Telenowele

Vondynizer · Wysłany: 21:03:57 06-01-10 Temat postu:

poza tym ślady po cyrklu, gdy się je zrobiło pod wpływem wielu negatywnych emocji mimo to mniej bolą (jeśli chodzi o wspomnienia) niż ślady po wyjściu ze szpitala po znacznie poważniejszej próbie. jak się patrzy na te ślady to aż człowieka dreszcze przechodzą.

Lilijka · Wysłany: 21:18:53 06-01-10 Temat postu:

mnie ostrzegano, że będę miała blizny do końca po tej żyletce i jakoś nic nie ma...

Vondynizer · Wysłany: 21:38:11 06-01-10 Temat postu:

a ja mam kilka po wenflonach. wyraźnych bardzo.raczej nie znikną.

Fuzzi · Wysłany: 18:39:08 07-01-10 Temat postu:

Ja nie mam śladów po żadnych welflonach czy jakoś tak : ///
Bo nie miałam nigdy ;pp I bardzo dobrze.... Nie zamierzam...

Gumisiowa · Wysłany: 18:57:37 07-01-10 Temat postu:

Dulce Maria · Wysłany: 19:06:05 07-01-10 Temat postu:

Ja też miałam je raczej z nie swojej winy, tak się stalo. Ostatnio mam wrażenie, że nie długo też je będe miała albo nie doczekam się tego i myślę, że wolę się doczekać . . . po prostu bóle jakie mnie spotykają są okropnie. Byłam z tym już dwa razy u mojej ''lekarki'' i zawsze odprawiała mnie z kwitkiem.

Vondynizer · Wysłany: 19:19:28 07-01-10 Temat postu:

ja miałam ze swojej winy. winy? czy aby tka to powinnam nazywać? nazwa nieważna w sumie, choć sens zmienia. miałam je z powodu swojego, trudno znaleźć odpowiednią nazwę, stanu psychicznego. o, choć to brzmi okropnie, ale nic innego mi nie pasuje. do tej pory jak spoglądam an te ślady- widzę to, co się działo dwa lata temu. nie zawsze, ale czasem to ejdnak do mnie wraca. nie było łatwo. ale teraz te doświadczenia pozwalają mi inaczej patrzyć na pewne sprawy.

a co do własnej woli- Gumisiowa am rację. nigdy nie wiadomo, co nas spotka, co się nam przydarzy. w szpitalu nie będą pytać czy chcemy wenflon czy nie,g dy zagrożone będzie nasze zdrowie lub życie. choć wielu osobom nie zostają ślady po nich. ale gdy jest reanimacja lub natychmiastowa potrzeba w skrajnym przypadku- nie ma czasu na estetykę, trzeba działać skutecznie.

Gumisiowa · Wysłany: 19:20:35 07-01-10 Temat postu:

Ja sie pocielam raz w zyciu,z glupoty.Przez chlopaka.Na reku wyryłam sobie pierwsza litere jego ksywy.Do tej pory mam ten glupi slad.Wiecej tego nie zrobiłam.I nie mam zamiaru,jednak i tak nie potrafie zrozumiec ludzi,ktorzy podcinaja sobie zyły.

Znalam wiele osob,ktore ladowaly w szpitalu,prawie sie wykrwawily dlatego,ze dostaly jedynke z jakiegos sprawdzianu,albo nie starczylo sie kasy na spodnie.

Temu,to nawet psycholog nie pomoze,jesli czlowiek sam nie zrozumie,ze cos jest z Nim i jego psychiką nie tak.

Vondynizer · Wysłany: 19:24:54 07-01-10 Temat postu:

Gumisiowa · Wysłany: 19:27:56 07-01-10 Temat postu:

Ale czasem nasza psychika wlasnie tak reaguje na rzeczy te "mniej wazne"
Z perspektywy innych ludzi,wydaje sie to błahe,ale dla kogos kto ma slaba psychike,zla ocena czy brak rzeczy materialnej jest koncem swiata.Przez wlasnie ciecie sie,wyzywamy sie na wlasnym ciele i rozladowujemy napiecie ktore w sobie dusimy.
Jakby nie mozna bylo w inny sposob

Vondynizer · Wysłany: 19:32:29 07-01-10 Temat postu:

to fakt. nasze problemy dla innych wydają się błahe, a nam niszczą życie. tak samo dzieje się na odwrót- czasem ludzie nie potrafią zrozumieć powodu złego stanu psychicznego drugiej osoby, patrząc na jej problemy. każdy ma inny szereg wartości, inne problemy. trzeba to akceptować i pokazywać innym, że nie warto się krzywdzić. trzeba walczyć z problemami!

jednak z własnego doświadczenia wiem, ze ejdnak po trudnych przejściach łatwiej zrozumieć problemy innych i zdecydowanie inaczej patrzyć na nasze własne problemy, nabrać do nich dystansu. ale, broń boże, nikomu nie życzę, aby w ten właśnie sposób nabierał dystansu, nie!

Gumisiowa · Wysłany: 19:43:15 07-01-10 Temat postu:

Tak jest,ze jak juz poznamy tak doglebnie czym jest bol i cierpienie,to patrzac na drugiego czlowieka przezywajacego to samo,wiemy co On czuje i mozemy Mu pomoze,jednak nie zawsze to jest dobre.

Sa rozne wyjscia z sytuacji.Odczuwajac bol psychiczny,probujemy sobie ulzyc sprawiajac sobie bol fizyczny,co w ogole mija sie z celem.

Locamente · Wysłany: 20:00:27 07-01-10 Temat postu:

Ja na szczęście nigdy nie szukałam ukojenia i pocieszenia w cięciu się. Nigdy też nie myślałam o samobójstwie. Zawsze mówiono mi, że jestem silna psychicznie i może faktycznie tak jest, bo nawet kiedy przeżywałam straszne załamania, najgorsze chwile życia, to zawsze gdzieś tam w podświadomości wiedziałam i czułam, że chcę żyć i walczyć, że nigdy się nie poddam, bo życie to zbyt wielki dar.
Zamiast okaleczać się, w trudnych chwilach jestem agresywna. Krzyczę lub uderzam w worek treningowy. To też dobry sposób i mnei przynosi ulgę.

Vondynizer · Wysłany: 20:07:44 07-01-10 Temat postu:

ja się akurat tez nigdy nie cięłam. nie byłabym w stanie znieść widoku krwi. poza tym nigdy nie chodziło mi o zagłuszenie bólu psychicznego fizycznym.

Lilijka · Wysłany: 20:52:33 07-01-10 Temat postu: