnie jak sie ma te naście lat, to czesto sie czlowiekowi wydaje, ze te utarczki z rodzicami czy problemy milosne lub w szkole sa takie powazne, ale jak sie troche podrosnie i sobie przypomni, to widac juz, że to byly błahostki, w zyciu doroslym czlowiek zmaga sie z powazniejszymi problemami. Ja ogolnie przyznam szczerze, ze nie cierpie takich kłpapouchów, ktorym wiecznei cos nie tak, oni sa beznadziejni, wszsytko jest beznadziejne, beton i w ogole, wkurza mnie taka postawa

.

Gabriella · Wysłany: 8:39:54 05-04-09 Temat postu:

Uważam, że popadanie w depresje jest czasem spowodowane zwróceniem na siebie uwagi, powtarzam czasem. Myślenie, że jest się beznadziejnym, grubym, nie fajnym nie pomaga, gdyż inni postrzegają nas przez pryzmat tego co my myślimy o sobie. Auto-myśli mogą wszystko zburzyć lub wynieść nas ponad chmury. Poza tym uważam, że powinniśmy się uśmiechać

Lizzie · Wysłany: 11:09:11 05-04-09 Temat postu:

Notecreo · Wysłany: 14:40:28 05-04-09 Temat postu:

Ja nie mowie, ze wszsytkie problemy są blahostkami, ale fakt faktem, ze wiele z nich, to problemy wydumane, spogladam chociazby an watek o kompleksach, wiec wiem, o czym mówię. uwierz mi, dobrze wiem, ze w mlodym wieku też mozna miec powazne problemy np rodzinne, ale mi chodzi o taki dołowanie sie - jestem gruba, beznadziejna, do niczego sie nei nadaje, nikt mnie nie rozumie. co do wrazliwosci, to sądze, ze tez mozna nad tym popracowac, a nei koniecznie zwalac wine na ludzi, bo kiedys mialam taką koleznke, która potrafila sie poplakac, bo ktos jej powiedzial, ze ma ładną spinke, a jej sie wydawalo, ze ta osoba jej dokucza. Z durgiej strony kazdemu z nas zdarzy sie powiedziec cos, co druga osoba moze opacznie zrozumiec, wiec nalezy podchodzic do takich rzeczy z dystansem, a nei przezywac jak mrówka okres

Lizzie · Wysłany: 14:52:40 05-04-09 Temat postu:

Notecreo · Wysłany: 15:01:38 05-04-09 Temat postu:

Mozesz postarac sie uwierzyc w siebie, zamaist utwoeirdzac sie tylko w przekonaniu, ze ejst z toba zle. Mi sie wydaje, ze czesto taki brak wiary w siebie waize sie z brakiem jakiejs pasji, hobby, ktoremu czlowiek moze sie posiwecic i udowodnic sobie, ze coś potrafi. Mysle, ze mogloby ci pomoc chociazby wstapienie do wolonariatu i pomoc potrzebujacym ludziom, na pewno nie poczulabys sie wtedy osoba bezwartosciową i czy jakos bardziej pokrzywdzoną przez życie. z drugiej strony pomaga to tez docenic zycie i uczy cieszenia sie z niego.

Lilijka · Wysłany: 20:26:23 05-04-09 Temat postu:

Ja przeważnie doła łapię z jakichś błahych powodów, chociaż mam nieciekawą sytuację rodzinną, ale z tego potrafię się nawet śmiać - nie wiem, dziwna jakaś jestem. Przez jakieś nic nie znaczące incydenty potrafię się załamywać, a jak w domu naprawdę źle się dzieje, to często niewiele mnie to obchodzi

Gabriella · Wysłany: 7:18:22 06-04-09 Temat postu:

Lilibeth

Często bywa tak, że przejmowanie się błahymi sprawami jest naszą ucieczką od tych poważnych. Takie antidotum, które stworzyliśmy w swojej podświadomości. Łatwiej popadać w doła z takich powodów jak np Koleżanka ma chłopaka, a ja nie mam... czemu jestem zawsze samotna? To bezpodstawny powód, gdyż każdy w końcu odnajdzie swoją drugą połówkę. Nie warto więc przez taką błahostkę się smuć, zwłaszcza, że nigdy nie wie się kto zakocha się w naszym uśmiechu. Poważne problemy natomiast np poruszony przez Ciebie wątek rodzinny spychamy ze strachu na dalszy plan, bo wiemy, że poważne problemy potrafią zadać o wiele więcej bólu. To taka forma obronna naszej duszy.

Lizzie · Wysłany: 17:23:03 21-04-09 Temat postu:

Kurcze, dziś mam beznadziejny nastrój...Mam ochotę płakać, a nawet to muszę w sobie powstrzymywać, bo nie chce by widziała mnie w takim stanie mama...
Dowiedziałam się czegoś, na co od tak dawna czekałam i z jednej strony mogłabym płakać ze szczęścia, a z drugiej to wszystko może się źle skończyć...Sprawy rodzinne w każdym razie, o których tu nie będę mówić.
Nawet wspominać nie powinnam, ale mogę się choć odrobinkę wyżalić jedynie tutaj, gdzie też nie czuję się rozumiana, może tego nie przeczytacie, nawet lepiej by było, ale musiałam coś napisać...

Gabriella · Wysłany: 19:14:34 21-04-09 Temat postu:

Lizzie jestem z Tobą:*

Lizzie · Wysłany: 20:07:54 21-04-09 Temat postu:

Dziękuję

Trochę się już uspokoiłam, muzyka dobra na wszystko

Teraz ciągle mam takie chwile, raz lepiej, raz gorzej...Mogę się śmiać, a za chwilę znów płakać...Zobaczymy jaki finał będzie miała ta wiadomość...Jeśli wszystko znowu wróci do punktu wyjścia chyba naprawdę się załamię, ale oby nie. Trochę się tego boje...

Notecreo · Wysłany: 23:55:02 21-04-09 Temat postu:

może niepotrzebnie oczekujesz tego, co złe, skoro mowisz, ze od dawna czekalas na te wiadomosc, ale widze, ze szukasz w tym drugiego dna. Ceizko mi doradzic cos konkretnego, bo nie wiem, doklnadnie, o co chodzi, ale sadze, że musisz wiwrzyć, trzymać ksciuki i nie załamywać się zawczasu.

Gabriella · Wysłany: 12:46:15 22-04-09 Temat postu:

Pomyśl, że po każdej burzy wychodzi słońce. Musisz w to uwierzyć, bo każdy medal ma dwie strony. nauczyłam się cieszyć chwilą, bo nigdy nie wiesz kiedy Twoje życie może się skończyć. Trzymam za Ciebie kciuki.

P.S. Wiem, że muzyka jest dobra na wszystko.

Carlisle Ott · Wysłany: 17:30:19 22-04-09 Temat postu:

Ja mam takiego beznadziejnego doła, który nie pozwala mi się cieszyć i być szczęśliwym

Polega to na tym, że gdy coś sprawi mi radość/przyjemność, przychodzi taka głupia myśl, że to tylko chwilowe i zaraz rzeczywistość znowu stanie się szara, smutna, ponura i że ponownie stanie się walką o przetrwanie wśród osób, które z zazdrości chcą Cię zniszczyć...

Choć trochę, ale za to prawie zawsze pomaga mi widok małych dzieci, te małe promyczki, dają do świata trochę koloru. Pomaga mi też, gdy ktoś z bliskich mi osób (przyjaciele, rodzina) jest szczęśliwy i ogłasza to wszem i wobec całemu światu. Nie jest to co prawda długotrwałe, bo myśli i tak wracają, ale lepsze to niż nic. Zauważyłem też, że inaczej czuję się w kościele. Jest tam jakoś inaczej, czuję się bezpieczny, ale nie wiem dlaczego, bo podobno Boga jest w każdym miejscu tyle samo...