Telenowele

Malgo · Wysłany: 17:25:49 25-07-08 Temat postu:

króciutko bo szybko się przekonałam o tym, o czym się przekonała Twoja siostra

Notecreo · Wysłany: 17:26:52 25-07-08 Temat postu:

no tak, ale ona nie wrocila do domu, tylko zmeinila nastawienie
ja tez bym juz nei chciala wrocic do domu, za stara jestem, zeby meiszkac z rodzicami

Malgo · Wysłany: 17:34:24 25-07-08 Temat postu:

a ja się cieszę, że wróciłam, bo stosunki z rodzicami poprawiły się o 180 stopni:)

Notecreo · Wysłany: 17:38:45 25-07-08 Temat postu:

mi tez sie poprawily, ale jakbym sie przeprowadzila do domu, to czulabym sie, jakbym znow chodzila do liceum

Malgo · Wysłany: 17:43:02 25-07-08 Temat postu:

też tak myślałam, ale się myliłam

Notecreo · Wysłany: 17:49:04 25-07-08 Temat postu:

no mi wystarczy, jak pojade na kilka dni, to znowu mnei traktuja jak dziecko

Malgo · Wysłany: 17:53:46 25-07-08 Temat postu:

bo dla rodziców zawsze będziesz dzieckiem

Notecreo · Wysłany: 17:55:19 25-07-08 Temat postu:

no tak, ale to nie powod, zeby miala sie czuc jak dziecko
przy rodzicach ciezko by ki bylo czuc sie dorosla, skoro kazdy moj ruch bylby komentoany

Malgo · Wysłany: 17:55:50 25-07-08 Temat postu:

ja z tym nie mam problemu

Anua · Wysłany: 17:59:53 25-07-08 Temat postu:

z drugiej strony Malgo Ty masz dopiero 21lat. Rozumiem, że wyprowadziłaś się jeszcze jako nastolatka = dziecko, więc to normalne, że póki co dobrze Ci z rodzicami. Creo ma 24-25lat. I dla niej właśnie teraz nadszedł moment uniezależnienia się, wyrwania z rodzinnego gniazda. I w tym wieku to zaczyna być normalne

Notecreo · Wysłany: 18:31:56 25-07-08 Temat postu:

tzn, ja juz 5 lat temu sie wyprowadzilam, no ale tym bardziej, ciezko by mi bylo teraz mieszkac z rodzicami, bo juz sie przywyczailam do neizaleznosci

Malgo · Wysłany: 18:53:59 25-07-08 Temat postu:

no dzieckiem już nie byłam, bo oczko (21) już miałam

kaluniaa · Wysłany: 16:09:29 26-07-08 Temat postu:

kocham swoich rodziców z całego serca i z całej duszy i byłabym dla nich skłonna oddać swoje życie . Jestem jedynaczką więc można powiedzieć, że to jeszcze bardziej scala, wiąże, zbliża mnie to do rodziców. Jestem jedna i przelali na mnie cała swoją miłość, a ja nie muszę z nikim dzielić się tym co oni do mnie czują. Wiem, wiem brzmi to tak egoistycznie. Skończyłam 19 lat. Napisałam maturę, posłałam papiery na różne uczelnie. Dwie opcje - z dala od domu, jedna opcja - miasto obok - tak że mogę tam spokojnie dojeżdżać busem ,autem z założeniem, że będę mieszkała dalej z rodzicami. I zawsze marzyłam o tej opcji - wyjechać . Stało się tak, że akurat przyjęli mnie na tą uczelnię blisko domu. I co robić? Mimo tej wielkiej miłości, szacunku do rodziców chciałabym wyjechać i nauczyć się żyć w pojedynkę. Ale co zrobić? Iść na zaoczne studia i pracować ? Czy może zostać w domu, z rodzicami i chodzić na dzienne? Wiecie co czuję - że jak nie wyjadę stąd teraz to do końca życia pozostanę w swoim rodzinnym mieście. Czuję, że tu nie mam możliwości robić tego co chcę. Czy ja jestem normalna ???

Malgo · Wysłany: 16:56:55 26-07-08 Temat postu:

ja bym na Twoim miejscy poczekała do końca studiów, nauka zaoczna jest bardzo ciężka, bo cały tydzień spędzasz w pracy a wikendy na uczelni, a na dodatek w polsce nie ma na tyle dobrych wypłat, żeby można było opłacić szkołę, zrobić wszystkie opłaty i jeszcze cały miesiąc żyć. Jesteś jeszcze młoda i po studiach masz większe szanse na znalezienie dobrej pracy nawet zdala od rodzinnego miasta

kaluniaa · Wysłany: 17:34:06 26-07-08 Temat postu:

najgorsze, że na prawdę nie wiem co mam z tym wszystkim zrobić.